"I can't bear the pain anymore, Mama. Everyday I feel like I'm dying. I can't sleep, I am hearing my Addy's cries calling my name. I am seeing her face full of tears begging for mercy. Sobrang sakit sa puso ko Mama. Hindi ko na alam paano mapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Parang na akong mamatay..." I fell on my knees and cried hard in front of my mother. I couldn't remember when was the last time I didn't cry. Since that day they took my Addy from me, walang oras na hindi ako umiiyak. Para na akong mababaliw sa sakit. Hindi ko alam paano ko ipagpapatuloy ang buhay ko kung wala na siya. It's been how many weeks but I still we couldn't find her. Everyday the passes by I felt like I'm dying. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan niya. Kung may nag-aalaga ba sa kanya, kung may kinakain ba siya. Ilang beses na naming sinuyod ang lugar na huling pinagdalhan sa kanya pero kahit bali-baliktarin ko pa hindi ko pa rin siya mahanap. My Addy, my poor baby... "Stop blaming yours
"Ma'am, ten minutes na lang po magsasara na itong restaurant. Ipapaligpit niyo po ba itong mga pagkaing inorder niyo?"Hindi ako sumagot sa waiter na kamakausap sa akin sa halip tiningnan ko ang relong pambisig para tingnan kung anong oras na. It's ten minutes before twelve. Kaya siguro magsasara na sina kuya. "Ma'am?"mahinahong tawag niya sa akin. Pagtingin ko sa kanya niya nakita ko ang awa sa mga mata niya habang nakatingin sa akin kaya kahit na naiiyak man pinilit ko ang sariling ngumiti kay Kuya. I don't want him to pity on me. I've been here since nine in the the evening. Wearing red one shoulder bodycon midi dress that I personally designed for myself for this occasion. To complete my look I wore black pumps and accentuate with black beaded purse. Nag-make up pa ako at nagkulot ng buhok. Pina-book ko ang isang VIP room para sana sa birthday celebration ko with him. But I guess, I will be celebrating my birthday alone. As usual...Sabagay, hindi lang naman ito ang unang bese
"Adrianna, from now on this will be your house."I looked around without saying anything. Their house is big but ours is bigger. The furnitures are classy, they have a grand staircase in the middle going to the second floor and there's a huge chandelier hanging. The maids on their uniform are on the side looking at us. This house is not new to me. I've been here before my parents both died in an accident. We're on the way to our rest house in Batangas when that happened. I am the only one who survived. They said I'm lucky. How can I be lucky if I'm left alone? I'm only eight. If I could only wish, I will wish to be with them. I don't want to be left here. I don't want to live with mom's sister, but I don't have a choice. She's the only relative I have.If only I'm allowed to stay in our house with my nanny, I will choose to stay there. But the police and those people from the government came, they can't allow me to stay alone at a very young age. I need a guardian and that is my aunt
She can take anything from me, I don't mind at all. Wag niya lang akong sasaktan gaya ng ginawa niya sa akin noong unang araw na tumuntong ako dito sa bahay nila dahil kahit mas matanda siya sa akin hindi ako magdadalawang isip na patulan siya. Habang lumalaki kami lalong lumalayo ang loob namin ni Ariella sa isa't-isa. I mean we're not that close before but more so now. Ariella sees me as her karibal, sa damit, sa pagkain, sa atensyon ni Daddy Art, sa mga katulong, sa kaibigan, sa lahat ng bagay. Palaging kaagaw ang tingin niya sa akin. Pagkatapos kung magpahinga sa silid, naisipan kong mag-swimming. Today is friday, bukas walang pasok. I have enough time to relax. Mamaya pagkatapos kong mag-swimming gagawa ako ng mga bagong designs ng damit. I dreamed to to be a fashion designer someday. Kaya ngayon palang nagsasanay na akong gumawa ng mga iba-ibang desinyo ng damit. Pagbaba ko ng hagdanan tahimik na ang bahay. Hindi ko alam kung nasaan ngayon si Ariella, maybe in her room or ma
