Chapter 2

"Nami, what happened? Bakit namumutla ka?" nag-aalalang wika ni Karel. Agad na inalalayan niya ako nang muntik na akong matumba.

Gusto kong sumagot, pero hindi ko magawa. My heart was pounding too fast to the point that I couldn't breath well. More than I wanted to get up, my limbs were shaking and felt like all my strength was taken away. I couldn't understand what I was feeling. And sweats started to form in my forehead.

Karel gently guided me to sit on the floor. I gazed at her with the intent of talking back at her. Pero, dahil sa paghahabol ko sa aking hininga, wala kahit na isang salita ang lumabas sa aking bibig.

"Tulong! Tulungan niyo po kami!" she shouted as tears started crawling out of her eyes. Halata sa mukha niyang naguguluhan siya at hindi malaman-laman kung ano ba ang tamang gagawin niya.

I hooked my phone beside me and with the last strength of my arm, I handed it to her. Naguguluhan man ay tinanggap niya pa rin ito at patuloy na humihingi ng tulong.

Ramdam na ramdam ko ang panlalabo ng aking paningin at ang pagbigat ng aking talukap sa mata. Masyado na ring humihigpit ang aking paghinga.

"N-Nami…" mangiyak-ngiyak na sambit ni Karel sa aking pangalan. At sa muling pagpatak ng kaniyang luha ay siya ring tuluyang pagpikit ng aking mga mata.

**********************

Nagising ako dahil sa ingay na aking naririnig. Iminulat ko ang aking mga mata at puro puti ang bumungad sa aking paningin.

"Nami, ayos ka na ba?"

Karel's voice got my attention. I gazed at her and took a sigh of relief. "I'm fine," I uttered and smiled.

Muli kong inilibot ang paningin ko. Nahagip ng paningin ko ang isang nakasabit na orasan at doon ko lang namalayan na alas siyete na ng gabi.

"Nasaan pala ako? At saka, ano ang nangyari sa akin?" tanong ko nang hindi pamilyar sa akin ang lugar.

"You're at the hospital. Sabi ng doktor, nahimatay ka raw kanina kasi nalipasan ka ng gutom. At kaya siguro mas lalong lumala ay dahil may inaalala ka pang ibang problema," sagot niya.

Napatango-tango ako sa kaniya nang bigla ko naman maalala si tita. "S-Si tita?" usal ko.

Mabilis akong bumangon. "Kailangan kong mapuntahan si tita!" dagdag ko pa na puno ng pagkabahala.

"Calm down, okay? At isa pa, hindi ka pa kumakain. Baka mahimatay ka na naman," malumanay na wika niya. Naiintindihan ko naman na nag-aalala lang siya sa akin, kaya hindi na ako nagmatigas pa. Naupo na lamang ako sa aking kama at agad na kumain nang iniabot niya sa akin ang pagkain.

"Nandito lang din sa hospital na 'to ang tita mo," panimula niya na saglit kong ikinatigil sa pagsubo. "Nakita ko kasi sa cellphone mo ang isang mensahe kung saan nakasulat ang address ng hospital na pinagdalhan nila sa tita mo, kaya dito na lang din kita ipinadala nang mahimatay ka sa mall," pagpapatuloy niya. Nagpatuloy na lang din ulit ako sa pagkain nang mukhang wala na siyang sasabihin pa.

"Maayos lang ba siya?" tanong ko habang kumakain at hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Nakapokus kasi ang tingin ko sa pagkain dahil gusto ko itong agad na tapusin.

"Hindi ko rin alam." I heard the sound of her deep breath before she continued, "Patuloy pa ring kumukuha ng test ang mga doktor tungkol sa kalagayan niya. Hindi pa rin siya nagigising mula kanina. Sana hindi ka mabibigla sa susunod na sasabihin ko. Nami, ihanda mo ang sarili mo dahil malaki ang posibilidad na malala ang sakit ng tita mo."

Napatigil ako sa pagnguya at napakagat na lang sa ibabang parte ng aking labi. Alam ko naman na darating talaga ang araw na ito, pero sadyang hindi lang talaga ako handa. Hindi ko rin inaasahang ganito kabilis mangyari ang lahat dahil kaninang umaga lang ay maayos pa naman ang aming pag-uusap. Although she coughed a lot, hindi naman pansin na sobrang sama ng kaniyang kalagayan.

Maybe she was just hiding it. Ayaw niya kasi akong mag-alala kaya sinarili na lang niya. Kahit alam niyang malala na ang sakit niya, pinili niyang manahimik at umaktong malusog at masigla.

"Kailan daw malalaman ang resulta?" tanong ko na lang.

"Mayamaya lang din ay malalaman na natin ang resulta."

Inilapag ko ang plato sa tray na pinaglagyan nito kanina at uminom ng tubig. Agad akong bumaba sa kama at maayos na tumayo.

