“Dad, hayaan na natin, besides hindi naman nalulugi ang company para magkaroon ng arranged marriage sa dalawang bata.” singit ni Tito Savion.
Ako, heto at hindi makahinga ng maayos dahil sa tensyon na nararamdaman ko.
Hinawakan ni Stefan ang kamay ko at ma-ingat na inalalayan hanggang sa makaupo kaming muli.
“Dad, hindi ba’t ang sabi mo masaya ka kung saan masaya ang apo mong si Stefan, kaya dapat maging masaya ka sa desisyon niya. Katulad namin ni Savion.” paliwanag ni Mrs. Leone. Talagang nagtutulungan silang makumbinsi ang Lolo niya.
"Let's get one thing straight - just because you don't know me yet doesn't mean you can dismiss my worth compared to Diara. I'm not just-just and my record at Lions University proves it. My GWA is consistent, and I've worked hard to maintain a flat 1.00 average. Don't even think about implying I'm not good enough." hindi na ako nakapagtimpi pa. Kahit hindi totoong fiancee ako ni Stefan, aba hindi ko pwedeng hayaan na maliitin na lamang ako ng kung sino. Ito lang din kasi talaga ang kaya kong ipagmalaki.
Natahimik ang paligid, ultimo ang mga katulong nila na nagseserve na ng pagkain sa hapagkainan ay napatulala na sa akin.
“I-I’m sorry po.” paghingi ko ng paumanhin ng maramdaman ko ang awkwardness. Tiningnan ko si Mrs. Leone dahil naririnig ko ang mahinang pagbungisngis niya.
Kinindatan niya ako, “see? She’s not a daughter of anyone” binigyan din niya ng diin ang salitang iyon. “And I know she’s a perfect fit for my son, Stefan.” ani ni Mrs. Leone.
“Kung kailan ako nag set ng lunch natin with the Leviste’s bakit ngayon mo lang sinabi ang tungkol sa relasyon niyo? Is this intentional or coincidetal?” diretso ang mga mata ng Lolo ni Stefan sa akin, ako ba ang tinatanong niya at ako ba ang kailangan sumagot ng tanong niya?
“Lolo, I don’t know what’s your plan, kakauwi ko lang din ng Pinas how would I know that? This is the reason why I’m here, for you to know that I’m engaged now, and you have nothing to worry about me anymore, Lolo. Calliste is a good person that’s why I planned to propose to her in private but I want the whole world to know that I’m engaged with her.” humanga ako sa lalaking ito. Aaminin kong humanga ako kay Stefan dahil kung totoo man itong relasyong ito, napakaswerte ko naman dahil hindi niya ako hinahayaan na balewalain lang.
“Tama si Stefan, Dad. Hindi ba’t ito lang din naman ang gusto mo? Ang may makaintindi kay Stefan kung gaano siya ka-busy sa business niya may nag-aalaga pa rin sa kanya.” ani ni Mrs. Leone.
Huminga ng malalim ang Lolo ni Stefan, “this is not what I want, kahit pa sabihin kong gusto kong may mag-alaga sa apo ko, bakit ko naman hahayaan na hindi mapunta si Stefan sa tamang tao.”
“You’re saying po ba na hindi po ako ang tamang tao para kay Stefan? Si Diara po ba, masasabi niyo bang tamang tao talaga siya para sa apo mo?” muli, hindi ko na naman mapigilang hindi makisali sa usapan dahil pati ako ay naaapektuhan sa ‘di ko malamang dahilan.
“You're completely out of your depth here. You don't know the first thing about my business and have no right to interfere in our family's private conversations.” nilagay ng Lolo niya ang mga kamay niyang magkasaklob sa ibabaw ng lamesa at pekeng ngumiti ito sa akin.
“Lolo, you’re insulting Calliste—my fiancee.” sabi ni Stefan, nabigla ako ng hawakan niya ang kamay ko at hinila ako patayo. Hindi ako makatingin sa mga mata ng Lolo niya dahil para bang may alam ito sa akin o baka nakita ko na siya noon, parang sa mga titig niya sa akin ay sinasabing kilala niya ako at ‘wag akong magkunwari na.
