Chapter 1: All You Need is Confidence

Being one of the school's news writers and also a commoner, is unquestionable on my side.

Alam ng maraming estudyante sa Louise Academy na isa lang akong pangkaraniwang estudyante kahit na kabilang ako sa student publication. I'd rather live a humble life with an average GPA. Mas mabuti na'ng pumasa sa awa ng katiting na katalinuhan at sandamakmak na kasipagan. Itinataguyod ko na lang talagang magkaroon ng place sa honor list para naman matuwa ang nanay ko.

May mga teachers na sinasabihan akong matalino, but I don't particularly think of myself that way. I just love to write news stories, journal entries, and even diaries. Mahilig lang din kasi akong magbasa ng mga libro kaya masasabing madami akong alam.

Pero hindi porque't sinabihan akong matalino, doesn't mean na kaya ko nang kausapin ang Principal ng aming paaralan para ma-approve ang isang research paper.

It freaking doesn't work that way!

"Frenie, sige na, please?"

I sighed and faced my best friend, Charmaine, and said to her the most common answer of rejection: "No."

She whined at me like a kid having tantrums. "Pero frenie, kaya mo namang kausapin si Principal Vergarra," sabi niya. "Makikiusap ka lang naman na i-sign ni Sir yung letter para sa research namin."

I squinted my eyes at her. "Hindi nga ako yung nagpa-sign ng letter sa group namin eh," sabi ko. "Kaya, anong alam ko diyan?"

"At isa pa, hindi ako magaling sa English. Hindi ako fluent sa pagsasalita no'n, kausapin mo na lang si Irma, magaling yun," dagdag ko.

"News writer ka ng English sa publication, impossible naman na hindi mo alam frenie!" Napangiwi ako sa sinabi niya. Natumbok niya ako. "Atsaka parehas naman kayo ni Irma na may honor at matalino eh, makakaya mo 'yon, frenie," dagdag pa niya.

I sighed. "Hindi nga ako marunong makipag-usap sa kanya, paki-usapan mo na lang yung mga kasama mo sa group n'yo."

"Ayaw nga nila akong tulungan, frenie, kaya ikaw na lang please?" she insisted na maiiyak na.

"Eh hindi ko nga kaya," sabi ko. Iiyak na rin ako sa kakulitan niya.

"Kaya mo, freeeenieee."

Bumuntong-hininga ako, mapilit siya eh. Hindi ko alam kung paano kami naging best friends nitong babaeng 'to, sa kakulitan niya siguro.

"H'wag mo nang ipagpilitan na kaya ko kasi masasaktan ka lang."

And then there was silence. Then she broke the atmosphere by laughing at me.

"Ano ba," sabi niya habang tumatawa pa rin, feeling niya nagsabi ako ng joke. "Hindi mo siya sinagot, kaya h'wag kang humugot diyan, frenie."

"Ikaw, ma-showbiz ka eh," sabi ko. "Hinalungkat mo pa ang nakaraan dahil lang sa ayaw kong magpa-sign."

"Eeh, kasi, basta, pa-sign na lang kasi," she said then she gave me a look as if she just got something on her mind. "Ganito na lang, ipa-sign mo yung letter namin, tapos ililibre kita ng lunch ng isang buong linggo."

I pursed my lips to remain a stoic face, and avoid myself from smiling. Kapag ngumiti ako, alam na niyang nahi-hypnotize na ako ng "libre" powers niya. Gano’n ba talaga ka-obvious yung kahinaan ko?

Charmaine grinned as if she just read my mind. "Ayieeehhh ngumingiti na siya," she teased. "Ipapa-sign mo na, di ba?"

I sighed and forced myself not to roll my eyes. Para sa libreng 'to, saglit lang naman. "Tignan natin kung mapapa-sign natin 'yang letter na 'yan," sabi ko at binasa ko ang letter na kailangan nilang ipa-approve para makapagpatuloy na sila sa research nila.

