Chapter Three

"Apo, tapos ka na ba sa ginagawa mo?" tanong ni lolo na nakasilip sa pinto ng kuwarto ko. After I realized that it was all a dream, I get back to do what I usually do.

"Opo, malapit na po." Ginagawa ko ang survey questionnaire na pinagawa sa akin ni Charrieze. Nang matapos ko, I send her the documents. Isinara ko na ang laptop ko. Hindi ko na inantay ang sagot ni Charrieze dahil alam kong plastic lang ang ipapakita o sasabihin niya sa akin.

Lumapit ako kay lolo na inaantay ako para sabay kami kumain. It's already seven in the evening. Kumakain kami nang mapansin ko ulit ang tatlong bituin sa langit. It's really weird at the same time mesmerizing. May tawag ba sa tatlong bituin na 'yan? I wonder...

"Lo, nakikita niyo po ba 'yong tatlong bituin sa langit? 'Yong parang tatlong tuldok po na magkakasunod?" Nakakunot ang noo niyang sinilip ang bintana. Nanliit ang mata niya at inayos ang salamin para makita 'yon nang mas maigi.

"Wala naman, apo. Baka malabo na talaga ang mata ko." Kinuha niya ang salamin niya at pinunasan 'yon bago kumain ulit. Tumingin pa ulit ako ro'n before finishing my dinner. Siguro nga hindi lang kita ni lolo. Wala pa akong naririnig o nakakakita na may nakapansin na no'n. O baka hindi lang din nila sinasabi at sinasawalang bahala lang nila 'to? I don't know why I'm overthinking this.

Umiling ako at bumuntong hininga. Linisan ko na lang ang lamesa at naghugas ng pinggan. Pinatulog ko na si lolo at pumasok sa k'warto. I checked my phone and saw Charrieze chat.

Charrieze Ocampo:

Rename mo naman 'yong file.

I rolled my eyes upon reading her chats. Hindi ba siya marunong? O mga ka-group niya? Ako talaga lahat?

You:

Anong file name?

Gusto kong pukpukin ang ulo ko sa dingding. Siguro gan'to nalang ako palagi? Utusan?

Charrieze Ocampo:

Group 3: Survey Questionnaire, ano pa ba dapat?

Napapikit ako nang mariin at napasinghap sa sagot niya. I just renamed the file and send it to her. Seen lang ang inabot koo sa kaniya. Why would I expect her to say thank you? Parang hindi naman ako nasanay na wala lang lahat ng ginagawa ko. When will someone see my efforts? It's like I'm doing my best but no one sees it, but if I made a mistake they all see it.

I sighed. Itinabi ko na ang cellphone ko at humiga na sa kama. This overthinking and self blame won't help me but I just seem to like doing it.

I hope I can go where there's nothing like her. How can somebody don't appreciate the efforts you did? May bayad ba ang "thank you" at "sorry"? Hirap na hirap silang sabihin 'yon na parang krimen. Pumikit na ako at unti-unting nakatulog.

---

Naalimpungatan ako sa ingay na narinig ko. Iminulat ko ang isa kong mata nang kaunti dahil nakakasilaw ang liwanag na nanggagaling sa araw.

Napabalikwas ako ng bangon nang makitang wala na naman ako sa k'warto ko. Andito ako sa sala ni Aling Melinda! Pero paano? 'Di ba panaginip lang 'yon? Ano 'to? Continuation? Ano na naman nangyayari?

Narinig ko naman na may mga kaluskos sa kusina kaya nagpunta ako ro'n. I saw Aling Melinda cooking breakfast. Naramdaman niya ata ang presensiya ko kaya napalingon siya sa akin. She smiled, brighter than the sun, and I smiled back.

"Magandang umaga, Faye."

"Magandang umaga rin po." She gestured me to sit at the dining table that's why I obliged. Inihain niya ang niluto niyang sangag, itlog, at ham. Sakto pang breakfast.