Hindi na rin ako nakapagpaalam pa sa mga magulang ni Stefan dahil dire-diretso kami ni Stefan papalayo sa dining room.
“Saan tayo pupunta?” tanong ko dahil napansin kong papalabas na kami ng kanyang mansyon. “Pwede bang umuwi na lang ako?” wala sa sarili kong tanong.
Tiningnan lang niya ako ng parang hindi siya makapaniwala sa inaasta ko ngayon, “Sir Stefan, baka naman pwede na akong umuwi?” muli kong tanong sa kanya.
“No! You’re coming with me!” galit niyang sagot sa akin.
Kinuha ko ang kamay kong hawak niya dahil nakaramdam ako ng higpit sa pagkakahawak niya. “Saan ba kasi tayo pupunta?”
“Sa comfort place ko.”
Sumenyas lang siya sa isa sa mga guard ng mansyon niya at mayamaya lang ay may pumarada na sa harapan naming color black na Ferrari 458 Italia, iniabot sa kanya ang susi at pinagbuksan niya ako ng pintuan sa harapan.
“For now, you’re my passenger princess.”
sana all passenger princess.
Bukod sa ngayon lang ako nakakita at makakasakay sa ganitong kamahal na sasakyan, ngayon lang din ako nakaranas ng tratuhing parang prinsesa. Sa lalaki pang hindi ko kakilala, sa lalaki pang pinaplanuhan kong gawan ng mali. “I like the courage you showed earlier when standing up for yourself to my Lolo,” tiningnan niya ako saglit at ibinalik niya ang tingin sa daan. “You’re academically genius, why do you seem unfamiliar with the students who receive awards at the end of every semester?”Napansin niya pa ang bagay na ‘yun.“Ah, kasi busy akong tao hindi ko na nabibigyan pansin ‘yung mga ganung event sa buhay ko.” ang totoo ay ayaw ni Mama na pinapapunta ako sa mga event sa school kung saan kailangan pang umakyat ng stage o ano. Dahil katwiran niya ayaw niyang pinapatawag siya para magsabit ng award sa akin, kaya simula elementary ako nasanay na lang akong hindi umaattend kahit graduation ko pa. Ayaw nga niya akong pumasok sa Lions University pero dahil kay Papa ko, walang siyang naga
Literally, my jaw dropped. Kung sa mansyon ni Stefan ay humanga na ako sa mga paintings na nakasabit sa dingding ng hallways ng library niya. Dito sa Private Art Studio niya ay mas humanga ako dahil sa dami ng iba’t-ibang uri ng paintings dito, mayroon pa siyang hindi natatapos ngunit makikita mo na ang itsura nito. “Ikaw lahat ang nag paint nito?” mangha kong tanong sa kanya. “Uh——yeah,” kamot-ulo nitong sagot sa akin. Naglakad siya papunta sa isang painting niyang hindi pa masyadong tapos ngunit makikita mo na ang itsura nito. “Ang ganda! Ang galing mo naman, bakit hindi mo gawing public ito? I mean, bukod sa multi-billionaire ka, may talent ka pang ganito na pwede mong ipakita sa mga taong humahanga sayo.” hinihintay ko siyang sumagot ngunit nanatiling tahimik lang ito habang hawak na niya ang painting na sinasabi kong hindi pa masyadong tapos. “Sino siya?” tanong ko. “She’s Margaux.” simple at matamlay na sagot niya. “Margaux? Girlfriend mo?” alam kong ang insensitive ko sa p
As he gently wiped away the tears from my right eye with his thumb, I felt a surge of surprise. But what happened next left me even more astonished - he held my shoulders and helped me stand up. Still trying to process my emotions, I instinctively rubbed my eyes and wiped away the remaining tears.“Why are you here, Calliste?” tanong niya sa akin. “Koen?” kaklase ko siya sa isang major subject, isa rin itong lalaking ‘to na nangungulit sa akin at minsan na rin siyang nanligaw, ang sabi niya pa sa akin, maghihintay daw siya hanggang sa pumayag na akong manligaw siya sa akin. Koen took off his jacket and I was a little surprised when he put it on me. Hindi na ako nakaiwas pa dahil parang nanghihina rin ako ngayon at wala na akong lakas pa para magkaroon ng panibagong argumento. “T-Thank you—”“That’s not the answer I would want to hear, bakit ka nandito? Bakit ka umiiyak?” putol niya sa akin, tiningnan ko siya sa kanyang mga mata at kitang-kita sa kanya ang sinseridad pati na rin ang
