Ang bigat ng tensyon sa loob ng silid ay naging mas matindi, parang isang unos na nagbabadya ng pagsabog. Ang simpleng palitan ng salita ay puno ng hindi nakikitang labanan, at ang anim na abogado na naroon ay ramdam ang hindi maipaliwanag na kaba.Pinagmasdan nila si Casey nang may halong pagkabigla at paggalang. Siya ba talaga si Mrs. Almendras? Ang kumpiyansa na bumabalot sa kanya ay malayo sa tahimik at mahinhin na babaeng kilala nila noon.Nagdilim ang ekspresyon ni Jea, ngunit sa kabila ng takot na kumikislap sa kanyang mga mata, hindi niya hinayaang lumambot ang kanyang paninindigan. “Natatakot ako sa’yo? Hindi kailanman! Palagi akong nagsasabi ng totoo!” matigas niyang sagot, kahit nanginginig ang kanyang boses.Ngumiti lang si Casey, isang ngiting hindi mo matukoy kung may halong pang-aasar o panlilibak. Sa halip na patulan si Jea, tumalikod siya at tahimik na naglakad papunta sa kanyang opisina, ang bawat hakbang ay punong-puno ng awtoridad at lakas.Walang gumalaw. Lahat ng
Ang law firm ay puno ng ingay at pagmamadali, ang tunog ng nagmamadaling mga hakbang at walang tigil na pag-ring ng telepono ang pumuno sa paligid. Walang sinasayang na oras si Suzanne, kaya’t diretsong nagtungo siya sa lumang tahanan ng pamilya Almendras.May dala siyang mga maingat na piniling regalo, handang gamitin ang kanyang pagiging bukas-palad upang makuha ang loob ng pamilya. Dahil nakipag-ugnayan na siya kay Claudine bago pa man siya dumating, hindi siya nagdalawang-isip nang pumasok sa bahay.Pagkapasok niya, sinalubong siya ni Claudine na may maliwanag na ngiti. “Ah, napakaganda talagang makita kang muli!”Ginantihan siya ni Suzanne ng isang matamis na ngiti at masayang sumagot, “Hello, Tita! Lagi po akong natutuwa kapag bumibisita ako rito.” Iniabot niya ang isang eleganteng kahon ng high-end na skincare products na dinala niya. “Mga totoong produkto ito na ipinasadya ko pa mula sa ibang bansa. Napakaganda ng epekto sa balat, at naisip kong baka magustuhan ninyo. Kung mag
Tumango si Suzanne bilang pagsang-ayon. “Talagang sobra na, pero ganito na talaga sa internet, Tita. Dapat sanay na kayo sa ganito.”“Hindi! Ang ibig kong sabihin, sila ang sobra!” Dumilim ang mukha ni Claudine, bakas ang frustration sa kanyang boses. Hindi na niya pinansin ang presensya ni Suzanne at mabilis na dinampot ang kanyang telepono para tumawag.Halos agad namang sinagot ang tawag. Madiin ang pagkakakagat ni Claudine sa kanyang labi bago galit na nagtanong, “Nasaan ka ngayon?”Malamig at kalmado ang boses ni Francis sa kabilang linya. “Pauwi na ako.”Pilit pinipigilan ni Claudine ang kanyang galit, ngunit mahigpit niyang hinawakan ang kanyang telepono habang matalim na sinabi, “Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin na uuwi ka? Ang inuna mo pang puntahan si Casey?!”Bahagyang lumitaw ang isang tusong ngiti sa mukha ni Suzanne. Alam niyang mas lumalala ang tensyon sa pagitan nina Francis at Casey, mas lalong magagalit si Claudine kay Casey. Kapag lumala pa ang sitwasyon, magi
