“Hindi ko rin alam kung kilala ko na ba talaga ang kapatid ko o kung nakilala ko ba talaga siya ng lubusan dahil sa mga nangyayari ngayon, hindi ko na alam, hindi ko na siya kilala, parang hindi na siya yung kapatid kong nakasama ko noon.” Ibang iba sa masayahin kong Ate Camilla. Ganun talaga siguro ang buhay, kapag lumilipas ang maraming taon, marami ring nagbabago.“Just focus to your goal at kapag kontento ka na. Let’s go back at Italy at dun na tayo mamuhay ng tahimik malayo sa kanila.” napatango na lang ako, my heart not contented yet pero hindi ko alam kung ano ba talaga itong nararamdaman ko. I want him to taste my wrath pero dahil lang sa sitwasyon niya, sa kalagayan niya, sa panic disorder niya ganito ang nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko.Ito nanaman lang ang malambot kong puso, maawain ako pero hindi niya deserve ang awa ko.“Thank you so much, Sab.”“No problem basta sabihan mo lang ako.” ngiti niyang saad, nagpaalam naman na siya at lumabas na ng office
Maaga akong nagising, tahimik akong sumisimsim ng kape ko sa kusina nang pumasok si Aurora at nagtimpla rin ng kape niya.“How’s your work?” tanong niya.“Good, okay naman ako dun.”“You sure? Wala bang nangyayaring hindi maganda? That’s your ex-husband company, you’re not doing any dangerous thing, right?” hindi ako nakatingin sa kaniya, diretso lang ang mga mata ko sa kung saan. “Wala na akong alam sa mga ginagawa mo o nangyayari sayo, Beatrice. Medyo nagiging masekreto ka na.” I know, ayaw ko lang idamay sa gulo ko ang taong pinagkakautangan ko sa maraming bagay.Maraming nagawa sa akin at naitulong si Aurora hanggang ngayon kaya ayaw kong ipaalam sa kaniya ang mga ginagawa ko lalo na sa pagpapabagsak kay Blaze at sa kompanya niya. Gusto ko akin na lang yun.“Okay lang ako, you don’t have to worry about me. Wala naman akong ginagawa eh.” Pagsisinungaling ko, tahimik at maganda ang buhay ni Aurora at kung sakali mang ako ang bumagsak dito sa ginagawa ko hindi ko siya mahihila pababa
Lumapit na ako sa kaniya at pinili ang isang dark color ng necktie na babagay sa porma niya ngayon. Wala kong sali-salita na kinuha iyun saka isiunot sa kaniya at bahagya ko pang pinagpag nang maisuot ko na sa kaniya saka siya tiningala. Nagsalubong ang mga mata namin at nakatitig lang siya sakin.“Pagpili na lang ng necktie hirap na hirap ka pa. Kailan ka ba mapapabilis sa pagsusuot ng necktie mo? tssss.” Irap kong saad saka ako naupo sa sofa niya. Sumunod naman siya sa akin at iyan nanaman lang ang pagngiti niya, nakakailang na.“Hindi ko mapigilang hindi makita sayo ang isang taong mahalaga sa buhay ko. May mga pagkakapareho kayo.” Anas niya, ano namang pakialam ko sa taong mahalaga sa buhay mo at wala akong pakialam kung may pagkakapareho kami. Gusto ko na lang bumilis ang oras dahil hindi ako sanay ng wala man lang ginagawa kahit isa.Dinukot ko ang cellphone ko sa bulsa ko ng maramdaman ko ang pagvibrate nun. Napangiti na lang ako ng magsend sakin si Ethan ng picture niya kasama
THIRD PERSON POVBakas na sa kaniya ang pagiging desperada. Wala naman siyang magagawa kahit gaano pa niya kagustong maging VP ng kompanya dahil si Chairman at board of directors na ang namili sa kaniya bilang maging VP.Napailing na lang at napabuntong hininga si Beatrice.“I’m sorry Camilla pero hindi ko magagawa ang gusto mo.” hilaw namang tumawa si Camilla at nanlilisik na ang mga mata niyang nakatitig kay Beatrice. Matagal niya ng gustong mailagay sa taas at hindi niya matanggap na isang baguhan lang ang makakapalit sa kaniya.“Plano mo na ito una pa lang. Pagsisisihan mo ang pagpili mo sa posisyong ito.”“Kahit naman hindi ko tanggapin ang posisyon Camilla, hindi ka pa rin sigurado kung ikaw nga ba ang ilalagay nila sa posisyon ng pagiging VP. Si Chairman at board of directors na ang naglagay sa akin sa pwestong ito kaya wala ka ng magagawa sa bagay na iyun and if you really worth it in this position siguro naman ay ikaw ang una nilang maiisip para ilagay at paupuin dito hindi a
