Pasado alas onse na ng umaga at kasalukuyan kaming naghihintay sa opisina ng future father-in-law ng kakambal ko na CEO ng Classe Mondiale Corporation.
“Sabi na nga ba’t hindi dapat kita iniwan do’n. Don’t you know that you’re actually digging your own grave dahil sa ginawa mo?” tila gigil na gigil na suway sa’kin ni Cecile at kanina pa pabalik balik ng lakad sa harapan mismo ng inuupuan kong long sofa.
Ewan ko ba sa babaeng 'yan. Ako yung nahihilo dahil sa ginagawa niya. Daig niya pa yung nanay ko kung sermonan ako ngayon.
“Sorry. Wala naman sana sa plano ko ang gano’n,” nakanguso kong sambit saka umiwas ng tingin dahil baka tuluyan pa akong mahilo dahil sa ginagawa niya.
Kung alam ko lang sana na may sariling parking lot ang Brent Alava na ‘yon, edi sana hindi ako nagkamali sa sinagot ko no’ng tinanong niya ako. Saka kasalanan niya din ‘yon kasi bigla bigla na lang siya sumusulpot. Namomroblema na nga ako kung paano kausapin ang parang jowa ni Kiersten tapos dadagdag pa siya?
“Kailan pa naging honey ang tawagan nilang dalawa ni Kiersten at Brent?”
Kinwento ko kay Cecile yung nangyari kanina. Simula do'n sa lalaking sinampal ko hanggang sa nadulas ako at natawag na 'honey' si Brent Alava.
Bakit kasi wala silang endearment? Kahit na arrange marriage lang ang mangyayari, sana man lang may tawagan sila dahil titira na sila sa iisang bubong bilang mag-asawa. Huwag nilang sabihin na parang isang estranghero ang magiging trato nila sa isa't isa?
“Naipit lang kasi ako. Hindi ko naman talaga siya tatawaging honey, kaso—”
“Kaso mas biglang nanaig sa’yo ang pagiging careless na Kristine at nakalimutan mong nagpapanggap ka bilang si Kiersten?” panggigigil niya sa’kin.
“Cecile naman! Hindi sa gano’n ‘yon,”
Ano ba naman ‘tong si Cecile. Bakit ba ayaw niyang maniwala sa’kin? Mukha na ba talaga akong sinungaling?
Nakita ko ang pagbuntong hininga niya saka napaupo sa kaharap kong single sofa. “Now, how are we going to explain this to Madam kung sakaling magtaka bigla si Brent sa inakto mo kanina?”
Saglit akong napahinto saka napaisip dahil sa tanong niya. Hindi naman siguro magagalit si mama kapag sinabi kong naipit lang ako sa sitwasyon kung bakit gano’n ang inakto ko kanina.
“Edi sasabihin ko kay Mama ang totoo. Saka hindi ko naman talaga sinasadya ‘yon. Bigla kasing may sumulpot na lalaki at sa palagay ko, malaki ang papel niya sa buhay ni Kiersten. Panay siya sabi ng mahal na mahal niya daw ang kakambal ko pero sinabi niyang may lumandi daw sa kanya kaya siya nag-ano… parang nagloko. Ewan! Basta gano’n ang pagkakaintindi ko,” paliwanag ko.
“Hays, sumasakit ang ulo ko sa’yo, Kristine.” Napasandal ito sa inuupuan niya at hinilot-hilot ang sintido.
Ako din, sumasakit 'yong ulo ko kung paano ko haharapin ang Brent Alava na 'yon. Should I just say 'sorry' na lang ba? Or pwede ko naman sigurong hayaan na lang, diba? Tapos aakto na talaga ako na parang si Kiersten. Bale kanina, trial pa lang 'yon.
Balak ko pa sanang humingi ng suhesyon kay Cecile sa kung ano ang pwede kong gawin nang biglang bumukas ang pinto ng opisina at iniluwa nito ang taong kanina pa namin hinihintay.
“Good morning, Mister President,” bati ni Cecile at kaagad kaming napatayo.
Tinanguan lang ni Mister Alava si Cecile bago bumaling sakin dahilan para marahan akong mapatango saka ngumiti dito. Sunod na iniluwa ng pinto si Brent Alava, yung anak niya at fiancé ng kakambal ko.
