“Honey!” Halos mapunit ang mga labi ko sa laki ng ngiti ko nang makita ko ang maamong mukha ni Sophia. Kumakaway pa ito sa akin at marahil ay hindi na makapag hintay na makalapit sa akin kaya iniwan na niya ang kanyang maleta at sinugod ako ng yakap. Mahigpit ko siyang ikinulong sa aking mga bisig, binuhat at saka mariin na hinalikan sa kanyang mga labi. “I miss you, Honey…” malambing niyang bulong na kaagad ko namang tinugon ng isang mabining halik. “One week not with you ay para na akong mababaliw. And I miss you more, Honey.” Nakangiti kong sagot. Siya si Sophia Lee isang half Pilipina at half Taiwanese. Siya ang dahilan ng madalas na pag-alis ko ng bansa. Tatlong taon na kaming magkasintahan at ngayong taon ay ikakasal na sana kami. Nagkataon lang na nagkaroon ng isang malaking problema sa side ni Sophia, dahilan kung bakit hindi ito natuloy. “Are you okay?” Nag-aalala kong tanong ng napansin ko ang pagsama ng kanyang mukha. “Y-Yeah! Napagod lang ako sa haba ng biyahe.” Na
“Halos maluha-luha na ako dahil masakit na ang mga paa ko. Ilang oras na akong nakatayo sa lobby ng hotel kung saan ako iniwan ni sir Winter. Natapos na’t lahat ang kasal ay hindi na muling nagpakita sa akin ang boss ko kaya naisipan ko na itong tawagan.Inalok ako ng kapatid nito na si Mr. Zaci Hilton, na sumama sa kanila sa reception pero tumanggi ako. Natatakot kasi ako na mawalan ng trabaho sa oras na suwayin ko ang bilin sa akin ni sir Winter na huwag a-alis sa kung saan niya ako iniwan. Isa pa, natatakot ako na baka doon pa ako magkalat ng mga kapalpakan ko, pag nagkataon ay sobra na talagang nakakahiya. “Thank you! Salamat po!” Paulit-ulit akong nagpasalamat sa tauhan ni Mr. Hilton na siyang naghatid sa akin. Nakangiti lang ito na kumaway sa akin bago tuluyang umandar palayo ang sasakyan nito. “Huh!” Isang mabigat na buntong hininga ang aking pinakawalan. Hinubad ko ang suot kong sapatos at binitbit ito. May tatlong dipâ lang naman ang lalakarin ko mula dito papunta sa apart
“Honey, hindi kasi pwede ngayon.” Nang marinig ko ito mula kay Sophia ay huminto ang mga labi ko sa gitna ng kanyang leeg. Sinundan iyo ng isang marahas na buntong hininga at pabagsak na nahiga sa tabi nito. Napapansin ko na lagi na lang siyang walang gana pagdating sa s*x. Ilang segundo akong nanahimik habang nakatitig sa kisame. “I’m sorry, m-meron kasi ako ngayon.” Nakangiwi niyang sabi, huh? eto na naman kami. Ilang beses na niyang ginagamit sa akin bilang dahilan ang kanyang period. Pero muli, wala na naman akong magawa. Because I love her, kaya uunawain ko pa rin siya kahit na nahihirapan na ako. I’m trying my best para manatiling loyal kay Sophia kahit na may pangangailangan din ako bilang isang lalaki na hindi na niya naibibigay sa akin. “It’s okay, I understand.” Yes, nauunawaan ko siya pero hindi maiwasan na maging malungkot ang tinig ko. Hinarap ko sya at saka dinampian ng masuyong halik ang kanyang mga labi bago tuluyang bumangon. Tanging brief lang ang suot ko na p
Prologue Halos maligo na ako sa pawis at kulang na lang lumawit ang dila ko dahil sa matinding pagod. Patuloy lang akong naglalakad dito sa kahabaan ng highway kahit hingal kabayo na ako. Ngayong araw ay mukhang sinalo ko na yata ang lahat ng kamalasan. Katatapos lang kasi ng night ship ko sa trabaho, subalit pagdating sa kalagitnaan ng highway ay tumirik ang scooter ko. Pumutok kasi ang mga gulong nito. Kaya heto ako ngayon, ilang metro ang nilalakad habang tulak-tulak ang kulay pink kong scooter. Second hand lang kasi ito nung nabili ko, kaya mababa ang kalidad nito at talagang hindi pangmatagalan. Parang pag-ibig lang ‘yan, eh, walang forever. Sa edad na kinse ay marunong na akong dumiskarte sa buhay. Marami akong alam na raket dahil isa akong working student, kailangan kong magsikap, ikanga para sa ekonomiya. Siguro kung nabubuhay lang ang aking ina ay hindi ko mararanasan ang ganitong klase ng buhay. Baka hanggang ngayon ay buhay prinsesa pa rin ako tulad ng dati.
