Moving on is having 5 stages. There's an denial phase and anger.. abangan sa susunod na mga chapter
R|18 Read at your Risk Gabrielle’s Point of View Lahat sila ay abala sa asal na gusto nila. Nakahanda na din ang bahay na tutuluyan namin ni Kristine. “Ano k aba naman Gabrielle. Ipapahiya mob a kami?” tanong ni Mommy. Sinabi ko sa kaniya na gusto kong magkarooon kami ng DNA test bago magpakasal. Sigurado ako sa sarili ko na hindi ako ang ama ng batang iyon. Hindi ko masabi kay Kristine dahil hindi ko na siyang kausapin pa. Hindi ko magawa siyang tingnan. Parang ibang tao na siya sa paningin ko, hindi na siya ang Kristine na kilala ko simula nang bata pa lamang kami. “Ano bang mali sap ag-conduct ng paternity test. I want to make sure first kung ako ba talaga ang tatay ng batang iyon Mom. Hahayaan mo ba talaga akong makulong sa isang kasal na hindi ko gusto, hahayaan mo akong matulad sa iyo?!” isang sampal ang inabot ko kay Mommy. Napangisiwi na lang ako sa sakit na dulot ng bagay na iyon. “Hindi man ako minahal ng Daddy mo. Natupad ko naman ang mga pangrap ko at masasabi kong
Gabrielle's Point of View Hindi ako sigurado kung kailan nila ina-nounce ang engagement party namin ni Kristine. Pinapunta na lang ako ni Mommy para ganapin ito sa isang hotel. Pumunta naman ako para wala ng gulong maganap pa. Hindi ako nakinig sa program, hindi rin ako nakikipag-usap sa mga tao. Ni wala akong nginingitian man lang. Nakipag-beso lang ako sa mga magulang ni Kristine. Umakyat sa mini stage na ginawa nila pagkatapos ay umalis din agad ako. Hindi ako nagtagal sa event, hindi ko kayang makipagplastikan sa kanila. Lahat sila ay masayang binabati si Kristine at masaya naman niya itong tinatanggap. Umakyat na ako sa kwarto na binigay ni Mommy. Dito daw tutuloy ang pamilya namin. Hindi pala basta kwarto, isa itong pent house. Naabutan ko si Kuya Jerome na nakaupo na sa kama niya. "Kamusta ang ikakasal?" Pang-aasar niya. Hindi ko siya pinansin. Kinalkal ko ang bag na dinala nila dito pamalit ko daw. "Dapat nag-stay ka pa doon ng matagal. Hanggang mamaya pa ang kas
Gabrielle's Point of View Hindi rin nagtagal ay naikasal kami ni Kristine. Nakalipat din kami sa bahay na binigay ng parents ko. Hindi ko alam sa kanila, gusto nika dito ko itira si Kristine. Pumayag na lang ako, wala na akong lakas pa para nakipagtalo. "Breakfast is ready! Mag-almusal ka muna bago ka umalis." Hinagod niya ng tingin ang suot kong damit. "Saan ka pala pupunta? Hindi ba wala ka namang trabaho?" "Alam ko, pero hindi naman pwedeng nandito lang ako sa bahay kasama ka. Kailangan kong maghanap ng trabaho, kung ayaw akong bigyan ng trabaho ng magulang ko at ng magulang mo. Ako ang maghahanap sa sarili ko." Wika ko ng hindi man lang inabalang tingnan siya. Hindi ko din maunawaan sa kanila, mukhang takot silang magkaroon ako ng posisyon sa company nila. Kahit ang tatay ko hindi man lang ako mapagkatiwalaan. "Hindi pala ako matutulog dito, mga isang linggo ako sa resort. Hussle kung magbabalikan ako from province to manila." Paalam ko sa kaniya habang inaayos laman ng
