Chapter 3: Little Interactions

"Magkano ang magpagawa ng Reaction Paper para sa subject ni Sir Rogene?"

Iyan agad ang bumungad sa akin, isang linggo after akong ma-suspend.

Kaharap ko ang isang maputing babae na may mahabang buhok na kulay brown, brown din ang kanyang mga mata na tila ba nagliliwanag kapag nasisinagan ng araw, at mayroon siyang napakaganda at matangos na ilong. May lahi ang babaeng ito, mayaman to, panigurado. Bakit ba nakalimutan kong may maganda pala akong classmate? Dahil siguro sa wala akong pake or dahil dun sa suspension.

Sa tatlong araw na suspension ko, wala akong ibang ginawa kundi ang gumawa ng mga projects na hindi kayang gawin ng mga tamad kong mga schoolmates. At kumain ako nang kumain dahil libre ang pagkain sa bahay.

Pinagalitan ako ni mama, at ang papa ko na nasa Malaysia ay sinabihan din ako na h'wag nananakit ng kapwa. Pero nang ma-explain ko sa kanila ang side ko, naintindihan nila ako at nagalit pa sila na suspended ako eh pinagtanggol ko lang naman ang sarili ko. In the end ay hinayaan na lang ako ni mama. Pinabantay niya rin sa akin ang nakababata kong kapatid na mga kambal. Nakakalaro ko sila, pero madalas ay gumagawa ko ng projecst ng mga kliyente ko.

Anyway, tinitigan ko lang yung classmate ko. Ano nanaman bang pangalan niya? Pamilyar ang mukha niya sa kain pero hindi ko maalala kung kailan at saan ko siya nakita.

"Malapit na ang test, masyado ka nang late para magpagawa, magre-review pa ako." sabi ko at naglakad na ako papunta sa armchair ko.

"Teka, narinig ko kay Aira na hindi ka nag-rereview kasi hindi mo ginagalingan sa test at wala kang pake doon."

"Ibahin mo ang finals, kailangan kong magpahinga para hindi ako antukin sa test," sabi ko nang makaupo na ako sa armchair ko. "Atsaka kahit wala akong pake sa test, kailangan ko pa ring magkaroon ng honor. Atsaka marami pa akong gagawin sa publication mamaya."

Naalala ko na tinambakan na naman ako ni kuya Andrei ng mga paperworks. Hinayupak na higher year student 'yan. Wala na siyang ibang ginawa kundi alipinin ako.

"Eh, next week pa naman yung test, sige na. Mamayang hapon na kasi kailangan ni Sir Rogene yung Reaction Paper," sabi niya na halos lumuhod na sa harapan ko.

Bumuntong-hininga ako, mapilit eh, taasan ko nga ng presyo at nang makalayas na siya.

"Isang libo ang bayad per project," hamon ko. "Late ka na masyado, finals pa, tapos peperwesyuhin mo pa yung pagpahinga ko kaya mataas na ang singil ko." sabi ko.

"Sige, sige, babayaran kita, basta please gawin mo na ngayon," sabi niya at agad siyang naglabas ng malaking halaga ng pera mula sa wallet niya at ibinigay ito sa akin.

Aba at pinapamadali pa ako. Palibhasa kasi mayaman kaya ang bilis niyang magbayad.

Naglabas ako ng isang papel mula sa envelope ko at sinabihan ko siyang pirmahan ang papel na iyon.

"Bakit ko pipirmahan yan?" tanong niya.

"Lahat ng kliyente ko ay kailangan mag-pirma sa papel na yan. Yan ang magpapatunay na nagpagawa ka ng project sa akin at gagawin mo lahat ng mga kondisyones diyan sa papel na yan. Kapag hindi ka sumunod, gagawin kong miserable ang buhay mo," sabi ko.

Binasa niya yung papel, tapos tumingin siya sa akin. "Bakit kailangan na hindi ko sabihin sa iba na ginawan mo ako ng project?" tanong niya.

"I work secretly, wala dapat nakakaalam na gumagawa ako ng nga project maliban sa mga kliyente ko," sagot ko. 

"Okay, wala naman ding problema kung ibibigay ko ang information ko, at ibang mga chismis na alam ko," she said as she sign my contract. "Basta gawin mo na ngayon yung pinapagawa ko."

