Chapter Five

"A-ah y-yes sir."

Hindi ko na mabilang sa daliri kung ilang beses akong lumunok. Pero sa ginagawa ko para namang hindi naalis ang kung ano mang nakabara sa lalamunan ko kung meron man. The man in front of me is beyond the word handsome. He's more than that.

Is he really Giovanni? Yung kalaro ko noon? Tama nga si Connor sobrang gwapo nga niya.

"You can leave that here." Paos ang boses niyang sambit. Itinuro niya ang lamesa na nasa gilid ng kanyang kama.

Hindi ako nakapagsalita. Napipilan ako. Hindi lang dahil sa angkin niyang kagwapuhan kundi sa tingin niyang hindi napuputol at sinusundan ang bawat galaw ko.

"You may, leave."

Tumango na lamang ako pagkatapos kong mailapag ang tray ng pagkain. Malalaki ang aking hakbang na lumapit sa pinto at agaran na lumabas.

Napasandal ako sa pinto ng maisara ko ito. Hindi ko akalain na ganoon ang itsura niya. Ang laki na ng ipinagbago niya. Muling naglaro sa isip ko ang gwapo niyang mukha. Perpektong angulo ng ilong, bahagyang makapal na labi, at medyo patusok na hulmadang kilay. Naka clean cut kaya kahit bagong gising ay presko pa rin ang datingan.

Bumalik ako sa dining area. Naabutan ko roon si Connor at si Sir T na kumakain na ng agahan.

"Eliz, where have you been?" Tanong ni Connor sa akin. I sitted to the vacant seat adjacent to him.

"Naghatid lang ako ng pagkain sa kanya."

Agad nilang nakuha ang punto ko.

"He's awake?" Bahagya akong tumango.

"He mistook me as the new helper." Pareho silang natigilan. Maging ang babae kanina na kahahatid lang pagkain sa hapag.

"H-hindi ka nagpakilala?" Tanong ng babae. Nakatayo siya sa gilid ko.

Umiling ako at pilit na ngumiti.

"I'll introduce you to him later, kumain ka muna." Sambit ni Sir T. Which I immediately disagreed.

"Huwag na po. Baka po mabigla siya. Hayaan niyo po munang isipin na bagong katulong ako."

"But you're not a maid. You're his wife."

"Komplikado po sir. Kapag pinilit natin baka magkagulo. Hayaan niyo po munang isipin niya na katulong ako. If this is the only way of getting his trust. Then let it be."

Marahas na bumuntong hininga si sir T.

"Ikaw ang bahala. Tommorrow babalik na ako ng Pilipinas. Hindi ko pwedeng iwan ang kompanya niya."

"I'll go with him, ako muna ang bahala sa trabaho mo, Eliz." Sabat ni Connor.

"Manang Fe, ikaw na po ang bahala kay Eliz. Huwag niyo po siyang pababayaan." Sir T said with a smile before his gaze averted to me. "Eliz, if you need anything just call me or Connor. Si manang Fe na ang bahala sa'yo."

"Wala pong problema, Sir." Saad ni Manag Fe na nakangiti sa akin.

LATER THAT day nagdesisyon si Sir T. Na puntahan si Giovanni sa kwarto nito. Hindi na ako bumalik pa dahil hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang titig niya na parang tumatagos sa kaibuturan ko.

Hindi ko matukoy kung galit ba siya o hindi. His voice was calm but dominant.

Bumuntong hininga ako. Nasa sariling silid ako at di pa lumabas mula kanina.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa bahay na ito. Seems like Manang Fe was doing all the chores at nahihiya ako. Dapat kong panindigan ang sinagot ko kay Giovanni. Na ako ang bagong katulong pero nandito ako sa loob ng kwarto.

Suddenly, may narinig akong parang mahinang busina mula sa labas. Agad akong lumabas ng sarili kong silid. Doon ko nakompirma na sa kwarto ni Giovanni pala nanggaling ang buzzer na iyon. Ito marahil ang ginagamit niya kapag may kailangan siya kay Manang Fe.

I didn't knock. Binuksan ko ang pinto ng kwarto niya.

"Jusko!" Bulalas ko ng makita si Giovanni na nakahandusay sa kama.