“Mommy,” naiiyak niya ng saad, mas lalong napapahigpit ang hawak niya sa tali ng kaniyang aso. Tahimik lang din naman ang alaga niyang nakasunod sa kaniya. Sinubukan niyang magpatuloy sa paglalakad pero pakiramdam niya ay mas lalo siyang napapalayo. Sinubukan niyang pigilan ang luha niya at lakasan ang kaniyang loob gaya ng turo sa kaniya ng Mommy niya pero hindi rin nagtagal ay naiyak na siya.Mas lalo siyang naliligaw dahil maraming pasikot-sikot sa loob ng art gallery. Napaupo na lang siya sa isang tabi habang nakayakap sa mga binti niya.“Mommy.” Umiiyak niya ng saad.“Mommyyyy. I want to go home na Mommyyyy.” Patuloy niyang iyak. Tumatahol na rin ang maliit niyang aso.Tiningnan ni Blaze ang relo niya dahil kanina pa ay hindi pa rin nakakabalik si Aaron. Hindi na siya makatiis na naghihintay lang kaya naisipan niyang muling lumabas. Subalit hindi pa lamang siya nakakalayo mula sa kinatatayuan niya kanina ay narinig niya ang paghikbi ng isang bata. Napakunot na lang ang noo niya d
Nakatitig lamang siya sa bata. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya, ang pagbilis ng tibok ng puso niya at tila pagkamangha sa bata. Isang matamis na ngiti ang sumilay sa kaniyang labi at nagulo ang buhok ni Ethan. “You’re so sweet, your Daddy is so lucky to have a kid like you. Sino bang mga magulang ang hindi mawawala ang pagod kung anak nila ang unang sasalubong at hahalik. Stay kind to others kid.” Masaya niyang saad, hindi niya maipaliwanag ang sayang nararamdaman niya ngayon, ang pagkalimot pansamantala sa mga problema ng dahil sa bata. Bubuksan na sana ni Blaze ang pintuan ng kotse niya ng mapatigil siya. “Ethan!” malakas na tawag ni Aurora, hingal na hingal ito at abot ang kaba sa dibdib niya. Kanina pa siya hanap ng hanap sa bata, halos libutin niya na ang buong parke sa paghahanap. Nang makalapit siya sa pwesto nila Blaze ay mabilis niyang kinuha sa mga kamay ni Blaze ang bata. “Where have you been? Kanina pa ako hanap ng hanap sayo. Pinag-aalala mo ako masyado
“Eilish,” anas ni Blaze habang nakatingin kay Beatrice na patuloy pa ring kumakanta. “You’ll be okay Beatrice, walang mangyayari sayo sa dilim. Walang mangyayari.” Saad niya sa sarili. Lahat ng sinasabi ngayon ni Beatrice ay siyang mga sinabi din noon ni Eilish, ang kantang inaawit ngayon ni Beatrice ay siyang palagi kinakanta ni Eilish sa tuwing natatakot siya. “Eilish, Hon.” Mahinang wika ni Blaze, dahan dahan siyang lumuhod at tiningnan si Beatrice na nakapikit pa rin habang kumakanta. Mabilis siyang niyakap ni Blaze at hinaplos ang likod nito para pakalmahin. “You’ll be okay, we’ll be okay. Don’t be afraid, I’m here, I’m always here. Please don’t cry, I’m here.” wika niya habang hinahaplos ang likod ni Beatrice. Unti-unti na ring nanghihina si Beatrice, nababasa na siya dahil sa init. Patuloy siyang pinapakalma ni Blaze. “I’m here Hon, I’m here for you, hindi kita pababayaan.” Anas niya, nakagat na lamang din niya ang pang-ibaba niyang labi dahil sa paglandas ng mga luha niya.
