"Are you happy with my surprise, Tita?"I couldn't describe the fear in Tita Azon's face as soon as she realized that the woman in the wheel chair is alive. She tensed and paled, para siyang nakakita ng multo..buhay na multo. Kung pwede lang siguro na tumakbo ito palabas ginawa niya na. But she can't do that 'coz my husband's men were already down stage.Her mouth parted as she looked at me. Nawala ang kaninang kumpyansa at yabang niya sa sarili. Pati si Tito Art na paiyak-iyak pa kanina parang natuklaw ng ahas. Ah hindi pala dahil siya pala mismo ang ahas. Ang anak naman nilang si Ariella, biglang nawala yung angas niya, namumutla din ang mukha nito. Hindi ko alam kung takot dahil sa kaalamang buhay ang mommy at daddy ko o sa katotohanang alam niya ang ginawa ng mga magulang niya? And this could be their end."What? You're not surprised, Tita, Tito? Did I fail?" Kunwari malungkot kong tanong.Hindi pa rin gumagalaw si Tita Azon at Tito Art kulang ang salitang gulat para ilarawan ang
"Ano Ariella, gusto mo pa?" She glared at me. "Sagot!" pero nanatili itong tahimik, takot si gaga. "Weak ka pala e. Sige na Sir, dalhin niyo na po ang mga yan." "A-adrianna Nak,baka nagkakamali ka lang. You know how much we value our family. We are family baby. Kahit hindi ka nanggaling sa amin ni Mommy Azon mo, we treated you as our own. Kaya kung sino man ang nagsabi sayong kami ang nag-utos para maaksadinte kayo ng gabing yun hindi yon totoo nak." Tito Art said with matching paiyak -iyak pa. Ang galing talagang magdrama. Luluhod pa sana ito pero hindi niya na nagawa ng biglang sumulpot si Daddy Andrew sa harapan niya at sunod-sunod na malalakas na suntok ang ginawa sa kanya. "Don't you dare call my daughter your own Art. Ang kapal ng mukha mong tawaging anak ang anak ko pagkatapos mong pagtangkaan ang buhay namin." umiling-iling si Tito Art. "Dont try to deny it, Martinez, I've already spoken to Baldo." Si Baldo ang tauhan ni Daddy na nakita kong inabutan ng pera ni Tito Art b
"Lablab mo po Momma ko?" I heard my little Aaden's cute voice talking to his dad. Nasa banyo silang dalawa ngayon. Si Gaden ang nagpaligo sa bata kasi masama ang pakiramdam ko kanina pagkagising ko.Gaden is a very hands on dad. Since then, he's the one who is taking care of everything. From Aaden's feeding bottle, changing his diaper, playing with him, swimming lessons, teaching basic abc's, taking him to nap,si Gaden lahat ang may gawa. Kaya hindi na din ako nagtataka kung sobrang close nilang mag-ama."Yes young man, I love your mama very much...like this." sumilip ako. Nakita kong nakadipa si Gaden pinapakita sa bata kung gaano kalaki ang pagmamahal niya sa akin. "Aaden love love momma like this." ginaya din ni Aaden ang ginawa ng Dada niya kaya sabay silang nagtawanan dalawa. Parang sumasayaw ang puso ko sa tuwa. Imbes na papasok ako para ibigay ang tuwalya hinayaan ko muna silang dalawang mag-usap.Nagtago ako sa likod ng pintuan at tahimik na nakikinig sa usapan nilang mag-
"What happened, young man? What's wrong?"Pagkalabas ko buhat niya na si Aaden. May suot na din siyang t-shirt at sweat pants. Pero malaki pa rin ang bukol sa harapan niya, mukhang hindi pa humuhupa ang gyera. Pinapatahan niya ang bata. Nakatago ang mukha nito sa leeg na dada niya at mahigpit na nakayakap ang mga kamay sa batok ng asawa ko.Naunang lumabas si Gaden sa akin dahil kailangan ko pang maglinis ng katawan at magbihis. Hindi na nga namin natapos ang labing-labing naming dalawa at mabilis na naglinis ng katawan si Gaden dahil umaatungal na ang bata sa labas.This is the first time I heard him cried like that like he was so scared of someone or something. Sanay naman itong naglalarong mag-isa lalo na kapag alam niyang andito lang din kami ng dada niya sa paligid. But this time, I don't know why he cried like that kahit narinig niyang andun lang kami ng daddy niya sa loob ng banyo."Aaden Clay, what's wrong?" masuyo kong tanong sa kanya.Umiiyak pa rin si Aaden kahit buhat na i