Hindi ko alam kung bakit andito ulit ako. Hindi ko alam kung bakit ko na naman napapaginipan 'to. But it feels relieving to see this again. It's like my second home.

"Ang aga mo ngayon, a," sabi niya pagkaupo sa tapat ko. Napatigil ako saglit dahil nararamdaman kong totoo 'to lahat at hindi ito isang panaginip. Parang ang tagal ko na rito at kabisado ko ang bawat detalye ng bahay nila. I often forget what I dreamed about last night, but this time, I remember everything. I remember the exact location where Aling Melinda put the salt, the pepper, the plates, all of it! Paano 'to magiging isang panaginip?

"Mukhang inaantok ka pa. Tatawagin ko lang ang Manong Bert mo para makakain na tayo." Tumayo siya at tinawag si Mang Bert sa k'warto nila. Tinitigan ko ang mga nakahain sa mesa. Kadalasan, hindi ko 'to maaalala, kapag naalala ko pa 'to paggising, magiging tama ang hula ko. Ang impossible lang naman ng iniisip ko.

"Oh, ang aga mo," sabi ni Mang Bert pagkakita sa akin. Nginitian ko siya. Pinagmamasdan ko naman silang umupo sa upuan katapat ko, magkatabi sila. Somehow, I feel happy and grateful for seeing them, again. Though, I'm really convincing myself that this is a dream.

Pinagsandok ni Aling Melinda si Mang Bert. Pagkatapos, nagulat ako nang ipagsandok niya rin ako kaya pinigilan ko kaagad siya.

"Ako na po." Aagawin ko na sana ang panandok sa kaniya nang iiwas niya 'yon sa akin. Ngumiti siya at tinuloy ang pagsandok ng pagkain ko. Hindi ako talaga ako sanay na ako 'yong tinutulungan.

"Ako na. Parang anak na rin kita, e." I smiled when I heard that. Bigla kong na-miss si papa. Hindi ko nakasama si mama sa buhay ko, sa picture ko lang siya nakita. Minsan, iniisip ko kung paano kami magkakasamang pamilya. Sino kaya mas magiging close ko sa kanila? Kung buhay kaya si mama, nasasabi ko kaya sa kaniya lahat ng nangyayari at nararamdaman ko? Si papa ang tumayong nanay at tatay ko pero nawala na siya agad sa akin.

Kumain kami at nagbukas ng karinderya. Weird how I remember how to go and how to open it. The day went smooth. Gaya lang ng dati, tumulong ako sa kanila sa karinderya. Naghain ng pagkain, maghugas, at maglinis. Bandang alas kwatro ng hapon, may dumating na magbabarkada. Dalawang lalaki at isang babae.

The one guy has this bright aura na parang happy-go-lucky lang dahil palangiti. He's wearing a simple v-neck white shirt and pants, may nakasukbit na gitara sa balikat niya at may hawak siyang black leather jacket sa kaliwang kamay.

The other guy seems likely a snob. Walang reaction ang mukha niya at parang hindi natutuwang andito siya sa mundo. He's wearing a checkered polo shirt na may hawak na drumstick.

The girl with them has this authoritative aura. Maayos ang tindig niya at halatang seryoso sa buhay. She's wearing a black cardigan with a gray shirt inside, and wearing a black cargo pants. May suot siyang pink spectacle na nakataas sa buhok niya.

Lahat sila matatangkad. Nauna ang dalawang lalaki na maupo at inasar pa ang babae dahil sa bagal nitong kumilos. Hindi sila pinansin ng babae at umupo lang nang diretso. Lumapit ako sa kanila para tanungin ang kakainin.

"Ano bang meron?" tanong ng babae sa akin. Tinanggal niya ang suot na salamin at nilapag 'yon sa mesa. Inayos niya ang buhok bago tumingin ulit sa akin.

"Bakit 'di mo 'ko kayang pansinin?~" I heard the guy wearing white shirt sang. I saw how the girl rolled her eyes when she heard the guy sang.

