Chapter 3

“Nami, ako na muna rito. May pasok ka pa ngayon, ‘di ba? Baka mahuli ka,” saad sa akin ni ate Margie.

Saglit ko munang tinitigan si tita bago siya binalingan. Sobra-sobra ang pasasalamat ko sa kaniya dahil sa kabila ng lahat, narito pa rin siya at handa kaming tulungan.

Nasabi ko na sa kaniya kagabi ang tungkol sa kalagayan ni tita. Nasabi ko na sa kaniya ang lahat ng sinabi sa akin ng doktor. Kahit siya ay lubos na hindi makapaniwala. Kahit labas naman na sana siya sa aming problema, dinamayan niya pa rin kami.

Malalim akong bumuga ng hininga saka nginitian siya. “Salamat po talaga, ate. Huwag ka pong mag-alala, gagawin ko po ang lahat para mabayaran ka.”

Lumapit siya sa akin at tinapik ako sa aking balikat. “Naku, huwag mo muna ‘yang isipin. Malaki na rin ang naitulong ni tita Cecilia sa akin noon pa man. Kaya isipin mo na lang muna na ito ang aking kabayaran sa kaniyang kabutihan,” mahaba niyang wika na ikinangiti ko nang bahagya.

The amount of tita’s lung cancer surgery is my big problem as of the moment. Kagabi, sinabihan ako ni Karel na susubukan niyang kausapin ang daddy niya para humingi ng tulong bago pa man siya magpaalam sa akin na uuwi. Pero, sa sobrang laki ng halagang kinakailangan, alam kong pati sila ay hindi iyon makakayanan. Isa pa, hindi ko naman gugustuhing pati sila ay mamomroblema.

All I have to do now is to find a way to get that huge amount of money by myself. Pero, ano namang trabaho ang puwede kong pasukan para lang makakuha ng mahigit isang milyong piso sa madaling panahon? Is that even possible?

“Nga pala, Nami. Tungkol sa bayad ng pagpapa-opera sa iyong tita, may naisip ka na bang paraan para makakuha ng ganoon kalaking halaga ng pera?” nag-aalalang tanong niya.

I heaved a deep sigh and shook my head. “Siguro kailangan kong maghanap ng trabaho, ate. At para makahanap, kailangan ko munang tumigil sa pag-aaral,” diretsong sagot ko sa kaniya.

Gumuhit ang pagkabigla sa kaniyang mukha. “Are you sure about that? Nami, alam mo naman na hindi ‘yan magugustuhan ni tita Cecelia, ‘di ba? Paano na lang ang magandang kinabukasan na naghihintay sa ‘yo kapag tumigil ka?” Halata ang kalungkutan sa boses niya.

I get her point. Malinaw ko siyang naiintindihan. Alam kong kung gising lang si tita ngayon tapos marinig niyang titigil ako sa pag-aaral upang maghanap ng malaking pera para sa operasyon niya, paniguradong hindi siya papayag. Siguro nga ay mas pipiliin niya pang magdusa sa sakit niya kaysa hayaang masira ang maganda kong kinabukasan na pangarap din niya. But, I don’t want it to be like that. Para saan pa ang maganda kong kinabukasan na sabay naming pinapangarap kung mawawala rin siya?

There is no point in being successful if the person I am working it for is not with me anymore. At saka naniniwala akong habang may buhay, may pag-asang magtagumpay.

“Para naman ‘to kay tita, ate. Para naman sa ikabubuti niya ang gagawin ko,” sagot ko na lang sa kaniya sabay tayo para kunin ang bag ko.

“Pero sayang din naman kasi ang pagkakataon, Nami,” giit niya pa.

Seryoso ko siyang pinasadahan ng tingin. “Alam ko naman ‘yon, ate Margie. Ang sa akin lang, kung hindi ko ito gagawin, paano na ang pagpapagamot kay tita? Minsan na akong nawalan ng mga magulang nang wala man lang nagawa. Kung hindi dahil kay tita, hindi ko alam kung saan ako pupulutin ngayon. Kaya sisikapin kong ako naman ang tumulong, ako naman ang hahanap ng paraan para sa ikakabuti ng kalagayan niya,” mahaba kong pahayag.

