Kabanata 10 "The Lonely Man"

Cassius Fabroa.  Sa edad na bente sais, nakapagtapos si Cassius sa unibersidad ng Harvard sa kursong arkitektura. Dahil sa taglay na talento at talino, maraming kompanya ang nag-alok ng magandang oportunidad kay Cassius. Pero ni isa, wala siyang tinanggap.

Marami tuloy ang nanghihiyang sa kaniya. Iniisip nila na sinasayang ni Cassius ang panahon sa pag-aatubili sa tuwing may darating na biyaya. Subalit lingid sa kaalaman ng mga nakakakilala rito, hindia na kinakailangan pa ni Cassius na magtrabaho ng higit upang buhayin ang sarili.

Ulila sa mga magulang at nakatirang mag-isa sa New York, iyan lamang ang pagkakakilala ng mga kaklase noon at kaibigan ngayon ng binata. About his real background? No one knows. Ang alam lang nila, gumugugol si Cassius ng malaking panahon sa pagmamasid sa paligid at pagguhit ng magagandang gusali.

They pitied him, thinking he has no goal in life. Sa simpleng pamumuhay nito, walang mag-aakala na siya pala ay isa sa mga apo ng bilyunaryong may-ari ng Fantell Architecture Firm, Sorren Fabroa.

“Do you still suffering from that dream again?” ang tanong ng doctor ni Cassius.

Mula sa puting sahig, itinungo ni Cassius ang mga mata patungo sa kaniyang doktor.

Ang liwanag mula sa araw na tumagos mula sa bintana ay suminag sa guwapo niyang mukha. He has ma marine cut and penetrating eyes, bible-black eyebrows on an artist’s face, a lordly nose, a thin pinkish lips and a pale skin. Sa kagandahan nitong lalaki, walang mag-aakala na ang tulad niya ay may sakit sa pag-iisip.

“It’s been years since I haven’t dream of that incident,” Cassius deep voice resonated inside the psychiatrist clinic room. “But last week, it started again.”

“I see,” sagot ng doctor nito. “Did you ever have a close contact with anyone?”

Iniling ni Cassius ang ulo.

“Then, how about seeing a large portion of water?”

Muling iniling ni Cassius ang ulo.

“How about seeing a person from your relatives?”

Natigilan si Cassius sa tanong ng doktor. Karaniwan na, umaatake ang sakit niya sa tuwing may nakakasalamuha o nakakausap na kamag-anak. Pero sa tinagal tagal niya na pagtira sa New York, wala ni isa sa pamilyang Fabroa ang bumisita sa kaniya.

“I don’t see anyone from my relatives.”

“Did you have a hard time sleeping?”

“A lot. I felt my body trembles even if the night is warm.”

“I think we should give your old medicine back.”

Tumango si Cassius bilang pagsang-ayon.

“For now, we need to observe you closely and look for the reason triggering your trauma. And please come back as soon as possible if the seizures worsen.”

“I will.”

PTSD or Post Traumatic Syndrome Disease. It is a type of mental health that develops following traumatic even characterized by intrusive thoughts about an incident from the past. Ito ang dahilan kung bakit napilitan si Cassius na magpakalayo.

Nang magsimula ang sakit niya na ito noong pitong taong gulang, ginawa ng mga doctor ang buong makakaya upang gamutin ang bata. Napag-alaman nilang ang nagpapalala ng sakit nito ay ang mga tao sa kaniyang paligid na nagpapaalala ng kaniyang masakit na karanasan.

And that’s why, Cassius was brought to New York from his Grandfather’s request.

Malayo sa pamilya, natagpuan ni Cassius ang kaginhawaan. Bagamat nakakaramdam ng lungkot at pagka-miss sa lolo, naisip ni Cassius  na ang pananatili malayo sa pamilyang Fraboa ang bukod tanging makakatulong upang makapamuhay siya ng simple, katulad ng pinapangarap.

Pero nitong nakaraang araw, muling umaatake ang kaniyang sakit. Kaya nagpasya na siyang muling bumisita sa doktor.

“Cassius, aren’t you going with us?” tanong ng kaibigang Amerikano kay Cassius.

Sitting on the bench, Cassius looked at his foreigner friend who’s holding a basketball. Gusto man niyang makipaglaro, alam niyang imposible itong gawin sa panahong inaatake siya ng sakit.

“No, thanks,” sagot ni Cassius. “I’ll rather draw here.” Ipinakita niya ang hawak na lapis at sketchbook.

“You punk. Just say you don’t want to get sweat,” ang natatawang pahayag ng kaibigan.

Bahagyang napangiti si Cassius, at hindi na sumagot.

“Then wait here. I’ll go play with those b*stards out there.”

“Sure. Enjoy.”