She clapped like a child who received a fancy gift on her birthday. "Yes!" Niyakap ako ni Charmain nang mahigpit, at halatadong-halatado ang kasiyahan sa boses niya. "Thank you frenie, promise sa isang fast food chain kita ililibre."

Hay, well, what can I do? She's my friend, and I shall always help her in times of trouble. 

Si Charmaine and tipo ng babae na sikat, maganda, at magaling sa larangan ng pagsasayaw at pagkanta. Mahaba ang kanyang brown na buhok na umabot sa kanyang bewang. Maganda ang singkit niyang mga mata at sobrang puti ng kutis niya. Member siya ng Danza de Artiztico, ang dance club ng Louise Academy. Siya din ang main vocalist ng August Band, ang main band ng school. Though gifted in those skills, and downside ay hindi siya gaanong matalino pagdating sa academics. She does have average grade, pero hindi siya gano'n kagaling. Pero kahit gano'n, si Charmaine ang may pinakamagandang boses na narinig ko sa tanang buhay ko. And the way she dances mesmerizes everybody. And her, being kind is a plus too.

"Kailan ba tayo magpapa-sign?" tanong ko kay Charmaine habang naglalakad na kami sa school grounds.

"Hmmm, mamayang after lunch," sabi niya. Then she looked at me. "Teka, kung hindi ikaw ang nagpa-sign sa letter n'yo, edi anong ginawa mo sa group n'yo?"

I shrugged. "Ako ang gumawa sa research namin," sabi ko. Her eyes widened. "Sina Khristal at Ralph ang bahala sa encoding at printing, at yung natirang dalawa ang bahala sa mga gastusin."

"Edi lugi ka," she said. "Ikaw ang gumawa ng research n'yo, tapos sila, nag-encode, nag-print, at gumastos lang ang ginawa nila."

I laughed. "It's the other way around," I said. "Sila ang lugi, hindi ako."

Bahagyang nagsalubong ang kanyang mga maninipis na kilay. "Paano nangyari yun?"

"In times of unwanted things such as projects or performance tasks, whatever that is, I'd rather waste a little knowledge, rather than waste money on that thing that I am not interested in."

Kuripot kasi ako, kahit may pera ako, ayaw na ayaw ko ang gumagastos ng pera. Madalas kong ubusin ang pera ko sa mga libro. Mas pipiliin kong sa libro i-sacrifice ang pera ko kaysa sa mga projects na 'yan na panigurado ay ako din lang ang utak sa likod.

Kaya weakness ko lagi ang panlilibre, kasi alam nilang kuripot ako at lagi akong nag-iipon ng pera para sa mga libro. 

"Parang lugi ka pa rin."

Umiling ako kay Charmaine. "Mas lugi sila kasi laging ni-rereject ni Ma'am Fernandez yung research namin kasi maraming typos, at nagkamali sila sa font style at font size na ginamit. So in return, they get to spend one-hundred-fifty pesos each day, and stay up all night to finish everything. And I get to pay nothing for their burdens." I laughed evilly.

"Akala ko ba hindi ka marunong sa English?" she suddenly asked, nagitla tuloy ako. "Saang lupalop ng mundo mo naisip ang mga 'yan?"

"Tutulungan naman na kita sa research mo 'di ba, Charmaine?" sabi ko sa kanya. "Anyways, hindi ko sinasabing matalino ako, I just know the basics of doing things. Okay lang kahit pagudin ko utak ko sa research, basta hindi ako makakagastos ng malaking halaga ng pera sa projects lang. Ilang libro ang mabibili ko sa pinagsabay na pera nila Khristal, shocks sayang na mga pera.

"Sana all matalino," sabi ni Charmaine, pero agad ko siyang pinatigil sa pagsasalita.