Alam kong hindi makapaghihintay ang panahon at pagkakataon. Alam kong sobrang sayang ang basta-basta na lamang bitawan ang maganda ko sanang kinabukasan. Pero, kailangan kong gawin ang nararapat. It’s a matter of life and death.

Isang malalim na buntong-hininga ang kaniyang pinakawalan. Tinapik niya ako sa balikat bago nilampasan at umupo sa upuan na katabi lang sa kamang hinihigaan ni tita.

“Mauuna na po ako, ate. Salamat po ulit,” paalam ko.

Agad akong nagtungo sa bahay para maligo at magpalit ng damit. Suot-suot ko pa rin kasi ang uniporme ko kahapon. Ayaw ko naman dumiretso ng unibersidad lalo na at lukot-lukot pa ito.

“Nami, hindi ba kayo magbubukas ngayon ng karenderya?” tanong sa akin ni Aling Marta. Siya ‘yong regular customer ni tita.

Umiling ako sa kaniya bilang sagot.

“Ah, sayang. Bakit naman?” pagtatanong niya pa.

“Naka confine po kasi si tita sa hospital.”

“Ah, gano’n ba? Sige, salamat.”

Nginitian ko lang siya bilang tugon.

Nang makaalis na siya ay agad akong dumiretso papasok ng bahay. I fixed myself in a hurry. Kailangan ko kasing magmadali dahil hahanap pa ako ng trabahong puwedeng mapasukan pagkatapos kong mag-drop out sa unibersidad.

Wala akong maisip kung anong klaseng trabaho. Pero, wala rin naman akong mapagpipilian. Kahit ano na lang siguro, basta disente at malaki ang sahod na makukuha ko.

I double checked everything. And when I was all done, I immediately went to the university. It took me some minutes to arrive.

Pagkapasok ko sa gate, sinalubong agad ako ng yakap ni Karel. Nagulat ako sa kaniyang ginawa kaya hindi ako agad nakapag-react.

“Bakit hindi ka nakasuot ng uniporme?” nakataas ang kilay na tanong niya sa akin matapos kumalas mula sa pagkakayakap sa akin. “Mabuti naman at pinayagan kang makapasok ng mahigpit nating guwardiya.”

Napakamot ako sa aking batok. “Sinita nga ako kanina, e. Pero, sinabi ko naman sa kaniya ang rason ko kung bakit kaya agad din naman niya akong pinapasok,” sagot ko.

Napaangat siya ng kaniyang kilay na tila ba napuno siya bigla ng pagtataka. “Don’t tell me… hindi ka naparito para pumasok?” she uttered, confused.

I smiled, awkwardly. Muli na naman akong napakamot sa aking batok dahil hindi ko alam kung paano sasabihin sa kaniya ang totoo kong pakay sa pagpunta rito sa unibersidad.

I’m too nervous to see her reaction. Also, I am having a doubt to tell her because I fear what at the back of my mind I kept on thinking.

Paano kung magalit siya? Paano kung hindi rin siya papayag at siya pa mismo ang pipigil sa akin? Paano kung ito pa ang maging dahilan para masira ang pagkakaibigan namin?

Pangako kasi namin sa isa’t-isa na sabay makapagtapos ng kolehiyo. We even promised to never break that promise. Ayaw ko namang ipagsawalang-bahala na lamang siya sa gagawin kong desisyon. Mas lalong ikagagalit niya iyon.

I took a deep sigh and answered her, “I actually went here to drop out.” Ilang na nakangiti pa rin ako sa kaniya habang patuloy na kumakamot sa batok.

Her eyes widened and seemed like her jaw was about to drop. “What!” she exclaimed in disbelief.

Before I even get worried, her expression changed. Hindi ko kita sa mukha niya ang pagkainis o galit. Bagkus, siya pa mismo ang mukhang mas nag-aalala sa akin.

“Kung para ito sa kabutihan ng kalagayan ni tita, naiintindihan kita.” Muli niya akong niyakap nang mahigpit. Iyong tipo ng yakap na hinahanap ko sa mga oras ngayon. A kind of hug where I felt I am not alone.