Sinasabi ko na nga ba at magpapakita ang kumag na 'yan dito. Pero dapat, behave lang ako. Ayoko nang dagdagan pa ang kalokohang ginawa ko kanina.
“What are you doing here?” tanong niya sakin at nando’n pa din sa kanyang mukha ang naiinis na expresyon bago ko siya iniwan kanina.
Parang engot lang din eh. Maka-tanong ng 'what are you doing here?' Hindi pa ba obvious na nandito ako dahil gusto akong makita ng Dad niya? Gwapo na sana, kaso tanga lang. Tch tch.
Napatingin sakin si Cecile at kahit na nag-aalala siyang iwanan ako sa mag-ama ay wala siyang magawa. Nakagat niya ang ibabang labi niya bago tuluyang nagpaalam sa’min na aalis na siya.
“Please have a seat Miss Arcilla,” Mister Alava gestured to me the single sofa at napaupo naman siya sa long sofa na siyang tinabihan ni Brent Alava. “Long time no see, Kiersten. How are you doing?” tanong niya sa akin.
Napatingin muna ako kay Brent Alava bago sinagot ang Dad niya. “As usual, I’m doing great, Mister President,” ginawaran ko ito nang matipid na ngiti.
Isang mapanuring tingin naman ang ipinipukol sakin ng anak niya na tila ba’y hindi niya gusto ang presensya ko sa opisina ng kanyang ama.
Siraulo 'to. Nagpapakabait na nga ako ngayon, tapos siya naman 'tong sasagarin ang pasensya ko.
“What about you two?” napatingin si Mister Alava sa anak niya. “How’s the relationship going? The wedding will be in two weeks from now. I supposed nagkakamabutihan na kayo,” dagdag pa niya.
“Dad, you know how much I hated her, but I’m trying my very best na pakisamahan siya alang alang sa gusto niyong mangyari,” sagot ni Brent Alava pero ang mga mata niya ay nakatitig lamang sakin. “Right, honey?” tila nang-aasar na tanong niya sakin.
Anak ng— okay, kalma, Kristine. Tandaan mong nagpapanggap ka ngayon bilang si Kiersten at wala dapat sa bokabularyo mo ang pumatol sa isang kumag na kagaya niya. Inhale, exhale.
Napatawa na lamang si Mister Alava habang napapailing na para bang hindi niya inaasahan na tatawagin ako ni Brent Alava ng gano’n. “Looks like you two really had a good time getting along,” sabi pa nito.
Nakita ko ang pagsilay ng ngisi sa labi ni Brent Alava. “What do you think, honey?”
Ah, you wanna play dirty pala ha. Wala naman sigurong masama kung sasabayan ko ang trip niya ngayon, diba? Saka minsan lang naman 'to, kung may kasunod pa? Ewan ko na lang.
I tucked the few strands of my hair behind my ears before averting my gaze to Mister Alava. “Of course! We were doing great,” I smiled nonchalantly. “Your son may hate me at times…” I moved my sight to where Brent Alava was sitting. “But believe me, he loves and cares for me most of the time. Right, honey?” I ended, making him enraged in more anger.
Ako pa talaga ang hinahamon niya? Kristine yata 'to.
