“Parang gusto ng lumubog ni Samara sa kanyang kinatatayuan ng mga oras na ito dahil sa matinding kahihiyan. Kulang na lang ay tawagin na niya ang lahat ng santo sa langit. Napalunok siya ng makita niya ang magkakapatid na Hilton na halos walang tulak kabigin. Pawang mga nakatitig ang asul nilang mga mata sa mukha ng dalaga. Kaya naman pasimpleng hinawi ni Samara ang kulot niyang buhok upang matakpan ang kanyang mukha. “S**t! Na nanaginip ba ako?” Anya isang tinig mula sa kanyang isipan habang palihim na sinisipat ng tingin ang mukha ng mga lalaki sa kanyang harapan. Ngunit ng mapadako ang tingin niya sa mukha ng kanyang boss ay biglang bumalik ang kanyang katinuan. “S-Sorry! Sorry! Hindi ko po sinasadya.” Hinging paumanhin ni Samara habang panay ang yuko ng ulo nito ng hindi binibitawan ang bitbit na malaking kaldero. Mabilis na lumapit si Winter sa kanyang sekretarya, nakatiǐm bagang ito habang ang tingin nito sa dalaga ay wari moy nanggigigil. “What are you doing!? Pwede ba
Napakatahimik ng buong paligid, at ang tanging maririnig mo lang ay ang makabagbagdamdaming musika na siyang humahaplos sa puso ng bawat tao. Mula sa loob ng marangyang bulwagan ng isang mamahaling hotel na pag-aari ng pamilyang Hilton, kasalukuyang ginaganap ang kasal ng ika limang anak ni Mr. Cedric Hilton. Kumalat ang matinding emosyon sa buong paligid, at tanging paghanga at matinding kasiyahan ang makikita sa mukha ng lahat ng mga dumalo sa pinakamahalagang araw na magaganap sa buhay ni Andrade Quiller Hilton at Maurine Kai Ramirez. Halatang ginastusan at pinaghandaang mabuti ang kasal ng dalawa. Dahil ang buong venue ay mala fairytail ang dating. Halos mapuno ng mga sariwang bulaklak ang buong paligid. At mula sa kisame ay nakalutang ang napakaraming silag na lobo, ngunit may ilaw sa loob. Habang nakalawit ang pinaghalong mga kulot na mahabang kulay itim, gold at kremang satin na laso. “Hey, what are you doing there? Para lang sa mga sponsored ang pwesto na ‘yan. Doon k
“Honey!” Halos mapunit ang mga labi ko sa laki ng ngiti ko nang makita ko ang maamong mukha ni Sophia. Kumakaway pa ito sa akin at marahil ay hindi na makapag hintay na makalapit sa akin kaya iniwan na niya ang kanyang maleta at sinugod ako ng yakap. Mahigpit ko siyang ikinulong sa aking mga bisig, binuhat at saka mariin na hinalikan sa kanyang mga labi. “I miss you, Honey…” malambing niyang bulong na kaagad ko namang tinugon ng isang mabining halik. “One week not with you ay para na akong mababaliw. And I miss you more, Honey.” Nakangiti kong sagot. Siya si Sophia Lee isang half Pilipina at half Taiwanese. Siya ang dahilan ng madalas na pag-alis ko ng bansa. Tatlong taon na kaming magkasintahan at ngayong taon ay ikakasal na sana kami. Nagkataon lang na nagkaroon ng isang malaking problema sa side ni Sophia, dahilan kung bakit hindi ito natuloy. “Are you okay?” Nag-aalala kong tanong ng napansin ko ang pagsama ng kanyang mukha. “Y-Yeah! Napagod lang ako sa haba ng biyahe.” Na
“Halos maluha-luha na ako dahil masakit na ang mga paa ko. Ilang oras na akong nakatayo sa lobby ng hotel kung saan ako iniwan ni sir Winter. Natapos na’t lahat ang kasal ay hindi na muling nagpakita sa akin ang boss ko kaya naisipan ko na itong tawagan.Inalok ako ng kapatid nito na si Mr. Zaci Hilton, na sumama sa kanila sa reception pero tumanggi ako. Natatakot kasi ako na mawalan ng trabaho sa oras na suwayin ko ang bilin sa akin ni sir Winter na huwag a-alis sa kung saan niya ako iniwan. Isa pa, natatakot ako na baka doon pa ako magkalat ng mga kapalpakan ko, pag nagkataon ay sobra na talagang nakakahiya. “Thank you! Salamat po!” Paulit-ulit akong nagpasalamat sa tauhan ni Mr. Hilton na siyang naghatid sa akin. Nakangiti lang ito na kumaway sa akin bago tuluyang umandar palayo ang sasakyan nito. “Huh!” Isang mabigat na buntong hininga ang aking pinakawalan. Hinubad ko ang suot kong sapatos at binitbit ito. May tatlong dipâ lang naman ang lalakarin ko mula dito papunta sa apart
