Kabanata 7 "She Changed"

“Harriet. Pakiabisuhan mo ang board of directors para sa miting mamay…”

Hindi naituloy ni Chairman Sorren ang sasabihin sa sekretarya dahil sa nakita nito pagkatalikod na pagkatalikod. Nahuli niya kasi si Harriet na tahimik na umiiyak habang nakatitig sa kaniya mula sa likuran.

Lubos na nahabag ang matanda.

Masiyahin si Harriet mula pa noong bata. Bihira niya ito nakitang umiyak o kaya naman ay magsumbong  sa tuwing inaaway ni Madell. At hanggang sa magdalaga ito, hindi kinakitaan ni Sorren si Harriet na pinanghinaan ng loob.

Nang mapansin ni Harriet na natulala sa kaniya ang chairman, doon lamang niya napagtanto ang mga malalaking patak ng luha na walang tigil sa pag-agos. Inangat niya ang mga kamay at dali-dali itong pinunasan.

“Anong problema? Bakit ka umiiyak?” tanong ni Sorren.

Humikbi si Harriet. Pagkayuko niya, marahan naman niyang iniling ang ulo para ipakitang ayos lamang siya.

“Pinagalitan ka ba ni Sherly? Inaway ka ba ni Madell?” sunod-sunod na tanong ng matanda.

Muling umiling si Harriet habang sumisinghot.

Gustong-gusto niyang tumakbo papalapit kay Sorren upang yakapin ito. She really missed him. Pero tiyak na magtataka si Sorren kapag ginawa niya ito, at kapag hindi niya napigilan ang emosyon, baka masabi niya ang katotohanang nanggaling siya sa hinaharap kung kailan patay na si Sorren.

Will someone believe her?

Kahit pa apo na ang turing ni Sorren kay Harriet, tiyak na hindi niya agad mapapaniwalaan ang isang napakalaking himala.

Habang nakatitig sa sahig at pinapakalma ang sarili, narinig ni Harriet ang pagbubuntong hininga ng chairman. Pagkatapos, nagsalita itong muli.

“Naaalala mo ba kung kailan ang unang pagkakataon na nakita kitang umiyak?”

Napaangat ng nanlalabong paningin ang dalaga upang tignan siya.

“Nangyari iyon noong tinawag kita sa pangalan mo.”

As Sorren words, Harriet remembered the day when Sorren adopted her.

Ilang buwan na nang maipadala ang batang si Harriet sa ampunan. Walang nakakaalam ng tunay niyang pangalan, dahil nawala ang ala-ala ng kaniyang nakaraan. Marahil, may kinalaman ito sa sugat na nasa kaniyang ulo bago siya mapaidala sa ampunan. Ipinaskil ng mga pulis ang litrato ng batang babae at hinanap ang maaaring mga magulang nito. Subalit lumipas pa ang ilang buwan, walang dumating parang umakong kamag-anak ng kawawang batang babae. Dahil dito, nagdesisyon ang awtoridad na ipaampon siya hangga’t hindi pa nakikita ang tunay na mga magulang.

Isang araw, dumating sa ampunan ang mayamang may-ari ng Fantell Archecture Firm. Nakita ni Sorren ang batang babae na nagbabasa ng libro sa malakas at malinaw na paraan. His heart went soft for the intelligent kid. Kaya tinanong niya kung maaari bang siya na lamang ang kumukop dito.

“Simula ngayon, ako na ang pamilya mo,” ang sabi ni Sorren sa batang babae.

The little kid looked at him the blinked her round eyes very cutely.

“What is your name?” tanong ni Sorren.

Umiling ang batang babae. “Avellino.”

“Avellino ang pangalan mo?”

“Hindi ko po sigurado. Basta, natatandaan ko lang po ang salitang Avellino.”

“Hmmm, ganoon ba. Then from now on, I will give you a new name. Ang bago mong pangalan ay… Harriet Avellino.”

Nang marinig ng batang babae ang bago niyang pangalan, bigla itong umiyak ng napakalakas.

That is the first time Sorren saw Harriet crying. And ngayon ang pangalawa; after she became an adult.

“Akala ko iyon na ang una ang huling pagkakataon na makikita kitang umiiyak,” pagpapatuloy ni Sorren matapos alalahanin ang nakaraan. “So for you to cry, what is the reason, my dear?”

Pinunasan ni Harriet ang mga mata at nagpakawala ng matamis na ngiti sa taong nagbigay sa kaniya ng bagong pangalan. Inabanduna man siya ng lahat, alam niyang hinding hindi ito gagawin ng Chairman.

“Na-miss ko lang po kayo,” Harriet gave an excuse.

Natawa si Sorren sa narinig. Para sa kaniya, kahapon lamang sila nagkasama ni Harriet. Kaya paanong na-miss siya ng sekretarya kung palagi naman silang magkasama?

Gayunpaman, naantig ang puso ni Sorren sa narinig.