Pagkaalis na pagkaalis ng kaibigan, tinignan ni Cassius ang bakanteng lote na nasa kaniyang harapan. Ayon sa kaniyang narinig, may itatayo raw na malaking parke sa bakanteng lote na ito.  

As he stared at the place, the inspiration came in.

Nagsimula niyang igalaw ang kamay na may hawak na lapis.

Umihip ang hangin at bahagyang inugoy ang itim na buhok ni Cassius. Makalipas ng ilang minutong pagkakaupo sa ilalim ng lilim, natapos ni Cassius iguhit ang parkeng nabuo ng kaniyang imahinasyon.

It is a majestic plan and drawing. Walang kataka-taka kung bakit puro papuri ang natanggap niya mula sa mga guro noon.

Masaya at kontento sa nagawa, tinitigan ni Cassius ang iginuhit.

Looking at this is enough for him.

Ang talento sa pagguhit at pagpaplano ng gusali ay nakuha niya sa yumaong ama, ang isa sa mga anak ni Sorren. Kung tutuusin, maaari sanang makapagtrabaho si Cassius sa Fantell Firm. At mayroon din siyang karapatan na maging tagapagmana nito!

But Cassius declined all of that. He would never do it.

Sa gitna ng katahimikan, napatingin si Cassius sa aso na kanina pa siya pinagmamasdan. It’s a golden retriver which looks friendly. Pero kahit anong bait pa ng hitsura nito, ang aso ay aso parin. At si Cassius, ayaw sa aso.

Parang tuod na nakipagtitigan si Cassius sa aso na nakatitig lang sa kaniya. Nang ibuka ng kyut na aso ang bibig, napatitig si Cassius sa laway nito.

He hates it.

He hates things that will stain him.

“Shoosh~” pagtaboy ni Cassius sa aso.

Subalit imbes na lumayo, lumapit pa ang aso sa kaniya.

“G-Go away!” sigaw ni Cassius.

Bigla siyang tinahulan ng aso na ikanapikit niya ng mata. Akala niya talaga ay kakagatin siya nito o dadampain. Ngunit ng idilat ang mga mata, nakita na lamang niya ang golden retriever na tumatakbo papalayo, kagat kagat ang sketchbook niya.

“Hoy!”

Agad siyang tumayo. Hindi na niya naramdaman ang takot kung hindi ang pag-aalala na mawala ang isa sa mga pinakaiingatan niyang bagay.

“Bumalik ka rito!”

Bitbit ang bag, hinabol ni Cassius ang aso. Hindi niya ito tinigilan kahit pa hingal na hingal na at pinagtitinginan siya ng mga tao sa paligid.

Ilang kilometro ang layo mula sa dating puwesto, nabitawan ng aso ang sketchbook na kagat kagat at nagpatuloy sa pagtakbo.

Cassius stopped catching the dog at the point. Hinihingal niyang hinawakan ang nananakit na tiyan at ilang beses na pinunasan ang pawisang noo.

As he wiped his forehead, girls around took a look at him.

‘He’s hot,’ ang nasabi ng mga ito sa isipan.

Bukod sa pagiging guwapo, biniyayaan din si Cassius ng kakisigan ng katawan at katangkaran. Madalas nga siyang hinaharang kung minsan sa daan at inaalok kung gusto niyang mag-artista. Pero mukhang bukod tanging ang golden retriever lamang ang nagpasunod sa kaniya.

Walking slowly, Cassius stepped forward to pick up his sketchbook.

Ngunit bago pa niya ito madampot, may lalaki na pumulot na nito.

The man who picked it up looked at his drawing.

Sinamaan ng tingin ni Cassius ang lalaking hindi kilala. Pinuntahan niya agad ito at inagaw ang gamit.

“That’s mine,” sabi niya matapos agawin.

Ang lalaki na may katandaan narin ay lumingon sa matangkad na binata sa kaniyang harapan.

“Ikaw ba ang nag-drawing niyan?” tanong ng lalaking nakapulot.

With sharp gaze, Cassius looked back at him again. Hindi siya nagbigay ng anumang tugon pabalik, pero sapat na ang pananahimik niya bilang sagot.

“May itatayong parke malapit rito,” pagpapatuloy ng lalaki. “Narinig ko na naghahanap parin sila ng arkitekto para sa proyekto. Why don’t you try submitting your work?”

Isinara ni Cassius ang sketchbook. Then as he turned around, he said, “I am not interested.”

Kung paanong walang siyang interes na bumalik uli, hindi rin niya ninais na gawing trabaho ang bagay na namana mula sa ama.

Umuwi si Cassius sa condo unit na tinitirhan. He felt so dirty  after encountering the dog and running so fast.

Isa sa mga naging epekto ng sakit ni Cassius ay ang pagiging clean freak niya. Ayaw niyang nadidikit sa alikabok, o kaya naman ay makabunggo ng ibang tao man lang.