“Passenger princess ka dyan! Woy, magagalit lahat ng babae mo sa akin na naman!” pang-aasar kong sabi sa kanya. I saw him grinned, “babae ka dyan? Isa lang babae ko, ikaw lang.” pang-aasar niyang pabalik sa akin. “Tigilan mo nga ako, Koen Forbes!” hinampas ko pa siya sa kanyang braso habang natawa. “Ayan, tumawa kana talaga ng hindi pilit, don’t lose that smile on your face, I told you it suits you well.” “Salamat, Koen. Lagi ka na lang nandyan, the best ka talaga!” I smiled and continue to watch the people outside. Kumain kami sa Goto Batangas at nag-aya na rin akong umuwi dahil nakaramdam na ako ng matinding pagod. Binaba ako ni Koen malapit lang din sa kanto ng subdivision namin, lagi naman niya ako hinahatid dahil sinasabay niya ako lagi pauwi. Hindi niya pinabalik ang jacket niya kaya naman hanggang dito sa bahay ay dala-dala ko ito. Inayos ko na ang aking sarili at kinuha ko ang bag ko, hihiga pa lamang ako sa kama ay nabigla ako sa malakas na pagkatok sa aking pintuan, s
Sa halip na sagutin ko pa siya ay hindi ko na lang siya pinansin, dahil alam kong tatagal pa ang pag-uusap naming dalawa. Tuluyan na siyang lumabas habang ako, heto, tulala na naman sa kawalan. Iniisip ko kung anong gagawin namin bukas ni Stefan dahil gusto kong pumasok sa school para habang kumikita ako ay tinatapos ko na rin ang pag-aaral ko. Matutulog na sana ako ngunit tumunog ang phone ko hudyat ng may tumatawag sa akin. Nang makita ko ang pangalan ni Papa ay agad ko itong sinagot. “Dad!” masaya kong bungad sa kanya. “Calli? Anak?” para pa siyang hindi sigurado sa kausap niya. Napaupo ako ng maayos, sa boses niya para siyang nag-aalala sa akin. “Dad? Ako ito, Pa! Nasaan ka po ba?” tanong ko sa kanya. Isang malalim na paghinga ang narinig ko sa kabilang linya, “anak? Mabuti naman at nasa ligtas ka, akala ko ay napaano kana. Hindi na ako nakatanggap ng tawag sa’yo na nakapagenroll kana, hindi ba’t huling semester mo ngayon?” “Opo, Dad. Nakapagenroll na po ako ngayon pero po
Dahil amo ko siya, kaya mabilis ang tibok ng puso ko ay dahil pag ginalilt ko siya ay baka matanggal na ako sa trabaho, lalo pa ngayon na isang buwan lang ang binigay sa akin ni Mama para makakuha ng pera sa kanya. “Bakit mo naman gagawin ‘yun?” Tinanggal niya ang sarili niya sa pagkakayakap sa akin at pinaupo ako sa tabi niya sa kanyang kama. “As long as Lolo is around, it's not safe for you to meet or go with other man. It could raise even more suspicions. We need to be cautious now.” “Okay, sorry pero kaibigan ko lang talaga ‘yun. Gusto ko sanang pumasok ngayong araw, malapit na rin kasi ako grumaduate, gusto kong matupad naman ang pangarap ko.” hindi na ako nahiya pa at diretso ko ng sinabi sa kanya ang nais ko talagang mangyari. Tiningnan muna niya akong maigi at saka siya huminga ng malalim, ngayon ko lang nakita ng malapitan ang mukha niya, mas makinis pa yata ito kaysa sa mukha ko. Ang puti niya halata mong kutis mayaman talaga siya at ang labi niya talagang masasabi mong