Nang matapos ang tawag ni Mr. Ruiz, naglakad na siya palapit kay Casey upang ipagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Ngunit bago pa siya makalapit, bigla muling tumunog ang kanyang telepono. Napalalim ang kanyang ekspresyon, at ilang beses siyang napatingin kay Casey, bakas sa kanyang mga mata ang bahagyang pagsisisi.Napansin ni Casey ang kakaibang kilos ni Mr. Ruiz at agad siyang nakaramdam ng kalituhan. Ilang sandali pa, lumapit ito sa kanya, halatang nahihirapan sa kung paano ipapaliwanag ang sitwasyon.“Ms. Casey, patawad, pero… mukhang hindi ko na maipagbibili sa iyo ang mall na ito,” malungkot na sabi ni Mr. Ruiz.Nagtaka si Casey. “Ano’ng nangyari?”Malalim ang buntong-hininga ni Mr. Ruiz bago siya umamin. “Kasalanan ko rin dahil wala akong sapat na impluwensya para ipaglaban ito. May tumawag sa akin—isang makapangyarihang tao—at sinabi niyang kailangan kong ipagbili ito sa kanya, kung hindi…”Nabitin ang kanyang pangungusap, pero hindi na kailangang sabihin pa ang banta na isinam
Mabilis ang tibok ng puso ni Mr. Ruiz habang iniisip ang sitwasyon. Alam niyang kung may balak si Dylan Almendras laban sa kanya, hindi sapat ang simpleng pagtingin sa kontrata. Wala siyang inaksayang oras—tinanggap niya agad ang card at pinirmahan ang dokumento, may bahagyang ngiti sa kanyang labi. “Aayusin ko ang paglilipat bukas,” aniya, sabik na maisara ang kasunduan.Nananatiling kalmado si Dylan habang iniaabot ang kontrata kay Casey. “Para sa’yo ito,” aniya nang walang emosyon.Nagulat si Casey at si Mr. Ruiz, parehong nagpalitan ng nalilitong tingin.Kusang umabot si Casey para kunin ang dokumento, ngunit agad siyang nakaramdam ng pagkalito. Ang malamig na ngiti ni Dylan ay parang patalim na tumarak sa hangin. “Alam kong may galit ka sa akin, pero hindi mo na kailangang palalain pa ang sitwasyon. Dahil gusto mo ang lugar na ito, bibilhin ko na para sa’yo. Ngunit kapalit nito, asahan kong hindi ka na lalapit sa pamilya Almendras.”Natawa si Casey nang mapait. Walang pakialam, i
Maagang-maaga pa lang, pababa na si Casey sa hagdan upang umalis nang mapansin niyang may nakaparadang asul na Lamborghini sa labas. Sandali siyang natigilan, pinagmasdan ito, bago bumukas ang pinto ng sasakyan.Mula roon, bumaba si Lincoln, may kumpiyansang postura na animo’y sanay na sanay sa ganitong eksena.Suot niya ang isang royal blue na suit na perpektong bumagay sa maputing kutis niya. Isang sulyap pa lang, hindi maikakaila ang kanyang pino at elegante niyang dating. Maraming maaaring magkamali at isiping isa lang siyang gwapong binata, ngunit ang init sa kanyang tingin ay nagbigay ng kakaibang lambing na kabaligtaran ng malamig niyang reputasyon.“Good morning,” bati niya, may bahagyang paghanga sa kanyang mga mata habang papalapit siya at binuksan ang pinto ng passenger seat para kay Casey.Walang pag-aalinlangan, pumasok si Casey sa sasakyan at walang emosyon na sumagot, “Morning.”Iniabot ni Lincoln ang maayos na naka-pack na almusal. “Hindi ka pa kumakain, hindi ba?”Tum
Mabilis na nanlamig ang ekspresyon ni Dylan.Isang matinding kaba ang bumalot sa kanya nang mapansin niya ang dalawang pigura sa ibaba—naglalakad magkasabay, tila abala sa usapan at pagtawa. Bahagyang kumibot ang sulok ng kanyang labi sa hindi makapaniwalang inis.“Napaka-abala ng ex-wife mo,” bulong niya sa sarili, malamig ang tinig.Lalong dumilim ang kanyang mukha, marahil dahil sa tindi ng kanyang titig. Nang magtama ang paningin nila ni Casey, kasama si Lincoln, tila biglang nagbago ang ihip ng hangin.Bahagyang ngumiti si Lincoln, ngunit bago pa makapag-react si Dylan, dire-diretso itong dumaan sa kanya at pumasok sa korte, halatang may hinahabol na oras.Bago sumunod kay Dylan, tiningnan muna ni Diego si Casey, saka walang pakundangang tinaas ang gitnang daliri sa direksyon nito.Tahimik na pinanood lang ni Lincoln ang pangyayari, pagkatapos ay tumingin kay Casey. Nang makita niyang hindi ito nagpatinag, sabay na lang silang pumasok sa loob ng gusali.Sa loob ng courtroom, naup
