Chapter 3

DAHIL sa kalagayan ni Ivan, pinauwi daw ni Tito si Maureen at sinabihan na kung puwede huwag nang magpakita dito dahil nagugulo lang nito lalo ang sitwasyon. Sinabi daw dito na may asawa na si Ivan kaya dumistansya na siya dito.

Nagulat talaga ako na bumalik na siya ng bansa. Nang makasal kami ni Ivan, galit na galit siya sa akin. Sinugod niya ako at halos kalbuhin niya ako sa lakas ng pagsabunot niya sa aking mga buhok.

"Malandi kang babae! Ahas!" Paulit-ulit niyang sigaw sa aking pagmumukha. Wala akong nagawa kundi umiyak na lamang. Niyakap siya ni Ivan. Humingi ng sorry ng paulit-ulit.

Umalis sila ng bahay at gabi na siya umuwi. Hindi ko alam kung ano ang ginawa nila o kung ano ang pinag-usapan nila.

Pero may takot ako sa dibdib na baka magtuloy-tuloy pa din ang kanilang relasyon kahit na kasal na kaming dalawa. Lalo at sa papel lang naman kami mag-asawa. Papel lang ang pinanghahawakan ko at hindi ang kaniyang puso.

Pero pagkaraan ng isang linggo, nabalitaan ko na lumipad si Maureen kasama ang kaniyang pamilya papuntang America.

At ni minsan hindi naman nagpunta si Ivan sa bansang iyon. Kaya kahit paano naging panatag ang loob ko.

Pero kahit wala na si Maureen, nagtuloy-tuloy ang panlalamig niya sa akin. Halos ayaw niya akong kausapin.

Ayaw kainin ang mga niluluto ko para sa kaniya. Pero kahit na ganoon, pinagsisilbihan ko pa din siya.

Kahit may pasok ako sa trabaho maaga akong gumigising upang ipaghanda siya ng almusal. Ako din ang naghahanda ng susuotin niyang damit sa pagpasok niya sa opisina.

Kaso kulang pa din ang ginagawa ko dahil sarado ang kaniyang puso. At wala siyang balak na buksan ito at papasukin ako.

Pero ngayon na bumalik na si Maureen baka tuluyan nang mawalan ako ng papel sa kaniya. Ito din kasi ang paulit-ulit niyang sinasabi noon sa akin. Na hihiwalayan niya ako pagkatapos ng isang taon. At walang magagawa ang kaniyang mga magulang para kontrahin ang kaniyang pasya.

Tama na daw ang isang taon na pagdurusa niya sa piling ko.

"Tara na sa loob," aya sa akin ng aking byenan.

"Tingin ko makabubuti kung samantalahin mo na wala siyang maalala. Asikasuhin at alagaan mo siya tulad ng iyong ginagawa. Nang sa ganoon, tuluyan nang mahulog ang loob niya sa'yo."

Duda ako sa sinabi ng byenan ko dahil ngayon na wala siyang maalala, harap-harapan niyang hinahayag ang pagmamahal niya kay Maureen.

Naunang pumasok si mommy sa silid ni Ivan. Sumunod naman ako. Gising pa din si Ivan. At nang tuluyan akong pumasok, tinuon niya ang buong atensyon niya sa akin.

Tinitigan niya ako. Hindi nga talaga niya ako maalala. Dahil ni minsan hindi naman niya ako nagawang titigan ng husto at matagal. Para bang diring-diri siya noon sa akin.

Pinilit kong ngumiti.

"Hi, k-kumusta ang pakiramdam mo?" Tanong ko sa pilit na pinatatag na boses.

Nagkibit balikat lang siya. "Puwede na daw po ba siyang kumain?" Tanong ko sa aking byenan na tahimik na nagmamasid sa amin sa sulok.

Ngumiti siya at tumango. "Gusto mo ng lugaw?" Marahan kong tanong kay Ivan.

Tahimik siya ngunit nanatiling nakatuon ang mga mata sa akin. Hindi ko tuloy maiwasang makaramdam ng pagkailang. Hindi kasi ako sanay na Tinitigan niya ako. Sanay ako sa masamang tingin na pinupukol niya sa akin dati, lalo kapag ganiyan na nagdadrama ako.