“Ang pagkakaroon talaga ng sweet na apo ang sagot sa kalungkutan,” natatawang pahayag ng matanda.

Apo.

Sorren called her his granddaughter even if she’s not registered in the Fabroa family tree. Gusto man kasi ni Sorren na gawing tunay na apo si Harriet, marami ang tututol.

“Akala ko, umiyak ka dahil hindi mo nagustuhan ang balak ko na gawin kang sekretarya ng apo kong si Zion.”

Waring umurong ang natitirang luha sa gilid ng mga mata ni Harriet  sa oras na marinig ang pangalan ng lalaking dating minahal ng lubusan. Nanumbalik sa kaniya ang katotohanan na kinailangan niyang magtrabaho bilang sekretarya ni Zion simula bukas.

Harriet was so confused.

Sa tunay na hinaraharap, hindi naman itinalaga ni Sorren si Harriet bilang sekretarya ni Zion. Ano kaya ang nagtulak sa chairman para gawin ito?

“Tungkol po pala doon, Chairman,” Harriet murmured. “Bakit niyo po ako ginawang sekretarya ni Zion?”

Saglit na natahimik si Sorren. Smiling again, he detached his lips.

“Malapit na ang kaarawan mo. Naisip ko na baka ito ang pinakamagandang regalo na maibigay ko para sayo, Harriet.”

Namilog ang mga mata ni Harriet.

‘Ibig bang sabihin… alam din ni lolo Sorren na…’

Harriet likes Zion. Pilit man niyang itinago ang sekreto na ito noon, mapapansin at mapapansin ito ng mga tao sa paligid. At kung sinadyang paglapitin ni Sorren ang apong si Zion at Harriet, nangangahulugan ba itong boto siya sa sila ang magkatuluyan?

Kung oo ang sagot, malaki itong problema para kay Harriet. If it is the old Harriet, she might be jumping up and down. Pero siya na ngayon ang Harriet na nangakong iabanduna na ang natitirang pagmamahal sa lalaking umiwan sa kaniya noon.

“Actually, this is a favor,” dagdag ni Sorren.

Harriet lifted her head and looked at him again.

“Walang balak si Zion na seryosohin ang paghawak ng kompanya. It is only you who can handle him, Harriet. Kapag nasa tabi ka niya, tiyak na makakatulong ito pra umunlad si Zion.”

Malinaw na ang pakay ng chairman. Nais niyang mapaglapit ang dalawa upang magkatuluyan at upang matulungan si Zion na magbago at magseryoso sa buhay. Sorren believes that it is Harriet who can only do that.

Bata pa man si Zion, kay Harriet lang ito nagiging seryoso.

Pero kabaligtaran ito ng naiisip ni Harriet. Para sa kaniya, ang mapalapit pa ng higit sa lalaking gustong layuan ay hindi makabubuti. Gayunpaman, naisip niya na maaari niya itong gamitin para maisakatuparan ang bagay na kakailanganin niya sa panahong ito.

“Katulad po ng sinabi niyo, this is a favor right?”

Tumango si Sorren bilang sagot.

“Ibig sabihin, may karapatan akong magdesisyon kung tatanggapin ang trabaho o hindi. Tama po ba?”

“You’re right. Ayaw ko namang pilitin ka, Harriet.”

Huminga ng malalim si Harriet. As she looked back, she made an offer.

“Tatanggapin ko po ang alok na magtrabaho kay Zion. Pero sa isang kondisyon.”

Harriet is asking for a condition?!

Ngayon lamang ito nasaksihan ni Sorren!

Sa gulat, mabilis na napasagot ang matanda, “Oo naman! What is it? What will make you accept the favor? Anuman iyan, tutuparin ko.”

Seryosong tinitigan ni Harriet ang chairman. Pagkatapos, sinabi nito ang kondisyon.

“I heard you have a grandson in New York. Ang pangalan niya ay Cassius Fabroa. Can you… send him home?”

Cassius Fabroa, ang isa pang apo at maaaring maging tagapagmana ng Fintell.

Sa lugar kung saan walang ibang mapagkakatiwalaan si Harriet bukod kay Sorren, batid niyang kailangan niyang humanap ng tao sa kaniyang panig.

‘And Cassius Fabroa might be the answer,’ Ang sabi ni Harriet sa isipan.

---------------------------------------------------------------------------------

Ala-sais ng gabi nag-aya si Zion na makipag-inuman sa mga kaibigan sa paborito nilang bar. Ito ay isang bar na tahimik at nagbebenta ng mamahaling inuming tanging mga mayayamang tao lamang ang makakabili.

Zion is not a fan of alcohol. Mas gusto niyang nakikipagkarerahan ng kotse kaysa uminom ng araw araw. Pero kapag wala sa mood, naiisipan niyang uminom kasama ng mga kaibigan.

“Oh, bakit bigla ka yatang nag-aya?” tanong ni Jules, isa mga kaibigan nito.