“We need to talk!”Pagkalabas ko sa pinto ng opisina ni Mister Alava, kaagad na hinigit ni Brent Alava ang braso ko at hinila— no! It’s more like parang kinakaladkad niya ako dahil muntikan na akong matapilok sa heels na suot ko dahil sa ginagawa niya.“Now, speak!” pagalit niyang utos.Pumasok kami sa isa pang opisina at buong pwersa niyang isinara ang pinto. Iginala ko ang paningin ko nang mapadako ako sa table, nakumpirma kong sa kanya itong opisina dahil nakita ko ang pangalan niya sa acrylic desk plate name holder. No wonder boring din ang pagkakadisensyo nitong opisina dahil siya pala ang may-ari.“Where’s your secretary?” tanong ko sa kanya. “Padalhan mo nga ako dito ng breakfast. Hindi pa ako nakakain ng agahan dahil nagmamadali ako kanina,”Naglakad ako papunta sa table niya at paba
"I never knew Kierstien would behave that way,"Mas lalo lang bumilis ang tibok ng puso ko nang mapagtantong hindi lang basta guwapo ang lalaki sa tabi ko sa elevator—he looked oddly familiar. Hindi ko maipaliwanag kung saan ko siya nakita o kung bakit may kung anong kaba akong nararamdaman. His posture was relaxed, one hand tucked inside his pocket, the other holding his phone, but his gaze—sharp, amused, and a little too knowing—was fixed on me.I've seen a lot of photo ng mga taong malalapit kay Kiersten, pero hindi ang isang 'to. Possible ba talagang magkakilala kami-- I mean, magkakilala ba sila ni Kiersten? Gosh! Bakit ba ang daming ganap ngayon? Kasisimula ko pa nga lang sa misyon ko e, sunod-sunod kaagad nagsisulputan 'tong mga 'to. Hindi ako kumibo. Tahimik akong nakatitig lang sa harapan, wishing the elevator would move faster. Pero habang bumababa kami palapit sa ground floor, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya sa akin. Para akong nabibistay.Then suddenly, he spoke."D
Chapter 6Hindi ko alam kung ilang minuto lang ba talaga ang lumipas mula nang napilitan akong sumakay sa kotse ni Brent, pero pakiramdam ko ay parang isang oras akong nakatitig sa labas ng bintana habang pinipilit huwag magpahalata ng kaba. Tahimik lang siya habang nagmamaneho, at kahit wala siyang sinasabi, ramdam ko ang bigat ng presensiya niya sa loob ng sasakyan. Nakakunot ang noo niya, seryoso ang mukha, at para bang ayaw na ayaw niyang nandito ako sa tabi niya. Pero teka... hindi ba siya mismo ang nag-utos na sumakay ako?Napabuntong-hininga ako, at dahil hindi ko na matiis ang katahimikan, pasimpleng sinulyapan ko siya. Suplado pa rin. Ang sungit ng panga, parang kakagat ng tao. Pero hindi ko rin maikakailang guwapo siya. Nakakainis.Sa loob-loob ko, sana hindi niya mapansin ang tensiyon sa mga balikat ko. Mula kanina'y nakaipit pa rin ang kaliwang braso ko sa tabi ng katawan ko—nanlalambot pa rin ito. Oo, masakit pa rin. Hindi ko na naalalang itanong kung saan kami pupunta.
Pagkababa ko ng elevator ng condo ni Brent, pakiramdam ko parang buong katawan ko ay tinanggalan ng energy. Parang sinipsip ng sandamakmak na revelations at tension yung natitirang lakas ko. At bilang pang-finale ng araw na 'to, ang tanging gusto ko na lang ay makauwi. Makahiga. Makalimutan ang lahat—even just for a moment.Pagkarating ko sa harap ng mansyon, tinanggal ko agad ang heels ko sa loob ng taxi. Ugh. Hinding-hindi ko talaga maintindihan kung paano kaya ni Kiersten maglakad buong araw sa ganitong sapatos. Baka naman may built-in callus na ang twin ko.Dahan-dahan akong bumaba, hawak-hawak pa rin ang kontratang bigay ni Brent—nakatupi't nakasiksik sa loob ng bag ko. Muntik ko nang mahulog sa gulat nang bumukas agad ang main door—at bumungad sa akin ang nakakunot-noong si Cecile. Nakapamewang. At obvious sa aura niya na hindi siya natutuwa.Uh-oh.Pasimple kong itinago sa loob ng bag ang envelope na hawak ko na naglalaman ng kasunduang pinirmahan namin ni Brent. Mabuti na lang