"What the hell happened to you, Montenegro? I told you, you're not a criminal. Mabuti na lang hindi mo napuruhan ang gagong yun. Do you really think killing him would end all these? Tangna Montenegro, mag-isip ka naman. Wag mong palaging pairalin ang galit mo." I don't know what to say so I kept quiet while sitting beside my husband who is now also being silent while listening to Kuya Nate who is scolding him since he came back this morning. He's usually composed and quiet but this time kanina pa ito nagsasalita. Last night when Gaden told me that he killed someone parang nablangko ang utak ko. It took time for me before I could process what he said. Mabuti na lang at dumating si Kuya Nate at iba pa niyang mga tauhan dito sa bahay dahil hindi ko alam kung ano ang aking gagawin.Sila ang nag-asikaso dun sa tauhan nilang nagtangkang kunin si Aaden kagabi. When we checked the cctv last night, we saw that guy in the terrace trying to come inside. Sinakto niyang maiwan mag-isa ang bata
Hello Avangers ko! This is The Billionaire's Temptation 's last chapter. It's been a tough journey for me and I want to thank all of you Avangers ko for being with me. Salamat sa hindi niyo pag-iwan sa akin at sa patuloy niyong pagsuporta sa mga akda ko.Sana may natutunan kayo sa kwento ng pagmamahalan nina Gaden at Addy. Maraming salamat po sa inyong lahat. Epilogue will be divided into 10 parts (Gaden's POV).Salamat kaayo sa inyong tanan!Amping, Avangers!__________________________________________________"Will you please stop talking Montenegro, ang ingay mo po." Annoyed kong sita sa asawa ko pero with respect pa rin. Respeto sa mga matanda at pa-expire kong asawa. Sa makunat na Gors na feeling bagets na ayaw akong tantanan.Kanina niya pa ako dinadaldal pero wala ako sa mood. For what reason? Muli ko na namang naalala ang lahat ng sinabi ni Ariella dun sa event. I know she's just making the stories na may pangako si Gaden sa kanyang kasal pero ewan ko ba kumukulo talaga ang
Gaden's POV"Tag-singko, tag-singko, tag-singko na lang!"" Sibuyas, kamatis, bawang, luy-a, tag-singko, tag-singko na lang!""Bili na mga Ma'am, mga Sir, tag-singko na lang!""Miss beautiful, may discount dalawang supot sampong piso na lang!"Ito ang sinisigaw ko kapag nagtatawag ng mga customer dito sa palengke. Katatapos lang ng klase ko sa hapon at dito ang ruta ko sa Bangkerohan public market ngayon. Mula sa Magallanes Elementary School, nilalakad ko lang ang papunta dito sa palengke para maninda ng sari-saring gulay at mga rekado para kahit papano makatulong ako sa mga gastusin namin ni Mama.Maliit pa lang mulat na ako sa kahirapan. Kung saan-saan kami napapadpad ni Mama at nitong huling tatlong taon dito kami sa Davao. Wala akong permanenteng kaibigan dahil wala kaming permanenteng bahay. I grow up not knowing my father. Kami lang dalawa ni Mama ang magkasama noon pa pero ni minsan hindi ko siya tinanong kung saan ang tatay ko. Masaya na ako kahit kaming dalawa lang ni Mama
A week after my graduation in grade six, nagulat na lang ako ng biglang nagtanong si Mama sa akin na kung ayos lang ba sa akin na luluwas kami ng Maynila. May nag-offer daw ng trabaho sa kanya bilang waitress doon. May mga taga Manila daw na kumain sa karenderya na pinagtatrabuhan niya na naghahanap ng mga empleyado para sa bagong bukas na resto. Maganda daw ang offer sa kanya, mas malaki ang sahod kesa sa trabaho niya ngayon bilang washer plus may kasama pang accomodation para sa amin.That means new place, new adjustments. I have to leave again the life I had in Davao and start a new life in Manila. Pero wala akong problema kahit saan man, ayos lang sa akin. Ang mahalaga para sa akin ay kasama ko si mama saan man kami mapadpad. I trust my mother's choice. I will always honor whatever decisions she make."Sol, ito ang magiging tirahan niyo ng anak mo." Inilibot ko ang tingin sa apartment na sinabi nung manager ng resto kung saan magtatrabaho ang mama ko. Siya yung sinasabi ni Ma
"I can't bear the pain anymore, Mama. Everyday I feel like I'm dying. I can't sleep, I am hearing my Addy's cries calling my name. I am seeing her face full of tears begging for mercy. Sobrang sakit sa puso ko Mama. Hindi ko na alam paano mapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Parang na akong mamatay..." I fell on my knees and cried hard in front of my mother. I couldn't remember when was the last time I didn't cry. Since that day they took my Addy from me, walang oras na hindi ako umiiyak. Para na akong mababaliw sa sakit. Hindi ko alam paano ko ipagpapatuloy ang buhay ko kung wala na siya. It's been how many weeks but I still we couldn't find her. Everyday the passes by I felt like I'm dying. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan niya. Kung may nag-aalaga ba sa kanya, kung may kinakain ba siya. Ilang beses na naming sinuyod ang lugar na huling pinagdalhan sa kanya pero kahit bali-baliktarin ko pa hindi ko pa rin siya mahanap. My Addy, my poor baby... "Stop blaming yours