Monday came, maaga akong nagpahatid sa school. Good thing nasa ibang campus na si Ariella kaya hindi na kami magkasabay ngayon sa iisang sasakyan. Dati kasi nung nasa isang campus pa kami, maaga palang bad trip na ako sa kanya. Ewan ko ba kahit na anong pilit ko sa sariling magpakabait sa kanya siya talaga yung nang-dedemonyo sa akin. Even if I'm just quiet inside the car, siya talaga yung gumagawa ng paraan para maasar ako sa kanya. At kapag wala naman akong reaksyon lalo itong naiinis sa akin. Kaya nga nung nagcollege na siya para akong nabunutan ng tinik. Pero mas matatahimik siguro ang buhay ko kung matutuloy si Ariella sa ibang bansa. Narinig kong nagsasaya ang mga kasambahay kagabi dahil aalis daw si Ariella pagkatapos nitong semester. May modelling offer ata ito sa ibang bansa. Whatever! Wala akong pakialam kung anong pagkakabalahan niya sa buhay basta wag niya din akong pakialaman sa buhay ko. "Good morning, Addy. How's your sleep?" Napairap ako sa kawalan ng bumati ang
Pagkatapos niyang sabihin yun ay basta niya na lang ako nilagpasan. Mabilis akong napayuko at hindi ko na tiningnan kung sino ang lalaking yun. Pag-angat ko ng tingin nakita kong nakaangat ang kilay nung mga babae sa ibang section. Nagtataray na naman ang mga pangit sa akin."Ano? Ngayon lang kayo nakakita ng artista? Ang aarte kala mo naman ang gaganda, may pa taas-taas pa ng kilay, bunutin ko yan isa-isa e. Mga ulol!" sabi ko sabay irap sa kanila. Nakataas ang kilay kong tumalikod sa kanila. Mga maldita, mga pinaglihi sa sama ng loob. Seriously, I really don't know what's wrong with these girls? Wala naman akong ginawang masama sa kanila. Kung inggit sila sa akin dahil kay LA, kahit isaksak pa nila ang lalaking yun sa bituka nila wala akong pake. Hindi ba nila nakikita na ayaw ko ngang dumidikit ang lalaking yun sa akin? Tapos jojowain ko pa? Ang liliit talaga ng mga brains nila, palibhasa mga kulang sa pansin.Imbes na pupunta pa akong washroom pinili ko na lang ang bumalik sa l
"Bwesit na X na yan. Bakit ba hanggang ngayon hindi pa rin yan nahahanap? Pati tuloy si Sir Montenegro pinapahanap sa atin."Nakakarindi na ang kadaldalan ni Donna. I don't know if she's joking or what. Natapos na lang ang next subject namin hindi pa rin ito matahimik. Kanina pa ito nagrereklamo dahil hindi niya nasagot ang quiz namin kay gurang na nagpabida. Bida-bida talaga wala pa namang naituro. Ito namang si Donna, muntanga din ang simple lang naman nung question, hindi pa nasagot. Finding X. Walang katapusang paghahanap kay X. Ilang beses na itong ni-review ni Miss Castro sa amin, hindi lang siguro nakikinig ang babaeng 'to. Bakit pa ba kasi hahanapin yang si X? Kung ayaw magpakita e di wag."Stop finding x, Donna kung ayaw magpahanap and don't ask me why! Lintek lang! Kung ayaw magpahanap, wag ng hanapin.""Huh?" naguguluhan niyang tanong sa akin. "Hakdog!" pang-aasar ni LA."Wala!" Sabi ko saka umupo sa bench sa tambayan namin na malapit sa cafeteria. Umupo din si Donna at
Pagkatapos akong halikan ng matandang gorilla lumipat kami sa isa sa mga VIP room sa resto ni Kuya. Ayoko sana pero wala akong nagawa. Hindi ko alam na may ganito pa palang room dito sa resto. Kapag kasi kumakain ako dito doon lang ako sa labas, sa malapit sa may bintana kung saan kita ko ang magandang tanawin sa labas. Sakto lang ang laki ng room, malinis at maganda ang interior tsaka maganda ang lightings. Di na ako magtataka kung bakit maganda, alam ko kasing architect si Kuya Zach, siguradong siya ang nagdesign nito. Nagtataka lang ako kung paano nalaman ni Gors ang room na 'to. Pero sabagay friends naman sila ni Kuya Zach, siguro madalas siya dito, hindi ko lang alam."Stop looking at me." maldita kong saway sa kanya. Kanina pa ito nakatitig sa akin. Muntanga!Hanggang ngayon hindi pa rin humuhupa ang inis ko sa matandang gorilla na to. Ang kapal pa ng mukha niya, sukat ba namang buhatin ako sa gitna ng karamihan. Hindi man lang nahiya! Paano na lang kung may mga kaklase akong
