Chapter 6

Chapter 6

JAMIE'S POV

"Good morning Mam."

"Good morning Mam Jamie."

Iilan lamang iyan ang bumati sa akin ng ilang mga empleyado,na kaniyang nakaka- salubong. Taas noong nag lakad si Jamie at sa bawat yabag ng mga paa, gumagawa ng tunog sa mataas na high heels na suot niya. Suot niya ang black fitted skirts at sa itaas naman ang kulay puting white tops na bumagay sa kaniyang kasuotan. Hinayaan ko lamang naka-lugay ang mahaba at medyo vawy niyang buhok, na kahit na hindi niya kailangan mag paganda at lagay ng make-up. Napaka-natural at ganda ng kaniyang mukha, na maraming mga kalalakihan ang nag kakagusto sa akin.

Ang pamilya nila ang namamahala ng Sharp Company, ang pinaka-tanyag na gumagawa ng mga sikat at mamahalin na mga alahas. Ini-export nila ang mga gawang mga jewelries sa ibang bansa. Ilang beses na rin na feature ang kanilang kompaniya sa dyaryo, tv at article dahil na rin napaka-sikat at kilala talaga ang kanilang produkto. Si Papa at Kuya Mark ang namamahala sa pag papatakbo ng aming kompaniya na mag katuwang silang dalawa para lamang mapa-lago ang aming negosyo.

"Good morning Mam Jamie." Bati ni Jasmine ang secretary lamang ni Kuya Mark. She's 24 years old na hindi lamang nag lalayo ang aming edad. Naka-suot ito ng black skirt and blouses na bagay sakaniya at mahigit tatlong taon na itong secretary ni Kuya Mark, at hindi kami gaanong close sa isa't-isa. She always wear a nerd glasses at napaka-hinhin mag salita at gumalaw nito, na sa isang tingin mo pa lang para na itong introvert.

"Nandiyan ba si Kuya?" Tanong ko.

"Opo nandiyan po si Sir." Malugod na sagot nito.

Isang matamis na lamang na ngiti ang aking sinagot at dire-diretso na akong nag lakad papasok sa Opisina nang aking kapatid. Sumalubong kaagad sa akin ang napaka-tahimik at malaking silid. Ang motif ng kaniyang Opisina ay pinag halong grey at white, na maganda at kaaya-aya sa mga mata. Sa isang bahagi naroon ang white couch at table na pwede kang umupo. Sa isang tabi naman naroon ang bookshelves na naka-lagay ang iba't-ibang libro at awards na natanggap ni Kuya sa ilang taon nitong pamamahala sa kompaniya.

Sa bandang dulo naman tahimik at walang emosyon naka-upo ang aking kapatid sa swivel chair, at walang bahid na emosyon ang mga mata nito. Naka-suot ito ng grey office suit na bumagay sa itsura ng aking kapatid na maging maskulado at gumuwapo pa ito lalo sa aking paningin. Aaminin kong marami talagang huma-hangga at nag kaka-gusto kay Kuya Mark dahil sa likas nitong charisma na maraming mga kababaihan ang nag kakandarapa sakaniya.

Naka-patong sa desk ang iba pang mga documents, pc at glass nameplate na naka-ukit doon ang pangalan ng aking kapatid at posisyon nito sa kompaniya.

Nag kalat din ang mamahalin na mga painting sa wall, at litro ni Kuya Mark sa paligid, pero napa-ngisi na lamang ako dahil wala man lang akong nakita na kahit anong larawan ni Lea at anak nitong si Steven.

What an arrogant jerk!

Sa una masaya ako nang malaman ko ang nangyari kay Lea at kapatid kong si Kuya Mark, na mag kakaron na sila ng anak.

Ilang taon ko ng kilala si Lea na mabait siya at galing sa isang desente at kilalang pamilya, na alam kong magiging mabuti ang kaniyang buhay kapag naging mag-asawa na sila ng aking kapatid.

Pero ngayon kabaliktran na ang aking nararamdaman, ng makita ko ang pasa at sugat sa katawan ni Lea.

