Kabanata 2
Third Person's POV
"I'm getting married," Yukie announced to her parents who were having their dinner.
Sandali silang nahinto at ilang sandali pa ay mahinang tumawa ang ina nito. Paano ba naman kasi ay kasal na si Yukie ng tatlong taon. They can still remember that wedding and how Yukie begged them to do something in order to marry that man of her dreams. And now, she's telling them that she's getting married as if she's getting insane.
"What are you saying, Yukie? You're just starving," her mother said and chuckled.
"Yukie, you're married. Don't sound pathetic," her father said as he continued eating.
"I'm serious. The wedding would be tomorrow…yeah, that quick with Jhairo Valentin."
Nabitawan nila ang kubyertos at wala sa sariling napatayo ang ama nito. Hindi nila alam ang dapat sabihin at kung dapat ba nilang paniwalaan ang sinasabi ni Yukie. Why? Because it's impossible for her to get married again when she's still married.
"Nahihibang ka na ba, Yukie? Why are you bringing up Jhairo when you're still married with Sean?" ani ng kanyang ina sa isang katamtaman na lakas ng boses nito.
"Sean Alejos never loved me…he never even touch me and that's why we can't bear a child. Jhairo changed everything, he loves me."
"This is a disgrace to our family!" Malakas na hinampas ng ama nito ang lamesa habang puno ng galit mula sa anak na si Yukie. But then, Yukie wasn't startled at all. Nanatili ang mga mata niya sa kanyang mga magulang, walang halong biro mula sa kanyang mga mata.
Nilapag nito ang invitation sa lamesa, suot ang maliit na ngisi sa kanyang mga labi.
"What the hell are you thinking, Yukie?! Nag-iisip ka ba? How can you get married again when you are still married, huh?!" galit na galit na singhal ng kanyang ina.
"Simple, I used another name, identity to marry Jhairo."
"Madam!" Mabilis na inalalayan ng mga kasambahay ang ina nito nang halos bumagsak na ito sa pinagsasasabi ng kanyang anak.
"What? It's a crime, Yukie! Paano ang taong ginagamit mo? You will tie her to a man without her knowing! Pati si Jhairo ay niloloko mo, even your husband!" Namumula na sa galit ang ama nito at paulit-ulit nang naglalakad sa kanilang harapan.
Jhairo's family is close with them. Mayroon pa bang malalaking pamilya ang hindi nila kilala? Palibhasa, iilan lang ang nakakaalam ng kasal nila ni Sean kaya malakas ang loob nito na magpakasal matapos makagawa ng paraan.
"He's a director, a popular one. Sisirain mo ang reputasyon ninyong dala—"
"Sean never loved me! And he will never do, Mom! Do you know that he never even looks at me even at our wedding? Sean never even slept with me! I feel like an air around him because he doesn't give a f*ck about me!"
"And it was you who wanted all of this, Yukie! Now bear with the pain because you are the cause of that!" malakas na sigaw pabalik ng ama nito.
Pumatak ang luha mula sa kanyang mga mata. Maybe she was wrong when she begged them and forced Sean to marry her. She thought he would learn to love her too, but it turns out that he didn't. He's cold as ice. Jhairo was the only one who made her feel special and gave the love she wanted.
"The wedding will be tomorrow. I used another woman's name in the papers but I will marry him by myself. It's only the three of us who knows this, he's also innocent…" Malalim itong huminga at pinahid ang luha sa kanyang mga mata. "Now, whether you attend my wedding or not, I will still marry Jhairo."
She started marching out fiercely, leaving the room filled with anger and frustration.
"Come back here, Yukie!"
Meanwhile, while the woman can easily have everything she wants, there was Emerald who had to give up something first before earning money.
Emerald's POV
Mariin ako nitong siniil ng halik hanggang sa muli kong naramdaman ang malamig na pader. His hands explored on my body at bawat hapyas ng kamay nito sa aking katawan ay hindi ko mapigilan ang pag-ungol.
"Ahhh…ohhhh!" malakas kong ungol nang simulan nitong ipasok ang kanyang daliri sa aking ari habang walang tigil sa paghalik sa aking mga labi. Unti-unti ay bumababa ang mga halik nito sa aking leeg at nararamdaman ko ang mainit na pagdampi ng kanyang mga labi sa aking balat. Pakiramdam ko ay mababaliw ako sa ginagawa nito at batid ko na tuluyan na akong nawalan ng kontrol sa sarili ko.