“Honey, hindi kasi pwede ngayon.” Nang marinig ko ito mula kay Sophia ay huminto ang mga labi ko sa gitna ng kanyang leeg. Sinundan iyo ng isang marahas na buntong hininga at pabagsak na nahiga sa tabi nito. Napapansin ko na lagi na lang siyang walang gana pagdating sa s*x. Ilang segundo akong nanahimik habang nakatitig sa kisame. “I’m sorry, m-meron kasi ako ngayon.” Nakangiwi niyang sabi, huh? eto na naman kami. Ilang beses na niyang ginagamit sa akin bilang dahilan ang kanyang period. Pero muli, wala na naman akong magawa. Because I love her, kaya uunawain ko pa rin siya kahit na nahihirapan na ako. I’m trying my best para manatiling loyal kay Sophia kahit na may pangangailangan din ako bilang isang lalaki na hindi na niya naibibigay sa akin. “It’s okay, I understand.” Yes, nauunawaan ko siya pero hindi maiwasan na maging malungkot ang tinig ko. Hinarap ko sya at saka dinampian ng masuyong halik ang kanyang mga labi bago tuluyang bumangon. Tanging brief lang ang suot ko na p
“Hi, anong pangalan mo?” Mabilis ang ginawa kong pagsulyap sa babaeng nagtanong sa akin. Very friendly ang ngiti nito maging ang pagkakabati niya sa akin. Ni hindi ko man lang namalayan ang paglapit nito, kaya nagulat ako ng nakatayo siya sa gilid ng office table ko. Natigil sa pagtipâ ang mga daliri ko mula sa keyboard ng computer at mabilis na tumayo. “Hi, Ma’am, good afternoon, I’m Maria. Lourdes Faith Samara Hamsa, but you can call me Samara.” May pag-aatubili kong sagot sabay ngiti. Napansin ko na ang magandang ngiti nito ay naging ngiwi, marahil dahil sa haba ng pangalan ko. Ayon sa isang empleyado na nakausap ko kanina, ang babaeng ito ay fiancee ni Mr. Hilton. At labis ko talagang ikinagulat ang paglapit nito sa akin, hindi ko talaga ito inaasahan. “Hi, Samara, I’m Sophia, can we be friends?” Nakangiti nitong tanong, kaya naman lumapad ang ngiti ko. Natuwa ako sa sinabi nito, hindi naman kasi ako palakaibigang tao dahil gusto ko na tahimik lang ang buhay ko. And besides wa
“Uy, Sam! Naka ilang balik na dito ang dalawang bumbay sa tindahan ko, pasensya na pero hindi ko na kayang tapalan ang mga hulog mo.” Ito kaagad ang bungad sa akin ni Ate Perla, nang makita niya akong paparating galing trabaho. Halatang kanina pa ako nito hinihintay. “Ate Perla, pasensya na po, pati kayo ay nalagay sa alanganin.” Ani ko habang naglalakad kami papasok sa loob ng bahay nito. “Naku wala iyon, Iha, kumusta na ang nanay mo?” Malumanay nitong tanong. Isang malungkot na ngiti ang lumitaw sa mga labi ko at parang maiiyak na naman ako ng maalala ko ang itsura ni nanay habang umiiyak ito dahil sa matinding sakit. “Mag-isang buwan na po si Nanay sa hospital pero hanggang ngayon ay wala pa ring progress sa kondisyon nya.” Naluluha kong sagot sabay punas ng luha ko mula sa ilalim ng makapal kong salamin. “Huwag kang mag-alala, pasasaan ba’t magiging maayos din ang lahat basta magdasal lang tayo.” Malungkot niyang payo sa akin habang hinahagod nito ang likod ko. “Sala
“Ayusin mo naman ang trabaho mo! Hindi mo ba nakikita ‘to? Ilang beses ko bang sasabihin sayo na alisin mo sa schedule ko si Mr. Dominguez. Ilang beses ko bang kailangan na ulit-ulitin sa iyo ‘yan!?” Halos mayanig ang buong pagkatao ko ng sumigaw si sir Hilton, sabay pabagsak na ibinaba sa ibabaw ng lamesa nito ang folder na ipinasa ko kaninang umaga. Makailang ulit akong lumunok bago ko pinuno ng hangin ang dibdib ko, saka ko ito dahan-dahan na pinakawalan. Pilit kong nilalakasan ang aking loob upang masabi ko ang nais kong sabihin. “B-But, S-Sir, you told me yesterday, na i-rescheduled ang meeting kay Mr. Dominguez.” Pautal-utal kong sagot ngunit isang matalim na tingin ang naging tugon nito sa akin. “Y-Yes, Sir , iakakansela ko po kaagad.” May pag-aatubili na sagot ko ngunit ang aking mga mata ay nagsisimula ng lumuha. Parang bata na mabilis kong pinahid ang aking mga luha gamit ang likod ng palad ko. Lumapit ako sa kanyang table upang kunin ang folder sa ibabaw ng lamesa nito.