Kahit pag takpan nito ang aking kapatid, alam kong sinasaktan ni Kuya Mark si Lea.

Hindi niya deserve masaktan ng ganito.

Hind niya deserve na tra-tuhin ng ganito dahil lamang sa isang pag kakamali.

Napaka-unfair naman kasi eh.

Bakit kailangan pa ni Lea mag- dusa ng ganito sa piling ng aking kapatid?

Labis akong nasasaktan ng makita ko ang kalagayan ni Lea.

Ang kalagayan ng aking pamangkin.

Nag martsa ako palapit sa gawi ni Kuya Mark at sakto naman na huminto ako sa harapan niya.

Umanggat ng tingin si Kuya Mark sa akin at sa pag kakataon na ito puno ng lamig at tabang ang mga titig niya.

"What did you do huh? Alam ba ni Mommy at Daddy ang pinag-gagawa mo Kuya?" Madiin at mahina kong asik sakaniya.

Nilapag ko ang purse ko sa bakanteng table na malapit lamang sa desk niya.

Binitawan lamang ni Kuya Mark ang mga hawak niyang documento at perinting umupo sa swivel chair, na hindi pinu-putol ang titig sa akin. "Hindi ako mang-huhula para alamin ang gusto mong sabihin Jamie."

Napa-buga na lamang ako ng hangin sa naging sagot niya.

Matapos ang pananakit niya kay Lea, nag maang-mangan ka pa din?

Ibang klase talaga!

Hindi ko na mapigilan ang aking sarili na mapa-kuyom ng aking kamao sa labis na pag-titimpi!

Kilala ko si Kuya Mark!

At alam ko, kong hanggang saan ang maari niyang gawin!

"Hindi ko na kailangan ipaliwanag ang bagay na ito Kuya. Tiyak ko nang alam mo na ang gusto kong ibig sabihin hindi ba?" Naging matalim ang tinginan nilang mag kapatid na walang gustong mag patalo. "It's about Lea!" Madiin kong tinig at umawang lamang ang labi nito sa aking sinabi.

"Go on! What about Lea?" Matabang na lintarya nito na halatang walang paki-alam sa nangyari.

"Ganiyan kana ba kasama Kuya? Nakita ko ang mga pasa at sugat ni Lea sa katawan, paano mo maipaliwanag sa akin ang bagay na iyon ha? Kaylan pa? Kaylan mo ba siya sinasaktan? Kaylan mo pa siya trina-trato ng gano'n ha?" Mapakla kong tinig. May naka-bara sa puso at lalamunan ko habang binabanggit ang katagang iyon. Bakit niya nagagawa ang bagay na iyon? "Alam kong masama ang loob mo sakaniya. Alam k-kong galit ka sa kaniya, dahil iniisip mong sinira ni Lea ang buhay mo. Dahil iniisip mo, nang dahil kay Lea nag kahiwalay kayong dalawa ni Mae. Ganun ba iyon diba? Kaya't gano'n pina-pahirapan mo si Lea sa puder mo! Tama ba ako Kuya? Dahil pa din kay Mae ito diba? Matagal na kayong hiwalay Kuya, at sana naman, tuonan at pahalagahan mo naman si Lea at si Steven."

"Shut up!"

"No, hindi ako titigil. Not this time Kuya!" Matinis kong tinig. Umiba na rin ang timpla ng mukha ni Kuya Mark, na nakaka-takot na ang itsura nito, kumpara kanina.  "Hindi ngayon na nasasaktan mo na si Lea. Paano mo nagagawa ang bagay na iyon ha? Walang ibang ginawa si Lea kundi mahalin at intindihin ka, tapos ito lang ang isusukli mo sakaniya? Ang saktan at pahirapan mo siya sa puder mo! Hindi na tama iyon! Hindi na tama!" Uminit na ang sulok ng aking mga mata, at mga luha na nag babadyang tumulo.

Lalo pa akong nasasaktan dahil ibang-iba na ang itsura ng aking kapatid.

Hindi na siya ang kilala kong kapatid. Ibang-iba na siya.

