Chapter 4

“CONGRATULATIONS, you’re four weeks pregnant.” 

Hindi agad tumatak sa isip ni Felicia ang sinabi ng doktor.

Buntis siya? 

Sinabi ba talaga ng doktor na buntis siya?

Pakiramdam ni Felicia ay bigla na lang huminto ang pag-ikot ng kanyang mundo. Patuloy ang malakas na kabog ng kanyang puso habang nakatitig siya sa doktor. Sinubukan niyang magsalita, pero walang lumabas sa kanyang bibig. Hindi siya makapaniwalang narinig niya ang mga salitang iyon.

Nagpatuloy sa pagsasalita ang doktor. Sinabi nito ang kalagayan ng kanyang dinadala sabay abot ng resulta ng sonogram sa kanya. Doon lang tuluyang naunawaan ni Felicia na totoo ang lahat.

Nagbunga ang gabing ibinigay niya ang sarili kay Xander! 

Namuo ang luha sa mga mata ni Felicia. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang dahan-dahan niyang hinaplos ang kanyang tiyan at pinikit ang mga mata. Parang panaginip ang lahat. Hindi pa rin siya makapaniwala, isang bagong buhay ang nabubuhay sa loob niya. 

Marahan niyang kinuha ang cellphone gamit ang nanginginig na mga daliri. Hindi niya mapigilang isipin kung paano niya ipapaabot kay Xander ang balita. Sigurado siyang matutuwa ito. Marahil, ito na ang sign na hinihintay niya upang maisalba ang naghihingalo nilang pagsasama. Dahil sa batang dinadala niya, maaari pang magbuo ang kanilang pamilya.

Nanginginig ang kanyang kamay habang hinahanap ang number ni Xander. Papindot na sana siya sa call button nang biglang nag-vibrate ang telepono dahil sa pumasok na mensahe.

“Don’t ever set foot in the office again. Please, spare the company your tantrums. Mahiya ka naman.” 

Nagimbal si Felicia sa nabasa. Ngunit hindi pa man siya nakaka-recover sa mensaheng iyon ay may pumasok na namang isa. 

“Good thing that you and I didn’t have a child. If so, that child will live the rest of his life seeing how much I hate you. And worse, siguradong madadamay siya sa pagkamuhi ko sa’yo.” 

Tinakpan ni Felicia ang kanyang bibig upang pigilan ang pag-iyak. Nagpanggap siyang matatag at nagpasalamat sa doktor bago tuluyang lumabas. Pagpasok niya sa sasakyan, bumuhos ang lahat ng kinikimkim niyang emosyon. Animo’y pinipiga ang kanyang puso sa sobrang sakit. Paano nagawang sabihin iyon ni Xander sa kanya?

Higit kanino man, sa kanilang magiging anak? 

“Miss Felicia, ano pong nangyari?” tanong ng matandang drayber sa kanya. Ngunit imbes na magsalita napilitang kontrolin ni Felicia ang sarili at bumuntong hininga. 

“Wala po, Mang Tunying. Tayo na po sa bahay. Gusto ko na pong magpahinga.”

Tumango lamang ang drayber at binuhay na ang sasakyan. Tulalang napatitig si Felicia sa labas ng bintana. Lahat ng kaliit-liitang pag-asa niya na magkakaayos pa silang mag-asawa ay nawala na. His last message was the final straw. 

Hindi deserve ng baby niya na lumaki sa ganoong environment. Her baby deserved to be treasured, to be loved. Hindi para parusahan sa kasalanang wala naman itong kinalaman. 

Hindi para itakwil ng sarili niang ama bago pa man niya masilayan ang mundo.

Now more than ever, Felicia had a bigger reason to pack her bags and leave.

Para sa baby niya at sa peace of mind nilang mag-ina.

Hindi mapakali si Xander. Isang buwan na rin simula nang palipatin niya sa kanilang villa si Felicia. At ngayon, hindi siya makapag-concentrate sa ginagawang trabaho.

Hindi dahil nami-miss niya ito kundi dahil naiinis pa rin siya sa ginawa ng babae kanina. 

Annulment papers? Anong drama na naman iyon? 

As if naman na kaya ni Felicia na mawala si Xander sa buhay niya. 

