R-18 WARNIIIING!!!!!
Nasa likuran namin si Benedict habang si Cheska ay sumabay sa amin papasok ng hotel. Dumaan kami sa mahabang hallway bago nakarating sa event place. Maraming tao ang nandooon. Marami ang bumati sa amin lalo na kay Benedict. Hindi naman maipagkakaila ang tikas at kakaibang tindig ng magakapatid na ito. Samahan pa ni Cheska na kahig ang pangit ng mukha ay sexy naman ang katawan pero mas pangit ang ugali. Madaming binabati si Sherwin na bisita. Habang si Cheska naman ay nakikipag socialize din. Sobrang napagod ako maghapon kaya naman na-upo na lang ako sa isang tabi. Habang sumisimsim ng alak sa baso ay naramdaman ko na may nakatingin sa akin mula sa malayo. Nang mahanap ko ito ay nagsalubong ang aming mga mata. Si Benedict Lauranz Sanmiego! Masamang nakatitig sa akin na para bang kinakain ang buong pagkatao ko. Ang hallway na dinaanan namin kanina ay nandoon siya sa entrada, natayo habang may kausap. Pero hindi naka-focus sa kausap ang atensyon ni Benedict. Sinubukan ko na lang hayaan. Alam ko kasing matatapos din ang pagtitig niya sa akin. Pero nagkamali ako, tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa saka naglakad palabas ng event place. Sa makapal na kurtina ay nawala siya. Hindi ko alam pero napasunod ako sa kaniya. Diretso ko ding hinawi ang kurtina at isang hallway ang nandoon, magkabilang gilid ay mga kwarto. Habang palinga-linga ako, may nakita akong isang nakabukas na pinto. Dahan-dahan akong lumapit pero agad akong hinila ng braso na mula sa loob na iyon. Dahil sa biglaang paghila sa akin ay bumagsak ako. Bumagsak ako sa bisig ng lalaking humila sa akin. "Ano bang ginagawa mo? Kanina lang tayo naghiway di ba?" Naiirita kong tanong habang nasa ibabaw pa din niya. "Ikaw? Bakit ka sumunod sa akin dito? Nandyan ang fiance mo, bakit hindi ka sumama sa kaniya?" Balik niyang tanong sakin. Dahan-dahan akong tumayo at ganoon din siya. Isinara niya ang pintua at hinila ako papasok sa loob ng kwarto. Itinulak niya ako sa kama at pwersahan sanang huhubarin ang damit ko ng pigilan ko siya. "Huwag mo sirain! Baka mapahamak ako lalo." Bala ko sa kaniya. Huminahon naman siya at agad ns lang akong hinalikan. Madilim ang paligid. At hindi ko makita ng buo ang itsura niya. Ang sakit nga ng katawan ko dahil sunod-sunod na ginagawa naming dalawa. Kinabahan naman ako dahil doon. Mula sa loob ng silid, narinig ko ang mababa at may kahulugang pagtawa ng lalaki. Bago pa siya makapag-react, biglang hinawakan ni Benedict ang braso ko. "Dapat hindi pa nawawala ang epekto ng ininom mong pills kanina," bulong nito sa tainga, at agad kong naramdaman ang masamang pakiramdam. "Sayang naman, kung hindi magagamit di ba?" natatawang dagdag pa ng lalaki. Agad niya ako siniil ng halik. Gumanti naman ako habang dahan-dahang inaalis ang butones ng polo niya. Siya naman ay maingat na inaalis ang pagkakabuhol ng dress ko sa likod. Backless kasi ito at sobrang sexy'ng tingnan. Fitted black ito na kitang kita ang hubog ng katawan ko. Nang maalis na niya ang pagkakatali sa leeg ko at likod ko ay bumagsak ito sa sahig. Tumambad na naman sa kaniya ang hubad kong katawan. Inalis niya ang t-back ko at agad na tinulak ulit sa kama. Tumigil siya sandali kaya naman napahiya ako. Narinig ko ang pag-alis ng belt niya kaya naisip kong naghubad na siya ng kaniyang suot na pantalon. Hindi na ako naghintay pa, tumago na ako sa loob ng comforter. "Anong ginagawa mo dyan?" Tanong ni Benedict sa akin. "Malamig ang aircon! Hinubaran