"Oo na, oo na, isang Reaction Paper lang ba yung ipapagawa mo?" tanong ko nang makuha ko yung pera at yung kontrata. "Baka may ipapagawa ka pa."

Nanlaki yung mga mata niya na para bang isa akong anghel na ipinadala sa lupa para iligtas siya mula sa kapahamakan. "Talaga?!" hindi makapaniwala niyang sabi.

Muntik ko nang ikutin ang mga mata ko, mabuti na lang at napigilan ko ang sarili ko. "Oo, bilisan mo habang mabait pa ako."

Pumalakpak siya. "Gawin mo nga rin yung Essay paper ko, ipapasa ko yun bukas, tapos yung book review ko na ipapasa ko sa Wednesday tapos--"

"Hep!" pagpuputol ko. "Sandali lang, wag lahat, kita mong mag isa lang ako. Tatlong projects lang ang gagawin ko para sayo. Magsipag ka naman kahit konti."

"Okay, okay, geez, babayaran naman kita eh," sabi niya. "Basta yung sa mamaya at bukas ah, tapos yung sa Wednesday, wag mong kalimutan," dagdag niya with matching turo pa talaga.

"Oo na, may bayad din yung dalawang projects, bale may babayaran ka pang dalawang libo sa akin," sabi ko.

"No problem with the money, just make sure na maganda at papasa yung mga gagawin mo," sabi niya at inilabas niya ulit ang wallet niya. Humugot siya ng tatlong libo at ibinigay sa akin. "Bonus mo 'yung extra one thousand," sabi niya. Pagkatapos no'n ay umalis na siya na may dalang pag-asa sa puso niya na papasa siya ngayong finals.

Bwiset, bakit ko pa kasi tinanggap? Na-perwisyo tuloy yung pagbasa ko sa mga bagong bili ko na mga libro.

Napailing nalang ako at inilabas ko ang laptop ko para umpisahan na yung mga pinapagawa ng kliyente ko. Mabuti na lang at may tip yung bayad, kundi magwawala talaga ako.

Mga ilang minuto ang nakalipas, nasa kalagitnaan na ako ng pagta-type sa laptop ko nang dumating ang teacher namin at ipinahayag niya na hindi na niya kami imi-meet hanggang sa test para daw makapag-review kami, pero sabi niya na imi-meet niya kami two days before the test. Kaya nagsaya ang mga hunghang kong mga classmate at dali dali silang lumabas ng room kasi considered vacant time na namin kapag walang teacher.

"Claire, hindi ka ba lalabas?" tanong nung Class President namin habang pinapatay niya yung switch ng mga orbit fan at mga aircon.

"Maiiwan na lang ako dito, Ms. President. Wala naman akong pupuntahan," sabi ko.

"Ah sige, take care, bye," sabi niya at lumabas na siya ng classroom.

Itinuloy ko naman ang pag-type ko sa project na ginagawa ko. Matatapos ko na yung project nang may biglang kumatok sa pinto ng classroom na kinaroroonan ko, kaya napalingon ako at nakita kong nakatayo sa pintuan ang SSG President.

"Mr. President," sabi ko.

"Ms. Claire," sabi niya at humakbang siya papasok sa classroom. "I thought that the policy was clear, no student should stay in the classroom during vacant period."

"Sorry po, wala po kasi akong mapuntahan kaya nag stay na lang ako dito," sabi ko. Bakit ba kailangan ko siyang makita ngayon?

"You can go to the benches, the temperature is cooler there than in here," sabi niya, tapos naglabas siya ng itim na panyo at pinunasan niya ang noo niya dahil sa pawis.

"Maraming mga uod sa mga puno. At panigurado, punong puno ng mga estudyante doon dahil maraming section ang nag vacant ngayon," sabi ko na para bang kinokontra ko siya. Aba! Kung sa akala niya mapapaalis niya ako dito, nagkakamali siya.

"You can also go to the Library and resume your work there," sabi niya ulit. This time nakatitig na siya sa akin na para bang isa akong specimen sa laboratory na dapat laging obserbahan. Na-intimidate tuloy ako, at na-conscious ako sa sarili ko.

Hindi sana ako magsasalita pa, ngunit kailangan hindi ako makaalis dito kasi wala talaga akong mapupuntahan na matino.

"Puno din po ngayon doon dahil malapit na ang finals, at marami pong section ang vacant ngayon."