Nakakainis, bakit ako naiinis?! Bakit pakiramdam ko ay nabitin ako sa ginawa niya?! Hay naku, Calliste! Hinawakan niya ang kamay ko at saka niya inayos ang dress kong kanina lang ay itinaas niya. “Let’s go, ihahatid na kita.” lumabas na kami sa kanyang kwarto at ginamit namin muli ang sasakyan niyang Ferrari 458 Italia. Binuksan niya ang pintuan sa unahan, “hop in.” Sumakay na rin siya agad at hindi na pinatagal pa umalis na kami papalayo sa mansyon niya. “What’s your plan after the school?” basag niya sa katahimikan. Nag-isip pa ako kunwari ang totoo naman ay wala naman talaga akong balak, pero naalala ko si Papa, nagsabi siya sa akin na magkita kami pagkatapos ng school ko pero hindi pa naman sigurado ‘yun. “Baka kitain ko si Papa after.” simpleng sagot ko.“Pakilala mo ako.” seryoso niyang sinabi. Natawa ako ng bahagya, “luh? Seryoso? Bakit kita ipapakilala? Eh, hindi naman ‘to totoo, sa inyo lang naman tayo engaged sa paningin—”“Who said? Didn't I tell you, I will spread
Binuksan ni Stefan ang pintuan ng sasakyan niya. “Ayaw ko–ayaw kong bumaba!” inis kong sinabi sa kanya. Sa halip na pakinggan niya ako ay kinuha niya ang kamay ko kaya naman wala na akong nagawa kung hindi lumabas ng sasakyan niya. Sinarado niya ang pinto at saka niya hinawakan ang kaliwang kamay ko. Pinagsaklob niya ang mga ito. Hindi ako makatingin sa mga tao, alam ko pinaguusapan na nila ako, kami. Sino ba naman hindi magbubulungan kung makita nilang may lumabas sa sasakyan ng may-ari ng school na estudyante pa dito. Tapos malalaman pang ako, na kasakasama lang ni Koen nung nakaarang mga semester. “Anong ginagawa mo, Stefan?” mahina man ang pagkakasabi ko alam kong naririnig niya ako. “I'm just showing everyone that I own you.” “Mapapahiya ako sa kanilang lahat kapag natapos kontrata natin, pag-iisipan nila ako ng masama, iisipin nila pineperahan kita.” sa lahat ng sinabi ko, ito lang naman ang pinakatotoo.Binigyan niya ako ng tingin na hindi siya makapaniwala sa sinabi ko,
There's a secret behind these colors, I want us to wear this because blue represents, depth, trust, loyalty, sincerity, and faith while white represents innocence. I want us to start from all of these.I knocked on my door, "Are you done?" I asked her."Oo, lalabas na ako." Mayamaya lang ay bumukas na ang pintuan ng kwarto ko at niluwa siya nito."You are so beautiful, Calliste."Umikot pa ito na tila prinsesa.Nakangiti habang hawak niya ang magkabilang laylayan ng kanyang paldang puti."Bagay ba sa akin?" Oo, nakatali ang kanyang buhok pero lumapit ako dito para tanggalin ang pagkakatali ng kanyang buhok. "Why? Hindi ba bagay 'yung ayos ng buhok ko?""Bagay naman pero gusto kong makita kang nakalugay ang buhok." I kissed her on her forehead."Let's go? Para maabutan natin ang sunset." She said.Magkahawak-kamay kaming bumaba sa hagdan and nagpaalam na rin kina Mommy at kay Raya. While Khai is busy with his work.I was nervous but when I saw them smiled at us. Parang unti-unting nawa
Stefan's POVI woke up with her in my arms, sleeping.Ito 'yung gusto kong mangyari, 'yung gumising ako ng nasa tabi ko lang siya.I kissed her on her forehead and caressed her cheek."I love you, Elia."She moved a little and gradually opened her eyes, "I love you too, Eliam."I sweetly smiled at her, "Are you ready for later?" I asked her.This day... is the big day for us and I am so damn excited!I planned to propose to her at the top of the mountain.As I promised before, I'm gonna marry her.I still haven't totally forgotten about Cerise but I'm trying my best not to think about her anymore. I want to see her as Calliste.I'm still confused, but I don't want to let her go.But I have to admit, every time I look at her even though I know she has forgiven me and my Dad for being the reason for her parents' car accident, I can't help but feel guilty for what happened.As much as I wanted to see her that day, I didn't think that we would be the reason for her parents' loss.They los