Matapos ang nangyari sa loob ng elevator ay pareho silang tahimik lalo na si Blaze. Ramdam pa rin ni Beatrice ang takot na naramdaman niya habang nasa loob siya ng elevator. Hindi siya makahinga ng maayos at tila pakiramdam niya ay bumalik siya noong panahong nahihirapan siyang huminga sa ilalim ng tubig, panahong nag-aagaw buhay.Ramdam pa rin niya ang trauma, mga pangyayari na ayaw niya ng maulit pa subalit hindi niya maiwasang hindi maibalik sa isipan niya sa tuwing nakukulong siya sa kadiliman.Naipilig na lamang din ni Blaze ang ulo niya nang mabitawan niya ang hawak niyang ball pen.“Bakit ko pa ba siya inaalala?” hilaw niyang tawa sa sarili. Kanina pa siya nadidistract at hindi maituon ang buong atensyon sa ginagawa niya. Nahilot na lamang niya ang sintido niya at panandaliang hininto ang ginagawa niya.“Nagkataon lang siguro na marami silang pagkakapareho ni Eilish but it’s impossible that she’s Eilish. You’re crazy Blaze, Eilish will never come back and will never be. Ikaw mi
Ilang araw simula nang lumipad ako patungong Italy at palihim silang pinapanuod sa tuwing lumalabas sila. Habang naglalakad ako mag-isa ay kunot noo kong tiningnan ang lalaking nasa harapan ko. Alam kong kilala niya ako, what he is doing here? Lumingon ako sa likuran ko kung may tinitingnan ba siya dun pero wala naman ng ibang tao sa likuran ko kaya nilingon ko siya uli at alam kong ako nga ang tinitingnan niya dahil diretso ang mga mata niyang nakatingin sa akin. Napabuntong hininga ako, napansin niya ba ako nitong mga nakaraang araw? Pinanuod ko siyang lumapit sa akin at nagulat na lamang ako ng bigla niya akong sinuntok sa mukha. Sa sobrang lakas ramdam ko ang panandaliang pagkahilo ko. Nalalasahan ko na rin ang lasang kalawang sa labi ko. Tipid akong ngumiti saka pinunasan ang dugong nasa labi ko. “Is it that easy to leave and forget your family?! They are like a gem that I can’t afford to lose and it’s so easy for you to hurt them?! Anong klase kang lalaki? If she did something
Maraming beses akong nagduda sa tunay na pagkatao ni Beatrice pero hindi ko pinansin ang mga yun dahil iniisip kong baka masyado lang akong nangungulila kay Eilish. Ni hindi ko maiwasang hindi siya hanapin sa tuwing nawawala siya sa paningin ko, ni hindi ko maiwasang hindi mapatitig sa kaniya sa tuwing magkasama kaming dalawa.Napabuntong hininga na lang ako, pinakiramdaman ko ang puso ko kung ano bang special ang nararamdaman ko para kay Beatrice. Masaya akong sa loob ng maraming taon dumating na ang babaeng muling magpapagulo sa isip ko, sa buhay ko. Ang akala ko ay wala na akong pag-asang maghilom pa mula sa nakaraan, sa tuwing nawawala ako, sa tuwing kailangan ko ng makakasama she’s always there, siya yung palaging nakakahanap sa akin kung nasan ako.Nagtataka man minsan ay hindi ko binigyan ng pansin dahil mas binibigyan ko ng pansin kung ano bang nararamdaman ko sa kaniya. Sa kabila ng mga pinagdadaanan ko, hindi ko na pinapansin yun dahil mas nakatuon ang atensyon ko kay Beatri