Kahit hindi siya sumagot, naghanda pa din ako ng pagkain niya. Kumuha ako ng mangkok at kutsara na nasa gilid. Kinuha ko ang thermos food jar na may lamang porridge. Dala ko 'to kanina.

Sinahugan ko ito ng hinimay na karne ng manok. Marahan akong lumapit sa kaniya. Dahil sa kaba, nanginginig ang aking mga kamay. Naupo ako sa gilid ng kaniyang kama malapit sa kaniya, na para bang normal para sa amin na magkalapit dahil mag-asawa kami. Hindi naman siya makaalala kaya samantalahin ko na na gaya ng sinabi ng kaniyang mommy.

Hinalo-halo ko ang porridge. Umuusok pa ito.

Naglagay ako sa kutsara saka inumang sa kaniyang bunganga. Hindi siya ngumanga. Kahit hindi makaalala, talaga namang hindi niya ako hahayaang pagsilbihan siya.

"Mainit pa," sabi niya. "Hipan mo." Napamaang ako sa kaniyang sinabi. Hipan ko? Sigurado siya? Ni kahit maramdaman nga ang hininga ko sa tabi niya dati, naiirita siya. Tapos ngayon gusto niyang hipan ko ang pagkain niya?

Mukhang nakabuti naman pala ang pagkakaroon niya ng amnesia. Mukhang ma-e-enjoy ko ito.

Hinipan ko ang kaniyang pagkain gaya ng sinabi sa kaniya. Nang mabawasan na ang init, sinubo ko sa kaniya.

"Niluto mo 'to?" Tanong niya pagkatapos niya itong lunukin.

"O-Oo. Nagustuhan mo ba?"

Tumango siya. Muli akong naglagay sa kutsara. Naging magana siya sa pagkain. Naubos niya ang pagkain na hinanda ko para sa kaniya.

Matapos uminom ng tubig at uminom ng gamot, nahiga na siyang muli. Masakit pa ang kaniyang katawan. Kulay ube pa ang kaniyang mga pasa sa tagiliran, braso at mga binti kaya hirap din siyang kumilos. Inalalayan ko siya.

Alas-otso nang magpaalam ang mga magulang niya na uuwi na. Aagahan na lang daw nilang bumalik bukas upang ako naman ang makauwi at makapagpahinga.

Natutulog na si Ivan. Ako naman ay nakaupo sa malaking sofa sa gilid. Dito na lang ako iidlip, sakaling makaramdam ako ng pagkaantok.

Alas-dies na ng tuluyan akong antukin. Mahimbing naman ang tulog ni Ivan kaya umidlip na lang din muna ako.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong nakatulog nang may maulinigan akong mga boses na pabulong na nag-uusap.

Dahan-dahan kong minulat ang aking mga mata ngunit agad ko din itong pinikit nang mabosesan ko ang nag-uusap.

Si Maureen! Bumalik si Maureen dito sa ospital. Nag-uusap sila ni Ivan.

"Miss na miss na kita, Ivan," umiiyak na sabi ni Maureen.

"I miss you too," sagot naman ng magaling kong asawa.

"Bumalik ako gaya ng usapan natin noon. Bumalik ako pagkatapos ng isang taon."

Hindi ko alam kung may amnesia ba talaga si Ivan, sa paraan ng pakikipag-usap sa kaniya ni Maureen.

"Naguguluhan ako, Maureen. Alam ko ikaw ang mahal ko pero bakit ako kinasal sa kaniya?"

Nanigas ako dahil sa narinig kong sinabi ni Ivan. Hindi ko kayang marinig ang sagot ni Maureen kaya nagpanggap akong magigising na kahit na ang totoo ay kanina pa ako gising. Malayang narinig ang usapan ng dalawa.

"Magigising na yata siya. I need to go at baka magsumbong pa siya sa magulang mo. I love you, Ivan."

Narinig ko na ang mga yabag ni Maureen papunta sa pintuan. Ilang minuto na din siyang nakaalis pero nanatili pa ding nakapikit ang aking mga mata. Ayaw kong malaman ni Ivan na gising ako. Ayaw kong makita niya ang kalungkutan sa aking mga mata.