"Could you fuck shut up!" Umalingawngaw ang malakas nitong boses at kasabay ang pag hampas ng kamay sa desk. Naka- tayo na si Kuya Mark at sa pag kakataon na ito ang mga mata niya'y umaapoy na sa galit. "Mind your fucking business! Huwag mo akong pangaralan dahil hindi ko kailangan ang Opinyon mo Jamie! Gagawin ko ang gusto ko kay Lea. Itikom mo ang bibig mo, at kapag naki-alam ka, hindi mo nanaisin ang gagawin ko sa'yo!" Puno ng diin at pag babanta nitong tinig. "Kapag wala ka naman na magandang sasabihin! Maari kanang lumabas! Now get out! Now!" Bulyaw nitong sigaw habang naka-turo sa pintuan.

Kasabay ang pag-agos ng luha sa aking mga mata. Anumang segundo sasabog na ako sa sakit, dahil hindi ko na magawang sumagot at gantihan siya. "Fuck you!" Inis kong hinablot ang purse ko na naka-lagay sa upuan at sa huling pag kakataon binalingan ko ng tingin si Kuya Mark. "Huwag mo na din hintayin na dumating ang araw, na kusa nang bumitaw si Lea sa'yo at iwa ka niya. Walang ibang ginawa si Lea kundi mahalin ka, kahit ganiyan ang trato mo sa kaniya.. Think about that." Matabang at mapait kong tinig at tinalikuran ko na siya.

Padabog kong sinarhan ang pintuan ng Opisina nito, sa labis na galit at iritasyon.

Tumayo naman si Jasmine ng makita akong lumabas tanda ng pag galang. "Aalis na po ba kayo Mam Jamie?" Hindi ko na siya sinagot, bagkus inayos ko ang aking sarili at inalis din ang bakas na luha sa aking mga mata.

Napaka-bigat ng aking pag-hingga ng sandaling iyon sa galit at dire-diretso na akong mag lakad paalis sa kompaniya.

Hanggang dinala na nang aking mga paa sa first floor ng kompaniya namin at marami akong nakikita na mga empleyado na kanya-kanya sa kanilang ginagawa.

Napa-tigil ako ng mahagip akong familiar na babae.

Naka-suot ito ng pulang damit at taas-noong nag lakad.

Hindi ko gaanong nakita ang kabuuang mukha nito, dahil naka-talikod ito sa akin.

Patuloy lamang nag lalakad ang misteryosong babae at wala ako sa sarili na sinundan ito.

"Sandali lang." Habol ko pero huli na dahil sumakay na ito sa elevator, at kusa nang sumara iyon.

Sandali?

Mae?

Ang ex-girlfriend ni Kuya Mark?

Pinilig ko na lang ang aking ulo para iwaksi ang aking iniisip.

Imposible.

Hindi iyon si Mae.

Siguro, namamalik-mata lamang ako.

Tama.

Namamalik-mata lang ako.

LEA CRISTINE'S POV

Nagising ako sa napaka-lakas ng ingay at mukhang nag kakasiya sa ibaba. Hindi ko gaanong klarong naririnig ang kanilang pinag-uusapan dahil malayo iyon at hindi gaano naririnig.

Dahan-dahan akong bumaba sa kama at ganun na lang aking gulat ng makita na pasado alas-dose na nang umaga.

Sandali.

Sino iyon?

Ano bang nangyayari sa ibaba?

Sinuot ko ang manipis na jacket na takpan ang manipis kong damit na pang-tulog at tsinelas na rin. Lumabas na ako sa silid at ganun na lang naging malakas ang inggay at katuwaan na hindi ko mawari kong ano. Konti na lamang ang naka-bukas na ilaw, na sapat na para sa akin, na pag masdan ang buong paligid.

Nang maka-baba na ako sa hagdan ganun na lang ang gulat ng makita ko si Mark na perinting naka-upo sa couch, at may hawak itong baso na laman ng alak na halatang nag-kakasiya sila ng sandaling iyon. Hindi lamang nag-iisa si Mark kundi kasama nito ang dalawa nitong kaibigan, na malimit ko lamang makita.