Gabrielle's Point of View Nandito kami ngayon nila Paul at Jayson sa resort. Ewan ko sabi kung bakit sila sumunod sa akin. "Sinong kasama si Kristine doon?" Tanong ko habang nag-aayos ng mga papels sa ibabaw ng table ko. Mayroon namang opisina dito, may mga empleyado din akong nag-aasikaso ng ilan sa mga office job. "Hindi ba sinabi ko sa inyong bantayan niyo siya habang wala ako." "Bakit? Kami ba ang asawa niya?" Taas kilay ni Jayson. "Palagi nga kaming tinataboy. Sobrang sungit sa amin, walang gustong makasama kundi ikaw. Pinagbabato pa nga kami kanina habang papasok ng bahay. Napaka-dragona ngayon ni Kristine, kung masungit na siya nang hindi pa buntis mas nagtriple pa ngayon. Pambihira, mabuti natitiis mo gano'n ugali. Aray! Ano ba?" Binatukan kasi siya ni Jayson. Sa sobrang kadaldalan niya hindi niya magawang mag-isip muna. "Kaya nga siya nandito kasi hindi niya matiis ugali ni Kristine. Gaano ba kaliit kukute mo para hindi ma-isip ang bagay na iyon. Ay nako! Ewan ko
Gabrielle's Point of View "Hindi ako pwedeng pumasok doon mom, natatakot ako. Baka awayin ko lang mga nurse sa loob. Mom, ikaw na." Pagtataboy ko kay Mommy. Nagli-labor na kasi si Kristine at dinala na namin siya dito sa hospital. Ngayon naman ay hindi maka-ire kaya kailangan daw ng asawa. Sa sobrang inis ko kagabi dahil hindi nila magawan ng paraan ang pananakit ng tyan ni Kristine ay naaway ko na ang mga nurse. Kaya natatakot akong pumasok sa emergency room. Baka makasapak na ako. Sinimulan ko ng maging ama sa magiging anak namin. Hindi man kami madalas nag-uusap ni Kristine, siguro ay sapat ng inaalalayan ko siya habang buntis siya. Mas okay na din iyon para manahimik na siya. Hindi naman na ako nakarinig ng kahit anong panunumbat kay Kristine. "Hay nako! Napaka duwag mo." Ika ni Mommy at dumiritso na siya sa loob ng emergency room. Tahimik kaming nagbabantay dito ng Daddy ko, kuya Jerome at ng parents niya. Hindi rin pwedeng pumasok si Tita at Tito dahil sa nerbyoso din sila
**Gabrielle’s Point of View** Lumipas ang araw, buwan, at naging taon. Hindi ko alam kung tinanggap ko na ba ang kapalaran ko o sadyang wala na akong ibang choice. Nang makita ng mga magulang ko at mga magulang ni Kristine ang pagiging mabuting padre de pamilya ko, binigyan nila ako ng posisyon sa kompanya. Hindi naging madaling makuha ang tiwala nila. Hindi ko rin naman inaasahan na sa tuwing gagawin ko ang tingin kong makakabuti sa bata, nakikita nilang responsable ako. Mula nang ipinanganak si Kimberly, naging katulong ako ni Kristine sa lahat. Ako ang hands-on sa paglilinis ng dede niya sa gabi. Ako ang naglalaba ng mga tinaihan niyang kumot, lampin, at damit. Pinagawa sa akin ni Lola ang mga bagay na iyon para daw maging close ako sa anak ko. Magandang lumaki ang bata na close sa daddy niya, kaya ginagawa ko ang makakaya ko. Kung tulog si Kristine sa gabi, ako ang bumabangon para patahanin siya kapag nagigising. Ako rin ang nagtitimpla ng gatas at nagpapalit ng diaper para mabi
Eumerriah's Point of View "Nasaan na ba kayo? Hindi ko kayo makita! Kanina pa ako paikot-ikot dito sa airport." Sumisigaw na tawag ni Manager Kim sa cellphone. Medyo inilayo ko pa ito dahil sa lakas ng pagkakasigaw niya masakit sa tenga. "Kababa lang namin, mag-CR lang muna ako." Sabi ko habang naglalakad papuntang comform room. "What do you mean? Hindi mo siya kasama?" Tanong niya sa akin. "He is with his father. Susunod daw sila pagkakuha nila ng release paper ni Dustine. Alam mo naman ang dalawang iyon hindi mapaghiwalay!" Nauna na akong umuwi ng pilipinas dahil ngayon ang schedule ng flight ko, actually dapat ay kasama sila ngunit hindi natuloy dahil na-delay ang release ng mga papers niya. Maninirahan na kasi kami dito sa pilipinas, Dustine is old enough para mauanawaan kung bakit kailangan naming umuwi ng pilipinas. Matapos kong mag-retouch ay agad akong lumabas. Sa exit mismo ng airport ay nakita ko si Manager Kim may banner pa ito na parang sa mga fans ko. Noong papalapit