"Calliste?" Napabaling ako ng tawagin ako ni Tita Naomi."Tita?" nilapitan ko siya, "kamusta na po si Stefan?" By this time, I'm hoping na okay na may improvement sa kanya.Nandito lang ako sa guest room ng mansyon nila Tita Naomi para na rin kasama ko si Raya.It's been two days after nang gabing iyon. May itinurok si Khai sa kanya para kumalma at nag decide na rin ako na 'wag nang ipilit pa dahil hindi ko na rin kayang makita si Stefan nang nahihirapan. Tama si Khai, lalo ko lang pinahirapan si Stefan.Kasi masyado akong nag magaling, masyado rin akong dinala ng pagmamahal ko sa kanya sa puntong gustong-gusto kong maalala niya ako kahit sa maling paraan.Kaya nag decide na rin akong 'wag munang magpakita sa kanya, hindi ako lumalabas ng kwarto hangga't alam kong nasa living room or nasa dining room sila, ganun din ang kapatid ko hindi rin ilalabas ni Tita Naomi kapag si Stefan ay kumakain or kasama si Khai na uupo sa living room.Aalis din ako dito kapag nasiguro ko nang nasa mabuti
“Starfire!” I called her that way because we’re playing! Weeee!“I did not know you before, so to me, you are normal.” She said then she rolled her eyes. “Bakit ayan ‘yung sinabi mo?” “Kasi ayan ‘yung naalala kong line kahapon sa episode—-”“You’re talking to Cyborg, not Robin.” I said at umalis na ako sa harapan niya. “You could have simply told us this and asked for our help." She said. “Hayy. Ano bang gusto mo para kay Robin at Starfire na lines lang?” She’s annoyed and her voice is sarcastic. “Syempre, tayong dalawa lang ang naglalaro, eh!” But I am the most annoyed. “Ang pangit mong kalaro talaga! Buti pa si Beast Boy!” She said and ran away. Hinabol ko siya kasi ayaw kong nag-aaway kaming dalawa. “Sorry na! Sige na kahit anong lines na lang ni Starfire! Gusto ko kasi ‘yung mga moments lang nila ni Robin eh.” “Hindi naman kasi pwede ‘yun!” Sigaw niya ng maabutan ko siya. Huminga siya ng malalim at tumigil sa pagtakbo, he pointed her finger at me, “we are your friends, Rob
Bumalik ako sa office table at inayos ko na ang mga papel, kinuha ko lang ang mga importante, ni-lock ko ulit ‘yung drawer at saka ako umalis sa study room. “Calliste!” Lumapit ako sa balcony dito sa loob ng bahay namin.Kita dito ang mga taong papasok sa pintuan, at ang living room namin. Nakita kong pumasok si Khai, “Calliste?” Tawag niya ng makita niya akong nakatingin din sa kanya. “Oh?” Sagot ko at bumaba na ako ng hagdan, napabaling pa siya sa hawak kong folders. “Bakit?” Nang magkaharap na kami. I tried to be cold towards him even though he was not at fault for what was happening to us.“I’m really sorry.” “Sana kaya rin sabihin sa akin ‘yan ni Stefan, ‘no?” I sarcastically said. Umupo ako sa L couch namin. Ang tagal na rin nito pero parang bagong bili pa rin. “Where is Stefan?” Hinanap agad ng mga mata niya si Stefan na para bang nag babaka-sakaling makita niya sa kung saang sulok ng bahay namin. “Wala siya dito, umalis na siya kanina pa.” I answered him coldly. Mayama
