The Darkest Light

Tinignan ko ang oras dahil baka pagalitan na ako ni lolo. It's 7:54 PM. Mas lalo ko binilisan ang lakad ko nang makita ko ang oras kailangan ko makauwi ng 8:30 PM dahil pagagalitan ako ni lolo, panigurado. Inutusan kase akong tapusin ang survey questionnaire namin sa research. Kailangan na raw i-print dahil kailangan na ng hard copy bukas. Ginabi ako ng uwi dahil wala namang malapit na print-an sa bahay at baka mahuli ako ng pagpasok sa klase kinabukasan kung ipabubukas ko pa ang pagprint. Tatapusin ko rin ang chapter 2 ng research namin na pinapagawa sa akin ng kabilang grupo. Hindi ko rin alam bakit ako pumayag sa utos nila sa akin na gawan ko sila ng chapter 2. Gusto ko tumanggi pero parang ayaw ng sarili ko dahil oo agad ang sagot at pumapayag agad na gawin ang pinapagawa nila hangga't alam ko na kaya ko gawin. Hindi ba ako naaawa sa sarili ko? Kaya ako naaabuso, e.

"Apo, tapos ka na ba sa ginagawa mo?" tanong ni lolo na nakasilip sa pinto ng kuwarto ko. After I realized that it was all a dream, I get back to do what I usually do. "Opo, malapit na po." Ginagawa ko ang survey questionnaire na pinagawa sa akin ni Charrieze. Nang matapos ko, I send her the documents. Isinara ko na ang laptop ko. Hindi ko na inantay ang sagot ni Charrieze dahil alam kong plastic lang ang ipapakita o sasabihin niya sa akin. Lumapit ako kay lolo na inaantay ako para sabay kami kumain. It's already seven in the evening. Kumakain kami nang mapansin ko ulit ang tatlong bituin sa langit. It's really weird at the same time mesmerizing. May tawag ba sa tatlong bituin na 'yan? I wonder... "Lo, nakikita niyo po ba 'yong tatlong bituin sa langit? 'Yong parang tatlong tuldok po na magkakasunod?" Nakakunot ang noo niyang sinilip ang bintana. Nanliit ang mata niya at inayos ang salamin para makita 'yon nang mas maigi. "Wala naman, apo. Baka m

I can't believe what happened earlier. I just got hit by a car. Buti na lang hindi gano'n kalakas ang impact no'n. Kung hindi, hindi ko na alam ang mangyayari sa akin. Good thing na 'yong nakabangga sa akin ay mabait. I didn't experience a hit and run. "Doon ka muna sa kuwarto ni Chryszyler, sa ngayon." Nanlaki ang mata ko sa narinig at magrereklamo sana ngunit naunahan ako ng isa. "What?!" Kung maka-react 'to. Hoy, ako rin ayaw ko rito! Ang gusto ko lang naman makita ulit sina Jeruza pero dito ako napadpad. Makikita ko pa kaya sila? Sina Ate Melinda at Mang Bert kaya? "Dito na lang po ako sa sofa. 'Di naman po ako magtatagal dito," sabi ko sa kanila. I heard Chryszyler hissed, again. "Baka kung ano gawin niyan sa kuwarto ko," inis na sabi niya. I'm not that kind of person. "Chryszyler!" saway sa kaniya ng papa niya. "Doon siya sa ayaw at sa gust--" "Okay lang po ako rito sa sofa," I said, cutting his father off. I smiled at them para

After that talk, we remained quiet at his car. Tahimik kaming nakarating sa karinderya ni Aling Melinda. Tuwang-tuwa ako nang makita siya ro'n na naglilinis ng lamesa. I heard the lock, binuksan na ni Chryszyler 'yon. Tinanggal ko ang seat belt ko at lumabas. I ran to Aling Melinda, when she noticed me, she smiled brightly. Kumaway siya sa akin habang lumalapit. "Oh! Kumusta ka? Hindi ka na umuwi rito. Nakauwi ka na ba sainyo?" I bit my lower lip and looked at the guys who's still walking towards us. Buti na lang hindi nila narinig 'yon. "Opo, pero sabi ko po gusto ko po kayo bisitahin," palusot ko. Nginitian ko siya at hindi ko na napigilan yakapin. I miss her! Siya ang unang tumulong sa akin sa mundo rito. Kumalas ako sa yakap nang lumapit na sila sa amin. "Oh! Sino 'tong mga kasama mo?" she asked. "Ay, kayo rin ang kumain dito nakaraan, ano?" "Thy, Drake, Leigh, Jeruza, and Chryszyler." I introduced them one-by-one. Nakipagkamayan naman si

We're still at the hospital. Wala rin naman akong ibang gagawin dito buong araw kaya sinamahan ko na si Chryszyler. I can't leave him in this state. Wala siyang ibang kasama. "Hindi ka ba pagagalitan sa school niyo?" I asked. Hindi siya nakapagpaalam no'n. The school might even give him a suspension or worse, he'll get expelled. Hindi naman siguro, 'no? Valid naman ang reason niya. His parents got into an accident and he needs to be here as soon as possible, the school will understand it. "He shook his head. He rest his head at his hand that's above the armrest of the sofa. Inaantok ako. Hindi pa ako nakakatulog talaga dahil pagkauwi ko ay dumiretso ako rito. I yawned. Napansin naman ni Chryszyler 'yon. He even yawned too. "You sleepy?" he asked. His curious and worried eyes looked at me. I shook my head, telling him I'm not sleepy kahit inaantok na talaga ako. Nakakahiya naman kung matutulog ako rito. Kung matutulog man ako, wala siyang pwesto. Isa lang ang