Familiar naman sa akin ang mga kaibigan ni Mark, pero hindi ako gaanong close sa kanila.

Nag kalat din sa table ang matatapang na bote na mga inumin at mga pagkain na pulutan. Base sa kanilang kilos at akto na halatang kanina pa sila umiinom, na sinapian na sila ng espiritu ng alak.

Tahimik akong pumunta sa gawi nila para ligpitin ang mga kalat na upod ng sigarilyo at mga bote na lang na walang laman na ininom nila kanina.

Nabalot ang malakas na tawanan, at kasiyahan si Mark kausap ang kaniyang mga kaibigan.

"Lea." Pakiramdam ko tumayo ang balahibo ko sa katawan ng marinig ang britonong tinig ni Mark.

"A-Ano?"

"Ipag luto mo nga kami ng masarap na pag-kain para sa aking mga kaibigan. Gusto ko iyong masarap! At bilisan mo! Ngayon na!" Mang-uutos nitong tinig, na para itong hari na dapat sundin.

"Sige, sandali lamang." Kinuha ko na ang mga kalat at tumunggo na ako sa kusina para itapon ang mga iyon.

Mula sa kusina, rinig ko ang mga kaibigan ni Mark na masayang nag kakasaya. Hindi ko alam kong anong okasyon kong bakit sila umiinom, at wala na akong planong alamin pa ang bagay na iyon.

Hintayin ko na lamang matapos mag-inum ang aking asawa, para naman maligpit ko na ang kalat nila.

Sinunod ko naman na binuksan ang ref para tignan kong ano ang mainam na iluto para sakanila. Kina-launan simple pero at espesyal lamang ang aking niluto, na madali lamang maluto.

Mga ilang minuto na pag-luluto, tumunggo na muli ako sa sala para ihatid sakanila ang pulutan na kanilang hini-hininggi.

"Heto na ang pag-kain, at sana magustuhan niyo." Buong ingat kong nilapag ang pag-kain sa lamesa. Bumaling ako ng tingin sa aking asawa at wala pa din akong makuhang emosyon sa kaniyang mga mata.

Puno pa rin iyon ng lamig at walang emosyon.

"Sandali Mark, siya ba ang kinu-kwento mo sa akin na asawa mo?" Tinig ng isa sa mga kaibigan ni Mark at hindi na lang ako kumibo.

"Hindi mo naman nasabi sa akin Mark na mayron ka palang napaka-gandang asawa." Tumayo bigla ang balahibo ko sa katawan sa katagang binitawan sa isa mga kaibigan ni Mark.

"Excuse me lang po."  Kinuha ko na ang walang laman na mga plato, para tumunggo sa kusina. Nagulat ako ng humarang sa harapan ko ang mga kaibigan ni Mark.

Matangkad ito kumpara sa akin, at naka-suot ito ng maayos na damit na halatang galing ito sa mayaman at disenteng pamilya. Guwapo din ang itsura nito, pero mas guwapo pa din ang aking asawa.

"Hi, ako nga pala si Michael. Ikaw ba si Lea ano? Napaka-ganda naman ng pangalan mo. Kasing ganda ng pangalan mo." Anito at lumawak pa lalo ang ngiti sa labi nito. Kahit may distansiya ito, amo'y ko ang matapang na alak sa bibig nito, na nanunuot sa aking ilong.

"Maraming salamat." Tangka sana akong aalis pero humarang naman ang isa sa mga kaibigan ni Mark.

"Ako naman si Rafael. Saan kana pupunta?" Napa-lunok ako ng sunod-sunod ng makita si Rafael na naka-suot ito ng dark blue na polo.

"Ihahatid ko lang ito sa kusina. Maari niyo ba akong padaanin?" Saad ko at dadaan ako sa kaliwa pero humarang naman siya sa aking dinaraanan para, ipahiwatig na bawal akong dumaan.

Namuo ang takot at nerbyos sa aking dibdib na hindi ko maipaliwanag.

