Chapter 6

Noon pa man, napapansin na ni Chantal na tuwing may hindi sila pagkakasunduan ni Calvin, mas pinipili nitong umalis at umiwas. Subalit, ayaw niya ng ganoong paraan ng pakikitungo sa problema.

Kapag nagtampo ito, hindi na nito papansinin ang kanyang mga tawag at mensahe. At kapag umuuwi naman, nagiging malamig ito sa kanya—parang hindi siya nakikita. Matapos ang isang linggong panlalamig, bigla na lamang siyang lalapitan nito na parang walang nangyari.

Ayaw ni Calvin na pag-usapan ang mga bagay-bagay. Wala rin itong ipinapakitang emosyon.

Noong magkasakit ang kanilang anak, ilang beses niyang sinubukang tawagan si Calvin. Pakiramdam niya, hindi niya kakayanin mag-isa. Malayo ang kanyang ina, at napakabata pa niya para harapin ito nang mag-isa.

Ngunit ni minsan, hindi sinagot ng lalaki ang kanyang mga tawag—marahil dahil naiinis ito sa kanya. Kaya sa sobrang panghihinayang at sama ng loob, binlock na lang niya ito.

"Nais mo bang tawagan ko ang asawa mo?" tanong ni Enzo, ang pinsan ni Calvin.

"Wag na... Kahapon ko pa iyon ginagawa, pero mukhang abala siya..."

Pagkasabi niya nito, tuluyan siyang napaiyak sa isang sulok.

Isa iyon sa mga dahilan kung bakit siya sumuko.

Nang tuluyan niyang pagdesisyunang makipaghiwalay, umasa siyang magpapaliwanag si Calvin at hihingi ito ng tawad sa klase ng pagtrato nito sa kanya. Paulit-ulit siyang nasaktan ng lalaki, ngunit kung aaminin lang nito na wala itong relasyon kay Laurice, matatanggap pa niya.

Ngunit ang kanilang katulong, si Aurora, ay paulit-ulit na nagsasabi sa kanya:

"Pinakasalan ka lang niya kasi nabuntis ka. Pero ang totoo, may iba siyang minamahal. Umaasa ka kasi masyado. Dapat, alam mo kung paano ilulugar ang sarili mo. Ni minsan ba, sinabi sa’yo ni Calvin na mahal ka niya, ha? Hindi porket inaalagaan ka, mahal ka na. Minsan, ang mga lalaki, matapos kang alagaan, ikakama ka lang naman pala."

Nakangisi si Aurora habang nakatingin sa kanya, at ang bawat salitang iyon ay parang patalim na bumaon sa kanyang puso.

Kasabay nito, unti-unting naglaho ang kanyang pag-asa.

At nang sa wakas ay nagharap sila ni Calvin upang ipahayag ang kanyang nais na makipaghiwalay, hindi siya nito pinigilan. Hindi ito nakipagtalo. Hindi ito humingi ng tawad.

Ang tanging sagot nito: "Babasahin ko muna."

Makalipas ang dalawang linggo, natanggap niya ang papeles ng annulment mula sa Amerika—may pirma na ni Calvin.

Napatawa siya, isang mapait na tawa habang mahigpit na hawak ang dokumento. Hindi siya makapaniwala na pakakawalan siya nito nang ganoon lang.

Wala ba talaga akong halaga sa kanya? O talagang hindi lang siya marunong magmahal?

Habang inaalala ang nakaraan, napansin niyang may papalapit na pigura. Si Calvin. Walang mabasang emosyon sa gwapo nitong mukha. Nag-iisa na lang siya sa corridor dahil umuwi na si Skye.

"Bakit hindi ka pumapasok?" tanong nito.

"Wala kang pakialam," sagot niya, hindi siya tumingin sa kanya.

"Ano bang problema mo? Bakit ba tila galit na galit ka sa akin?" nakakunot-noong tanong nito.

"Wala."

"Bakit—"

Tumunog ang cellphone ni Calvin. Agad niya itong sinagot.

"Laurice…"

Napaiting si Chantal. Matalim ang tingin niya kay Calvin bago siya tumalikod at pumasok sa kwarto ng kanilang anak. Natutulog ito nang mahimbing.

"Lucinda, magpahinga ka na muna. Ako na ang bahala sa kanya," sabi niya sa kanilang yaya.

Mabait si Lucinda, at kahit ipinadala ito ni Calvin, hindi siya nito nilait o pinagsalitaan ng masama.

"Ayos lang ako, Miss Chantal. Ikaw na muna ang magpahinga. Mukhang pagod ka," sagot nito, may kasamang matamis na ngiti.

Mahilig sa bata si Lucinda. Nakikita niya kung paano nito pahalagahan si Gab.

Lumayo si Chantal at naupo sa sofa. Nang sandalan niya ang kanyang likod, saka niya lang naramdaman ang pagod.

Ang sarap mamahinga…

Napangiti siya habang nakapikit.

At hindi na niya namalayan ang mga sumunod na nangyari.