mo ako di ba!" Hinila naman ni Benedict ang paa ko at saktong inibabawan ako. "Bakit hindi mo subukang gawin ngayon ang nais mong gawin kanina! Gusto kong maramdaman iyon." Sabi niya sa tenga ko. Nakaramdaman naman ako ng init sa katawan dahil sa sinabi niya. Niyakap muna ako benedict saka hinigit ako paupo. Nang makaupo na kami, agad niyang hinawakan ang pisngi ko ng kaniyang dalawang kamay. Saka ako siniil ng halik, ang kamay niya ay gumalaw papunta sa likod ko. Nagbigay ito ng kakaibang init ng katawan sa akin. Bumababa ang halik niya papunta sa hinaharap ko. Hinigit niya ako palapit sa kaniya. Kaya naman napaliyad ako nang s******n niya ang kanang suso ko. "Ughhhh..." Ungol ko nang pagsabayin niya ang pagsuso at paglamas sa parehong hinaharap ko. Itinuon ko sa dalawang kamay sa likod bilang suporta. Ibinuka ko ang hita ko sa harapan niya. Patuloy lang siya sa ginagawa niyang pagkain sa hinaharap ko. Ilang sandali lang ay bumababa siya ng halik sa tyan ko. Doon ko na siya pinatigil. "Akala ko ba? Gawin ko ngayon ang gusto kong gawin sa iyo kanina." pigil ko sa kaniya. "Bakit? Anong alam mong gawin? May alam ka bang gawin?" Alam kong nakangisi si Benedict habang nagsasalita. "Aba! Bat parang ininsulto mo ako! Kung gusto mo, subukan mo ako! Humiga ka dyan at papaligayahin kita!" Tinulak ko si Benedict pahiga. Ipinuwesto ko siya sa pagitang ng hita ko. Narinig ko pa ang paghalakhak niya ng sinimulan ko siyang halikan sa leeg. "This is the right way to kiss!!" Utos niya sa akin saka hinigit ang ulo ko papalapit sa kaniya. Hinalikan niya ako. Gumanti lang ako sa paghalik niya habang nanatili sa ibabaw niya. "Ganyan! Ganyan mo halikan ako leeg ko. Ganyan lang! Huwag mong basta na lang s******n, kailangan mong lagyan ng ritmo!" Turo niya sa akin. "Tinuturuan mo ba ako?" Naiinis kong tanong. "Mukhang ayaw mo pang matuto! Ang taas ng pride mo, ako na lang ang magtatrabaho!" Sabi niya saka niya ako inikot at siya ang pumaibabaw. "Hindi ko ba nararamdaman? Tayong tayo na siya oh!" Sabi niya ng natatawa at hinampas sa hita ko. "Kung gusto mong ganahan, huwag ka masyadong magsalita o magsabi ng kung ano-ano." "Ughhhh. .aaaaaah." Ungol ko ng bigla niyang ipasok ang daliri niya sa pagkababae ko. Hindi na siya nagsalita, muli niya lang akong hinalikan sa labi. Bumalik sa suso ko habang patuloy na pini-finger ang pagkababae ko. Wala akong ibang nagawa kundi ang umungol at ibaling kung saaan saan ang ulo ko. Hanggang sa ipasok niya ang pagkalalaki niya sa akin. "Aaaaaah.. ..ah....ang saraaaaap...."Gusto ko lang naman humingi ng tulong, pero ang kapalit ay halos hindi ko na kayanin. Matapos ang hindi mabilang na p********k namin, pakiramdam ko ay tuluyan na akong guguho. Nakahiga ako sa kama, pinagmamasdan si Benedect habang lumalabas siya mula sa banyo. Walang emosyon ang kanyang mukha—tulad ng dati, malamig at walang pakialam. Isinuot niya ang kanyang bathrobe nang walang pagmamadali, saka niya ako tinapunan ng tingin. “Ano na naman ang gusto mo?” Kumurap ako nang inosente. “Wala.” Napangisi siya. “Talaga?” Bigla niyang hinapit ang pisngi ko gamit ang dalawang daliri, mahigpit na hinawakan na nag-iwan ng pulang marka. Pinakawalan niya rin agad ako, saka walang pakialam na kinuha ang kanyang relo at isinuot ito na parang wala lang nangyari. Pinanood ko siya at huminga nang malalim bago ako nagsalita sa mahinang tinig. “Pero ilang beses mo na akong nakuha. Matagal na akong iyo… Hindi ba dapat managot ka?” Nanatiling malamig ang kanyang titig, gaya ng unang beses niyang t