"Shhh! Hindi mo pwedeng sabihin 'yan! Hindi ka man gano'n kagaling sa acads, magaling ka sa pagkanta at pagsayaw. All you need, my friend, is confidence!"

Charmaine giggled and hugged me again. "Ang swerte ko talaga sa inyo na mga kaibigan ko, ang babait niyo sa akin. Thank you, frenie ha," sabi niya at mas niyakap niya pa ako. Pero naalis agad ang pagkakayakap niya sa akin nang may makita siya sa di kalayuan.

"Teka, frenie, si Lorraine yun di ba?" Charmaine pointed a finger on a distant area in our school grounds. I then turned and saw our friend being bullied by three ugly girls. Pinatigil siyang mag-lakad saka nila siya pinagtawanan.

I know those ugly girls by their faces, sikat sila sa mga pambubully sa school. Walang sinomang estudyante ang kumakalaban sa kanila. Hindi ko sila kilala at wala naman din akong pake sa kanila. Pero dahil binu-bully nila ang kaibigan ko, kailangan nilang maturuan ng leksyon.

Agad akong papunta sa kanila para masamahan si Lorraine. Narinig ko pa ang pag-pigil sa akin ni Charmaine, pero hindi ko ito pinansin. Ang ayaw ko sa lahat ay ang inaapi ang mga kaibigan ko.

Nang marating ko ang kinaroroonan ni Lorraine, narinig ko pa yung sinabi nung isang babae na, "Geez, Lorraine, you're so taba, nakakadiri! Bilhan mo nga kami ng juice sa cafeteria, tumakbo ka ha para naman makapag-exercise ka at pumayat ka."

At ang sinabi ng babae na 'yon ay nasundan ng malalalakas na halakhak mula sa mga kasama niya. "Ang taba-taba kasi, nakakasira sa paningin."

I rolled my eyes at tumabi ako kay Lorraine. Agad naman akong napansin nung tatlong babae. Tinitigan ko sila, para alalahanin kung anong mga pangalan nila, makakalimutin kasi ako lalo na sa mga taong panget ang ugali at maitim ang budhi. I didn't bother, I don't care about them, anyway.

"Hoy kayo," sabi ko at tinuro ko silang tatlo. "Ang bastos n'yo ah, at least si Lorraine kahit mataba, cute parin. Eh kayo? Ang payat n'yo nga, mukha naman kayong palaka."

Mukha atang nagalit yung may pinakamahabang buhok. "Who are you calling frogs, b*tch?"

"Oh dear, didn't I just say that it's the three of you?" I said in a mocking tone.

"Aba't! Hey you, don't you dare say those things to us or we will make your life a living hell." sabi naman nung babaeng may maikling buhok.

I sighed, this is the reason why I am always wasting three-to-five minutes of silence just to internalize everything that a stupid had just said. "You already don't need to do that. I'm already living in hell," sabi ko. 

Yeah right, kung kasali siya sa student publication ng school namin, hindi na niya kailangang magdalawang-isip na hell ang club na 'yon dahil sa EIC. Damn that guy! Naalala ko na naman siya. His wicked ways, and playboy sessions makes me want to puke.

Ibinaling ko na lang ang tingin ko kay Lorraine. "Hayaan mo na sila, frenie," sabi ko. "Look, my friend," I said to her in the most concerned tone ever. "These frogs are a bunch of foreign-speaking wannabes who only talk when water is splashed on them. Please don't imitate their stupidity, it will be so embarrassing on your pretty image."

Nanlaki ang mga mata ni Lorraine sa sinabi ko. Hindi kasi ako takot sa mga bullies, at sinasabi ko kung ano ang nararamdaman ko. 

"Guys, hayaan na natin sila, tara na," sabi ni Charmaine nang makalapit siya sa amin ni Lorraine.

"Oh my gosh, Charmaine," sabi nung isa sa mga palaka. "How long has it been, since nung niloko ka ng boyfriend mo? Oh, I forgot, it should be ex, right?"

