Chapter 4

Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nandoon sa loob ng banyo at nakaharap sa salamin. Pag labas niya ay wala na si Faith doon sa lamesa nito nang tingnan niya, tangging ang platito na pinaglalagyan ng cake nito at baso na kalahati pa ang laman ng juice ang nandoon.

Hindi nga bumalik ang lalaki kahapon katulad ng gusto niya, pero may bago namang sumulpot. Ayaw man niya agad maniwala at huwag makinig sa mga sinabi ng mga ito, ngunit may malaking parte pa rin talaga sa isip niya na sumisigaw na pakinggan kung ano ang sigaw na iyon.

She drew a deep breath and walked towards the counter. Dinampot niya ang tray na inilapag kanina. Umangat naman ng tingin si Ara at tumingin sa kanya.

"Ayos ka lang?"

She slightly nodded and gave her an assuring smile. Tumungo siya sa ginamit na lamesa ni Faith at iniligpit ang mga naroon.

Buong maghapon sa café ay walang ibang pumapasok sa isip niya kung hindi ang lalaki kahapon, ang reaksyon nito, si Faith at ang mga tinuran nito kanina. Kaya naman nang umuwi siya matapos ang oras ng trabaho ay agad siyang uminom ng gamot dahil sumasakit na naman ang ulo niya.

Nakatulog siya at nang magising ay tagaktag ang pawis sa buong katawan. Nanaginip na naman siya. Nang bumangon siya mula sa pagkakahiga ay naghahabol siya ng hininga, napahawak sa dibdib.

Panaginip na naman. . .

Napabuntong-hininga na lamang siya dahil limot na naman niya ang nangyari sa panaginip niya. Parati namang gano'n.

Itinali niya ang maikling buhok at lumabas ng kwarto, tinungo niya ang kusina para magluto ng kanyang gabihan. Mabuti na lamang at patapos na si Paula magluto ng sarili nitong gabihan nang dumating siya.

Itlog at instant noodles lamang ang kanyang niluto. Hindi na siya nagsaing pa. Napapatulala siya pagkatapos ng bawat higop ng sabaw, iniisip kung may pamilya pa ba siya. Kung meron man, bakit hanggang ngayon ay walang naghahanap sa kanya. Imposible namang kapamilya niya si Faith dahil kung oo, magpapakilala ito agad.

Inubos niya ang pagkain niya at hinugasan ang pinagkainan. Pinunasan din niya ang lamesa at nagwalis ng sahig. Nang makitang puno na ang basurahan nila ay binuhat na niya ang plastic sa loob nito at dinala iyon sa labas.

Wala ng mga nakatambay na ka-boardmate niya sa labas ng boarding house nila. Pati ang ilaw sa garahe ay patay na rin.

Binuksan niya ang gate. Hindi pa iyon naka-lock kaya marahil ay gising pa si Aling Vicky.

Naglakad siya papunta kung saan nakatambak ang mga nakabalot sa plastic at sako ng basura at inilagay roon ang dala-dala niya. Kukunin bukas ng umaga ang lahat ng basura na iyon ng truck na dadating.

Pabalik na siya sa loob nang mahagip ng kanyang mata niya ang poste ng sirang ilaw. Katulad kagabi, may nakatayo na naman doon.

Dali-dali siyang naglakad papasok sa gate sa takot. Pero bago pa siya tuluyang makapasok ay natigilan na siya at napahinto.

"Ang Louise na kilala ko ay hindi basta-basta natatakot. . .Walang kinakakakutan. Matapang. Lumalaban."

Kumabog ang dibdib niya nang marinig iyon. Kilala ang boses na iyon, natatandaan niya. Boses ito ng lalaki kahapon doon sa café.

Face him, take a risk. Tila may boses na nagsasabi sa kanya ng bagay na iyon.

Marahas siyang umiling para iwaksi ang boses na nagsasabi.

"Ang sabi mo ay babalik ka agad," he continue. "Hinintay ka namin, naghintay kami. Hinintay kita."

Napalunok siya. Saan siya babalik? Bakit kung magsalita ito ay parang kilalang-kilala siya nito higit pa sa lahat?

Hindi niya alam kung bakit ayaw humakbang ng mga paa niya para maglakad papasok. Parang bigla na lamang napako roon.