Sayang at nasa loob sila ng korte. Kung hindi, siguradong may magtatangkang i-record ang buong paglilitis mula umpisa hanggang dulo at ipakalat ang kapana-panabik na eksenang ito sa lahat. Ang mga tao sa loob ng courtroom ay nag-aalab sa pananabik, sabik na masaksihan ang sunod-sunod na sagupaan ng dalawang panig.Habang tinatapos ng espesyalistang tagapagsalita ang buod ng kaso, lalo pang bumigat ang tensyon sa paligid.Kalma ngunit matalas ang tinig ng hukom nang bumaling ito sa panig ng depensa.“Ano sa tingin ninyo ang hindi tama sa mga paratang ng nagsasakdal?”Handa si Diego sa sandaling ito. Agad siyang yumuko nang bahagya, lumapit sa mikropono at nagsalita nang buong kumpiyansa.“We oppose the plaintiff’s assertions.”Samantala, hindi man lang nagbigay ng pansin si Dylan sa sinasabi ni Diego. Ang buong atensyon niya ay nakatutok kay Casey, na tahimik at mahinahong nakaupo sa kabilang panig.Napansin ito ni Lincoln at bahagyang tinaas ang kilay, halatang natutuwa sa kung paano
BOOM!Isang malakas na pagsabog ang yumanig sa eroplano.Walang pag-aalinlangan, agad hinawakan ni Dylan ang kamay ni Casey at hinila siya papalabas.Halos hindi siya makapag-react—nanginig ang kanyang pilikmata, ngunit hinayaan niyang dalhin siya nito.Mabilis nilang narating ang cockpit, kung saan makikita ang kapitan na halatang naguguluhan. Mahigpit nitong hinahawakan ang mga kontrol, habang pawis na pawis sa matinding tensyon.Sa labas ng cockpit, lumakas ang ingay ng mga pasaherong nagsisigawan.Biglang nag-crackle ang mikropono.“Ina-atake tayo! May mga eroplanong bumabaril sa atin!”Dumagundong ang takot sa buong eroplano.Mga sigaw, pag-iyak, at pagmamakaawa ang pumuno sa cabin. May ilan pang tumayo mula sa kanilang mga upuan, hindi na alam kung ano ang gagawin. Ang mga flight attendants naman ay tila mawawalan na ng malay sa sobrang nerbiyos.“Ano’ng gagawin natin?!” isang stewardess ang halos mangiyak-ngiyak. “Mamamatay ba tayo?”“Diyos ko! Ayoko pang mamatay!” isa pang cre
“BITCH!!!”Halos mabaliw na si Suzanne sa galit.Maingat niyang pinagplanuhan ang lahat, ngunit parang unti-unti itong nasisira sa harap niya. Hindi niya inasahan na magkasamang maghapon sina Dylan at Casey—lalo na ang pagtanggap ni Dylan sa pagsuway nito.Paanong nagawa ni Casey na magsalita nang gano’n? Na parang hindi siya natatakot sa maaaring mangyari? Hindi ba niya alam na ang ganitong klase ng pagsalita ay lalo lang magpapagalit kay Dylan? O sinasadya ba niya ito, desperadong sirain din si Suzanne kahit na kapahamakan ang kapalit?Gigil na gigil si Suzanne, pero wala siyang magawa. Hindi na niya pwedeng ulitin ang dati niyang estilo—ang pagpapanggap na may sakit o kaya’y pagpapadala ng mensahe ng kahinaan kay Dylan. Kung gagawin niya ulit iyon, baka tuluyan na siyang mabuking.Pero ang mas kinatatakutan niya ay ang naging reaksyon ni Dylan. Hindi ito nagalit. Hindi man lang ito nairita. Sa halip, nanatiling kalmado ito at walang pakialam.Bakit? Bakit parang walang epekto ang m