Napatingin kaming dalawa ni Lorraine kay Charmaine. Kumunot ang noo ko sa kanya. "Wala na kayo ni Drake, kailan pa?" tanong ko.

Yumuko si Charmaine, then we noticed a tear fell from her eye. "Last week. Dare lang pala yung sa amin, tama yung sinabi mo, Claire. Manloloko nga si Drake."

Kinuyom ko ang mga palad ko hanggang sa mamuti ito. "Sabi ko na nga ba, g*go yung lalaking 'yon, humanda siya sa akin."

"Hahahaha!" Tumawa lider ng mga palaka. "You're so gullible kasi, Charmaine. Aside from that you're also stupid--"

"You're talking about yourself?" I interrupted.

"You b*tch!" Lumapit sa akin yung palakang may mahabang buhok at sasampalin na sana niya ako, pero inunahan ko siyang suntukin sa panga, that's why she fell, head first on the cemented ground.

Sumigaw yung dalwang palaka na kasama niya. "KYAHHH!! STACY!!" 

Ngumiti ako sa sarili ko, hindi ko alintana ang atensyon na nakuha ko. Basta naipaglaban ko ang mga kaibigan ko sa mga taong 'to. Ang sasama ng ugali!

Nakiusisa ang mga ibang estudyante sa amin at lumapit sila doon sa babaeng pinatumba ko. Mga chismoso at mga chismosa.

The girl was knocked out, probably because of what I did. At sa kasamaang palad, may dumating na dalawang lalaking nakasuot ng maroon na arm band na may design na gold linings. Ang isa ay nakasuot ng senior high uniform, at ang isa naman ay nakasuot ng junior high na uniform ang President at Vice President ng Supreme Student Government(SSG). Nakalimutan ko yung mga pangalan nila.

That's the irony of me being a news writer.

Lorraine and Charmaine started to look around, feeling worried. Baka kasi dumating din yung mga nasa Prefect of Discipline (POD).

"Anong nangyayari dito?" tanong nung SSG President, samantalang yung Vice na kasama niya ay taimtim lang na nanonood sa mga nangyari.

The SSG President stared at me as if he knew me. Mas matangkad siya kaysa sa SSG Vice President na kasama niya, he has jet black hair and lively eyes yet it remains serious because of the events happening right now. Matangos ang kanyang ilong and his lips didn't smile, yet his eyes fixated on me knowingly.

Nagkibit-balikat ako at umiwas ako ng tingin. Something about this person is dangerous to me. "Bigla pong hinimatay yung babae," I said in my most innocent tone. Nakalimutan kong dugtungan yung sinasabi ko ng "Pagkatapos ko siyang suntikin."

"Sinungaling ka!" sigaw nung short-haired na palaka matapos buhatin yung Princess papunta sa Clinic. "Sinuntok mo sa mukha si Stacy."

"You're the one who's lying," I said. "Hindi ko siya sinuntok sa mukha, sinuntok ko siya sa panga kaya siya hinimatay."

The two SSG officers stared at me, internalizing what they've just heard. Simply, they were dumbfounded.

Yung SSG Vice President ay naningkit ang mga mata sa akin. Pagkatapos ay nakita kong umangat ang gilid ng labi niya, at narinig ko siyang bumulong, "seriously, this girl."

Kinalabit naman ako ni Charmaine. "Frenie, anong sinasabi mo?!" nagpa-panic na bulong niya.

Tinignan ko naman siya. "Sinasabi ko sa kanila yung totoo."

"Mapupunta tayo sa Office nito frenie eh," sabi naman ni Lorraine.

"Ako lang ang mapupunta sa office, hindi kayo," sabi ko. "Ako lang naman yung nanuntok."

"How about we sort this out in the office of POD?" sabi nung President.

"I suggest that we go to the Principal's Office instead." I said.

Charmaine and Lorraine gasped. "Frenie!!"