Sa paglipat nila sa lumang bahay, unti-unting naungkat ang madilim na nakaraan sa buhay ng pamilya Olivarez. Ang lahat ay nag-ugat sa poot, galit, at pighati ng pagtakas ng kanilang mommy Edna sa nakatakda niyang buhay. Isang sumpa na siyang tuluyang maipapasa sa kanyang anak na si Joelyn. Wala na nga ba talagang ligtas ang pamilya Olivarez mula sa kamay ng katakot-takot na nilalang na gumagambala sa kanila? Maghahari ba ang pagpapatawad at pagmamahal sa pamilya gayong ang kanilang kalaban isang demonyong hindi naman nila nakikita?
View MoreBiglang nabitiwan ni Joelyn ang photo album. Gulat na gulat siya sa nakitang dugo na pumatak mula sa kanyang mga mata kaya hindi niya maiwasang manginig sa sobrang takot."Bakit may dugo?" Kabado niyang tanong habang mabilis na pinahid ng kanyang mga palad ang mga mata niya. Tiningnan niya ang mga kamay ngunit wala naman siyang nakitang dugo mula dito. Ilang sandali pa'y kinakabahan niyang nilapitan muli ang photo album at sa isang iglap ay nakumpirma niya na hindi na nga niya nakikita ang dugo mula dito. Napabuntunghininga na naman si Joelyn at nagdisisyong tuluyan na ngang pulutin ang photo album."Ate!"Napabalikwas siya nang marinig ang biglang pagtawag ng kapatid niya sa kanya."Marco. Nanggugulat ka naman!" Naiinis niyang sabi habang hinihimas ang kanyang dibdib."O? Napaano ka po? Bakit mukhang namumutla ka? Parang nakakita ka ng multo ate ah," patawa tawa pang sabi nito. "Masyado ka namang matatakutin.""Wala, parang tang
"Mom was being weird this morning."Tiningnan ni Joelyn si Marco habang naka-upo ito malapit sa kanya. Nasa sala silang magkapatid, admiring the newly-cleaned house.Medyo maaliwalas na ang ibang parte ng bahay dahil naging successful ang ginawa nilang paglilinis dito."Yeah, I could also agree with you now. She even asked me not to go to a certain room... which reminds me... hindi ka rin pwede doon. Again, bawal.""What?" sagot naman ni Marco habang nakakunot pa ang noo. "What room is that ba?""The last room on the second floor."Napangiti naman si Marco, halatang may kalokohan na naman na naiisip."Woah. Whatever you're planning, kid. Stop. Ayokong magalit si mom. Ikakasama niya iyon ng loob.""Fine then," sagot naman ng kanyang kapatid na siya naman niyang ikatuwa. If there's one thing she liked about her younger brother, it's how he respected her as an older sister."Can you please help me with this?" she asked as s
Mabilis pa sa alas-kwatro ang pagtakbo ng kanilang mommy Edna at ni Dante nang napatili na lamang si Joelyn."Ano'ng nanyari?" nag-aalalang tanong ng kanilang mommy nang makalapit na ito sa kanila. "Diyos ko!" sambit naman ni Dante nang tumambad sa kanila ang mga kalansay."Mom. Bakit may mga ganito dito?" tanong ni Marco. Tumpok-tumpok ang mga kalansay na nakita nila sa likod bahay na para bang ginawa itong triangulo at nagmistula pang altar. Masangsang din ang amoy gawa na rin siguro sa mga bulok na kalansay. Hindi nila maintindihan kung bakit may ganoon sa likod ng lumang bahay."I don't know," kalmadong sagot ng kanilang mommy."What should we do to these things?" tanong naman ni Joelyn.
Nasa kalagitnaan ng sila ng pagpaplano kung paano lilinisin at pagagandahin ang bahay nang may paulit-ulit na tumatawag sa kanila mula sa gate."Are you expecting anyone, mom?" tanong ni Joelyn sa mommy niya.Napakunot naman ng noo si Edna. "Nope. Kakadating pa lang natin dito at wala naman tayong mga neighbors. I wonder who might that be. Wait lang ha. Hays, we should really get a new doorbell," pabulong na sabi ni Edna bago ito pumanaog upang tingnan ang tao sa labas."Hey, I found an attic. Gusto mo ba puntahan natin mamaya?" tanong ni Marco habang nagwawalis ito ng sahig. Busy naman si Joelyn sa pagtanggal ng mga puting tela sa mga muwebles sa sala. She also wiped the dusts from the furnitures."Ewan ko. Natatakot pa rin ako, to be honest," kibit-balikat na sagot naman ni Joelyn. "Medyo luma na rin itong
Agad na nawala ang kanilang mommy nang makapasok na sila sa loob. Kinabahan naman ang dalawa dahil tanging ang flashlight lamang ng kanilang mga cellphone ang naging ilaw nila sa loob."Mom? Where are you?"Sa laki ba naman ng bahay na ito, at sa tagal ng panahon na walang naninirahan dito ay hindi maiiwasan ng magkapatid na mag-freak out."Mom!!!" sigaw ulit ng dalawa."Where's mom?" tanong ni Marco sa kanyang ate."Hindi ko alam! I was just right behind you, hindi ba?"Ilang sandali pa ay biglang bumaha ang liwanag sa loob. Halos ipikit ni Joelyn ang kanyang mga mata nang tumama sa kanilang paningin ang liwanag ng mga ilaw mula sa chandeliers sa taas ng bahay.
“Pagdating natin sa Mabini, magiging maayos na ang lahat.” Tumingala si Joelyn at siniyasat ang malungkot na mukha ng kanyang ina. It had been three years since her father died dahil sa Cancer. Masakit man isipin ngunit mahigit isang taon na rin ang nakaraan nang lumipat sila sa masikip at mabahong apartment na ito. “Namimiss ko na si daddy,” malimit na rinig niyang sinasabi ng kanilang bunso na si Marco. Madalas ay sinasagot lamang niya ito ng isang mapait na ngiti, ngunit may mga pagkakataon naman na niyayakap na lamang niya ang labing dalawang taong gulang na kapatid. She was hoping that she can fill the hole inside his heart dulot ng pagkawala ng kanilang mabait na daddy. But no amount of hugs can ever fill that hole inside them. Lalo na’t hindi sila sanay mamuhay nang wala sa karangyaan. “Daddy used to say na may mga bagay na nangyayari sa buhay natin na hindi natin naiintindihan,” ani Joelyn habang mahigpit na hinahawakan ang kamay ng kapatid. “But eventually, we will.” “Sana
“Pagdating natin sa Mabini, magiging maayos na ang lahat.” Tumingala si Joelyn at siniyasat ang malungkot na mukha ng kanyang ina. It had been three years since her father died dahil sa Cancer. Masakit man isipin ngunit mahigit isang taon na rin ang nakaraan nang lumipat sila sa masikip at mabahong apartment na ito. “Namimiss ko na si daddy,” malimit na rinig niyang sinasabi ng kanilang bunso na si Marco. Madalas ay sinasagot lamang niya ito ng isang mapait na ngiti, ngunit may mga pagkakataon naman na niyayakap na lamang niya ang labing dalawang taong gulang na kapatid. She was hoping that she can fill the hole inside his heart dulot ng pagkawala ng kanilang mabait na daddy. But no amount of hugs can ever fill that hole inside them. Lalo na’t hindi sila sanay mamuhay nang wala sa karangyaan. “Daddy used to say na may mga bagay na nangyayari sa buhay natin na hindi natin naiintindihan,” ani Joelyn habang mahigpit na hinahawakan ang kamay ng kapatid. “But eventually, we will.” “Sana...
Comments