"Balita ko nasa school niyo daw si Kuya Gaden mo? Magtuturo daw siya dun ngayon, nagkita ba kayo ni KUYA mo?"What the fuck, Villegas? Ang kapal ng mukha ni gagong e-emphasize na KUYA ako ni Adrianna. Kung sungalngalin ko kaya ang bibig niya makakatawa pa kaya siya?Tang-ina kanina ko pa tinatawagan ayaw akong sagutin. Sineserbatuhan ko pa ang gago para ihatid niya sa sasakyan ko si Addy pero pinili nitong asarin ako. "Kuya Gaden! Kuya Gors, kamo. Kuya Gors as in gorilla, Kuya. Banas ako dun sa gurang na yun. Alam mo bang siya ang math teacher namin? At alam mo ang ginawa niya sa amin kanina? Nagpabida lang naman siya Kuya, wala pa nagang naituro sa amin nagpa-quiz agad. Ang feeling niya pa, napaka strikto, konting galaw lang nilalapitan agad. Akala mo naman hindi siya naka-try mangopya noon. Panay pa ang tingin sa papel ko anong akala niya sa akin, bobo? Wow, siguro kung nagkataong magkakalase kami, tiyak ako siya ang mangongopya sa akin. Feeling niya!"I can imagine her beautiful f
"He's the man that I need but...he left me."I didn't sleep the whole night. Parang sirang palakang paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko ang mga sinabi niya sa akin. I didn't left her, I am with her all the time. I may not be physically present but I make sure that I am there. I am silently taking care of her from afar. I just need to do that because I have to. Dahil ako mismo , hindi ako sigurado kung kaya ko bang kontrolin ang sarili ko pagdating sa kanya. Simpleng pagdikit nga lang ng katawan namin noon iba na ang nararamdaman ko ano pa kaya ngayong dalaga na siya. Ayokong bastusin siya kahit sa utak ko pero minsan hindi ko nako-kontral ang reaksyon na aking katawan. I don't want my obsession with her to go too far. My conscience is stressing me every time I'm jerking inside her bathroom for fucking sake. I'm no saint I know, kaya habang maaga pa at habang kaya ko pa umiwas na ako. Sinunod ko ang utos ni Daddy dahil alam kong para rin yun sa ikabubuti ko...sa ikabubuti ng lahat.
I am with my friends inside the VIP room in Z lounge. Ang bagong bar na pagmamay-ari ni Dominguez. After kung makipag-usap kay Dad kanina na gusto ko nang magretire sa trabaho ko dumiritso na agad ako dito. He asked me what's the reason behind and I told him that I need to 'focus' on guarding my Addy at mahirap na baka masalisihan ako lalo na ngayong dalaga na ito. Muntik pang mabilaukan si Daddy ng kape na iniinom niya dahil sa rason ko pero Dad as usual, he supports all my endeavors. Si Mama lang ang inaalala namin at baka kapag nalaman niya ang totoong dahilan ko ay baka makutusan niya ako."Are you sure with your decision anak?" malambing na tanong ni Mama sa akin. Pinatawag nila ako ni Daddy ngayon. Pasimple kong tiningnan si Dad baka kasi pasekreto niya ding sinabi kay mama ang dahilan tiyak malilintikan ako pero mabilis din itong nag-iwas ng tingin sa akin. Mom is always a cool mama, kalmante at palaging mahinahon pero ngayon mas mahinahon pa ito, mas kalamante at halatang
"I'm having my period, Daddy."I thought I studied everything about her but I was wrong, there's one thing I missed. I missed to study this part, that's why I'm paranoid. I don't know what to do, I'm not prepared for this. I even called my Mom what to do with her because she said she felt a little bit discomfort. Mom, told me what to do, but still, hindi ako mapakali. I think we really need to see a doctor. "Please calm down, I'm okay."How could I calm down kung sa tingin ko namumutla siya? Baka maubusan siya ng dugo. Tsaka, is it not too early for her to have a period?"Tita Doc, it's her..." I stopped and look at her. I don't know kung pang-ilang araw niya na ngayon."I had it last night..." she answered shyly."Kagabi pa pala nag-start Tita." I continue talking to Tita Divine. I told her everything that Adrianna told me about what she feels inside. "It's all normal for a teenager like her. Just tell her to be careful...you know what I mean right?"Yes I know what she meant by th