Kaya nga ba’t palagi niyang iniiwasang pumunta sa matataong lugar.

As Cassius stood under the shower, revealing his sturdy muscles, he looked up and enjoyed the warm droplets of water.

Bukod sa pagdikit sa ibang tao at pagsalamuha sa kapamilya, may isa pang nakakalala ng kaniyang sakit.

It is water.

Walang problema si Cassius sa paliligo o pag-inom ng tubig. Pero kapag nakakita siya ng malaking porsyon ng tubig tulad ng dagat, ilog, swimming pool at iba pa, nawawala siya sa sarili at minsan hinihimatay pa nga.

Nitong nakaraan, hindi naman siya na-exposed sa ganitong kapaligiran. Kaya bakit bigla nalang nanumbalik ang masamang panaginip sa kaniyang isipan gabi gabi?

Cassius sighed.

Isinara niya ang shower. Pagkatapos, nagsuot siya ng puting bathrobe. Lumabas siya sa banyo habang sinusuklay ang basang buhok gamit ang kaniyang mahahabang daliri.

Napakatahimik sa loob ng kaniyang bahay. Kung hindi pa dahil sa aquarium sa loob ng bahay niya, talagang wala ng ibang maririnig sa loob.

Cassius is a quiet guy. Tipong hindi magsasalita kung hindi mo kakausapin.

“Did you get hungry?” pakikipag-usap ni Cassius sa mga isdang inaalagan pagkatapos pakainin.

It seems that his fish is only the exemption. Ito lamang naman ang kasama niya magmula ng mamuhay mag-isa sa ibang bansa.

Ding dong.

Tama. Isda lamang ang kasama niya kaya bakit narinig niyang may tunog ng doorbell?

Cassius looked at the door of his condo.

Bagamat mayroon siyang mangilang-ngilang kaibigan sa New York, wala siyang pinagsabihan ng address. No one ever visited his condo unit.

Ding dong.

Muling tumunog ang doorbell. His brows crumpled. Hindi niya lubos maisip kung sino ba ang bibisita sa kaniya.

Only wearing his bathrobe, Cassius approached the door. Agad niya itong binuksan upang masagot ang misteryo.

Nang buksan niya ang pinto, nakita niyang nakatayo sa harapan ang isang babae na may suot na puting damit. She has black long wavy hair, round eyes, small yet sharp nose, heart-shape lips and pale skin.

Sigurado siyang hindi pa niya nakikita ang magandang babae na biglang bumisita sa kaniya bahay.

Maintaning a good distance away from her, Cassius stared at her.

Wala sa kanila ang nakapagsalita sa mahabang panahon.

Cassius is still in the middle of thinking who the girl is. Sa kabilang banda, hindi naman kaagad makapagsalita ang babae dahil sa suot ni Cassius.

Nakalimutan yata nito na katatapos lang niyang maligo at tanging manipis na bathrobe lamang ang suot. Bahagya pang nakabukas ang pangtaas na bahagi nito kaya’t umagaw ng pansin ng babae ang makisig nitong dibdib.

Her eyes looked at his chest and the droplets of water rolling down from his Adam’s apple.

“Who are you?”

Kung hindi pa nagsalita si Cassius, makakalimutan nang lubusan ng babae na magpakilala.

“Ahhh,” she stuttered. Ibinaba niya ng hawak na papel at pinilit na ang sarili na maglahad ng palakaibigang ngiti sa labi. “Hello. You are Cassius Fabroa, right?”

“...”

Hindi sumagot si Cassius at bagkus ay tinitigan lang niya ang kaharap. The woman took that as sign that he’s waiting for her introduction.

“Good pm. I am…”

“Excuse me!” sigaw ng isang lalaki sa hallway na patakbong papadaan sa gawi ng babae.

Cassius looked at the running man and the girl in front of  her. Sa bilis ng takbo ng lalaki, tiyak na mabubunggo nito ang kaniyang bisita.

Kaya naman, inangat niya ang kamay, ipinalupot sa beywang ng babae at hinatak papunta sa kaniya.

“Ahhh!” the girl gasped.

In the end, they ended up hugging each other.

Ayaw na ayaw ni Cassius na nahahawakan ng ibang tao. But today, something strange happened.

Kahit pa yakap-yakap niya ang babaeng iniligtas, hindi siya nakaramdam ng pandidiri o pagkahilo.

“Oh my god!” ang singhap ng babae matapos mapansin ang kakaiba nilang posisyon. Agad sana siyang lalayo sa pagkakayakap pero…

“You…” Cassius said as he pulled her closer again.

When the woman lifted her face, she saw his face in close gap.

“Who are you?” he asked, staring at her familiar round eyes.

Dahan-dahang ibinuka ng babae ang labi at nagpakilala. “Harriet Avellino.”