"I can't bear the pain anymore, Mama. Everyday I feel like I'm dying. I can't sleep, I am hearing my Addy's cries calling my name. I am seeing her face full of tears begging for mercy. Sobrang sakit sa puso ko Mama. Hindi ko na alam paano mapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Parang na akong mamatay..." I fell on my knees and cried hard in front of my mother. I couldn't remember when was the last time I didn't cry. Since that day they took my Addy from me, walang oras na hindi ako umiiyak. Para na akong mababaliw sa sakit. Hindi ko alam paano ko ipagpapatuloy ang buhay ko kung wala na siya. It's been how many weeks but I still we couldn't find her. Everyday the passes by I felt like I'm dying. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan niya. Kung may nag-aalaga ba sa kanya, kung may kinakain ba siya. Ilang beses na naming sinuyod ang lugar na huling pinagdalhan sa kanya pero kahit bali-baliktarin ko pa hindi ko pa rin siya mahanap. My Addy, my poor baby... "Stop blaming yours
"Balita ko nasa school niyo daw si Kuya Gaden mo? Magtuturo daw siya dun ngayon, nagkita ba kayo ni KUYA mo?"What the fuck, Villegas? Ang kapal ng mukha ni gagong e-emphasize na KUYA ako ni Adrianna. Kung sungalngalin ko kaya ang bibig niya makakatawa pa kaya siya?Tang-ina kanina ko pa tinatawagan ayaw akong sagutin. Sineserbatuhan ko pa ang gago para ihatid niya sa sasakyan ko si Addy pero pinili nitong asarin ako. "Kuya Gaden! Kuya Gors, kamo. Kuya Gors as in gorilla, Kuya. Banas ako dun sa gurang na yun. Alam mo bang siya ang math teacher namin? At alam mo ang ginawa niya sa amin kanina? Nagpabida lang naman siya Kuya, wala pa nagang naituro sa amin nagpa-quiz agad. Ang feeling niya pa, napaka strikto, konting galaw lang nilalapitan agad. Akala mo naman hindi siya naka-try mangopya noon. Panay pa ang tingin sa papel ko anong akala niya sa akin, bobo? Wow, siguro kung nagkataong magkakalase kami, tiyak ako siya ang mangongopya sa akin. Feeling niya!"I can imagine her beautiful f
"He's the man that I need but...he left me."I didn't sleep the whole night. Parang sirang palakang paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko ang mga sinabi niya sa akin. I didn't left her, I am with her all the time. I may not be physically present but I make sure that I am there. I am silently taking care of her from afar. I just need to do that because I have to. Dahil ako mismo , hindi ako sigurado kung kaya ko bang kontrolin ang sarili ko pagdating sa kanya. Simpleng pagdikit nga lang ng katawan namin noon iba na ang nararamdaman ko ano pa kaya ngayong dalaga na siya. Ayokong bastusin siya kahit sa utak ko pero minsan hindi ko nako-kontral ang reaksyon na aking katawan. I don't want my obsession with her to go too far. My conscience is stressing me every time I'm jerking inside her bathroom for fucking sake. I'm no saint I know, kaya habang maaga pa at habang kaya ko pa umiwas na ako. Sinunod ko ang utos ni Daddy dahil alam kong para rin yun sa ikabubuti ko...sa ikabubuti ng lahat.
I am with my friends inside the VIP room in Z lounge. Ang bagong bar na pagmamay-ari ni Dominguez. After kung makipag-usap kay Dad kanina na gusto ko nang magretire sa trabaho ko dumiritso na agad ako dito. He asked me what's the reason behind and I told him that I need to 'focus' on guarding my Addy at mahirap na baka masalisihan ako lalo na ngayong dalaga na ito. Muntik pang mabilaukan si Daddy ng kape na iniinom niya dahil sa rason ko pero Dad as usual, he supports all my endeavors. Si Mama lang ang inaalala namin at baka kapag nalaman niya ang totoong dahilan ko ay baka makutusan niya ako."Are you sure with your decision anak?" malambing na tanong ni Mama sa akin. Pinatawag nila ako ni Daddy ngayon. Pasimple kong tiningnan si Dad baka kasi pasekreto niya ding sinabi kay mama ang dahilan tiyak malilintikan ako pero mabilis din itong nag-iwas ng tingin sa akin. Mom is always a cool mama, kalmante at palaging mahinahon pero ngayon mas mahinahon pa ito, mas kalamante at halatang
"I'm having my period, Daddy."I thought I studied everything about her but I was wrong, there's one thing I missed. I missed to study this part, that's why I'm paranoid. I don't know what to do, I'm not prepared for this. I even called my Mom what to do with her because she said she felt a little bit discomfort. Mom, told me what to do, but still, hindi ako mapakali. I think we really need to see a doctor. "Please calm down, I'm okay."How could I calm down kung sa tingin ko namumutla siya? Baka maubusan siya ng dugo. Tsaka, is it not too early for her to have a period?"Tita Doc, it's her..." I stopped and look at her. I don't know kung pang-ilang araw niya na ngayon."I had it last night..." she answered shyly."Kagabi pa pala nag-start Tita." I continue talking to Tita Divine. I told her everything that Adrianna told me about what she feels inside. "It's all normal for a teenager like her. Just tell her to be careful...you know what I mean right?"Yes I know what she meant by th