"How are you, baby?"Her beautiful sad eyes welcomed me when I sat beside her. She didn't say anything, she just smiled and look away after.Sa tuwing dinadalaw ko siya ganito ang palagi ko nadaratnan. She's alone, malayo ang tingin at malungkot ang mga mata.It's been a year since that incident happened. But I know still she hasn't recovered. I feel so sorry for her .She's too young to be in this situation." I bought something for you. I hope you'll like it." I said and motioned the gift box I brought for her.These are sets of girly stuffs like colorful nail polish, hair curler, hair clips, make-up set, lip and cheek tint for kids. I googled all these, since I don't know what are the likes of young girls like her. I even ask the saleslady in the mall if these stuffs I bought are safe for her to use.I also bought her set of sketch pads and colorful pens and pencils. The house helper told me that she likes to draw, perhaps that's her way to make herself busy since she's always left
Ang sabi ni Mama, wag ko daw punuin ng galit ang puso ko. Dahil kapag pinuno ko ito ng galit wala ng space para sa mga bagong biyaya. Kaya lumaki akong wala akong dinadalang galit sa aking dibdib. Kahit sa tunay kong ama na tumalikod sa amin hindi ako galit.Tinanong ako ni Mama isang beses kung gusto ko bang malaman kong sino ang totoo kung ama, sinagot ko siya na hindi na.Kuntento na ako sa kanila ni Daddy. Kung noon madami akong tanong sa utak ko bakit niya kami iniwan, ngayon natutunan ko na ring tanggapin na may mga bagay talaga na hindi para sa amin. At baka isa na doon ang tatay ko, baka nga hindi siya para sa amin ni Mama.Pero kahit ganun pa man ang nagyari, malaki pa rin ang pasalamat ko sa kanya. Dahil sa kanya, nabuhay ako sa mundong ito. At kung saan man siya naroroon ngayon, dasal ko na sana masaya siya.Na sana maayos ang buhay niya. Kung darating man ang araw na magkikita kami, siguro nakatadhana na yun. Hintayin ko na lang ang araw na yun para sa amin."Your father is
"From now on, you will treat that baby like she's your younger sister. Inaanak na namin ng mommy ang batang yun kaya para mo na din itong itong kapatid."Kapatid? Hell no! Ayoko siyang maging kapatid. Kung may gusto mang akong maging kapatid yun ay si baby princess na hanggang ngayon hindi pa rin nahahanap ni Daddy. Siya lang ang gusto ko, hindi si baby girl."Ang ganda ng baby nila Hon, parang doll." Si mommy. "Gawa tayo ng--" pero hindi natuloy ni Daddy dahil tinakpan ni Mommy ang bibig niya.I'm listening to Dad and Mom, they're whispering words to each other but my focus was not on them really. Nakatingin ako sa labas bintana, pinapakiramdaman ang aking sarili kung bakit hanggang ngayon sobrang lakas parin ng tibok ng puso ko.Kanina ko pa ito napansin, kahit nung nagsimula na ang binyag at nakatingin lang ako sa bata pakiramdam ko kumakawala ang puso ko. Yung mga ngiti niya parang nanghahalina. Di kaya namaligno ako ng bata? Pero may maligno bang ganun ka ganda? No hindi malign
A week after my graduation in grade six, nagulat na lang ako ng biglang nagtanong si Mama sa akin na kung ayos lang ba sa akin na luluwas kami ng Maynila. May nag-offer daw ng trabaho sa kanya bilang waitress doon. May mga taga Manila daw na kumain sa karenderya na pinagtatrabuhan niya na naghahanap ng mga empleyado para sa bagong bukas na resto. Maganda daw ang offer sa kanya, mas malaki ang sahod kesa sa trabaho niya ngayon bilang washer plus may kasama pang accomodation para sa amin.That means new place, new adjustments. I have to leave again the life I had in Davao and start a new life in Manila. Pero wala akong problema kahit saan man, ayos lang sa akin. Ang mahalaga para sa akin ay kasama ko si mama saan man kami mapadpad. I trust my mother's choice. I will always honor whatever decisions she make."Sol, ito ang magiging tirahan niyo ng anak mo." Inilibot ko ang tingin sa apartment na sinabi nung manager ng resto kung saan magtatrabaho ang mama ko. Siya yung sinasabi ni Ma