“Huli ka na naman sa balita,” sagot ni Mark, bago nagpaltik ng dila. Inakbayan niya si Zion na nakaupo sa gitna, doon sa counter ng bar. “We came here to celebrate for our friend.”

Natawa si Zion habang iniiling ang ulo.

“What? Something good happened?” usisa ni Jules.

Nagbuntong hininga si Zion. Ininom niya ang mapait na alak sa harapan bago sumagot. “Simula bukas, magtatrabaho na ako sa kompanya ni lolo.”

“Oh sh*t,” Jules cursed with chuckles. “Tapos na ang maliligayang araw mo, dude!”

Nagtawanan ang dalawa niyang kaibigan at nag-apiran pa nga. Alam kasi nito na ayaw ni Zion hangga’t maaari na makielam sa kompanya ng pamilya. So to hear that Zion will need to work from now on, it feels like seeing their friend walks voluntarily inside a jail.

“Dahil diyan, sagot ko ang lahat ng iinumin mo ngayon,” pang-aasar ni Mark sabay haplos sa balikat ng kaibigan.

Ngumiti lamang si Zion at uminom ulit. Then he sighed and looked afar.

Zion is a talkative man. Madalas na marami itong kwento, lalo pa’t katatapos lang niya dumalaw sa bahay nila. Karaniwan na, nagkwekwento siya tungkol sa kababatang palaging inaapi ng kaniyang pamilya. Kaya naman ng makita ni Jules at Mark na tahimik ito, kinutuban na sila.

“Hey, iinom ka lang ba buong gabi?” tanong ni Mark.

“Napagod na yata siya sa pagkwekwento tungkol kay Harriet,” Jules said.

Mark took a sip on his tequila and answered, “You mean the girl who has a crush on Zion?”

Napakunot si Zion ng noo. Wala siyang matandaan na sinabi sa kanila na may gusto si Harriet sa kaniya. Kaso, sa paraan kasi niya na pagkwekwento, ganito ang naging labas para kay Mark at Jules; ‘Na patay na patay si Harriet kay Zion.’

Nang banggitin nila ang pangalan ni Harriet, doon naalala ni Zion ang tunay na dahilan kung bakit gusto niyang uminom.

Inaasahan na niya na balang araw, matatapos din ang pagliliwaliw niya at magtatrabaho na para sa Fantell Firm. So he was ready for this. Pero ngayong araw, may mga bagay na talagang nagpagulat sa kaniya.

First, Harriet’s appearance this morning.

Kung mukha lang ang pag-uusapan, maganda talaga si Harriet. Pero masyado itong manang kung mag-suot at gumayak. Subalit nitong umaga, muntik ng lumaglag ang panga ni Zion matapos makita ang napakagandang gayak ni Harriet.

Bakit ngayon lamang niya napansin ang kagandahan nito?

‘She looks so damn sexy with that dress,’ Zion thought while drinking his alcohol. Mabilis din siyang na-guilty sa makalamang pagnanasa na bigla niyang naramdaman para sa kaibigan kaya iniiling niya ang ulo.

Ang pangalawang dahilan naman ay ang kakaibang reaksyon ni Harriet ngayong araw.

Dati-rati, hindi ito magkandarapa sa tuwing na maririnig na uuwi ng mansyon si Zion. Kapag nginitian siya ni Zion, abot tainga ang kagalakan ng dalaga, kasabay ng pamumula ng kaniyang pisngi. Kaya nga ba’t kahit anong tago ni Harriet, mahahalata at mahahalata talaga ni Zion na may gusto ito sa kaniya.

Actually he enjoyed it. Natutuwa siya sa reaksyon ni Harriet, kahit pa alam niyang kapatid lang ang turing niya rito. He just found her cute.

But now, she’s so different. Hindi man lang siya magawang tignan ng mata sa mata ni Harriet. Umasa si Zion na siya ang dahilan kung bakit nagpaganda ito, at malamang na masaya si Harriet na maging sekretarya niya. Subalit…

[“Salamat sa damit na niregalo mo noong birthday ko. Pero simula ngayon, hindi mo na kailangang magbigay ng regalo. You don’t need to do that anymore, sir Zion.”]

Hanggang ngayon, naaalala parin niya ang mga malalamig na pananalita ni Harriet para sa kaniya.

Anong nagbago?

Bakit parang hindi na siya si Harriet na dati niyang kilala?

Tutal magkikita naman sila bukas, ang plano ni Zion ay kausapin ito at tanungin. But he will make a mistake tonight.

Sa sobrang daming nainom, nalasing ito. And when he got drunk, the first person he called is the woman who stirred these weird emotions in his heart.

[“Zion. Why did you call?”]

Lasing na lasing, sumagot si Zion. “Hi Harriet. Nagulat ka ba dahil bigla akong tumawag?”

[“…”]

“I need your… help right now.”

[“Lasing ka ba?”]

“Hmmmm. I am so… drunk. So can you get me here? Come and see me, now.”