“We have a surprise for you, matagal mo na itong hinihiling diba? Ngayon, matutupad na namin ang hiling mo.” wika ni Jayson, ramdam ko ang higpit ng pagkakahawak ni Blaze sa kamay ko, ramdam ko na rin ang pamamawis nun, he’s really nervous.Nagbilang pa hanggang tatlo si Jayson saka niya inalis ang pagkakatakip ng mga kamay niya sa mga mata ni Ethan. Napakurap-kurap na muna si Ethan hanggang sa mapatingin siya sa amin at mas lalo siyang napatitig kay Blaze.Maya-maya ay biglang humaba ang nguso niya at umiyak.“Hey, baby, why?” nagtatakang tanong ni Jayson, nagkatinginan kaming dalawa ni Blaze. Mas lalong lumakas ang iyak ni Ethan saka siya mabilis na tumakbo papunta kay Jayson. Nakatago siya ngayon kay Jayson habang umiiyak, hindi ba siya masaya o masyado namin siyang ginulat sa lahat?“Come here baby, come to Daddy. Don’t be afraid, don’t worry Daddy will not eat you.” pambibiro ni Blaze, kahit na kinakabahan siya ay kinausap pa rin niya si Ethan. Sinilip ni Ethan si Blaze at pahikb
“Bakit kailangan mo pa akong iwan at saktan ng ganito Eilish? What have I done to you para gawin mo sa akin ito?” halos mawasak ang puso ko dahil ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya. His voice crack at malayong malayo sa Blaze na madalas kong marinig na boses niya.“I, I don’t understand.” Naguguluhan kong saad, naghintay ako sa kaniya sa hospital, naghintay ako sa bahay pero hindi siya dumating. Sinubukan ko siyang hanapin pero hindi ko siya makita.“I was waiting for you, I hoped you would look for me but you didn’t come. Why is it so easy for you to leave and hurt me? Hinanap ko lang yung sarili ko Eilish, gusto ko lang mag-isip pero bakit ganun kabilis sayo para iwan ako at bumalik ka rito?”“Naghintay ako sayo sa hospital, sa bahay, sinubukan kitang hanapin Blaze pero hindi kita makita. Alam kong kalabisan na ang gusto kang makita at makausap pero sinubukan ko, hinanap kita sa mga posibleng lugar na pwede mong puntahan pero hindi kita makita.”“Is that enough? Sapat ba yung
Naaalala ko pa rin si Blaze, may balita man lang ba siya sa amin o talagang kinalimutan niya na kami? Umasa akong kahit papaano ay masaya siyang makilala ang anak naming dalawa pero mukhang nagkamali ako dahil kung talagang tanggap at gusto niya ang anak naming dalawa baka kahit nasa hospital pa lang kami ay pinuntahan niya na kami pero hanggang ngayon umaasa pa rin akong pupuntahan niya kami.Nakarating kami ng airport at si Jayson ang may hawak kay Ethan. Ilang beses akong nalingon sa entrance dahil kahit imposible nagbabakasakali akong pupuntahan niya kami dahil kapag nagkataon baka siya ang maging kahinaan ko para hindi na bumalik ng Italy. Isang salita niya lang, marinig ko lang ang salitang gusto kong marinig baka sumunod at sumama na ako sa kaniya pero ang mga iniisip ko ay imposibleng mangyari.Paglingon ko sa harapan ko ay nagtama ang mga mata namin ni Jayson, tipid niya akong nginitian. Alam kong kanina pa niya ako napapansin na parang may hinihintay dahil nasa entrance ang
Lumipas pa ang mga ilang araw, naghintay ako sa kaniya, hinintay ko siya pero hindi siya dumating. Umaasa akong pupuntahan niya ang anak namin kapag nagising na ito pero hanggang ngayon kahit nakalabas na si Ethan ay hindi ko man lang siya nakita. Mapait akong napangiti, maiintindihan ko kung hindi niya kayang tanggapin ang anak niya sa babaeng katulad ko, he deserve more at sana mahanap niya na ang kapayapaan at katahimikan sa buhay niya. Tahimik akong nakaupo at naghihintay dito, napatingin ako kay Ate Camilla nang makalabas na siya sa kulungan. Nakayuko siya at ibang iba na siya sa dati kong kapatid, gulo-gulo ang buhok niya at wala man lang kakulay-kulay ang mukha niya. Tahimik siyang naupo sa harapan ko, napatingin na lang ako sa metal na nakakabit sa kamay niya. Hindi ito ang pinangarap ko sa aming magkapatid, bakit kailangang masira ang samahan naming dalawa ng dahil lang sa inggit? Kung alam ko lang siguro na matagal niya ng minamahal si Blaze, noong mga panahon na hindi pa