Bumuntong hininga siya at ngumiti sa akin. Hindi ko alam na may ngiti pala na pwede kang pakiligin at takutin nang magkasabay. "You're quite clever for a Grade 10 student who doesn't really care about the school rankings," he remarked.

"I see, you did a research on my background," sabi ko. Hindi na ako magtataka ro'n. Dahil sa naging ugali ko noon sa Principal's Office, malamang na ito ang nagtulak sa kanya na alamin kung sino ako. Sana lang ay wala siyang masiyadong nahalungkat tungkol sa akin, mahirap na.

"You piqued my interest, Claire Jimenez."

"I don't see why you should waste your time on an ordinary student like me," sabi ko.

He shrugged, "Who knows, you might become useful to me...especially next year."

And I got intimidated by that pause. Anong ibig niyang sabihin? Kinakabahan tuloy ako. Or more like kinikilabutan, nakakakilabot yung sinabi niya. Siguro kung si Charmaine ako, malamang kinilig na ako. Pero hindi eh, ako kasi si Claire.

"Useful? Next year?" naguguluhan kong tanong sa kanya.

He then laughed, "I'll be running again for Presidency next year, I might need the aid of the student publication. I might also need your assistance, Claire."

"Oh," sabi ko. Kailangan niya lang naman pala ng boto eh. Sorry siya, I always abstain my votes. And I said it first and I will say it again, hindi ko siya iboboto! Hindi ko makakalimutan na hinayaan niya akong ma-suspend kahit alam niyang self-defense ang ginawa ko. 

But I quite remember writing a news article about this guy. From what I remember, his name is Aldrich Fen Arellano. Siya ang kauna-unahang Grade 11 student na tumakbo at naging presidente ng SSG. Gano'n din nung tumakbo siya para maging Vice President nung Grade 10 siya. Of course, he's a history maker. At dahil wala namang rule na hindi siya pwedeng tumakbo next year, may chance na siya ulit ang maging Presidente. That same goes sa Vice President niya, si Kaizer Jor Villanueva na kapareho namin na Grade 10.

"Well, we should go out now, it's hot in here, hindi ka ba naiinitan?"

Nagtatagalog naman pala siya, pinahirapan niya pa akong intindihin yung pag-Ingles niya.

Ngumiti ako sa kanya. "Naiinitan po ako nang kaunti, pero kaya ko naman pong i-handle yung init," sabi ko. "Yung pag-iwan nga niya sa akin kinaya ko, ito pa kaya?"

Saglit siyang tumitig sa akin at sumunod ay tumawa siya nang malakas. Nag echo ang tawa niya sa buong room, at halos kapusin pa siya ng hininga dahil sa kakatawa niya. "You made my day, Claire," sabi niya nang matapos siya sa pagtawa sa akin. "ECHO members are really weird and funny. That's cute."

"Nah, hugotera po kasi ako, Mr. President," sabi ko kahit na medyo speechless ako sa sinabi niya. Kilabutan siya sa mga sinasabi niya, kaloka.

"Are you sure you don't want to go out? You may come with me in the SSG Office since kaunti lang naman kami doon," sabi niya. Pinipilit talaga akong palabasin ng taong 'to.

I shook my head. "No, Mr. President, I assure you I'm fine here," sagot ko sa kanya. Hindi ko pinakita ang pagkabahala sa boses ko. Baka makahalata siya na wala akong tiwala sa kanya.

Baka kung ano pang kababalaghan ang mangyari kapag sumama ako sa'yo.

He shrugged. "Okay then, just be careful, other teachers or worse, the Principal, might scold you."

"Then I shall do my best not to be scolded," I said in the most confident tone I could ever muster.

Sabi nga nila, "All you need is confidence."

"I shall be going then," sabi niya at saglit niya pa akong tinitigan sa mga mata ko.

Sige, lumayas ka na at h'wag ka nang babalik.

I smiled sweetly. "Take care then, Mr. President."

He also smiled, then he left. I sighed in relief.

I concluded that even though he is a bit cheesy, he's still dangerous, and I could see that when he stared at me awhile ago. He should be avoided at all costs.

Siya 'yong mga tipo ng tao na ayaw kong makasalamuha. People like him who have this sort of dark aura, are people you shouldn't be involved with.