"Mamaya na Lea. Formal na kaming nag pakilala sa'yo dapat mag pakilala kana rin sa amin." Lumawak pa lalo ang ngiti sa labi ni Rafael at ang kaniyang mga mata, puno ng ningning at pag-nanasa.

"Kailangan pa ba iyon? P-Pasensiya na dahil busy pa ako, marami pa akong huhugasin sa kusina." Kabado kong tinig. "Sige na, ipag-patuloy niyo na ang inyong pag-iinom." tangka sana akong aalis pero hinawakan ni Rafael ang aking kamay na labis ko naman kina-bigla.. "Bitawan mo ako, ano ba Rafael," patuloy kong pag-pupumiglas pero hindi nito magawang bitawan ang aking kamay.

"Mamaya na Lea, nag sisimula pa lang kami mag kasaya ngayon gabi... Gusto mo bang sumama sa amin uminom?" Pang-aalok ni Rafael pero umiling na lamang ako. Lalong umapoy ang pag nanasa sa kaniyang mga mata, habang naka-tingin sa akin.

"Hindi, pasensiya na dahil hindi ako umiinom. Kayo na lang ang uminom." Pilit kong inaalis ang kamay nitong naka-hawak sa aking pulsuhan, pero hindi niya pa din ito binibitawan. "Bitawan mo na ako. Ano ba." Mahina at pabulong kong paki-usap.

"Alam mo Lea? Napaka-ganda mo. At ang bango mo." Bahagya nitong ipapalandas ang kamay ni Rafael, sa aking pisngi pero umiwas na lamang ako. Tumayo ang balahibo sa aking katawan sa simpleng ginawa nito sa akin.

"Please, lumayo kayo." Taimtim kong paki-usap.

"Sige papaalisin ka namin, pero gusto kong sumayaw ka sa harapan naming tatlo." Suhesyon ni Michael, na labis ko naman kina-bigla.

"No, no. Please bitawan niyo ako."naiyak kong tinig pero tila bingi-bingihan sila sa aking paki-usap.

"Isang sayaw lang naman Lea, at pagkatapos papaalisin kana namin." Lalo pang lumawak ang ngiti sa labi ni Rafael. "Isang sayaw lang. Sige na. Isang mainit na sexy dance lang. Diba Mark?" Masayang tinig ni Rafael, na hini-hinggi ang opinyon ng aking asawa.

"M-Mark." Naiiyak kong pag susumbong sa aking asawa, na perinti itong naka-upo at walang balak na tulungan ako sa mga kaibigan niya. Bakit ganun? Please tulungan mo ako Mark. "M-Mark please." Naiiyak kong tinig pero wala akong nakuhang sagot muli sa aking asawa. Bakit ganun siya? Bakit hindi niya ako magawang ipag-tanggol sa mga kaibigan niya?

"Sandali, mukhang napaka-ganda ng kutis mo ah. Malulusog ang iyong dibdib." Tinig ni Rafael, at kumilos na ang kaniyang kamay para hawakan ang aking dibdib. Doon na kumabog ang puso ko sa labis na kaba at takot na lumukob sa aking dibdib ng sandaling iyon.

"H-huwag mo akong hahawakan Aahh!" Matinis kong tili at hindi ko inaasahan nasampal ko si Michael sa pisngi, na labis namin kina-bigla lahat.

Nanginginig ang aking katawan sa labis na takot na aking nadarama.

Umigting lamang ang panga ni Rafael, na animo'y nag titimpi itong pag-buhatan ako ng kamay.

"I'm so sorry, hindi k-ko sinasadya Rafael. Pasesiya na t-talaga." Naiiyak kong tinig.

Napa-sinhap ako ng may marahas na humawak sa akin kabilang pulsuhan. "M-Mark?" Gulat kong saad ng makita ko ang walang-emosyon na mga mata ng aking asawa, na manlambot ang aking mga tuhod sa labis na takot.