"Adobong baboy at bulalo na lang po." Ayon nalang ang natirang ulam dahil alas kwatro na. Nauubos agad ang ulam dahil maraming kumakain kapag lunch time.

"Antayin natin si Jeruza," the guy wearing the checkered polo said. He typed something on his phone.

"Papunta na ba, Drake?" mahinanong sabi ng babae. Tumango 'yong nangngangalang Drake. The guy wearing polo is Drake.

Dahan-dahan akong umalis sa table nila nang mag-usap sila ro'n. Hindi muna ata sila mag-oorder at aantayin 'yong Jeruza. Bumalik ako sa likod ng counter at naglinis muna dahil mukhang mamaya pa nga sila mag-oorder.

"May gig kayo mamayang 6 PM. Kailangan natin dalian kumain dahil kailangan 5:45, maayos na ang gagamitin niyo," the girl said. So, they're in a band?

"What song should we play?" Drake asked.

"Sweet songs?" the girl asked. The two boys cringed when they heard the girl. "There's a lot of teenager there. Mahilig sila sa mga gano'n."

"Most teenagers are wilds. How 'bout rock music with a sweet song in it?" the white shirt guy said. Tinaas baba pa nito ang kilay niya kaya tinarayan siya no'ng babae. Hindi ko alam kung totoo bang naaasar 'yong babae sa kaniya o gano'n lang talaga silang dalawa.

Hindi ko alam kung bakit nakikinig ako sa kanila. Mahilig ako sa music pero wala akong talento ro'n. Kahit ang pagsipol ay hindi ko kaya.

"Paramore musics?" Napukaw ang atensyon ko ro'n. I love that band! Napansin naman ni white shirt guy na napalingon ako kaya umiwas ako ng tingin at nagbalik sa paglilinis. Kahit tapos ko na linisan ay napalinis ako ulit sa kaba dahil sa titig at ngisi niya.

Dumating ang babae na tinawag nilang Jeruza kanina. Hindi katulad nila, naka jumpsuit 'to na red checkered at may white shirt sa loob. Naka-ponytail ang buhok niya kaya mas naging maayos ang itsura. She looks bubbly.

Nakipag-apir siya sa lalaking naka-white shirt at beso naman sa babae. Umupo siya sa tabi ni Drake at agad naman siya hinawakan sa bewang at may ibinulong dito. They're a couple.

Lumapit ako sa kanila dahil sinenyasan ako no'ng babae na may spectacle. Oorder na ata sila.

"Dalawang order ng adobong baboy at bulalo. Walong kanin." Tumango ako nang sabihin 'yon ng babae. Agad ako nagsandok at naghain ng mga kakainin nila. Hindi ko alam kung bakit parang natataranta ako. Nakikita ko sa peripheral vision ko na pinapanood ako ni white shirt guy sa pagsandok at paghain kaya dahdan-dahan ko 'yon ginagawa. Aling Melinda's busy checking and counting the money. Ando'n siya sa loob na maliit na kuwarto. Kaya ako na muna ang andito.

"Ang daming kanin, Leigh!" sabi ng naka-white shirt nang maihain ko ang walong kanin nila. Hindi ko alam bakit nagulat pa siya, e, sinabi naman ng babae na walo ang order nilang kanin. He's not paying attention.

The girl he called Leigh just gave them two rice each. She gestured them to eat and they quickly obliged. Under? Walang nagreklamo sa kanila. Kahit si white shirt guy ay hindi na nagreklamo at kumain na lang.

Tahimik lang silang kumain at minsan lang magsalita kung may itatanong o may naalala ang isa. Para silang galit sa isa't isa kapag kumakain.

Hindi ko na sila pinansin at naglinis na lang ng containers dahil ubos na ang mga ulam. Pumunta ako kay Aling Melinda na katatapos lang din magbilang.

"Ubos na ba ang ulam?" Tumango ako at umupo sa tapat niya. "Halika na, magsasara na tayo kung gano'n."