"D*mn, baby." I heard him cursed as he carried me a bit bago ako nito marahang ibinagsak sa malambot na kama. Gusto kong kunin ang oras na iyon para damhin ang lambot nito ngunit para akong wala sa tamang pag-iisip.
Nahinto ito ng ilang segundo na siya rin namang nakapagpahinto sa akin nang dumapo ang mga mata nito sa akin, para bang ngayon lang niya nasilayan ang aking mukha. Sa huli, binigyan niya ako ng mapaglarong ngisi bago nito mabilis na hinubad ang maninipis kong saplot.
"This will hurt," he uttered as I saw him removing his pants.
Pinili kong ipikit ang aking mga mata sa oras na iyon, hindi pa handang makita ang maselang bahagi ng kanyang katawan.
"Here I come," he whispered on my ear bago ko naramdaman ang pagpasok ng kanyang sandata sa aking perlas.
"Aray!"
Mariin akong pumikit at kinagat ang ibaba kong labi, damang-dama ang hapdi at sakit na para bang isang papel na pinunit.
"Don't worry, I will move slowly. It will fade, trust me," pahayag niya ngunit ramdam ko pa rin ang sakit. He did what he said, naramdaman ko ang dahan-dahan nga niyang paggalaw bago unti-unting naglaho ang sakit at napalitan ng aming mga ungol na akala mo ay walang katapusan.
"Ohhh, sh*t! Ahhhh! Sige pa…ohhh s-sir!"
"D*mn, baby...ahhhh, ohhhh!"
Halos makalmot ko na ito sa bawat pagkapit ko sa kanya habang nararamdaman ko ang mabilis niyang pagbayo sa akin. Matapos iyon ay naramdaman ko ang paghalik nito sa aking mga labi nang ipikit ko na ang aking mga mata. Nakaramdam ako ng matinding pagod maging ang pagbigat ng mga talukap ng aking mga mata.
Sleep, that's what I want. Naramdaman ko ang malambot na pagtakip sa akin ng kumot. At nang gumalaw ako ng kaunti upang magbigay distansya sa aming mga hubad na katawan, naramdaman ko ang paghila nito sa aking beywang palapit sa kanya. Halos mapamulat ako, ngunit masyado akong pagod para gumawa pa ng aksyon.
I was near falling asleep when he whispered something to me.
"You will never escape me now, baby…I found the one I want in this world."
clarixass
Kabanata 3His eyes were exquisite and there was something in his eyes that could make a woman tremble and melt like ice. The way he blinks, it can make your world stop for a while. Para bang bumabagal ang mundo mo. Mapungay ang mga mata nito at ang mga mapupula nitong labi ay hindi matatanggihan ng kahit sino pang babae. "Emerald!" "Huh?" Napapitlag ako nang malakas na sumigaw si Diana bago umupo sa aking harapan at humithit sa sigarilyo niyang hawak. Halos umubo ako nang bumuga sa akin ang usok nito. "Wala ka sa sarili mo, may hindi ba magandang nangyari kagabi?" tanong niya sa akin, pertaining about the sex that happened between me and Mr. Alejos. Wala ako sa aking sarili. Kaninang umaga ay nagmamadali ako sa pag-alis sa kwarto at sa lugar na iyon. Nang magising ako ay nakapulupot sa aking beywang ang mga kamay nito. He was peacefully sleeping at napakaamo ng mukha nito. I couldn't imagine that even though he's sleeping he's still handsome. "Wala naman," tugon ko bago ako nagp
Kabanata 4Pabalik-balik ang mga mata ko sa isang lalaki na akala mo ay isang anghel na bumaba ng langit. Hindi ako mapakali habang pinapanood ito na pagmasdan ang bawat butas ng aming bubong. Pakiramdam ko ay binubuhusan ako ng malamig na tubig sa tuwing nakikita ko itong ngumiwi mula roon. “Ate, saan mo ba nakilala iyan? Ang gwapo at ang yaman,” bulong sa akin ni Laizza habang ako ay hindi pa rin mapakali. Bukod sa walang ideya ang kapatid ang inay ko kung ano ang namagitan sa aming dalawa ni Mr. Alejos ng isang gabi, natatakot din ako sa pakay nito sa akin ngayon. “Bantayan mo na lang muna ang inay sa kwarto,” utos ko hangga’t mahimbing pa ang tulog nito. Sigurado ako na hindi iyon magigising dahil sa gamot na iniinom niya. “Mr. Alejos, ano po ba ang pakay ninyo? Hindi ko po alam kung na saan si Diana ng gani—” “Who’s Diana?” he asked with his baritone voice. Pakiramdam ko ay nawawalan ng lakas ang mga tuhod at binti ko sa baritono pa lang nitong boses. Lalo na nang dumapo muli