Stefan’s POVI laughed at what he said, “Are you f*cking joking right now, Khai?!” “I don’t have time saying useless things here, Stefan. Paano kung mapatunayan ko sayong si Cerise ay si Calliste? What will you do?” Napahawak ako sa aking ulo dahil sa kirot na nararamdaman ko dito. Mariin akong napapikit ng may mga alaalang pumasok sa aking isip. “If you have given a chance to change your name, what name do you want?” I asked her. Umikot-ikot ito na para bang nag ba’ballet pa siya, “I want my name to be Cerise!” Masayang sinabi niya. At tumigil ito sa pag-ikot. “Kasi ayun ang favorite namin ni Ate Raya na kinukuha namin sa cake!” “Huh?” “Hayy naku! Eliam naman kasi ayan ‘yung pinapatikim ko sa’yo nung birthday ni Tita Naomi ‘di’ba ‘yung red sa may cake niya. Hindi ba sabi ko pa sa’yo nun siya ‘yung kitang-kita dahil color red siya tapos kasi ‘yung mga kasama niya sa cake ay black and white. Sabi ni Mommy, ang Cerise daw ay Cherry.” “Pero gusto ko pa ring tawagin kang Elia o ka
Tatlong minuto… Tatlong minuto kong binigyan ang aking sariling ilabas lahat ng nararamdaman kong bigat sa puso ko. Wala akong katulad ni Ivan na nandyan para kay Stefan, ayaw kong malaman ni Myla ang tungkol dito dahil magiging komplikado lang lahat. Kung malalaman man niya gusto ko may mga kasagutan na sa lahat ng tanong ko rin sa aking sarili. Huminga ako ng malalim muli at sa pangalawang pagkakataon na ito, umaasa akong mas matatag na ako ngayon. Sana nga…“Fighting!” Pagpapalakas ko sa aking loob at tumayo na ako. Pumunta muna ako sa aking kwarto noon pero wala na masyadong laman ito. Natira na lang ang kama at dalawang cabinets ko. Hindi rin maalikabok ang kwarto ko, tila alaga ito sa linis. Sunod kong pinuntahan ang kwarto ni Ate Raya at doon mapait akong mapangiti ng makita ang mga dati naming laruan. Meron pa kaming slides. Napansin ko ang mga sketchbooks na maayos na nakalagay sa kama kaya nilapitan ko ito. Ito ‘yung ginagamit na sketchbooks ni Ate sa tuwing nag daw-d
“What do you mean?” Binuksan ko ang kwarto niya. Kaso nadismaya ako dahil walang laman ito, noon punong-puno ito ng Teen Titans na posters, meron pang mga mga stuffed toys ni Robin, Starfire, Beast Boy, Raven, Cyborg, at iba pang characters.Naalala ko may drawings pa siya na nakadikit sa pader noon. Akala ko nandito pa rin ang mga iyon dahil hindi nagbago ang itsura ng bahay namin at bahay nila. “See?! We’re looking for an empty room?!” Napansin kong sarado ang kabilang parte ng kwarto ni Stefan. Kunot-noo ko iyon tiningnan, wala namang harang noon ito. Hindi ko na siya pinakinggan pa. Naglakad ako sa katabing pintuan ng kwarto ni Stefan, at doon nakaramdam ako ng kaba. Katabi lang ito ng kwarto niya, marahil ito ang ginawang daan sa ginawang hati sa kwarto niya. “Are you still not content—”Binuksan ko ang pintuan at doon halos hindi ko malaman kung anong mararamdaman ko. Saya, lungkot, excitement, at kung anu-ano pa. Lahat ng nasa isip ko kanina ay nandito. Ultim si Stef
“Paanong pareha—” Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko dahil tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko ito, without looking at the screen I answered it. “Bes!” It’s Myla. “Bes? Bakit?” “Nagtatampo na ako sa’yo ah! Nagkita kami ng handler mo si Madam Amelia—”“Wait!”Kinalabit ko si Stefan sinenyasan ko siyang bababa ako para makapag-usap kami ng ayos ni Myla. Anong sasabihin ko kay Myla, nang malaman niya ang trabaho ko sa bar galit na galit siya at kung anu-ano na ang mga pinagsasabi niya sa akin, ngayon pa kaya! Baka sinabi ni Madam Amelia ang binigay niyang trabaho sa akin!“B-Bes, ano…” “Anong ano ka dyan! Hindi ko alam na hindi ka na pala sa bar nag tatrabaho buti naman at hindi ka na doon.” Sa boses niya mukhang hindi naman siya dismayado. “Oo, binigyan na ako ng bagong trabaho ni Mada—”“Alam ko! Buti nga at nag assistant ka na lang. Mas okay pa ‘yan para naman kapag naghanap ka na ng bagong trabaho may malalagay ka ng experience mo.” Nakahinga naman ako ng maluwag ng mala