Nararamdaman kong nasisiyahan si Cheska sa pakiramdam na pinoprotektado siya ni Sherwin. Ginamit ko na ang taktikang ito nang maraming beses noon, at palaging nagiging epektibo. Pero halos suko na ako rito! Lalo na ngayon—may isang lalaking patuloy na nagpapaliyab ng damdamin ko! "Wala akong pakialam sa kung anong nangyayari sa inyong dalawa, basta huwag mo akong bastusin sa harapan ko." "Bastos? Aba, ang tapang mo na ngayon! Isipin mo ang gastusin sa pagpapagamot ng kapatid mo—saan mo kinukuha ang lakas ng loob para kausapin ako nang ganiyan?" "Gawin mo kung ano ang gusto mo!" Matapos kong sabihin iyon, ibinaba ko ang telepono, niyakap si Benedict sa leeg, at buong pananabik na idinikit ang aking mga labi sa Adam’s apple niya. Ngunit bigla niya akong itinulak palayo. Tumayo siya at nagsimulang isuot ang kanyang kamiseta. "Benedict!" Napangiwi ako sa inis. Bakit ba napakainitin ng ulo ng lalaking ito? Hinahabol niya ako kapag hindi ko siya gusto, pero kapag gusto
“Totoo ba ang tsismis?”“Karaniwan na ang ganitong bagay sa mayayamang pamilya...”“Tsk, tsk, magkapatid na babae na nag-aagawan sa iisang lalaki?”Para akong nagliyab sa inis habang pinakikinggan ang bulung-bulungan sa paligid. Pakiramdam ko, ako ang ginagawang clown na pinagtatawanan ng lahat. Ngunit bago pa ako tuluyang lamunin ng kahihiyan, may ginawa si Benedict.Sa isang napakakalmadong kilos, binili niya ang isang napakamahal na kuwintas at opisyal na inanunsyo, sa pangalan ng pamilya Sanmiego, na ibibigay niya ito sa kanyang magiging asawa—ako.Nagulat ang lahat sa sinabi niya. Mabilis na napuno ng sorpresa at inggit ang mga mata ng mga tao habang nakatingin sila sa akin. Ngunit higit sa lahat, mas lalong tumindi ang interes nila sa kumplikadong relasyon ng pamilya SanmiegoLumingon ako kay Benedict, hindi sigurado kung ano ang dapat kong maramdaman. Ginawa ba niya ito dahil naaawa siya sa akin? O gusto lang niyang protektahan ang pangalan ng pamilya Sanmiego upang hindi sila
Sherwin’s Point of ViewGalit na galit ako kay Sunshine, pero nang makita ko ang ngiti niyang iyon, bigla akong natigilan.Parang may magnet na humila sa paningin ko, hindi ko na matanggal ang mata ko sa kanya. Kung si Cheska ay parang isang maputing epiphyllum na mabango at marupok, si Sunshine ngayon ay isang pulang rosas—mainit, matapang, at kaakit-akit.Dati, akala ko ang boring at luma ng dating niya. Hindi ko akalain na ang isang simpleng ngiti niya lang pala ay kayang magpabago ng lahat.Nagulat ako, pero hindi ko pa natutunan kung paano iproseso ang nararamdaman ko, nang biglang naputol ang iniisip ko dahil kay Cheska."Sherwin, sorry. Napahiya kita kanina. Pasensya na talaga..." Tanggal niya sa bracelet, mukhang maiiyak na siya. "Dapat naman talaga sa kanya ito. Ako lang naman ang umasang akin ito."Hindi ko na siya pinansin. Tumingin ako kay Sunshine, sabay kunot noo. "Ang tanda mo na, hindi mo ba kayang magparaya sa kapatid mo?"Ngumiti lang siya kay Cheska, pero may halong