**Eumerriah's Point of View**"Mamaya ka na bumababa," awat sa akin ni Manager Kim. "Bakit? Anong mayroon?" Sumilip ako sa bintana ng kotse at nakita ang magagarang sasakyan sa labas ng isang malaking bahay."Dito ka lang, pupuntahan ko si Shaira." Hinawakan pa ni Manager Kim ang kamay ko bago umalis. Nagmamadali siyang pumasok sa loob ng bahay. Nanatili akong nakasilip mula sa kotse.Hindi na ako mapakali, nag-aalala para kay Justine at Shaira. Binuksan ko ang bintana ng kotse at narinig ang ilang pagtaas ng boses. Agad kong binuksan ang kotse at nagmadaling bumaba. Pumasok ako sa loob ng bahay.Naabutan ko si Jerome na sasampalin si Shaira, kaya hinawakan ko ito at pilipitin. Gulat ang naging reaksyon nila, maging si Jerome; hindi niya agad ininda ang sakit ng kamay niya."Yumi!!" "Mommy!!" "Eumerriah!" "Eumerriah?" kunot ang noong tanong ni Jerome. Tinulak ko ang kamay niya, at dahil sa sakit, agad siyang bumagsak. "Mananakit ka talaga ng babae? Talagang bumababa ka sa ganyan
15 years ago,Eumerriah's Point of View "Pakasalanan mo si Jerome!" galit na sabi ni Daddy, habang tinitigan ako ng mariin.Huminga ako ng malalim bago sumagot. "Pero, Dad, alam naman nating hindi ko na siya kayang balikan.""Dahil ano? Dahil sa kapatid niya? Alam mo bang nilalagay mo sa kapahamakan si Gabrielle?" Lumalim ang mga mata niya, at may bigat sa bawat salitang binibitiwan niya.Napatingin ako sa kanya, litong-lito. "Ano pong ibig niyong sabihin?"Nag-aalangan si Mommy, biglang hinawakan ang braso ni Daddy. "Mahal, wag mo na sabihin kay Yumi ang bagay na iyan," pakiusap niya, tila may pag-aalala sa kanyang boses.Pero matatag si Daddy, hindi nagpatinag. "Hindi, kailangan niyang malaman para matauhan siya. Ang lakas ng loob magpabuntis sa lalaking iyon."Napalunok ako, unti-unti nang tumitindi ang kaba sa aking dibdib. "Ano po ba kasi iyon?!"Lumapit si Daddy, malamig ang tingin niya sa akin. "Kaya nilang patayin si Gabrielle, huwag lang kayong magkatuluyan."Parang nabingi
Eumerriah's Point of ViewSa tagal naming nag-uusap ni Gabrielle, hindi kami magkasundo. Hindi ko maunawaan kung bakit niya kailangang ilayo ang sarili niya sa amin. Lumabas na ang lahat ng katotohanan—ang tungkol sa kasal nila ni Kristine at ang naging takbo ng buhay niya kasama si Paul. Nagsisisi na rin siya, at maging si Paul ay tila napansin ang kanyang mga pagkakamali."Hindi mo talaga ako nauunawaan," sabi ni Gabrielle, may halong frustration sa boses."Edi ipa-intindi mo sa akin!" sagot ko, hindi na rin nakapagpigil."Sige, matanong kita. Bakit pinili mong lumayo at magtago, aber? Labing limang taon! Labing limang taon kong hindi nakita at nakasama ang anak ko, tapos malalaman kong legally anak siya ni Shaira! Paano mo ipapaliwanag sa akin ang bagay na iyon, ha?" tanong niya, puno ng galit at pagkabigo."Makinig ka!" sabi ko, halos hindi ko na maitago ang sakit sa boses ko. "Nawalan ng anak si Shaira dahil sa naging asawa mo! Ano sa tingin mo ang gagawin ko? Natural, inisip ko