Nah. That’s impossible. Mahirap pa ito sa daga. Kung hindi dahil sa kayamanan ng pamilya Buenaventura, hindi ito magsu-survive. Hindi ba’t iyon ang pangunahin nitong rason sa pagpapakasal kay Xander? Upang makatikim ng ginhawa sa buhay? 

Alam din ni Xander ang antas ng pagmamahal ni Felicia sa kanya. It was like the light of the sun, one that would never fade.

Kung hihiwalayan man siya ni Felicia, dapat ay dati pa. Dapat ay noon pa. 

Pero hindi nito ginawa. Dahil alam niyang mas matimbang ang kasakiman nito kaysa sa sarili nitong dignidad. 

Tandang-tanda pa ni Xander ang naging pag-uusap nila ni Audrey noon sa telepono bago ito lumipad papuntang US three years ago. 

“Please, Xander. Itigil na natin ‘to. Ikakasal ka na. Palayain mo na ako—”

“No, Audrey. Please,” pagmamakaawa niya. “I can turn my back on this life. Kaya kong iwan ang pagiging Buenaventura ko makasama lang kita! Huwag mong intindihin si lola. I will fight for you—”

“You don’t understand,” putol nito sa sasabihin niya. Malinaw sa pandinig ni Xander ang mahina nitong paghikbi. “If I don’t do this, mapapahamak ang daddy ko. Alam mo namang siya na lamang ang meron ako, hindi ba? Hindi ko kayang pati siya ay mawawala sa akin.”

“What do you mean, Audrey? Make this make sense!”

“Kasi…” alanganing sagot ng dalaga. “Tinakot ako ni Felicia. Ang sabi niya, she will come after my Dad if I don’t give you up. She even forced me to…to abort our child.  Wala akong magawa dahil ang sabi niya, your lola will protect her. At naniniwala ako dahil wala ka ngang kaalam-alam sa mga bagay na pinaggagawa ng fiance mo sa akin eh. Nawalan na ako ng anak. Mababaliw na ako kapag nawala pa ang Daddy ko. I’m sorry, Xander, and goodbye. Sana lumigaya ka sa piling ni Felicia.” 

Noong una, hindi siya makapaniwalang kayang gawin iyon ni Felicia. Ang alam niya kasi ay never pa silang nagkita. Subalit nang padalhan siya ni Audrey ng medical certificate mula sa clinic kung saan lihim siyang nagpalaglag kasama ang mga text messages na ipinadala ng babae sa Daddy niya, napawi ang lahat ng kanyang agam-agam. Wala kasing mag-aakala na sa likod ng maamo at mala-anghel na mukha ng babaeng iyon, ay nagtatago pala ang isang mala-demonyong katauhan. 

Nakakatawa. Pinakain nila si Felicia nang maulila ito. Binihisan. Pinag-aral. Ngunit sa kabila ng lahat, may masama pala itong motibo. Siguro ay nakita ni Felicia kung gaano kayaman ang kanilang pamilya kaya naisipan nitong target-in siya. At dahil alam ni Felicia kung gaano niya kamahal si Audrey, humanap ito ng paraan upang maghiwalay sila. 

Iba talaga ang nagagawa ng mga taong hayok sa pera.

Kaya ipinangako niya sa kanayang sarili na araw-araw pagdudusahan ni Felicia ang kanyang mga kasalanan. Pumayag siyang magpakasal dito upang parusahan. Hindi siya titigil hanggang hindi nasisiraan ng bait ang babaeng iyon dahil kulang pa itong kabayaran sa mga ginawa nito kay Audrey at sa baby nila.

Nang dahil kay Felicia, nasira ang buhay niya.

Muling nag-alab ang galit niya para sa asawa. Dahil busy siya kay Audrey, nawala ang focus niya kay Felicia. Kaya siguro naghahasik na naman ng lagim ang babaeng iyon eh, dahil hindi na niya ito nababantayan.

Napangisi siya at kinuha ang kanyang telepono. Sasabihan niya si Mang Tunying na ikulong ito sa kanyang kwarto at dalhan lamang ng pagkain. Gagawin niya muna itong preso hanggang sa magtanda ito at huwag na siyang gambalain sa opisina. 

Ngunit bago pa man niya matawagan ang number ng katiwala, ito na mismo ang kumontak sa kanya. 

“Oh,  Mang Tunying. Bakit ka napatawag?”

“Sir…si Miss Felicia po…nawawala!”