Tahimik kaming kumakain ni mom sa mahabang dining table na parang laging may inaabangang state dinner kahit dalawang tao lang ang present. Everything felt too polished, too pristine. The soft clink of silverware against fine porcelain echoed in the large room, filling the awkward silence.She sat at the other end of the table, posture straight, expression unreadable, cutting her steak with surgical precision. Her elegance was unnerving. She didn’t even need to raise her voice to command authority—her silence was enough.Then, she finally spoke.“How was your day?”I almost choked on my water.“Ano po—ah, okay naman po,” I said, forcing a smile. “Nothing unusual.”She looked up, meeting my eyes with her signature analytical gaze—the kind that made you feel like you were being dissected with just a glance.“No problems pretending to be your sister?” she asked, voice even and calm, as if she were asking about the weather. “This isn't a game, Kristine. One mistake, and everything falls ap
KAHIT PAGOD pa ako mula kahapon—sa fitting ng wedding dress, pagko-coordinate ng venue, invitations, at kung anu-ano pang detalye ng kasal na parang binangungot ko lang napasok—wala akong choice kundi ang pumasok sa opisina.Oo, ikakasal na ako in a few weeks. Pero hindi ibig sabihin noon ay puwede ko nang talikuran ang obligasyon ko sa Onirique Cosmetics, ang business na pinaghirapan ni Kiersten at ng pamilya namin. Hindi lang ito basta trabaho. Isa ito sa mga dahilan kung bakit ko kailangang magpanggap. Isa ito sa mga haligi na kailangan kong panatilihin kahit hindi ko naman talaga alam ang kung paano ito i-manage.Kaya kahit gusto ko pang magtago sa ilalim ng kumot at magpanggap na hindi ako si Kiersten—ironically—I got dressed and headed to work.Pagdating ko sa opisina, halos limang beses ko na sigurong sinulyapan ang tablet na hawak ko, na halos wala naman akong naiintindihan sa mga report na nakalagay doon.“You look awful. Nakatulog ka ba nang maayos kagabi?” mahinang bulong n
The moment I stepped out of the car and caught sight of the prenup shoot venue, gusto ko na talagang bumalik sa mansion at magkunwaring may dengue or amnesia. Kahit anong excuse na pwedeng pagtakpan ang katotohanang I was about to pose in romantic, dreamy shots with the man na ayaw ko ngang makasama.The estate was straight out of a magazine spread—elegant white pillars, manicured gardens, and a grand staircase that looked like it was designed for dramatic slow-mo entrances. The air smelled like a mix of fresh roses, money, and pressure.And I? I was in a flowy, off-shoulder gown na sobrang ganda to the point na naiinis ako. I looked the part of a glowing bride-to-be. But underneath all the makeup and curls, I was a fraud. A stand-in. An impostor."Ma’am Kiersten, please wait by the arch," sabi ng isang assistant, pointing toward the rose-adorned backdrop.Tumango ako at naglakad papunta roon, making sure hindi ako madapa sa heels ko. My heart was pounding. Not from excitement, but fr
Weeks passed in a blur of endless meetings, late-night revisions, and back-and-forth decisions for a wedding I never even dreamed of. My life revolved around two things: Onirique Cosmetics and pretending to be Kiersten—both equally exhausting in different ways.Kung tutuusin, hindi ko na nga alam kung saan nagsisimula ang araw ko at saan ito natatapos. Lunes pa lang pero feeling ko Biyernes na. My body and mind were on autopilot at this point. Hindi ko rin alam kung paano ko nagagawang hindi mabuko ni Cecile, or worse—ni Brent. Somehow, I was still surviving the daily deception. A miracle, if you ask me.Today was no different.“Good morning, Kiersten,” Cecile greeted me as soon as I entered the office. She handed me a hot cup of coffee, her expression unreadable but her tone still professional.“Morning,” I replied, mustering all the energy I had to sound composed. I took the coffee with shaky hands. My heels were already torturing my feet, and the lingering ache from yesterday’s pre
THIRD PERSON POVPagkarating nila sa restaurant, agad silang sinalubong ng manager na para bang inaabangan nito ang pagdating nila. Diniretso sila sa isang table, malapit sa floor-to-ceiling glass windows na may view ng lungsod sa ibaba. The space was elegant, with warm golden lighting and subtle piano music in the background. Classy, pero hindi intimidating. Sakto lang—cozy, almost intimate. Parang pinili talaga para sa kanila.Kristine moved quietly, following the manager with graceful steps. Pag-upo niya sa plush velvet seat, she picked up the leather-bound menu, pero hindi naman talaga siya nagbabasa. Her eyes skimmed the words, pero wala roon ang focus niya.She was still reeling from earlier—yung ngiting biglang pinakawalan ni Brent habang naghihintay sa kanya kanina. The way it shifted something in the air between them. Ngayon, kabado siya. Kinikilig. Pero may halong gulo at tanong sa puso.What was this lunch supposed to mean?Brent sat across from her, calm and composed. He d
