“We need to talk!”
Pagkalabas ko sa pinto ng opisina ni Mister Alava, kaagad na hinigit ni Brent Alava ang braso ko at hinila— no! It’s more like parang kinakaladkad niya ako dahil muntikan na akong matapilok sa heels na suot ko dahil sa ginagawa niya.
“Now, speak!” pagalit niyang utos.
Pumasok kami sa isa pang opisina at buong pwersa niyang isinara ang pinto. Iginala ko ang paningin ko nang mapadako ako sa table, nakumpirma kong sa kanya itong opisina dahil nakita ko ang pangalan niya sa acrylic desk plate name holder. No wonder boring din ang pagkakadisensyo nitong opisina dahil siya pala ang may-ari.
“Where’s your secretary?” tanong ko sa kanya. “Padalhan mo nga ako dito ng breakfast. Hindi pa ako nakakain ng agahan dahil nagmamadali ako kanina,”
Naglakad ako papunta sa table niya at paba
Marahas na tinabig ni mama ang tasang may laman na tsaa dahilan para mabasag ito at kumalat ang mga bubog sa makintab na marmol na sahig dito sa living area ng mansion. “What kind of dress are you wearing? Who told you na pwede kang kumain ng mga ganyang klaseng pagkain?” napatingin siya sa dalawang karton ng donuts na nakapatong sa center table. “Hindi ganyan ang kilos ng isang Kiersten Corlett Arcilla. We’re running out of time, Kristine. Ilang pagsasanay pa ba ang dapat mong gawin para matuto ka?” kitang-kita ko sa mga mata ni Mama ang pagkadismaya bago niya ako tinalikuran at nagpipigil sa inis na umalis. Alam kong pagod na siya sa kakasuway sa’kin. Anong magagawa ko? Likas na talaga ang pagiging pasaway ko. Napakagat ako sa ibabang labi saka naiiling na tinitigan ang hawak kong donut. “Kakain lang naman sana eh. Kasalanan ko ba na hindi mahilig sa ganito si ate?” tila batang pagmamaktol ko.&n
“Let’s talk about us,” Awtomatikong napakunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. “What about us?” I stared at him firmly, raising my eyebrow in the process. Cecile once told me na ganito palagi ang expresyon ni Kiersten sa tuwing may kumakausap sa kanya. Sino ba kasi ang lalaking ‘to? Iba ang dating sakin ng pagsabi niyang ‘Let’s talk about us’. Jowa ba ‘to ni Kiersten? Parang hindi naman, kasi kung jowa niya talaga ‘to, paano yung wedding niya with Brent Alava? “Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko,” walang kagatol-gatol niyang sabi. Tuluyan na nga akong kinain ng kuryosidad at kaagad na lumabas para kausapin siya ng pormal. I smell something fishy at palagay ko may isang malalim na ugnayan meron silang dalawa ni Kiersten. “Look, I’m sorry. It wasn’t my intention na gawin ‘yon, pero…” saglit siyang napahinto saka yumuko. “P
Pasado alas onse na ng umaga at kasalukuyan kaming naghihintay sa opisina ng future father-in-law ng kakambal ko na CEO ng Classe Mondiale Corporation. “Sabi na nga ba’t hindi dapat kita iniwan do’n. Don’t you know that you’re actually digging your own grave dahil sa ginawa mo?” tila gigil na gigil na suway sa’kin ni Cecile at kanina pa pabalik balik ng lakad sa harapan mismo ng inuupuan kong long sofa. Ewan ko ba sa babaeng 'yan. Ako yung nahihilo dahil sa ginagawa niya. Daig niya pa yung nanay ko kung sermonan ako ngayon. “Sorry. Wala naman sana sa plano ko ang gano’n,” nakanguso kong sambit saka umiwas ng tingin dahil baka tuluyan pa akong mahilo dahil sa ginagawa niya. Kung alam ko lang sana na may sariling parking lot ang Brent Alava na ‘yon, edi sana hindi ako nagkamali sa sinagot ko no’ng tinanong niya ako. Saka kasalanan niya din ‘yon kasi bigla bigla na lang s