"It has been two years," dagdag nito. "Kailangan ka nila. Kailangan ka namin. . .Kailangan kita."

Bumilis ang tibok ng puso niya sa hindi maipaliwanag na dahilan. Kaya naman ay mas lalo lamang siya naguluhan. Bakit ganito ang kanyang pakiramdam?

Kailangan niya ng sagot sa mga tanong niya. Kailangan na niya makaalala. She had to take a risk.

Kinagat niya ang ibabang parte ng labi at dahan-dahang pumihit paharap. Tumingin siya roon sa poste, kung saan nandoon ang lalaki.

"Sino ka?" ubos tapang niyang tanong.

"David."

David. . .

Ang pangalang iyon ay para bang ilang beses na niyang sinambit noon na may iba't-ibang damdamin. . .Ramdam niya. Her heart was welling up with something she couldn't completely comprehend. Sino ba si David sa buhay niya?

"Pumasok ka na sa loob, malamig na rito." Naputol ang pag-iisip niya at pagtitig dito nang muli itong magsalita. Doon niya lang napagtanto na kalmado na ang pintig ng puso niya at hindi na iyon katulad kanina na kumakabog dahil sa takot at kaba.

Sinalubong nito ang mga tingin niya. Pakiramdam niya'y malulunod siya sa bawat titig na ibinibigay nito. Hindi niya alam kung ilang minuto silang nakatingin sa isa't-isa at walang nagsasalita. Pati ang paligid ay tahimik, kung wala pa sigurong tumahol na aso ay hindi mauputol ang titigan na iyon.

Dali-dali siyang tumalikod rito at naglakad. Nakakadalawang hakbang pa lamang siya nang muli na naman itong magsalita, dahilan kung bakit muli rin siyang napahinto.

Ang sunod nitong sinabi ay halos nagpatalon ng kanyang puso.

"It's been two years, and I'm still into you. Sa dalawang taon na nagdaan ay wala araw na hindi ka sumagi sa isip ko. . . Gabi-gabi ka kung dumalaw sa panaginip ko. Sa bawat galaw ko ay ikaw ang naaalala ko."

Sunod-sunod ang naging paglunok niya.

"I miss you. I miss you so much. Please. . . Come back to us, come back to me."

Mabilis siyang naglakad papasok sa loob at isinarado ang gate. Isinandal niya ang likod niya doon sa pader at humawak sa dibdib niyang na malakas tibok. Ang huling apat na salita na binitawan nito ay nagpaulit-ulit sa kanyang tainga at hindi siya tinantanan.

Iyon ang dahilan kung bakit buong gabi siyang gising. Hindi siya pinatulog ng pakiramdam na iyon. Isang pakiramdam na ibang-iba sa lahat. Masarap sa pakiramdam pero hindi niya alam kung bakit masarap.

Hinawi niya ang kurtina ng bintana para bigyang daan ang liwanag at hangin na pumasok sa loob ng kanyang kwarto. Sabado at wala siyang pasok sa café kung kaya magpapa-order siya ng mga tsinelas ngayon.

Itinali niya ang maikling buhok at iniligpit ang hinigaan. Lumabas siya ng kanyang kwarto at tumungo sa kusina para magluto ng kanyang almusal.

"Good morning," bati sa kanya ni Luna, ang nurse niyang ka-boardmate na nag-aalmusal. Nakaupo ito sa harapan ng lamesa at nasa ibabaw naman ang isang kape ng tasa, dalawang itlog at isang plato ng sinangag.

"Good morning," bati niya rito pabalik, at dumeritso sa lutuan. Nagsaing siya at nagprito ng tatlong piraso ng tinapa. Gumawa rin siya ng sawsawan niya, ang pinagsamang sibuyas at kamatis sa toyo at tinernuhan niya iyon ng kape.

Hindi na niya nakasabay pa sa pagkain si Luna dahil late na raw ito sa duty nito sa Hospital. Karamihan sa mga ka-boardmate niya ay maagang umaalis kaya maaga pa rin lang ay konti na lang ang mga nasa boarding house.

Tinapos na niya ang kinakain at naligo. Isang puting T-shirt at pantalon ang isinuot niya. Nagsuklay siya ng buhok at saka binitbit ang dalawang plastic bag na may lamang mga tsinelas.