Simula"Emerald, ilang buwan na kayong hindi bayad sa bahay! Tatlong buwan, Emerald! Baka nakakalimutan mo?" singhal ni Aling Melody, ang landlady ng bahay na aming inuupahan. Tumutulong bubong sa tuwing uulan, at halos hindi na kami makatulog sa pagtatapon ng tubig mula sa mga timba na pinangsasalo sa bawat patak ng ulan. Mga dingding na bakbak na ang mga pintura at mga semento na sira na. If I was only born with silver spoon, I would never choose to live here. Ang tatlong libo na buwan-buwan kong binabayad ay hindi ko na alam kung tama pa ba. "Magbabayad po ako, Aling Melody. Pagpasensyahan na muna ninyo ako. Alam niyo naman po na naghahagilap din ako ng pang-opera ni Nanay," pahayag ko at muling nakikiusap. Ilang beses na ba ako nakikiusap sa buong buhay ko? Pakiramdam ko ay wala ng bago. "Magbabayad? Ilang beses ko na 'yan naririnig, Emerald. Eh, kahit singkong duling ay wala naman akong natatanggap!" Muli niyang singhal sa akin. I was a pain on her neck, if I know. Iyon ang p
Kabanata 1"Here are the papers." Bumaba ang mga mata ko sa mga papel nitong inilatag sa maliit na lamesa dito sa ospital. She paid for everything, even the room she paid for is VIP. Sa buong buhay ko ay hindi ko pa nararanasan makapasok o makatungtong sa ganito kagandang kwarto. Hindi ko alam kung kwarto pa ba ito ng ospital o hotel na. Hamak ganda nito sa aming tinitirhan. "All I need is your signature," she said and drew a sweet smile of an angle from her cherry lips. Ngunit sa kabilang banda ay hindi ko maiwasan magtaka at mapatanong tungkol sa mga papel na ito. Hindi ko alam kung saan niya gagamitin ang pagkatao ko. Who would even dare to borrow my identity with this kind of life? "Sigurado ba kayo rito, doktora?" Nahinto ito at unti-unting naglaho ang malambot at matamis nitong ngiti sa kanyang mga labi. "Ang ibig kong sabihin, hindi po maganda ang buhay ko at pati na rin ang pagkatao ko. Sigurado ka ba na gusto mo pang hiramin ang pagkatao ko?" She sighed deeply before she
Kabanata 4Pabalik-balik ang mga mata ko sa isang lalaki na akala mo ay isang anghel na bumaba ng langit. Hindi ako mapakali habang pinapanood ito na pagmasdan ang bawat butas ng aming bubong. Pakiramdam ko ay binubuhusan ako ng malamig na tubig sa tuwing nakikita ko itong ngumiwi mula roon. “Ate, saan mo ba nakilala iyan? Ang gwapo at ang yaman,” bulong sa akin ni Laizza habang ako ay hindi pa rin mapakali. Bukod sa walang ideya ang kapatid ang inay ko kung ano ang namagitan sa aming dalawa ni Mr. Alejos ng isang gabi, natatakot din ako sa pakay nito sa akin ngayon. “Bantayan mo na lang muna ang inay sa kwarto,” utos ko hangga’t mahimbing pa ang tulog nito. Sigurado ako na hindi iyon magigising dahil sa gamot na iniinom niya. “Mr. Alejos, ano po ba ang pakay ninyo? Hindi ko po alam kung na saan si Diana ng gani—” “Who’s Diana?” he asked with his baritone voice. Pakiramdam ko ay nawawalan ng lakas ang mga tuhod at binti ko sa baritono pa lang nitong boses. Lalo na nang dumapo muli