"What did you do huh? Sinaktan mo ang mga kaibigan ko?!" Puno ng pang-uuyam nitong tinig at kay lakas akong hinatak ni Mark, palapit sakaniya, na sanhi tumama ang aking katawan sa matigas nitong dibdib.

"Hindi ko naman sinasadya. Sila n-naman ang nauna eh. Please Mark, manila ka sa akin." Garalgal kong tinig.

"Sumayaw ka!" Nagulat na lamang ako sa sunod na ginawa ni Mark dahil hinawakan niya ng sobrang higpit sa aking buhok, na mapa-unggol ako sa sakit at kirot. Hinawakan ko ang kamay ni Mark na naka-hawak sa aking buhok, na sa gano'n pigilan ito.

"No, no. Please don't." Uminit na Ang sulok ng aking mga mata, na ngayon umaapoy na ang mga mata ni Mark sa galit. "Nasasaktan ako Mark. Please bitawan mo n-na ako.. H-Huwag mong gawin ito. Ayaw ko talagang sumayaw Mark." Naiyak kong tinig at nag simula ng bumigat ang puso at dibdib ko na hanggang ngayon wala pa din akong makuhang emosyon sa aking asawa.

Bakit ganito?

Bakit ganito kasakit ang aking puso?

"Ang gusto ng mga kaibigan ko sumayaw ka sa harapan namin. Kaya't sumayaw ka!" Anito at mas lalo nitong hinigpitan ang pag- kahawak sa aking buhok, na pakiramdam ko may natanggal na buhok sa higpit ng pag kakahawak niya doon.

"P-Please Mark tama na. H-Huwag mo naman gawin ito sa akin. Ayaw ko talagang sumayaw... Hayaan m-mo na akong pumanhik sa silid natin, parang-awa mo na." paki-usap ko na baka sa paraan na ito, paki-kinggan niya na ako.

"Bakit nahihiya ka ba? Ngayon ka pa talaga nahiya Lea?" Pumakawala ang mahinang unggol sa aking bibig na lalo pa nitong hinigpitan ang pag-kahawak sa aking buhok. "Diba noon, hindi ka naman nahiya, no'ng inakit mo ako? Kaya't huwag kang umakto na inosente, dahil hindi bagay sa'yo!" Tiim-bagang asik nito na mapa-luha ako.

Sobrang sakit.

Sobrang hirap.

Bakit ganito siya sa akin?

Ano bang nagawa kong kasalanan?

"Ayaw mo?!" Puno ng pang-uuyam nitong tinig. "Ayaw mo talaga?!" Napa-pikit ako sa labis na takot ng Dumaongdong ang nakaka-takot nitong tinig.

Tila ba million na kutsilyo ang tumarak sa puso ko dahil sa sakit na hindi ako maka-hingga.

"Ayaw ko talaga Mark, please pakawalan mo na ako." Patuloy kong pag-iyak sa harapan niya. "Mark Ahh--" nagulat ako ng bigyan niya ako ng malakas na sampal sa mukha na labis ko naman kina-bigla.

Ramdam ko pa rin ang sakit at kirot na nanunuot sa aking laman sa lakas ng sampal niya sa akin.

Nadurog ang puso ko sa sakit dahil mismo ko pang asawa ang gagawa nito sa akin.

"Ahh!" Palahaw kong pag-iyak.

"Ayaw mo? Sige tignan natin kong saan aabot ang katigasan ng ulo mo Lea!" Umigting na ang panga nito sa galit. Namuo na rin ang takot at kilabot sa aking puso na ngayon mistula na itong nakaka-takot na nilalang, na anumang oras sasaktan ako.

Napa-unggol ako sa sakit ng marahas nitong hinablot ang aking buhok at buong pwersa kinaladkad kong saan. "Anong gagawin mo sa akin M-Mark? Saan mo ako d-dadalhin? M-Mark." Nautal kong tinig at wala pa din akong nakuhang sagot sa aking asawa. "Mark! Ahhh!"

"Shut the fucked up!" Asik nitong muli, at napaka-dilim na ang mukha nito sa galit. Kinaladkad niya ako papunta sa ikalawang palapag ng bahay namin.