Akmang pupunta siya sa labas nang magsalita ako. "May kumakain pa po."

"Gano'n ba? Tawagin mo lang ako kung tapos na at matulungan kita." Tumango ako sa kaniya at bumalik sa labas.

Nakita ko namang tapos na sila at nagliligpit na. Agad akong pumunta sa lamesa nila para pigilan silang magligpit. Trabaho ko 'yon, bakit sila nagliligpit?

"Ako na," sabi ko.

Sabay-sabay naman silang umiling. Kumunot ang noo ko.

"Okay lang. Pagkain lang naman ang binayaran namin," the white shirt guy said. Ngumiti pa 'to sa akin.

"Saan 'to ilalagay?" sabi ni Drake na naka-poker face lang. Hindi ko tuloy alam kung napilitan lang siya o ganiyan talaga expression niya.

"Dito." Tinuro ko ang lamesa katabi ng lalagyan ng pera. Nilapag naman ng dalawang lalaki 'yong mga pinggan nila ro'n.

"Are you into music?" Napalingon ako nang tanungin ako ng white shirt guy. Ano bang pangalan nito? Siya na lang ang hindi ko alam ang pangalan. Why do I even care? They're just our customers here.

"What made you say that, Thy?" Leigh asked. Tumingin naman si Leigh sa akin at bumalik ang tingin do'n kay white shirt guy na Thy ang pangalan.

Ngumisi naman si Thy. "Kanina pa siya nakikinig sa atin simula nang mag-usap tayo tungkol do'n," sabi niya nang hindi inaalis ang tingin sa akin. Tinignan naman nila akong lahat. I felt pressure. Bakit nakatingin sila?! Hindi ako sanay sa atensyon na nakukuha ko ngayon.

Leigh cleared her throat before looking at me. "They'll play later at Nuke field. Kung gusto mo manood, p'wede ka namin bigyan ng free access." Ngumiti siya sa akin. They were all looking at me. As if my answer will be the key of their lives. Kahit si Drake ay inaantay ang sagot ko na akala ko ay walang pakialam.

"May gagawin pa kas--"

"Nako! Okay lang, Faye! Sumama ka na sa kanila para naman makapasiyal ka," pagputol sa akin ni Aling Melinda. Napasinghap ako dahil narinig pala niya. Gusto ko sumama sa kanila dahil minsan nalang ako nakalalabas. Kahit sa totoong buhay, school, at bahay lang ako. Nagdadalawang isip lang ako dahil hindi ko pa naman sila gano'n kakilala.

"Tara na!" Hinila ako ni Thy at tawang-tawa dahil napatili ako nang mahina.

Binitawan naman niya kaagad ako. Pumasok kami sa isang van. Drake is driving for us, Jeruza is on the passenger seat. Kaming tatlo ay nasa likod. Nakita ko naman ang instruments nila sa likod. Hindi ko alam kung bakit dala pa nila ang gitara at drumstick nila kanina kung may van naman pala sila na p'wedeng paglagyan.

Nagka-eye to eye naman kami ni Jeruza sa may rear view mirror. "Hi!" Jeruza said. Nginitian niya ako. Her smile seems to always brighten up the mood.

"Hi," mahinang sabi ko. Ngumiti ulit siya.

"Don't be afraid. 'Di kami nangangain," sabi niya sa akin nang mapansin kung gaano ako katensyonado. "'Di ka sanay? Is this your first time?"

Tumango ako. Interview ba 'to? Sabagay, kakikilala lang namin.

"Don't worry. We'll take care of you!" Jeruza reassured.

"Safe ka riyan kay Jeruza," sabi ni Thy. Tumawa naman silang lahat kaya natawa na rin ako ng mahina. Gumaan na ang loob ko sa kanila agad. Alam kong pangalan pa lang nila ang kilala ko pero I'm comfortable.