MALUMANAY ANG IHIP NG HANGIN habang naglalakad ako papasok ng Onirique. I wasn’t even trying to hide my smile. My heels clicked softly on the polished tiles, and for the first time in days, I felt light. May kung anong kilig sa dibdib ko habang inaalala ko pa rin yung nangyari kaninang umaga. Parang imposible pa ring paniwalaan, pero totoo 'yon.“Look who decided to grace us with her presence,” ani Cecile pagkapasok ko pa lang sa office area namin. Nakaabang siya sa tabi ng desk ko, ang usual composed aura nandoon pa rin—arms crossed, one brow arched, pero hindi judgmental. “Mind telling me why you didn’t come home last night? Madam kept calling on you,” dagdag niya, calm but slightly concerned.Agad akong napatigil sa paglalakad. I placed my bag down, then gave her a small, composed smile. “May emergency kahapon at napilitan kaming bumalik ng Pinas ng maaga.”“She knew that part,” ani Cecile, eyes narrowing slightly. “Ang hindi malinaw sa kanya ay kung bakit hindi ka umuwi ng mansion
The faint aroma of something savory woke me from my sleep.Nagkunot ang noo ko habang nakahiga pa rin. May naririnig akong mahihinang tunog mula sa kusina—parang tunog ng spatula na kumakaskas sa kawali. Napabangon ako sa kama, nag-inat ng kaunti, at tumingin sa orasan. Past 8 a.m. na.Hindi ako agad bumaba. Instead, I just sat there at the edge of the bed while listening and trying to confirm kung totoo nga bang may nagluluto sa kusina.Who could it be? Wala naman kaming katulong dito at isa lang naman ang kasama ko sa penthouse na ‘to.With hesitant steps, I padded across the floor, wearing only my soft cotton shorts and oversized shirt. Napahawak ako sa hamba ng pinto habang sumisilip mula sa hallway.And there he was.Nakatayo si Brent doon. Nakatalikod siya sa akin habang pinaplastar sa isang plato ang mga egg slices, toast, at ilang strips ng bacon. He was wearing a simple white shirt at gray joggers, medyo messy ang buhok—yung tipong bagong gising lang pero hot pa rin. He looke
“May lakad ka pa ba after this?” tanong nitong lalaking kasama ko na nakapamulsa habang sabay kaming naglakad papunta sa direction ng maliit na park sa tapat.Gumawa na lang ako ng alibi kanina para makalabas kami ng bookstore. Mahirap na, baka magduda talaga siya sakin, knowing na hindi naman talaga hilig ni Kiersten ang mapadpad sa lugar na ‘yon.“Wala naman. I just needed to get out of the house,” sagot ko, totoo naman. “Ikaw?”“Same. Cabin fever’s getting to me.”He looked up at the sky saglit, squinting at the fading light. “You’re lucky,” dagdag niya. “Getting to live in a penthouse, married to one of the country’s most powerful heir... looks like everything worked out for you in the end.”Natigilan ako. May laman ang mga salitang ‘yon—parang may ibig siyang iparating pero hindi niya diretsong sinasabi.“Congratulations, by the way. Hindi man ako nakadalo sa kasal mo, but I’m happy for you,” dagdag pa niya. “Hindi mo man lang kasi ako ininvite,” pakunwaring biro pa nito pero hal
THIRD PERSON“Sir Brent, the board is waiting at the conference room.”Brent barely looked up from the stack of documents he was reviewing. His pen paused mid-signature, jaw tightening at the reminder. He gave a curt nod without breaking his focus. “I’ll be there in five.”His executive assistant exhaled—almost imperceptibly relieved—before quietly backing out of the office, closing the door with a soft click.The moment the door shut, Brent leaned back into his leather chair. His eyes slid shut, the weight behind his lids heavier than any document he had reviewed since morning. He pinched the bridge of his nose, trying to ease the dull throb in his temples.The past twenty-four hours had been a relentless blur—an exhausting flight back from Paris, no time to rest, and now this. A full-blown board meeting that felt more like a courtroom trial than a leadership update.They weren’t just sitting around a polished mahogany table to listen to his strategy. No. The board was dissecting his