"How are you, baby?"Her beautiful sad eyes welcomed me when I sat beside her. She didn't say anything, she just smiled and look away after.Sa tuwing dinadalaw ko siya ganito ang palagi ko nadaratnan. She's alone, malayo ang tingin at malungkot ang mga mata.It's been a year since that incident happened. But I know still she hasn't recovered. I feel so sorry for her .She's too young to be in this situation." I bought something for you. I hope you'll like it." I said and motioned the gift box I brought for her.These are sets of girly stuffs like colorful nail polish, hair curler, hair clips, make-up set, lip and cheek tint for kids. I googled all these, since I don't know what are the likes of young girls like her. I even ask the saleslady in the mall if these stuffs I bought are safe for her to use.I also bought her set of sketch pads and colorful pens and pencils. The house helper told me that she likes to draw, perhaps that's her way to make herself busy since she's always left
Ang sabi ni Mama, wag ko daw punuin ng galit ang puso ko. Dahil kapag pinuno ko ito ng galit wala ng space para sa mga bagong biyaya. Kaya lumaki akong wala akong dinadalang galit sa aking dibdib. Kahit sa tunay kong ama na tumalikod sa amin hindi ako galit.Tinanong ako ni Mama isang beses kung gusto ko bang malaman kong sino ang totoo kung ama, sinagot ko siya na hindi na.Kuntento na ako sa kanila ni Daddy. Kung noon madami akong tanong sa utak ko bakit niya kami iniwan, ngayon natutunan ko na ring tanggapin na may mga bagay talaga na hindi para sa amin. At baka isa na doon ang tatay ko, baka nga hindi siya para sa amin ni Mama.Pero kahit ganun pa man ang nagyari, malaki pa rin ang pasalamat ko sa kanya. Dahil sa kanya, nabuhay ako sa mundong ito. At kung saan man siya naroroon ngayon, dasal ko na sana masaya siya.Na sana maayos ang buhay niya. Kung darating man ang araw na magkikita kami, siguro nakatadhana na yun. Hintayin ko na lang ang araw na yun para sa amin."Your father is
"From now on, you will treat that baby like she's your younger sister. Inaanak na namin ng mommy ang batang yun kaya para mo na din itong itong kapatid."Kapatid? Hell no! Ayoko siyang maging kapatid. Kung may gusto mang akong maging kapatid yun ay si baby princess na hanggang ngayon hindi pa rin nahahanap ni Daddy. Siya lang ang gusto ko, hindi si baby girl."Ang ganda ng baby nila Hon, parang doll." Si mommy. "Gawa tayo ng--" pero hindi natuloy ni Daddy dahil tinakpan ni Mommy ang bibig niya.I'm listening to Dad and Mom, they're whispering words to each other but my focus was not on them really. Nakatingin ako sa labas bintana, pinapakiramdaman ang aking sarili kung bakit hanggang ngayon sobrang lakas parin ng tibok ng puso ko.Kanina ko pa ito napansin, kahit nung nagsimula na ang binyag at nakatingin lang ako sa bata pakiramdam ko kumakawala ang puso ko. Yung mga ngiti niya parang nanghahalina. Di kaya namaligno ako ng bata? Pero may maligno bang ganun ka ganda? No hindi malign
A week after my graduation in grade six, nagulat na lang ako ng biglang nagtanong si Mama sa akin na kung ayos lang ba sa akin na luluwas kami ng Maynila. May nag-offer daw ng trabaho sa kanya bilang waitress doon. May mga taga Manila daw na kumain sa karenderya na pinagtatrabuhan niya na naghahanap ng mga empleyado para sa bagong bukas na resto. Maganda daw ang offer sa kanya, mas malaki ang sahod kesa sa trabaho niya ngayon bilang washer plus may kasama pang accomodation para sa amin.That means new place, new adjustments. I have to leave again the life I had in Davao and start a new life in Manila. Pero wala akong problema kahit saan man, ayos lang sa akin. Ang mahalaga para sa akin ay kasama ko si mama saan man kami mapadpad. I trust my mother's choice. I will always honor whatever decisions she make."Sol, ito ang magiging tirahan niyo ng anak mo." Inilibot ko ang tingin sa apartment na sinabi nung manager ng resto kung saan magtatrabaho ang mama ko. Siya yung sinasabi ni Ma