Niyakap ko rin siya pabalik nang mas mahigpit pa sa yakap niya. Halo-halong emosyon ang aking nararamdaman. Hindi ko tuloy maiwasang maiyak na lang.

“I already talked with my dad and asked his help for your tita’s lung cancer surgery. But, sad to say, even all of our money can hardly reach a million as of the moment,” nalulungkot na saad niya sa akin habang hinahaplos ang aking likod. “Sorry, Nami. My dad can’t help this time,” she added.

Kumalas ako mula sa pagkakayakap sa kaniya. Pinunasan ko ang aking mga luha at seryoso siyang tinitigan. “It is okay, Karel. Although it sounds too impossible, I will find a way to get more than a million pesos as soon as possible. Matapos kong mag-drop out, hahanap ako ng trabahong may malaking sahod na puwede pasukan.”

“Tutulungan din kitang maghanap. Basta huwag kang mag-isip ng kung ano-anong mga masasamang paraan. Huwag na huwag mong subukan na ibenta ang alinmang parte ng iyong katawan! Baka mamaya niyan pati pagsi-sexy dance sa bar para makakuha ng mayamang sugar daddy na puwede mong kapitan ay iyong susubukan. Kapag talaga malamam kong gagawin mo ‘yan, mananagot ka sa akin,” may pagbabanta niyang sabi.

Kahit kailan ay hindi ko ‘yan susubukan. I don’t want to stained my reputation. Ayaw kong tapakan ang dignidad ko bilang babae. Isa pa, hiindi ko rin naman gustong makasira ng ibang pamilya ‘pag nagkataon.

“Don’t worry. I will never do that.”

Tumango siya. “I have to go. Hindi na muna kita masasamahan dahil malapit na magsimula ang klase. Mag-ingat ka palagi.”

“Thank you. Ikaw rin,” sagot ko bago niya ako talikuran.

Agad na rin ako nagtungo sa registrar’s office para ibigay ang aking ‘request of college withdrawal’. Pagkarating ko, may iilang mga papel na binigay sa akin para fill up-an. Gustuhin ko man na magpa-refund sa tuition fee na nabayad ni tita ay hindi puwede. Bawal daw kasi. Kung noong kakasimula pa lang daw ng semester, siguro ay puwede pa.

A couple of minutes after passing the paper I filled up, matagumpay na akong nakapag-drop out. Although it is regrettable, my decision is final.

Agad akong naghanap ng trabaho pagkatapos. Pero, ilang oras na akong naglilibot-libot ngunit wala kahit na isang tindahan o kumpanya akong nakitang naghahanap ng manggagawa. Ramdam na ramdam ko na rin ang pagsakit ng aking mga paa. Hindi ko alam kung makakahanap ba ako ngayon ng trabaho, pero hindi ako susuko.

Kahit gaano na kagusto tumigil ng aking mga paa, pilit pa rin akong nagpatuloy sa paglalakad para lang patuloy na maghanap. Hanggang sa paglipas ng ilan pang mga minuto ay rinig ko ang pagkalam ng aking sikmura. Doon ko lang namalayan na tanghali na pala at kailangan kong kumain dahil baka mahimatay na naman ako.

Mabilis na nagtungo ako sa isang karenderya na hindi naman gaano kamahalan ang ulam na ibinebenta. Nag-order ako at agad na kumain para maibsan ang aking gutom.

“Mare, balita ko may job hiring daw sa Villa’s Group of Company. Baka gusto ng anak mo mag-apply?” rinig kong sabi ng isang babae sa tindera.

Hindi ko naman talaga hilig ang makinig sa usapan ng iba, pero dahil nakuha ang interes ko sa kung ano ang pinag-uusapan nila ay hinayaan ko na lang ang aking sarili na makichismis. Sayang din naman kasi, baka ito na ang pagkakataon ko para makahanap ng trabaho.

“Naku, mare. Sinubukan na raw niyang mag-apply, pero hindi siya sinuwerte,” sagot naman ng tindera na abala sa paglilinis ng lamesa.