Our trip went fast. Nakapasok naman agad kami. May iilang nakakita sa kanila kaya nilapitan pero hindi rin nagtagal dahil may mga bodyguards na humarang at pinaalis sila. Nag seset-up na sila ng gamit nila sa backstage. Drake's the drummer, Thy is their guitarist and vocalist. Leigh is their manager and Jeruza is their co-manager. Malawak ang field at marami na agad ang tao. Are they popular?

"Any song request?" tanong ni Thy habang tinotono ang gitara.

"Any Paramore songs?" tuwang-tuwa kong tanong. Tumango siya at umupo sa tabi ko habang tinutugtog nang mahina ang gitara.

"Ignorance?" Tumango siya at ngumiti. Nakita ko namang ngumisi si Drake sa gilid at napatango-tango si Leigh.

"Nice pick!" I heard Jeruza said. Sumang-ayon ang tatlo kaya napayuko ako. Namumula ata ako! Hindi ako sanay na pinupuri ako. Hindi ko alam ang dapat na reaksyon. Hindi ko akalain na sa pagpili lang ng kanta ay may pupuri na sa akin.

Pinapunta nila kami ni Jeruza sa upuan kung saan malapit ang stage. Si Leigh ay nanatili sa gilid ng stage dahil baka sakaling kailanganin siya. Pumasok si Drake at Thy sa stage kaya naghiyawan ang mga tao. Napatakip ako sa tainga ko. They're so loud!

Nakita ko namang napatingin si Jeruza sa akin at natawa. Tinignan ko naman din siya. Hindi ko siya masiyadong matignan dahil sa party lights, nakakasilaw. Nakita ko naman siyang ngumiti bago magtanong.

"Hindi ka sanay?" Tumango ako. Ngumiti siya ulit. Tumayo siya at nakisigaw rin kaya napatakip ako ng tainga habang tumatawa. Ang lakas ng sigaw!

"Kapag nakisigaw ka, hindi ka na maririndi. Let yourself be the most loudest. Don't be pressured by the things that surrounds you." Sumigaw ulit siya pagkatapos niya sabihin 'yon. Tumingin siya sa akin na parang inaantay na gawin ko ang ginawa niya. Tumayo ako kaya napangisi siya. Sumigaw ako na ikinatawa niya.

"Sige lang!" sabi niya. Ngayon ay sabay na kaming sumigaw. Namataan naman kami ng dalawa at nagsimula na silang tumugtog kaya mas lumakas ang sigawan namin.

Unang kinanta nila ay Only Exception ng Paramore. Buong pagkanta nila ay hindi natigil ang sigawan.

"I'll just buy us water. Sumakit lalamunan ko." Natawa kaming pareho sa sinabi niya. Tumango ako dahil masakit na rin ang lalamunan ko kasisigaw. Sigaw pa. Pakiramdam ko ay mapapaos ako.

Dumilim na nang lubusan. Umalis na si Jeruza sa tabi ko at bumili ng tubig. Naghahanda sina Drake at Thy sa susunod na kanta. Umihip ang malamig na hangin kaya nilamig ako bigla. The crowds didn't stop from being hyper. Ang iba kanina ay tumatalon pa. Nakita ko naman na nakangiti pa rin sina Drake at Thy kahit kita ang pagod at pawis nila.

Napahawak ako sa mata ko nang mapuwing kaya napapikit ako. Kasabay ng pagkamot ko ng mata ay biglang nawala ang sigawan kaya iminulat ko ang isa kong mata at napatigil nang nasa kuwarto ako.

Nakatayo ako sa k'warto ko katulad kanina. Napatingin ako sa bintana at mag-uumaga pa lang. Lumabas ako para uminom ng tubig dahil ramdam ko ang sakit ng lalamunan ko. Kung panaginip 'yon, bakit nakatayo ako at andito pa rin ang sakit ng lalamunan ko?

There's only one reason I could think of. I don't want to believe it because it doesn't make sense. Pero ang nangyayari sa akin... I'm world travelling?!

---

Song: Only Exception by Paramore