Chapter 3

Jade POV

Pala-isipan pa rin sa akin. Totoo nga bang buhay si Matias? Iyong asawa ko.

"Hey, Jade. Wala ka na naman sa sarili mo."

Tinignan ko si Sophia. Naging kaibigan ko na din siya. Dahil kay Kara.

"Ano nga iyong sinasabi mo."

"Ang sabi ko. Kumusta ka na. Alam kong trumatik iyong nangyari noong nakaraan. Lalo na ngayon na nag-aagaw buhay si Brandon. Hindi ko makausap ng maayos si Luther."

"Alam ko, hindi din ako makapaniwala na buhay ang asawa ko. Akala ko patay na si Matias."

"Alam mo di ko pa nakikita iyang namayapa mong asawa."

Kinuha ko ang larawan ni Matias noong buhay pa ito. Pinakita ko sa kanya. Nang makita nito ang larawan ay biglang nanlaki ang mga mata nito.

"No way?!" gulat na sigaw nito.

"Bakit?" bigla akong nabuhayan ng loob. Dahil baka talagang buhay si Matias.

"Ang gwapo niya. Sayang nga lang ay nawala siya ng maaga."

Biglang nawala ang excitement na naramdaman ko. Siguro, hindi talaga si Matias iyon.

"Sino ang nag-alis saiyo sa party? Di kita nakita na."

"Hindi ko kilala ang nagligtas sa akin. Pero laking pasalamat ko sa taong iyon."

Napatingin si Sophia sa likuran ko. Kumunot ang noo nito.

"Pwede ba tayong mag-usap, Jade."

Biglang nanigas ang buong katawan ko. Dahil sa boses na iyon. Tumayo ako at nilingon ito. Hindi ko alam kong nanaginip ba ako o ano. Dahil nasa harapan ko mismo si Matias.

"Sige, Jade. Kita na lang tayo mamaya."

"Sophia, ikumusta mo ako kay Kara."

"Makakarating."

Umalis na si Sophia.

"Anong pag-uusapan natin?"

Hindi ko alam ang gagawin ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Dahil nakita kong muli ang asawa ko na akala ko ay namayapa na. Pero may galit din akong nararamdaman.

"Wag dito may alam akong lugar. Iyong tayong dalawa lang."

"Sige."

Sumama ako sa kanya. Nauna akong naglakad at alam ko na nakasunod ito sa akin. Nasa parking lot na kami. Dahil nasa isang restaurant kami kanina ni Sophia. Binuksan nito ang sasakyan nito at sumakay na ako.

Walang nakasunod na bodyguard dito. Wala din itong driver, dahil ito mismo ang nagdrive. Tahimik lang kaming dalawa sa sasakyan. Walang imikan na nagaganap sa amin. Dahil hindi ko alam kong ano ang sasabihin ko. Baka kung magsalita ako ay baka may masabi akong hindi maganda dito.

Nakarating kami sa isang bahay. Kumunot ang noo ko. Dahil pamilyar ito sa akin. Pumasok kami sa gate. Nang maayos itong makapag park ay bumaba ito, umikot ito sa gawi ko at pinagbuksan ako.

"Ang dream house ko," wala sa sariling sambit ko.

Pumasok kami sa loob ng bahay. Sobrang ganda ng pagkakagawa. Kuhang-kuha talaga ang gusto ko.

"Yes, pinagawa ko ito. 5 years ago."

"Bakit dito mo ako dinala, para ipakita ito sa akin?" tanong ko sa kanya.

"Isa iyon sa dahilan ko. Marami akong dahilan, Jade, at isa na doon ay ang protektahan kayo ng anak natin. Kayo ang buhay ko. Kung mawala kayo, hindi ko kakayanin."

"Pero kinaya mo!" sigaw ko sa kanya. "Sampung taon, Matias. Nagdusa ako. Akala ko wala ka, pero ito ka ngayon. Nasa harapan ko. Buhay na buhay."

"Dahil iyon ang nararapat. Kailangan kong dayain ang kamatayan ko. Para maging ligtas kayo. Isa akong Mafia, Jade. Hindi basta-basta ang mga binabanga ko."

"Iyong pinapakita mo sa akin, hindi iyon totoo di ba?" tanong ko sa kanya.

"Ang tanging kasalanan ko lang sa iyo, Jade ay ang magpanggap na patay na ako. Lahat ng sinabi, pinaramdam ko sa iyo ay totoo iyon. Mahal na mahal kita. Kayo ng anak natin."

"Pero... bakit iyon ang ginawa mo. Nagpanggap kang patay, Matias."