Pagbalik ko sa aking silid, hindi ko na kinaya ang bigat sa aking puso. Ang sakit, ang frustration—napakahirap dalhin. Bumagsak ako sa kama, ibinaon ang mukha sa unan, pilit pinipigilan ang emosyon na bumabaha sa loob ko.Nanginig ang aking balikat habang tahimik akong humikbi. Hindi ko alam kung gaano ako katagal na ganoon, pero sa kalaunan, pinilit kong iangat ang aking ulo. Namamaga ang aking mga mata, mahapdi mula sa pagluha, at ramdam ko pa rin ang basa sa aking pisngi.Ngunit pilit akong ngumiti—mahina, mapait—at bumulong sa sarili, "Ayos lang..."Palagi ko itong ginagawa, ang i-comfort ang sarili ko dahil no one did it for me. Wala akong ibang kakampi kundi ang sarili ko lang. Iiyak lang ako sandali tapos magiging ayos na din ang lahat.Dahan-dahan kong kinuha ang aking cellphone, nanginginig ang aking mga daliri habang hinanap ang contact ni Benedict. Pinindot ko ang keyboard at nagtipa ng mensahe:[Salamat sa gabi na ito. Ibabalik ko sa'yo ang kwintas.]Mabilis siyang sumagot
Madaling araw pa lang nang, nagising ako tulad ng dati. Pagkatapos maghilamos, nagsimula akong maghanda ng prutas at sabaw ng baboy para bisitahin ang aking kapatid na si Tim sa ospital. Abala ako sa kusina, at bawat galaw ay puno ng pag-aalala at pagmamahal para sa aking kapatid.Habang abala ako, napansin ko si Cheska na nakatayo sa pinto ng kusina, tahimik na pinagmamasdan ako. Naka-ngiti siya, ngunit may kakaibang pakiramdam sa paraan ng kanyang pagtayo, kaya't hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Nagpatuloy ako sa aking ginagawa, ayokong makipag-ugnayan, pero siya'y tahimik na nagmamasid, para bang may kasiyahan sa pagtingin sa akin na abala. Kahit naba-bother ako hinayaan ko na lang siya.Nang tumingin ako at nakita siya, muntik ko nang matapon ang sabaw sa takot."Anong ginagawa mo dito? Bakit ka nakatayo lang diyan nang walang sinasabi?" tanong ko, at ang boses ko'y medyo matalim.Ngumiti siya ng maliwanag at sumagot, "Ang iyong kapatid ang may sakit." Ang mga salita niya ay
Bigla akong kinabahan.Ang tanging taong maaasahan ko ay wala na sa bansa.Alam kong may bigat ang salita ni Lolo Rosendo, pero nasa malayo siya at nagpapagaling pa. Wala akong laban sa kanya sa isyung ito, kaya ang tanging nagawa ko ay sumang-ayon."Ayos lang. Pakisabi na lang kay Lolo Rosendo na binabati ko siya."Pagkababa ko ng telepono, nanghina ako.Wala akong pera o kapangyarihan—parang isdang nakalatag sa hapag, handang paglaruan ng iba. Dalawa lang ang pagpipilian ko ngayon.Pwede akong maghintay hanggang sa engagement party sa Martes. Kung magpapakabait ako, baka makahanap ako ng pagkakataong hingin kay Daddy na tanggalin ang pagbabawal sa pagbisita. Pero pagdating ng araw na iyon, mas marami pang bagay ang ipapasa sa akin—tulad ng mga kasunduan sa engagement at paglipat ng mga ari-arian.Mukhang isang opsyon na lang ang natitira.Binuksan ko ang cellphone ko at tiningnan ang isang video sa album.Sa video, yakap-yakap ni Sherwin si Cheska sa kanilang kwarto. Paulit-ulit ko
“Dad, paki-check nito.”Medyo kumunot ang noo niya, pero kinuha niya pa rin at sinaksak sa computer niya.Pagka-play ng video, agad na bumungad ang mahihinang ungol at mabilis na paghinga.Naglaho ang ekspresyon niya, pero saglit lang.Sa screen, kita ang maseselang eksena ni Cheska at Sherwin—walang edit, walang putol.Pero ang reaksyon na inaasahan kong makita, hindi lumabasSaglit lang, may kumislap sa mga mata niya, pero agad din ‘yung nawala.Para bang… wala lang sa kanya.Para bang… alam na niya.Alam na niya at hinayaan lang niya.“Akala mo ba matatakot mo ‘ko sa ganito?” malamig niyang tanong.Nanginginig ang sikmura ko.“Daddy, ikaw…”Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at dahan-dahang lumapit. Naramdaman ko ang bigat ng presensya niya, parang anino na bumalot sa buong katawan ko.“Huwag mong guluhin ang pamilya,” malamig niyang babala. “Ang trabaho mo lang ay ihanda ang sarili mo sa kasal mo kay Sherwin. Importante ‘yon sa pamilya natin. Kapag gumawa ka ng gulo, masasayang