Eumerriah's Point of View"Nasaan siya?" tanong ko kay Kate, diretso at puno ng curiosity."Kung gusto mong malaman, sumunod ka sa akin," sagot niya, sabay pasok sa kanyang kotse. Tumango ako, ngunit imbes na mag-drive ng sarili kong sasakyan, nagmadali akong pumasok sa passenger seat ng kotse niya.Napakunot ang noo niya at binigyan ako ng tingin na parang nagtatanong. "Bakit ang tamad mong mag-drive?" tanong niya, may halong inis."Gusto kong sumakay sa kotse ng babaeng gustong-gusto ako dati," sabi ko, nagpapatawa na rin para mawala ang tensyon."Tsk! Kung hindi dahil kay Kuya Gabrielle, hindi kita magugustuhan," bawi niya, pero may nakakalokong ngiti sa mga labi."What do you mean?" tanong ko, medyo naguguluhan pero alam kong may something siyang tinatago."Secret," sagot niya, sabay tawa habang nagmamaneho.Napatingin ako sa labas ng bintana, pero di ko mapigilan ang ngiti sa mukha ko. Hindi ko akalain na ang masiyahing bata noon na palaging nakadikit sa akin, gustong gusto ako,
"Eumerriah!" Tinawag ako ni Kate, ang boses niya ay puno ng alalahanin.Lumingon ako sa kaniya, at nakita ko ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha."Naiisip mo pa din ba siya?" Tanong niya, ang tinig ay puno ng pag-aalala. "Kung kamusta man lang ba siya?"Tahimik akong tumayo at binugaw ang mga tao sa paligid, tila may nararamdaman akong bigat. Naisip ko si Gabrielle. Sa lahat ng nangyari, siya pa rin ang nagbigay ng damdamin sa aking puso, pero hindi ko alam kung paano ko siya haharapin ngayon."Ano bang nais mong iparating?" tanong ko, pilit na tinatago ang nararamdaman."I just wanted you to know," sabi ni Kate, ang kanyang boses ay seryoso, "na noon pa lang nahirapan na siyang tanggapin na nawala ka ng ganoon lang. Tapos bigla kang bumalik at inisip na pinabayaan ka niya, na hindi ka man lang hinanap?"Habang binabasa ko ang kanyang mga salita, parang sumabog ang sakit sa aking dibdib. Naramdaman ko ang pighati ni Gabrielle sa mga taon ng pagkawala ko, ngunit hindi ko rin kaya
"Another movie you slay!" bati ni Shaira, habang yakap ako ng mahigpit."Napakagaling talaga ng mommy ko," puri ni Justine na ngayon ay nakaayos na parang ganap na binata na, ang buhok ay maayos, at ang suot na amerikana ay tumatakip sa kanyang buong katawan. Tumingin siya sa akin ng may labis na paghanga, at para bang natutunan niya ang mga bagay na ito mula sa akin."You always pretty, Mommy," sabi ni Dustine, na kahit bata pa, may mga simpleng salita na kayang magpasaya sa puso ko. Nakangiti siya sa akin, ang mga mata ay puno ng kasiyahan at pagmamahal."Ang napakaganda at walang kupas sa galing," papuri naman ni Jayson, na tumayo sa aking tabi, ang mga mata ay puno ng paggalang.Kakatapos lang ng premier night ng isa sa mga pinakamatagumpay naming pelikula ni Jerome. Ang kwento namin sa pelikula ay punong-puno ng emosyon, at hindi ko inisip na magiging ganito ang lahat. Matapos ang ilang linggong hirap at pagod, ang pagkakataon na ito ay nagbigay saya at tagumpay sa amin.Nasa git
Eumerriah's Point of View Sa loob ng anim na buwan, nasa maayos ang lahat. Walang gulo, walang away, kahit madalas ko nang katrabaho si Jerome."Siya pa din ba hanggang ngayon?" tanong ni Jerome."Eh, ano naman sa'yo?" Sagot ko, medyo matalim ang tono.Para bang wala siyang pakialam sa mga nangyari noon. Na parang hindi siya ang lalaking minsang kinabaliwan ko."Kung sana pinagpatuloy mo lang ang pagiging baliw sa'kin, baka natutunan ko pa 'yang mahalin ka," biro ko."Sabi mo e," sagot niya, tila walang malasakit."Ang tigas mo na ngayon, ah. Parang hindi ka nabaliw sa'kin noon," patuloy ko."It's been 17 years and still? Hindi ka pa rin ba nakaka-move on? Hindi mo nga nagawang ipaglaban ang bestfriend kong una mong minahal, ako pa kaya na ginamit mo lang?""Eh, hindi ko kasalanan kung hindi siya matanggap ng pamilya ko.""Kasalanan mong pinaasa mo siya at hindi minahal ng totoo.""Anong alam mo sa pagmamahal ng totoo?""Eh, ikaw? Anong alam mo? Hindi na tayo mga bata para dyan! Kung