Dahil may video conference si Dylan, nagpasya si Casey na bumalik sa kanyang silid dala ang plano na kailangan niyang pag-aralan.Maya-maya, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Liam Vertosa sa blue app, ipinapaliwanag ang nangyari kaninang umaga. Hindi na siya nagulat. Alam na niya kung paano gumagalaw ang mga taong nasa paligid ni Dylan, lalo na si Suzanne.Buong hapon, masusing pinag-aralan ni Casey ang plano at pinag-isipan kung paano ipapaliwanag ang mga detalye sa designer. Hindi siya maaaring magkamali—kailangan niyang gawin itong perpekto.Dumating ang gabi, at tulad ng nakasanayan, magkasamang naghapunan sina Dylan at Casey.Tahimik nilang pinagsaluhan ang pagkain, ngunit napansin ni Casey ang pabago-bagong timpla ng ugali ni Dylan. Para bang may bumabagabag sa isip nito, ngunit hindi ito naglalabas ng anumang emosyon.Sa kabila ng lahat, kumain lang si Casey nang normal, hindi pinansin ang malamig na presensya ng kanyang asawa. Pero hindi niya inaasahan na biglang tutunog an
Tinignan ni Casey ang grupo ng mga designer sa harapan niya. Kita sa mukha ng ilan ang pag-aalinlangan, habang ang iba naman ay tila hindi kumbinsido sa sinabi niya. Ngunit sa halip na umurong, muli siyang nagsalita.“Sa pagkakataong ito, hindi ko gustong magdisenyo kayo ng kanya-kanyang istilo. Sa halip, gusto kong magsama-sama kayo upang buuin ang bawat disenyo nang magkakasama.”Lahat sila napatingin sa kanya.“Napansin ko ang mga disenyo niyo ng wedding dress. Lahat kayo may kanya-kanyang expertise, kaya iniisip ko na kung pagsasamahin ang inyong galing, mas makakalikha tayo ng pinakamagandang disenyo.”Ang pinakamatandang designer sa grupo, si Lina, ay nagtaas ng kilay. Kita sa kanyang mga mata ang gulat at pag-aalinlangan.“Bagama’t magaling kami sa iba’t ibang aspeto ng disenyo, paano kung hindi bagay ang pagsasama-sama ng mga istilo namin?”“Ang kailangan lang ay isang istilo sa bawat wedding dress. Labing-pitong disenyo ang gagawin natin, kaya may sapat na espasyo para sa iny
Ang sinabi ni Casey ay parang malakas na hampas sa kanyang ulo—biglang nagising ang kanyang nalilitong isipan.Ano nga ba ang ginagawa niya kanina?!Sa sandaling iyon, mahigpit ang pagkakakunot ng kanyang noo, at kitang-kita sa mukha niya ang matinding inis.Diyos ko, hindi niya maintindihan kung bakit siya ganito kairitable.Ipinikit ni Dylan ang kanyang mga mata, sumandal sa upuan, at hindi na nagsalita pa.Si Casey naman ay lihim na napabuntong-hininga sa ginhawa.Hindi niya alam kung ano ang mangyayari kung nagpatuloy pa sa pagkainis si Dylan kanina.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Nang makita niya ang caller ID, agad niya itong sinagot, hindi alintana ang presensya ni Dylan.Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang malakas na boses na ang umalingawngaw sa kanyang tenga.“Casey! Kamusta ka? Bigla akong pinatawag ni Dad kahapon nakakainis! Ngayon lang ako nakalaya. Pagbalik ko, nalaman kong nahulog ka sa tubig! Diyos ko, anong nangyari?!”Kumunot nang bahagya ang noo ni
Nararamdaman ni Casey ang pagkatuyo ng kanyang lalamunan.Tama naman ang sinabi ni Lincoln. Ang kasunduan nila ay mas pabor sa kanya. Ngunit…May bumabagabag sa kanya—isang bagay na hindi niya mawari.Napansin ni Lincoln ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha, kaya hindi niya hinayaan itong lumamig. “Kapag nagtagumpay ang plano mo, makakapasok ka sa internal department. Lahat ng proyekto ng Andrada Group na gusto mong makuha, mapupunta sa’yo. Walang sinuman ang may kakayahang ipatupad ito nang kasinghusay mo.”Dahan-dahang tiningnan ni Casey ang lalaki. Walang bahid ng pag-aalinlangan sa mga mata ni Lincoln—pawang kumpiyansa at determinasyon lamang.Kalmadong sumagot si Casey, ngunit may bahid ng pagdududa ang kanyang tono. “Ang isang tao tulad mo ay hindi basta-basta gumagawa ng kasunduan nang walang kapalit. Ano ba talaga ang gusto mong makuha mula sa akin?”Direkta ang kanyang tanong, at hindi niya inalis ang tingin sa lalaki.Nakangiting umiling si Lincoln. Sa totoo lang, gusto niya