Nilapitan ko na ang anak ko, parang dinudurog ang puso ko sa nakikita kong kalagayan niya ngayon. May mga benda ang ilang bahagi ng katawan niya ganun na rin sa ulo niya. Hindi ko mapigilang hindi maiyak dahil sa dami ng mga apparatus na nakakabit sa katawan niya. Kung pwedeng ako na lang ang pumalit sa pwesto niya at sa sakit ng nararamdaman niya ngayon.Nanginginig ang kamay kong hinawakan ang kamay niya saka ko iyun idinikit sa pisngi ko. Sana mabilis lang ang paggaling mo, kapag gumaling ka na I promise anak babawi ako, babawi si Mommy sa lahat ng pagkukulang ko sayo. Huwag mong iiwan ang Mommy.Hinaplos ko ang buhok niya, nakagat ko na lang ang pang-ibaba kong labi saka humugot ng malalim na buntong hininga para pigilan na ang pag-iyak ko. Magiging okay ang anak ko, gagaling siya kaya kailangan kong maging malakas para na lang sa kaniya.Inihilig ko ang ulo ko sa kama niya, hindi kita iiwan. Ipinikit ko ang mga mata ko, ramdam ko na ang pananakit ng mga mata ko dahil sa mga pag-i
Nakayuko na ako habang nakaluhod sa harapan niya. Ilang minuto siyang hindi umiimik. Wala na akong choice kundi ang sabihin sa kaniya ang lahat. At kung ayaw niya pa rin kaming tulungan, kung kailangan kong magmakaawa at lumuhod sa buong pamilya niya gagawin ko para sa anak ko.Ramdam ko ang pagtingin ng mga dumadaan sa amin pero wala na akong pakialam sa iniisip nila.“Stand up,” rinig ko sa malamig na boses niya, tiningala ko siya.“Stand up!” sapilitan niya akong pinatayo at hinila niya pabalik sa loob ng hospital. Kahit na nasasaktan na ako sa paraan nang paghawak niya sa kamay ko at sa bilis nang hila niya sa akin tiniis ko yun kung iyun ang gusto niyang gawin sa akin para lang pumayag siyang magbigay ng dugo sa anak ko.Mabilis kaming nakarating ng emergency room at naghihintay naman dun ang doctor na nakausap ko kanina.“My blood is Rhnull, what do I need to do?” diretso niyang tanong kay Doc. “Faster! He need it now! Kapag may nangyari sa bata ako mismo ang kikitil ng buhay mo
“He’ll be okay, don’t worry too much. Magiging okay din siya.” wika niya, napabitaw na lang ako sa yakap niya dahil alam kong hindi ito panaginip. Tinitigan ko siya at mukhang hindi nga ako nagkakamali ng tingin sa taong nasa harapan ko ngayon.“Alam kong nagtataka ka kung bakit ako narito. Nasa park ako nang mangyari ang aksidente.” Nabalik ako sa wisyo ng marinig ko ang sinabi niya. “Anong ibig mong sabihin? Anong aksidente?” inalalayan niya naman na muna akong naupo, sana hindi ganun kalala ang kalagayan ng anak ko. Natatakot ako, hindi ko kakayanin kapag siya ang nawala sa akin, magiging katapusan na rin ng buhay ko kapag siya ang nawala sa buhay ko. “Hindi ko alam na nandun siya, ayon sa mga nakakita tumakbo siya para habulin ang laruan niyang bola nang mabangga siya ng kotse. Hindi ko nakita kung anong nangyari, titingnan ko lang sana kung anong nangyari ng makilala ko siya kaya ako na nagdala sa kaniya rito.” saad niya ng nakaiwas ang mga tingin niya, bagsak ang balikat kong