Eumerriah's Point of View Tatlong buwan na ang lumipas simula nang biglaang pagkawala ni Gabrielle, at walang sinuman ang nakarinig ng balita mula sa kanya. Lahat sila'y nag-aalala—pati sina Kristine at Kimberly ay naguguluhan na rin sa nangyayari. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila na pati ako’y wala ring ideya kung nasaan siya o kung kailan siya babalik.Sa kabila ng lahat ng ito, ang buhay namin ni Shaira ay unti-unting bumalik sa dati. Ako ang patuloy na nagtatrabaho para sa aming pamilya, habang si Shaira naman ang naiiwan sa bahay upang asikasuhin ang mga gawain at si Justine. Naging maayos ang daloy ng mga araw, ngunit ang bigat ng mga tanong na walang kasagutan ay laging naroon."Hanggang ngayon ba, wala pa ring paramdam si Gabrielle?" tanong ni Shaira, habang iniayos ang mga laruan ni Dustine sa sahig.Umiling ako, naramdaman ko ang lungkot sa aking dibdib. "Kahit si Kristine ay nagtatanong na rin sa akin. Nagkakagulo na daw sa kumpanya nila dahil sa biglaan niyang
Eumerriah's Point of ViewNakarecover na si Justine mula sa kanyang karamdaman, at sa kabila ng lahat ng nangyari, malaki ang pasasalamat ko kay Gabrielle. Ang kanyang suporta sa amin ay hindi ko malilimutan. Ngunit pagkatapos ng aming pagkikita at nang malaman kong ang matalik niyang kaibigan na si Paul ang tunay na ama ni Kimberly, parang isang matinding tinik ang naalis mula sa kaniya, ngunit hindi ko pa rin maipaliwanag ang tunay na nararamdaman niyang nararamdamanDalawang linggo na ang nakalipas mula nang matuklasan ko ang katotohanan, ngunit wala na akong balita mula kay Gabrielle. Nawawala siya, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya matagpuan. Ang kanyang pagkawala ay tila isang bagong pahirap na dumagdag sa aking mga pagsubok.Sa gitna ng lahat ng ito, napapadalas ang pagbisita ni Jayson sa aming bahay. Ayaw ni Justine na magpaligo sa ibang tao, kaya't mas pinili naming huwag mag-hire ng personal nurse. Minsan, nakikita ko siyang nag-aalala at nagtatago ng kanyang tunay na n
Gabrielle's Point of ViewHindi ko alam kung paano ko nagawang iwan ang lahat. Minsan, parang panaginip lang ang lahat ng ito—ang buhay na iniwan ko, ang pamilya na sinira ko. Pero ito ang realidad na ginawa ko sa sarili ko, at sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging malinaw sa akin kung gaano kalaking pagkakamali ang nagawa ko.Si Kristine, ang babaeng nakasama ko ng maraming taon, ang ina ng anak kong si Kimberly. Bumuo kami ng pamilya, isang pamilya na minsan kong pinangarap na magiging masaya at buo hanggang sa huli. Pero ngayon, wala na iyon. At ako ang may kasalanan. Nagsimula ang lahat nang bumalik si Eumerriah sa buhay ko. Hindi ko inasahan na makikita ko pa siya muli, na mararamdaman ko ulit ang mga damdamin na matagal ko nang inilibing. Akala ko, tapos na ang lahat sa amin ni Eumerriah. Akala ko, kaya ko na siyang kalimutan, kaya kong magpatuloy sa buhay kasama si Kristine at si Kimberly. Pero nang makita ko si Eumerriah, biglang bumalik ang lahat ng damdamin na iyon—mga d