“We need to talk!”Pagkalabas ko sa pinto ng opisina ni Mister Alava, kaagad na hinigit ni Brent Alava ang braso ko at hinila— no! It’s more like parang kinakaladkad niya ako dahil muntikan na akong matapilok sa heels na suot ko dahil sa ginagawa niya.“Now, speak!” pagalit niyang utos.Pumasok kami sa isa pang opisina at buong pwersa niyang isinara ang pinto. Iginala ko ang paningin ko nang mapadako ako sa table, nakumpirma kong sa kanya itong opisina dahil nakita ko ang pangalan niya sa acrylic desk plate name holder. No wonder boring din ang pagkakadisensyo nitong opisina dahil siya pala ang may-ari.“Where’s your secretary?” tanong ko sa kanya. “Padalhan mo nga ako dito ng breakfast. Hindi pa ako nakakain ng agahan dahil nagmamadali ako kanina,”Naglakad ako papunta sa table niya at paba
Pasado alas onse na ng umaga at kasalukuyan kaming naghihintay sa opisina ng future father-in-law ng kakambal ko na CEO ng Classe Mondiale Corporation. “Sabi na nga ba’t hindi dapat kita iniwan do’n. Don’t you know that you’re actually digging your own grave dahil sa ginawa mo?” tila gigil na gigil na suway sa’kin ni Cecile at kanina pa pabalik balik ng lakad sa harapan mismo ng inuupuan kong long sofa. Ewan ko ba sa babaeng 'yan. Ako yung nahihilo dahil sa ginagawa niya. Daig niya pa yung nanay ko kung sermonan ako ngayon. “Sorry. Wala naman sana sa plano ko ang gano’n,” nakanguso kong sambit saka umiwas ng tingin dahil baka tuluyan pa akong mahilo dahil sa ginagawa niya. Kung alam ko lang sana na may sariling parking lot ang Brent Alava na ‘yon, edi sana hindi ako nagkamali sa sinagot ko no’ng tinanong niya ako. Saka kasalanan niya din ‘yon kasi bigla bigla na lang s
“Let’s talk about us,” Awtomatikong napakunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. “What about us?” I stared at him firmly, raising my eyebrow in the process. Cecile once told me na ganito palagi ang expresyon ni Kiersten sa tuwing may kumakausap sa kanya. Sino ba kasi ang lalaking ‘to? Iba ang dating sakin ng pagsabi niyang ‘Let’s talk about us’. Jowa ba ‘to ni Kiersten? Parang hindi naman, kasi kung jowa niya talaga ‘to, paano yung wedding niya with Brent Alava? “Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko,” walang kagatol-gatol niyang sabi. Tuluyan na nga akong kinain ng kuryosidad at kaagad na lumabas para kausapin siya ng pormal. I smell something fishy at palagay ko may isang malalim na ugnayan meron silang dalawa ni Kiersten. “Look, I’m sorry. It wasn’t my intention na gawin ‘yon, pero…” saglit siyang napahinto saka yumuko. “P
Marahas na tinabig ni mama ang tasang may laman na tsaa dahilan para mabasag ito at kumalat ang mga bubog sa makintab na marmol na sahig dito sa living area ng mansion. “What kind of dress are you wearing? Who told you na pwede kang kumain ng mga ganyang klaseng pagkain?” napatingin siya sa dalawang karton ng donuts na nakapatong sa center table. “Hindi ganyan ang kilos ng isang Kiersten Corlett Arcilla. We’re running out of time, Kristine. Ilang pagsasanay pa ba ang dapat mong gawin para matuto ka?” kitang-kita ko sa mga mata ni Mama ang pagkadismaya bago niya ako tinalikuran at nagpipigil sa inis na umalis. Alam kong pagod na siya sa kakasuway sa’kin. Anong magagawa ko? Likas na talaga ang pagiging pasaway ko. Napakagat ako sa ibabang labi saka naiiling na tinitigan ang hawak kong donut. “Kakain lang naman sana eh. Kasalanan ko ba na hindi mahilig sa ganito si ate?” tila batang pagmamaktol ko.&n