"Kanina ka pa hinihintay ng lalaki ro'n sa labas," bulalas ni Aling Vicky nang makababa siya ng hagdan.

Nagsalubong ang magkabila niyang kilay. "Sino hong lalaki?"

"Hindi ko kilala." Umiling ang matanda sa kanya "Ngayon ko lamang nakita iyon dito. Mukhang foreigner siya pero nagtatagalog naman at tuwid na tuwid ang tagalog niya," amaze pang wika ng matanda.

Malalaki ang hakbang niya palabas ng boarding house para tingnan ang sinasabi na lalaki, kahit na may ideya na siya kung sino iyon. Pagbukas niya ng gate ay nakompirma niyang tama siya. Si David ang bumungad sa kanya. Bahagya pang umawang ang bibig niya at nahinto. Nakasandal ito sa hood ng isang Mercedes at magkakrus ang magkabilang kamay sa dibdib.

Pinagmasdan siya nito. Their eyes met. Napakagwapo nito sa suot na itim na three forth at puting pantalon, bagay na bagay iyon sa balat nitong moreno.

Nang maglakad ito palapit sa kanya ay bumilis ang tibok ng puso niya. Napalunok pa siya. Nakarating ito sa harapan niya nang hindi inaalis ang tingin sa kanya.

"A-Anong. . ." she trailed off. Hindi niya alam ang itatanong dito o sasabihin. Hindi siya makahanap ng tamang salita na ilalabas.

Mula sa mga mata ay bumaba ang tingin nito sa plastic bag na hawak-hawak niya sa magkabilang kamay.

It was then she realized na tila hindi na siya natatakot sa presensya nito. Kinakabahan siya pero sigurado siyang hindi iyon dahil sa takot.

"Kaano-ano kita?" sa wakas ay naitanong niya rito.

Bakit ganito ang nararamdaman niya ngayong kaharap ito? Sino ba ito buhay niya? Gusto niya iyon malaman.

Hindi niya mapigilan ang magkumpara. Sa mahigit isang taon na panliligaw sa kanya ni Renzo ay hindi naging ganito ang nararamdaman niya. Hindi siya napapatanong sa sarili niya.Hindi rin bumilis nang ganito ang puso niya dahil lamang sa isang titig.

Pero bakit si David ay kabaliktaran ng nararamdaman niya kay Renzo? Sino ba talaga si David sa buhay niya dalawang taon ang nagdaan?

"Kaano-ano kita?" pag-uulit niya nang walang makuhang sagot mula rito. Nakatitig ito sa kanya na tila ba siya ang pinakamagandang tanawin sa harapan nito. "Tinatanong kita," kunwari'y inis na sabi niya.

Mahinang natawa si David. Lumabas ang dimple nito sa kaliwang pisngi na siyang dahilan kung bakit mas lalong nagpagwapo rito. Sa halip na sagutin ang tanong niya ay kinuha nito ang dalawang plastic bag sa kamay niya. Tinalikuran siya nito at naglakad papunta sa sasakyan. Binuksan nito ang pintuan sa back seat at ipinasok doon ang dalawang plastic bag.

Mabilis siyang sumunod dito at iniharang ang kamay sa pintuan ng back seat. "Ano bang ginagawa mo?"

Kinuha niya ang dalawang plastic bag, ngunit inagaw iyon ni David sa kanya. Inagaw niya ulit iyon pero inilayo nito. "Ano ba!" asik niya rito.

"Gusto mong malaman kung kaano-ano mo 'ko, hindi ba?"

Naibaba niya ang kamay na dapat aagaw ulit sa dalawang plastic bag at natahimik.

"Sumama ka sa 'kin," wika nito na may maliit na ngiti sa labi, "sasabihin ko sa 'yo kung sino ako."

"Hindi kita kilala," mabilis niyang tugon sa sinabi nito. "Hindi ako sasama sa 'yo."

Unti-unting napawi ang ngiti ni David. Kita niya kung paano bumakas ang sakit sa mukha nito sa salitang binitawan niya. "Kilala mo 'ko. Kilalang-kilala mo 'ko. . .wala ka lang maalala."