“Ate, ano ba! For god sake! Pagod na akong maging NPA! Nakakasawa na ang maging alien! My god bitawan niyo ako!” Walang humpay ang kadadakdak ko habang parang tuko na nakayakap sa matabang haligi ng aming bahay, I mean ng inuupahan naming bahay. Ang nakakatawa pa ay suot ko pa ang hello kitty kong pantulog. Ngayong araw ay hindi ko alam na ito na pala ang huling araw na aapak ang mga paa ko sa bahay na ‘to. Paggising ko kasi ngayong umaga ay nagulat na lang ako na wala na ang aming mga gamit. Akala ko ay nilimas na ito ng mga magnanakaw, ‘yun pala ay madaling araw ng magsimulang ipahakot ni ate Miles ang aming mga gamit. Hindi ko na namalayan dahil two thirty na ng madaling araw ako nakauwi. Sa sobrang puyat at pagod ay masyadong napasarap ang tulog ko kaya hindi ko na alam ang mga nangyayari sa paligid ko. At ngayon, tanging ako na lang at ang mga damit ko ang naiwan sa loob ng bahay. Tapos na silang maghakot kaya ako naman ang sunod nilang i-evacuate sa bago naming tirahan.
After three years… “I’m sorry, Roldan, but I think this is not the right time for us.” Very dramatic ang pagkakabigkas ko ng mga salitang ito na siguradong tagos hanggang balunbalunan. With matching luha pa, para maging memorable ang araw na ito. Kahit papaano, this guy will be so lucky dahil nag-effort naman ako. Nandito kami ngayon sa parking lot ng Guardian Angel University of Pasig. Wala ng masyadong estudyante sa paligid dahil nakauwi na ang lahat at tanging kami na lang ni Roldan ang natira dito sa campus. "Actually, this kind of scene is not new to me because I can't count on my fingers how many times I've had a boyfriend. Pero laging nauuwi sa break-up. “Hindi na ba talaga magbabago ang isip mo, Maurine? Kaya kong gawin ang lahat para sayo, I-a-alay ko sayo ang lahat ng meron ako, ibibigay ko ang lahat ng gusto mo. Pakiusap, huwag ka lang makipaghiwalay sa akin.” Pagsusumamo niya, imbes na matuwa ay mas lalo lang akong nabagot sa mga pinagsasabi nito. Kulang na lang ay
“Para akong pinitpit na luya sa isang tabi habang tahimik na nakaupo at nagmamasid sa mga nangyayari sa paligid ko. Nandito kami ngayon sa presinto. At ngayon, kasalukuyang nakikipagtalo si ate Miles sa mga ilang pulis."My sister is innocent! She's a victim here. Why are you punishing her instead of helping her? This is a grave injustice!"” Nanggagalaiti na pahayag ni ate Miles sa isang pulis habang sa tabi nito ay si kuya Harold na sinisikap pakalmahin ang aking kapatid. Base na rin sa panginginig ng katawan ni Ate Miles ay nanggagalaiti ito sa matinding galit.“Bro, relax baka pati tayo ay makulong sa ginagawa mong ‘yan.” Halos pabulong na sabi ni kuya Harold. Halata sa mukha nito na kinakabahan siya sa mga nangyayari. Kung anong ikinalakas ng loob ni ate Miles ay siya namang ikinahina ng loob ni kuya Harold. Dahil sa pagkakalam ko ay may phobia ito sa mga pulis.Humugot ng isang malalim na buntong hininga si ate Miles. Bigla, napalunok ako ng wala sa oras, dahil sa biglaang paglin
Click! Click! Click! “Nice one, Maurine!” Anya ng photographer na walang humpay ang pagkuha sa akin ng litrato. Kasalukuyan akong nakaupo sa isang upuan at ibinibigay ang lahat ng makakaya upang maging maganda at kaakit-akit sa mga larawan. Suot ko ang isang red two piece habang panay ang pose ko ng iba’t-ibang posisyon. “Wow, pare ang ganda n’yan.” Narinig kong sabi ng isang lalaki pero hindi ko na ito pinansin pa basta patuloy lang ako sa pagpopose. Maya-maya ay biglang lumapit sa akin ang kaibigan kong si Pauline at inabot sa akin ang isang roba. “Mukhang type ka ni boss Felix ah, mag-iingat ka.” Pabulong na sabi nito sa akin habang tinutulungan ako nitong maisuot sa akin ang roba. “Excuse me noh? he’s not my type, I’m here para magtrabaho hindi para pumatol sa isang matandang uhugin na.” Natatawa kong sagot kaya natawa rin sa akin ang kaibigan kong ito. Si Pauline ang tumatayo bilang assistant ko, siya ang dahilan kung bakit ako nakapasok sa trabahong ito. Bukod sa kaibigan ay