Kabanata 3His eyes were exquisite and there was something in his eyes that could make a woman tremble and melt like ice. The way he blinks, it can make your world stop for a while. Para bang bumabagal ang mundo mo. Mapungay ang mga mata nito at ang mga mapupula nitong labi ay hindi matatanggihan ng kahit sino pang babae. "Emerald!" "Huh?" Napapitlag ako nang malakas na sumigaw si Diana bago umupo sa aking harapan at humithit sa sigarilyo niyang hawak. Halos umubo ako nang bumuga sa akin ang usok nito. "Wala ka sa sarili mo, may hindi ba magandang nangyari kagabi?" tanong niya sa akin, pertaining about the sex that happened between me and Mr. Alejos. Wala ako sa aking sarili. Kaninang umaga ay nagmamadali ako sa pag-alis sa kwarto at sa lugar na iyon. Nang magising ako ay nakapulupot sa aking beywang ang mga kamay nito. He was peacefully sleeping at napakaamo ng mukha nito. I couldn't imagine that even though he's sleeping he's still handsome. "Wala naman," tugon ko bago ako nagp
Kabanata 2Third Person's POV"I'm getting married," Yukie announced to her parents who were having their dinner. Sandali silang nahinto at ilang sandali pa ay mahinang tumawa ang ina nito. Paano ba naman kasi ay kasal na si Yukie ng tatlong taon. They can still remember that wedding and how Yukie begged them to do something in order to marry that man of her dreams. And now, she's telling them that she's getting married as if she's getting insane. "What are you saying, Yukie? You're just starving," her mother said and chuckled."Yukie, you're married. Don't sound pathetic," her father said as he continued eating. "I'm serious. The wedding would be tomorrow…yeah, that quick with Jhairo Valentin."Nabitawan nila ang kubyertos at wala sa sariling napatayo ang ama nito. Hindi nila alam ang dapat sabihin at kung dapat ba nilang paniwalaan ang sinasabi ni Yukie. Why? Because it's impossible for her to get married again when she's still married. "Nahihibang ka na ba, Yukie? Why are you b
Kabanata 1"Here are the papers." Bumaba ang mga mata ko sa mga papel nitong inilatag sa maliit na lamesa dito sa ospital. She paid for everything, even the room she paid for is VIP. Sa buong buhay ko ay hindi ko pa nararanasan makapasok o makatungtong sa ganito kagandang kwarto. Hindi ko alam kung kwarto pa ba ito ng ospital o hotel na. Hamak ganda nito sa aming tinitirhan. "All I need is your signature," she said and drew a sweet smile of an angle from her cherry lips. Ngunit sa kabilang banda ay hindi ko maiwasan magtaka at mapatanong tungkol sa mga papel na ito. Hindi ko alam kung saan niya gagamitin ang pagkatao ko. Who would even dare to borrow my identity with this kind of life? "Sigurado ba kayo rito, doktora?" Nahinto ito at unti-unting naglaho ang malambot at matamis nitong ngiti sa kanyang mga labi. "Ang ibig kong sabihin, hindi po maganda ang buhay ko at pati na rin ang pagkatao ko. Sigurado ka ba na gusto mo pang hiramin ang pagkatao ko?" She sighed deeply before she
Simula"Emerald, ilang buwan na kayong hindi bayad sa bahay! Tatlong buwan, Emerald! Baka nakakalimutan mo?" singhal ni Aling Melody, ang landlady ng bahay na aming inuupahan. Tumutulong bubong sa tuwing uulan, at halos hindi na kami makatulog sa pagtatapon ng tubig mula sa mga timba na pinangsasalo sa bawat patak ng ulan. Mga dingding na bakbak na ang mga pintura at mga semento na sira na. If I was only born with silver spoon, I would never choose to live here. Ang tatlong libo na buwan-buwan kong binabayad ay hindi ko na alam kung tama pa ba. "Magbabayad po ako, Aling Melody. Pagpasensyahan na muna ninyo ako. Alam niyo naman po na naghahagilap din ako ng pang-opera ni Nanay," pahayag ko at muling nakikiusap. Ilang beses na ba ako nakikiusap sa buong buhay ko? Pakiramdam ko ay wala ng bago. "Magbabayad? Ilang beses ko na 'yan naririnig, Emerald. Eh, kahit singkong duling ay wala naman akong natatanggap!" Muli niyang singhal sa akin. I was a pain on her neck, if I know. Iyon ang p