"No. No. Please Mark, don't do this to me. Parang awa mo na. H-huwag." Patuloy kong pag-iyak at wala akong idea kong saan niya ako dadalhin.  Hindi ko rin alam kong ano ang tumatakbo sa isipan niya ngayon. "No, no, please don't do this to me Mark. H-Huwag diyan!" Lalong lumakas ang palahaw ng aking pag-iyak ng makita kong hindi ako dadalhin ni Mark sa aming silid, kundi sa stock room.

Sa silid na mga imbakan ng mga hindi na namin ginagamit na mga gamit.

Ang silid na puno ng alikabok.

Ang silid na napaka-dilim at nag bibigay takot sa aking sarili.

"Halika dito! P*****a!" Matinis na asik ni Mark, at binuksan niya ang pinto at nagulat na lamang ako ng tinulak niya ako sa loob na sanhi, sumalampak ang aking katawan sa malamig na tiles.

"Ahh!" Tili ko nang pag-iyak. Binalingan ko ng tingin ang aking asawa na naka-tayo sa labas ng silid at ang mga mata napaka-dilim at nakaka-takot.

"Hindi ka kakain, at hindi ka lalabas sa silid na ito, hangga't hindi ka natututo Lea!" Matinis na tinig nito at hinawakan nito ang seradura ng pintuan.

"No. No. Please huwag M-Mark." Tumakbo ako papunta sa pintuan, pero huli na dahil sinarhan niya na iyon. Huli ko nang marinig ang pag kandado ng silid na hudyat kinulong niya na ako. Hinawakan ko ang seradura at pinihit pabukas iyon, pero kahit anong pilit ko, naka-lock iyon sa labas na hindi ako maka-alis.

Sumalubong sa akin ang napaka-dilim na silid na nag bibigay takot sa aking sarili. Lalo akong kinain ng takot dahil kinain na nang dilim ang buong silid.

"No, no. Buksan mo ang pinto Mark. Mark." Patuloy kong pag-iyak at patuloy na pinipihit pabukas iyon na kahit alam kong hindi niya naman ako papakinggan. "Mark. Buksan mo na ang pinto, ano ba! Parang-awa mo na. Ayaw ko dito M-Mark, please lang palabasin mo na ako." Walang gatol kong pag-iyak at pag-mamakaawa para lamang pakinggan niya ako.

Umaasa akong palalabasin niya ako sa silid na ito.

Umaasa akong pakikinggan niya ako, na kahit alam kong imposible mangyari ang bagay na iyon.

Kahit katiting na pag-asa, pang hahawakan ko iyon.

"M-Mark. Mark please." Nag simula nang bumigat ang aking pag-hingga na hindi ko na ma-kontrol ang aking emosyon.

Lumingga ako sa paligid at lalong nauubusan ako ng pag-hingga dahil sa napaka-sikip ng silid at alikabok na rin.

"Mark. Buksan mo ang pinto! M-Mark!" Pabulong at nahihirapan kong tinig kasabay ang pag-landas ng luha sa aking mga mata. No. Huwag ngayon. Please huwag ngayon..

Humawak ako sa pader para mag karoon nang suporta na hindi ako matumba, at nag simula ng maging putol-putol ang aking hiningga.

Wala ang aking inhaler.

Please.

"M-Mark buksan mo a-ang pinto. H-Hindi ako maka-hingga. Mark." Tuluyan na akong napa-upo sa malamig na tiles at kinalampag ang pintuan. Umaasa akong papalabasin niya ako.

Umaasa akong tutulungan niya ako.

"M-Mark, please tulungan mo ako. Hindi ako m-makahingga. M-Mark." Lumandas ang luha sa aking mga mata at unti-unti nang pumu-putol ang aking hiningga na nawawalan na akong oxygen.

Humawak ako ng mariin sa aking dibdib, at namula ang aking mukha dahil hindi ko na makayanan.

"M-Mark, please. T-Tulong." Sa huling pag kakataon kinalampag ko ang pintuan.

And everything went black.