Chapter 4

"GAGAMIT ako ng banyo." Hinintay ko ang isang minuto bago ako dahan-dahang nagmulat ng mata. Bumangon ako at dinaluhan siya. Tinulungan ko siyang makababa ng kaniyang kama. Inalalayan ko siyang maglakad hanggang sa banyo.

Hinintay ko na lang siya sa labas dahil mukha maging siya ay hindi din naging komportable sa presensya ko.

"Okay na?" tanong ko mula sa labas.

"Yeah," sagot naman niya kaya binuksan ko na ang pintuan.

Nang makahiga siya, bumalik na ako sa sofa. Nahiga ako at nang mapatingin ako sa gawi niya, nagkasalubong ang aming mga mata. Tinititigan na naman niya ako.

"Paano tayo naging mag-asawa?" Tanong niya. Marahil litong-lito na siya kaya ito na ang paulit-ulit niyang tinatanong mula nang magising siya.

Tingin ko mas makabubuting sa akin na niya marinig ang totoo kaysa kay Maureen pa. Baka mamaya kung ano-ano pa ang sabihin sa kaniya ng babaeng iyon. Nang magkasintahan pa lang sila, pansin ko ang pagiging m*****a ng babae.

Madalas ko noong naririnig na tinatanong niya , kung bakit daw ako doon nakatira. Wala daw ba akong ibang kamag-anak. Sinasabi niya na hindi siya komportable sa akin. And that she didn't trust me.

Well, the feeling is mutual. I don't trust her either. Mukha siyang m*****a na nagpapanggap na isang anghel. Kaso mahal siya ni Ivan kaya hindi niya makita iyon.

"Umuwi ka noon na lasing. Kaysa hayaan kita na matulog sa malamig na sahig, inakyat kita sa silid mo."

"Sinamantala mo ba ang kalasingan ko?" Mapanghusgang tanong niya.

Huminga ako nang malalim. "Hindi ko alam kung ako ba ang nanamantala, basta ang alam ko ikaw ang unang humalik."

"Paggising natin kinaumagahan, pinakasal agad tayo ng mga magulang mo."

Marahas siyang bumuntong hininga. Hinihintay ko ang masasakit na sasabihin niya pero hindi siya nagsalita. Pumikit siya.

Akala ko tulog na siya dahil ilang minuto siya sa ganoong ayos pero muli siyang nagdilat ng mga mata.

"Mahal ko si Maureen. I know it's unfair for you, pero iyon kasi ang nararamdaman ko."

"I know."

Malungkot akong ngumiti. At huwag kang mag-alala, dahil pagkatapos ng isang buwan. Kapag tuluyan ng naka-recover ang katawan mo, aalis na ako, para malaya niyo ng mahalin ang isa't isa.

Tahimik si Ivan paggising niya kinaumagahan. Kahit nang pinakain ko siya ay hindi siya nagsasalita. Kahit kinakausap siya ng kaniyang mga magulang, bilang lang at napakaiksi lang ng mga salitang binibitawan niya. Para bang ang lalim ng kaniyang iniisip. Para bang may dinadala siyang problema.

"Aalis na po ako, Mommy," paalam ko sa aking byenan, pagkatapos makainom ng gamot ni Ivan.

"Ivan, alis na ako. May gusto ka bang kainin mamayang hapon? Ipagluluto kita," sabi ko.

"Gusto ko iyong kare-kare na luto ni Maureen," sabi niya na kinatahimik naming lahat.

"Ivan," marahang saway ng kaniyang daddy.

Malungkot naman akong ngumiti. Dahil nagsimula na namang manubig ang aking mga mata tumalikod na ako at hindi na muling nagsalita. Dire-diretso akong naglakad hanggang sa makarating ako sa sasakyan na naghihintay sa akin.

Umiyak ako at wala akong pakialam kahit ano pa ang isipin ng driver na maghahatid sa akin pauwi.

Ang sakit lang kasi. Kung noon, malamig lang siya sa akin at pinaparamdam niya na wala akong puwang sa kaniya. Ngayon naman, pinapamukha na talaga niya sa akin na mas matimbang pa din si Maureen kahit ako na ang asawa niya.

Nagluto ako ng aking almusal at habang nagkakape, dumating naman ang aking byenan na babae.

"Hija, I'm sorry." Niyakap ko siya ng mahigpit at lahat ng sakit na nararamdaman ko ay dinaan ko sa pag-iyak. Lahat ng hinanakit ko ay sinabi ko sa aking byenan.

"Tingin ko, hindi na talaga matutupad ang pangarap ko na mamahalin din ako ng asawa ko."

"Huwag ka munang sumuko. Huwag kang panghinaan ng loob, Anak. Walang ibang babae na deserve ang anak ko kundi ikaw."

Alam ko namang sinasabi lang niya ito upang pagaanin ang aking loob.

Ina lang siya ni Ivan. At wala siyang kontrol sa nararamdaman nito. Hindi niya din puwedeng diktahan ang kaniyang anak na mahalin siya. Sasagutin lang siya ni Ivan na sinira namin ang buhay niya. Na sapat na ang isang taon na pagdurusa niya sa piling ko.

"Magiging asawa pa din po ako ni Ivan, pero sa loob lamang ng isang buwan. Kapag naka-recover na po siya, iiwan ko na po siya. Ako na po ang kusang aalis."

Humagulgol ang aking byenan. Madami siyang sinabi upang palakasin ang loob ko at huwag sukuan ang kaniyang anak, pero ngayon, buo na talaga ang aking pasya.

Matapos kong marinig ang pag-uusap nina Maureen at Ivan kagabi, napagtanto ko na malabo nang matupad ang pangarap kong mamahalin ako ni Ivan. Na papalitan ko si Maureen sa kaniyang puso. Hindi na iyon mangyayari. Kaya papatayin ko na ang pag-asang iyon na pinanghahawakan ko mula nang maikasal kami.

Bumalik din agad si Mommy sa ospital. Ako naman ay naligo na muna bago ako nahiga sa kama.

Nag-text ako sa aking boss upang sabihin na mag-e-extend pa ako ng bakasyon. Pero hindi ko sinabi na baka hindi na ako makakabalik dahil aalis na din ako pagkatapos ng isang buwan. O kung mas mabilis ang recovery ni Ivan, mas maaga ang pag-alis ko.

Nilapag ko ang aking celphone at pinilit na makatulog kahit ilang oras lang. Pero kung kailan hinihila na ako ng antok saka naman may tumawag.

"Kumusta ang asawa mong mahal pa din ang ex niya?" Napairap ako sa mapang-inis na tanong ng kaibigan ko.

"Ayun, nagka-amnesia pero mahal pa din niya ex niya."

Bumulanghit sa tawa si Rachelle kaya muli akong umirap.

"Ang saklap talaga ng buhay mo, girl."

"I know, huwag mo ng sabihin," pairap kong sagot.

"Napatawag ka? Istorbo ka, e. Patulog na sana ako."

"Wala naman. Gusto ko lang sanang ibalita sa'yo na may nabiling isla ang fiance ko."

"Wow! Yayamanin ka talaga."

Tumawa ulit siya. "Hindi naman. Naisipan ko lang sabihin sa'yo baka kasi kailangan mo ng mapuntahan at trabaho. Alam ko naman na hindi magtatagal ang pagsasama niyo."

"Salamat, Rachelle."

"Okay. Hihintayin ko ang tawag mo, ha. And please, hangga't may natitira ka pang pagmamahal para sa sarili mo alis ka na sa piling ng asawa mo."