Nagising ako sa magkasunod na katok sa pinto ng kwarto ko.Bumaling ako sa orasan sa nightstand. Alas-siyete pa lang? Napakunot ang noo ko. Sobrang aga pa para guluhin ako. Lalo na’t kagabi lang… well, medyo naging eventful ang gabi ko. Pakiramdam ko parang kakapikit ko lang, tapos eto na naman, tinatawag na ako ng realidad.Bumangon ako nang may konting antok pa sa katawan, sabay kamot sa batok. Nakasuot pa ako ng silk robe—malambot, mainit, at amoy bagong laba. Hinila ko ‘yung sintas para mas higpitan bago tinungo ang pinto.Pagbukas ko, bumungad sa akin si Brent.Wala man lang "Good morning." at mukhang badmood kaagad ang umaga niya kung pagbabasehan lang ngayon ang expresyon sa mukha niya. Hindi rin siya ‘yung Brent na nagpakita ng kahit konting warmth kagabi. Parang ibang tao siya ngayon—parang bumalik siya sa default setting.“We’re flying back to the Philippines today,” aniya. Walang pasakalye. Walang pasintabi. Diretso sa punto, parang robotic voice na may auto-alert.Napakura
The wind had grown colder by the time we returned to the penthouse. The whole day had been a whirlwind of scenic spots and staged affection—an illusion wrapped in designer coats and perfect lighting. But as the camera flashes died down and the Parisian night settled in, everything felt… quieter.I slipped out to the balcony alone, wrapped in a thick knit cardigan, seeking some air. Some peace. The soft hum of the city rose from below, blending with the distant sound of a violin playing somewhere across the street. Paris, in all its late-night glory, shimmered before me—warm streetlights glowing like constellations, the Eiffel Tower standing tall in the distance, its golden lights sparkling like it was winking at me from afar.The Seine flowed like a ribbon of silver beneath the bridges, and couples strolled arm-in-arm along its banks, unaware of the girl watching them from above—me, the not-so-happily married wife in a pretend marriage.I hugged the cardigan tighter around my frame an
Natapos ang buong araw namin na parang isang scripted na pelikula—carefully curated scenes meant for the public eye, choreographed smiles, and strategically timed touches. Sa isang banda, maganda ang script. Picture perfect, even. Pero sa kabilang banda, alam kong walang kahit katiting na totoo sa lahat ng ‘yon.We visited the Eiffel Tower first, of course. Doon pa lang, may ilang photographers nang “nagkataong” nandoon at kumuha ng candid photos naming dalawa—me, smiling like the happiest newlywed alive, and as for Brent? He's playing his role with that unreadable expression na parang laging may board meeting na hinahabol. His posture was impeccable, his hand resting lightly on my waist like it was second nature—pero ramdam ko, may layo pa rin. Kahit dikit kami sa mga kuha ng camera, may pagitan pa rin sa pagitan naming dalawa.“Gusto mo bang umakyat pa sa summit?” I asked habang naka-line up kami sa elevator.“No,” sagot niya. “There’s enough coverage from this angle.”Sigh. Romance
Nagising ako sa sikat ng araw na malambing na humahaplos sa pisngi ko. Dahan-dahan akong dumilat at ilang segundo pa bago ko na-realize kung nasaan ako. Hindi ito ang kama ko. Hindi rin ito ang usual scent ng lotion ko sa bedsheet. Mas... mahalimuyak. Mas mamahalin.Then it hit me.Paris.Nasa Paris nga pala kami.Para sa Honeymoon “kuno.”Napapikit ulit ako at napailing. Honeymoon. What a joke. Wala namang romance sa pagitan namin ni Brent. Well, unless you count the accidental towel scene kagabi na ayaw ko pa ring balikan pero paulit-ulit na sumasagi sa isip ko na parang may sariling playlist ang utak ko at 'yun lang ang track na alam nitong ulit-ulitin.Ugh. Bakit ba ganon?Bumangon na rin ako sa wakas. I stretched slowly, trying to shake off the remnants of sleep. The bed beneath me was too soft—parang cloud na nilagyan ng cashmere. Everything smelled expensive, even the faint linen scent clinging to the sheets.Pagtingin ko sa paligid, halos wala pang kalat. The guest room was mi