“Gusto niyang lagyan ako ng gamot?”“Personal niyang gagawin?”Tila isang baliw na tao ang nasa harapan niya. Hindi makapaniwalang nakatingin si Casey kay Dylan habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak nito sa kanya.Nang mapagtantong hindi siya makakaalis, napabuntong-hininga siya at itinigil ang pagpalag. Napakurap siya at napailing. “Ano bang problema mo?”Noong mag-asawa pa sila, ilang beses na siyang nasaktan, nasugatan, at nagkasakit. Alam iyon ni Dylan, pero ni minsan, hindi ito nagpakita ng kahit anong malasakit. Sa halip, palagi lang nitong nilalayuan siya, ipinapakita ang malamig nitong likuran, na para bang wala siyang halaga.Ngayon, simpleng pananakit lang ng paa dahil sa mataas na takong, biglang nagbago ang ihip ng hangin? Siya pa mismo ang mag-aabot ng gamot?Hindi maipaliwanag ni Casey ang nararamdaman. May kung anong kakaiba, hindi natural, at talagang nakakapagtaka.Ang lalaking ito… sobrang delikado talaga.Hindi pinansin ni Dylan ang sinabi niya. Sa halip, binuk
Pagkababa ng tawag, naramdaman ni Casey ang biglang katahimikan sa paligid. Sa totoo lang, mas nagustuhan niya ang pagkain ngayon.Masarap naman talaga ito.Si Dylan, sa kabilang banda, ay biglang nawalan ng gana. Sa halip, napuno siya ng galit—isang damdaming ni siya mismo ay hindi maintindihan.Bigla niyang ibinaba ang kutsara, at ang madilim niyang ekspresyon ay nagpalubog pa lalo sa tensyon ng silid.Ngunit si Casey…Walang pakialam.Sanay na siya sa presensya nito.Tinitigan siya ni Dylan ng malamig, puno ng mga salitang gusto niyang ipukol rito, pero sa kabila ng lahat, bigla siyang nakaramdam ng paninikip sa dibdib.Napangiti nang pilit si Casey at sinabing, “Pasensya na. Hindi ko sinasadya na guluhin ang usapan ninyo kanina… pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko.”Dahil sa totoo lang, natawa siya sa naging reaksyon ni Suzanne.Noon, ang babaeng iyon ay napaka-elegante at mataas ang tingin sa sarili.Pero ngayon? Para siyang isang inosenteng white lotus na pilit nagpapab
Pagkabalik ni Dylan sa kwarto, lumapit si Casey sa sofa at binuksan ang bag.Sa loob, may nakita siyang isang kahon ng cellphone at isang kahon ng gamot sa ilalim nito.Napakunot ang noo niya. Kinuha niya ang kahon ng gamot at binasa ang label—isang ointment na pampabawas ng pamamaga at pampabilis ng paggaling ng pasa.Napanganga siya nang bahagya. Sa party kanina, hinawi niya ang laylayan ng kanyang damit para ipakita ang paa niya kay Dylan…Siya ba ang bumili nito?Hindi niya alam kung dapat siyang matuwa o magduda. Pero hindi na niya masyadong pinag-isipan. Nilagay niya sa tabi ang ointment, kinuha ang bagong cellphone, at nagmamadaling pumunta sa kwarto. Kailangan niyang makausap si Ingrid.Sinagot agad ng kabilang linya ang tawag.Naglaro ang mga mata ni Casey. “Ingrid, nabasa ang cellphone ko, kaya ngayon lang ako nakakuha ng bago.”“Ano?!” Nag-aalalang sagot ni Ingrid. “Anong nangyari?”Napakagat-labi si Casey. “Hindi ko alam ang buong detalye. Pumunta lang ako sa labas saglit,