"Busog na ako. Puwede na ba nating mapuntahan si tita?"

Suddenly, Karel hugged me tight. "Let's just pray that everything is fine, okay?" she murmured while rubbing my back.

I held my tears back. Ayaw kong maiyak. I shouldn't be sad instantly. Kailangan kong lakasan ang loob ko, dahil alam kong gano'n din ang ginagawa ni tita.

I remained silent. Hinayaan ko na lamang ang aking sarili na maramdaman ang mainit at komportableng yakap ni Karel.

"Let's go," aniya. Kumalas siya mula sa pagkakayakap sa akin at mahigpit na hinawakan ang isa kong kamay sabay hila niya sa akin nang marahan papunta sa kuwarto ni tita.

"Nga pala. Karel, magkano ang babayaran ko sa hospital?" tanong ko sa gitna ng aming paglalakad.

"Don't think about it. My dad already took care of it. Pero sa tita mo, hindi pa. Baka kasi magtagal pa siya rito."

Kahit na kinakabahan ako dahil papalapit na papalapit na kami sa kuwarto ni tita, a smile skipped from my lips. I'm just too grateful. Nakakahiya man sa dad niya dahil sila pa talaga ang nagbayad sa bills ko, pero nabayaran na nila kaya there's no point to refuse. Although it was just my bills, malaking tulong na sa akin 'yon. Hindi ko rin kasi alam kung magkano ang babayaran ko para kay tita. At kung ako pa ang bumayad ng sa akin, hindi ko alam kung saan ako kukuha.

"Thank you," tanging sambit ko.

"No problem. That's what friends are for," she replied, sincerely.

Nang makapasok na kami sa kuwarto ni tita, bumungad agad sa aking paningin si ate Margie. Siya 'yong kinuha ni tita bilang katulong niya sa karenderya. She's two years older than me at kasalukuyang tumigil sa pag-aaral dahil sa hirap ng buhay. And if I am not mistaken, siya rin 'yong tumawag sa akin kanina.

"Kumusta po si tita?" tanong ko sa kaniya habang napapatingin kay tita na nakahiga sa kama.

She glanced at tita and heaved a deep sigh. "She's still asleep," maikling sagot niya.

"Wala pa rin bang binibigay na resulta ang doktor?" dagdag ko pa.

She shook her head as a response. Tumango na lamang ako sa kaniya at saka nagpasalamat bago lumapit kay tita. Umupo ako sa upuang katabi sa kama niya at mahigpit na hinawakan ang kamay niya. Nakatayo naman sa likod ko si Karel habang si ate Margie naman ay nagpaalam dahil bibili lang daw siya ng kape.

Pinagmasdan ko ang mukha ni tita habang mahimbing siyang natutulog. Dahan-dahan kong hinawi ang iilang hibla ng kaniyang buhok na tumatabon sa kaniyang maamong mukha. Looking at her peaceful face brought memories back. Pakiramdam ko ay tila lahat ng pangyayari simula noong una kaming magkita ay parang kahapon lang naganap.

"Tita, lakasan mo pa lalo ang loob mo, ah? Nandito lang ako palagi para sa 'yo. I'm just always by your side to fight with you," mahina pero puno ng sinseridad kong sabi.

In the midst of staring at her while reminiscing about the past, the door opened that caught my attention. Mabilis akong napatayo nang mapagtantong isa itong doktor.

"Are you the daughter of Mrs. Tuazon?" bungad na tanong sa akin ng doktor nang makalapit siya sa aking kinatatayuan.

Napatango na lamang ako. Parang gano'n na rin naman ang relasyon namin ni tita. For the past six years, hindi ko na lang siya basta tita—siya na ang naging pangalawa kong ina.

"Pamangkin niya po ako, pero siya na rin po ang naging pangalawa kong ina simula nang mamatay mga magulang ko," tapat ko. "Kumusta na po ang kalagayan niya?" pagtatanong ko pa.

"Well, I am sorry to tell you this but according to the findings, your aunt is diagnosed with stage 2 lung cancer," panimula niya.

Sa isang iglap ay parang saglit akong nabingi at nawalan ng balanse mula sa pagkakatayo. Mabuti na lamang at katabi ko si Karel kaya nagawa niya akong pigilan mula sa pagkakabagsak.

"Good thing that her cancer is only present in her lungs and it can still be treated. The best option I would recommend is to have an immediate surgery," pagpapatuloy niya pa.

I took a deep breath to calm myself.

"Magkano po ba ang magagastos para sa pagpapa-opera sa kaniya?" tanong ni Karel dahil hindi ko magawa.

Malalim na napabuga ng hininga si Doc. "It will cost around one million pesos or more."

Nalula ako sa narinig. Mahigit isang milyon? Saan naman ako kukuha ng gano'n kalaking halaga?