"I am not Matias Elizalde, Jade. I am Sebastian McLysaint. Isang Mafia Boss."

Napatakip ako sa aking bibig. Hindi ko alam kong ano ang sasabihin ko. Dahil sobrang sobra ang nararamdaman ko ngayon.

"Nagpanggap ka pa talaga."

"Hindi ako nagpapanggap, Jade. Nawalan ako ng ala-ala. Nawala ang ala-ala ko dahil na-aksidente ang sinasakyan kong sasakyan noon. Walang buhay sa mga tauhan ko noon. Kundi ako lang. Kaya nagpapasalamat ako kay Tatay Gaspar, dahil nakita niya ako at nakilala kita."

Lumapit ito sa akin. Umangat ang kamay nito ay dumapo iyon sa pisngi ko.

"Alam mo bang miss na miss na kita, gusto kitang lapitan. Pero sa tuwing gagawin ko iyon, umaatras ako. Dahil alam ko na kumukuha lang ng tyempo ang mga kalaban ko."

"Bakit ngayon ay lumapit ka sa akin."

"Dahil alam ko na sa ngayon ay ligtas pa na lapitan ka. Pero pag di na ako nagpapakita sa iyo. Asahan mo, hindi iyon ligtas. Para sa inyong dalawa ni Ella."

Hindi ko mapigilan ang lumuha. Dahil naaalala ko ang mga pinagdaanan ko noon. Kung ilang beses kong gustong sumuko. Dahil hindi ko kaya ang nangyayari sa akin. Pero sa tuwing gusto kong sumuko ay natatanaw ko ang anak ko na mahimbing na natutulog. Palagi kong iniisip kong sumuko ako, paano na ang anak ko.

Bigla akong niyakap ni Matias. "I am sorry, love. Alam kong di maganda ang pinagdaanan mo noon. Pero kung di ko ginawa iyon, baka wala na kayo sa akin. Ayaw kong mawala kayo sa akin, Jade. Kaya gagawin ko ang lahat, maging ligtas lang kayo ni Ella."

Gumanti ako ng yakap sa kanya. Sobrang namiss ko ang taong ito. Ang taong mahal na mahal ko.

"Wag ka ng lumayo, Babe, please. Ayaw kong mawalay sa iyo."

Inilayo niya ako sa kanya. Hinawakan nito ang magkabilang pisngi ko gamit ang dalawang kamay nito.

Ngumiti ito, pero di umabot sa mga mata nito. "Hindi pwede, kung di ako lalayo sa iyo. Baka mapahamak ka. Ayaw kong mapahamak ka. Dahil sa akin."

Napatingin ito sa mga labi ko. Nagsalubong ang mga mata namin. Unti-unti at lumapit ang mukha nito sa akin. Naramdaman ko na lang ang mga labi nito, sa labi ko. Gumalaw ang labi nito, kaya ginantihan ko iyon.

Nagpalitan kami ng maiinit na halik. Isinandal niya ako sa pader. Habang magkahina ang mga labi naming dalawa. Bumaba ang labi nito sa aking leeg. Binuksan ko naman isa-isa ang mga butones ng polo nito. Nang mabuksan ko iyon lahat ay dinama ko ang init ng katawan nito. Hinubad nito ang polo shirt at sinunod nito na hinubad ang damit ko. Nakabra lang ako sa harapan nito. Kaya tinanggal na din nito ang bra.

Hindi ko na tinakpan ang dalawang dibdib ko. Dahil noon pa man ay nakikita na niya ito. Di naman nagbago ang dalawang dibdib ko. Matayog pa rin itong tumatayo sa harapan ni Matias. Binuhat niya ako at pumasok kami sa isang kwarto. Inihiga niya ako at tinaggal lahat ng damit ko. Gayon din iyon.

Mahimbing na natutulog si Matias sa tabi ko. Hindi ako makapaniwala na buhay ang asawa ko. Pero alam ko na panandalian lamang ito. Dahil maraming balakid sa aming pagsasama. Yumakap ako dito. Tumunog ang cellphone nito. Tinignan ko ang caller.

"Sabrina?" Sino si Sabrina.

May kasunod na text.

'Hon, miss na kita. Kita naman tayo. I miss you.'

Biglang tumulo ang luha ko. Tinignan ko si Matias. Yumakap ako sa kanya at kinalimutan ko ang nabasa ko. Alam ko na panandalian lamang ito. Dahil babalik kami sa kanya-kanya naming buhay. Alam kong may sarili ng buhay si Matias. Pero talagang matigas ang ulo ko.