“Sayang naman pala, mare. Balita ko rin kasi nasa 30, 000 pesos ang monthly salary. Kaya siguro mahigpit sila sa pagpili ng iha-hire, ano?” dagdag pa ng babaeng kumausap sa tindera.

“Siguro,” tanging sagot na lamang ng tindera.

Tumikhim ako nang lumipat ang tindera sa kalapit na lamesa mula sa akin para kunin ang atensyon niya. “Ah… excuse po, ate. Puwede ko bang maitanong kung saan ko makikita ang Villa’s Group of Company?” tanong ko.

“Mag-a-apply ka rin ba?” balik-tanong niya sa akin. Tumango lang ako bilang tugon.

“May kalayuan ang kumpanya na ‘yon dito, kaya kailangan mong mag-taxi. Sabihin mo lang sa driver ang pangalan ng kumpanya at ihahatid ka nila mismo sa tapat nito,” turan pa niya.

“Salamat po,” sambit ko. Tinanong ko na rin siya kung magkano ang babayaran ko. At pagkatapos makabayad ay diretsong naghanap ako ng taxi para masakyan papunta sa Villa’s Group of Company.

Ilang minuto rin ang lumipas bago ako nakarating sa kumpanya. Mabilis na naglakad ako papasok matapos makapagbayad sa taxi ng aking pamasahe.

“Good afternoon, miss. Are you here for the job interview?”

I gazed at the guard and smiled. “Ah, yes po.”

“Unfortunately, the job interview is done. They already closed the reception of applicants. Kaya hindi na kayo puwede mag-apply,” he informed.

Agad na namutawi ang lungkot sa aking dibdib. Mukhang wala yata akong suwerte ngayon.

“Sige po, salamat,” tanging tugon ko.

Umalis na lang ako at muling naghanap ng puwedeng pag-apply-an. Pero, sumapit na ang gabi at wala pa rin akong napasukang trabaho. Ang ilang pinag-apply-an ko ay kinakailangan na nakapagtapos ng kolehiyo.

Malalim akong napabuntong-hininga. Luck seemed elusive to me. Ang hirap pala talagang maghanap ng trabaho lalo na kung hindi nakapagtapos ng kolehiyo.

Wala sa sarili akong naglakad hanggang sa namalayan ko na lamang na sa isang parke ako dinala ng aking mga paa. Umupo ako sa isang bakanteng upuan at saka tahimik na pinagmasdan ang tanawin. I heaved a deep sigh in exhaustion and let myself be consumed by hopelessness.

Walang disenteng trabaho ang kaya akong tanggapin. Ano ba naman kasi ang aasahan nila sa isang aplikante na hindi man lang nakatapos ng kolehiyo, at wala pang ibang karanasan sa trabaho maliban sa pagtulong magluto sa karenderya?

Kung ang papasukan ko naman na trabaho ay wala lang sa katiting ng mahigit isang milyong piso ang sahod, paano ko maipapagamot si tita? Kailangan ko na ba talagang sumuko at tanggapin na lang ang lahat na wala talaga akong magagawa?

Nagsimulang magsituluan ang aking mga luha. Gulong-gulo na ako kung ano ba ang gagawin ko. Hindi naman kasi madali ang sumuko lalo na at buhay ni tita ang nakasalalay rito.

Ano na ba ang gagawin ko?

Habang nasa gitna ako ng pagmuni-muni, biglang tumunog ang aking cellphone. Agad kong pinunasan ang aking mga mata bago sinagot ang tawag.

“Nami, I have good news for you.”

Bigla akong nabuhayan ng loob nang marinig ang sinabi ni Karel.

“What is it?” I immediately asked.

“May nakita na akong magandang trabaho sa ‘yo,” tugon niya na ikinaangat ng isa kong kilay.

“Trabaho?” pagkaklaro ko.

“Yes. And it is not just a job, it’s a high paying job that you’re asking for.”

Para akong nabunutan ng tinik. “Anong trabaho naman ‘yan?”

She sighed deeply and answered, “You’re going to be the billionaire’s rented wife…”