He's holding something on the side of the bed. Para iyong pindutan. Iyon siguro ang pinindot niya para tumunog ang buzzer.

"Fuck!" He cursed under his breath. Kitang kita sa mukha niya ang sakit.

Lumapit ako sa kanya at agad siyang tinulungan na makabalik sa kama but he refused to. Instead itinuro niya ang wheelchair na nasa likuran ko na tinabig ko kanina para lang lapitan siya.

"I-i w-want to go out." He muttered.

"O-okay." Pinaupo ko siya sa kama na ipinagpasalamat kong hindi siya umalma. Inilapit ko ang wheelchair saka muli sana siyang alalayan pero agaran niyang tinabig ang mga kamay ko.

Nagulat ako sa ginawa niya.

He manage to sit on the wheelchair without my help. Pagkatapos ay sinamaan niya ako ng tingin bago pa niya sinimulang paandarin ito palapit sa pinto ng kanyang kwarto.

Binuksan niya ang pinto bago lumabas. Hindi ko alam kung saan siya pupunta. Sinundan ko lang siyang lumabas. I saw him entered a room. Yung pinto na malaki na nasa pinakadulo.

Hindi na ako nag abala pang sundan siya. Baka gusto niyang mapag isa kaya hahayaan ko na lang. Imbes na muling pumasok sa kwarto ko ay tinungo ko na lamang si Manang Fe na dinidiligan ang mga halaman.

"O, Eliz. Andiyan ka pala. Gusto mo bang magmeryenda?"

Agad akong umiling.

"Hindi na po, s-si Giovanni po pala. Naabutan kong nakahiga sa sahig kanina ng pasukin ko ang kwarto niya. May narinig kasi akong busina tapos nakompirma kong aling iyon sa kwarto niya. Tutulungan ko sana siyang makaupo sa wheelchair kaso mabilis niya po akong tinabig."

Ibinaba ni Manang Fe ang hose na ginagamit niya sa pagdidilig ng mga halaman.

"Doon tayo sa kusina." Sambit niya at nauna ng naglakad. Bago pa man ako makasunod sa kanya ay wala sa sariling napatingin ako sa isang bintana.

Humugot ako ng malalim na hininga ng makita ko roon si Giovanni. Mataman na nakatingin sa akin. Walang ekspresyon ang mukha niya.

Nginitian ko siya pero napahiya lang ako dahil ganoon pa rin ang itsura niya.

Bumuntong hininga na lamang ako saka sumunod kay Aling Fe sa kusina. Naabutan ko siyang gumagawa ng meryenda.

"Pagpasensyahan muna si Giovanni, Eliz. Alam mo naman na kakagising niya lang diba?"

"Naiintindihan ko naman po."

"Mabuti kung ganun." Inabot ni Aling Fe sa akin ang isang baso ng juice.

"Bigyan muna natin siya ng oras. Marahil naninibago lang siya."

Pinilit kong ngumiti.

Pareho kaming naninibago. Pero mas malala nga lang 'yung sa kanya.

"Ano po ba ang mga paboritong kainin ni Giovanni?"

Napakunot ang noo ni Manang Fe.

"Wala kabang naalala na paborito niyang kainin noong mga bata pa kayo?" Agad akong umiling.

"Hindi naman po kasi siya mapili sa pagkain."

Tumawa ang ginang. "Tama ka, wala siyang pinipili pagdating sa pagkain. Kaya kung ano man ang lulutuin mo tiyak na kakainin niya."

Napangiti ako sa sinabi ni Manang Fe.

"Gusto ko po sana siyang ipagluto ng pagkain." Nahihiya kong ani. Hindi ako eksperto sa pagluluto pero maalam naman kahit kaunti.

"The kitchen is yours, Eliz. Hahayaan kita sa gagawin mo." Saad niya saka ako iniwan. Muli siyang bumalik sa pagdidilig.

Naiwan akong mag isa sa kusina.

Inilinga ko ang akibg paningin sa kabuuan nito para lang mapahanga. Ang ganda ng kusina. Kumpleto sa kagamitan.

"Ano kaya ang masarap lutuin na magugustuhan niya?"

-