Simula nang naging team leader ako, parang wala namang masyadong nagbago. May nadagdag lang na coordination group sa trabaho ko—more emails, more updates, more tao na kailangang i-manage. Pero hindi ako nagrereklamo. Gusto ko 'to. Pinaghirapan ko 'to.Kahit pa sinasabing isa akong paratrooper, wala naman akong ginagawang mali simula nang pumasok ako sa kompanya. May iilan na halatang may tingin pa rin—alam mo 'yung tingin na parang, “Ah, kaya ka lang nandiyan dahil may connection ka.” Pero dedma. Hangga’t maayos nilang ginagawa trabaho nila, hindi ko sila aawayin. Lahat tayo nagtatrabaho para mabuhay, hindi para magpahirapan.Pero kahit okay ako sa work, hindi ko pwedeng itangging may isang tao na hindi natuwa sa pagiging "busy ko."Si Benedict.Kahit wala pa siyang sinasabi, ramdam ko na. Mula sa kakaunting tawag, hanggang sa halos wala nang oras sa isa’t isa, parang unti-unti kaming nilalamon ng schedule ko. Kaya nang bigla ko siyang makita sa labas ng office building ko—doon sa pam
Nagulat talaga ako nang makita kong napamulagat si Mr. Castro sa mga plano ko. Ilang salita lang ang sinabi niya, pero bigla siyang natahimik nang makita ang presentasyon ko.Hindi ko mapigilan ang sarili kong mapasimple ang ngiti.Ang bawat sulok ng disenyo ay pinag-isipan ko nang mabuti—pinaghalo ko ang retro at futuristic na tema, gumamit ng mga materyales na abot-kaya pero may dating, at sinigurong pasok lahat sa budget. Lahat ng ‘yon, nakita niya. At higit pa roon, na-appreciate niya.Pero ang hindi ko inaasahan... naantig siya.Sa mismong araw na ‘yon, inaprobahan niya ang proposal ko. At hindi lang ‘yon—nagbigay pa siya ng bagong offer para sa kompanya namin. Yung dating mahigpit at mailap na si Mr. Castro, biglang naging bukas-palad at masigla. Para akong nanaginip.Pagbalik ko sa group chat, parang binagsakan ng bomba ang lahat. Sunod-sunod ang messages. Shocked ang lahat.Pero ang pinaka-galit?Si Cheska.Bigla na lang siyang dumating sa mismong lugar kung saan pumirma si Mr
Bawat salitang binibitawan niya ay parang mga bala ng yelo na direktang tumatama sa puso ko.Hindi ko na napigilan ang panginginig ng buong katawan ko sa sobrang galit. Sobra na na ang emosyon kong nararamdaman, at napadiin ang pagkakakuyom ko ng mga palad. Ramdam ko ang pagbaon ng mga kuko ko sa balat ko—may lumabas nang dugo, pero wala akong naramdamang sakit. Wala. Wala kundi galit.Ang pagputol ng kasunduan sa kasal? Desisyon ’yon ng pamilya Sanmiego Anong kinalaman ko doon?At bakit parang ako pa ang sinisisi nila? Hindi naman ako gano’n kaimportante para mapabago ang desisyon ng isang pamilya gaya ng sa kanila.Tinitigan ko nang diretso ang mga mata ng ama ko, at walang pag-aalinlangang sinabi,“Ako ang magpapagamot sa kapatid ko. Anong magagawa mo bukod sa mag-file ng protection order? Kung sisirain mo ang gamutan ng kapatid ko, hinding-hindi kita patatahimikin. Subukan mo lang kung hindi ka maniwala sa kaya kong gawin.”Bigla siyang umusad palapit, galit na galit, parang gusto
Si tita Michelle ay nakasuot ng madilim na nightgown, medyo magulo ang buhok, at halatang kakatapos lang magising mula sa kama. Medyo namumula ang mukha sa pagkabahala.Sumunod si Daddy, naka-bathrobe pa rin,Pagdating nila, nakita nilang si Cheska ay parang naapi, ang mga mata ay namumugto at puno ng luha, habang ako naman ay mukhang walang pakialam, nakatayo lang ng malamig at walang emosyon.Alam na nila kung sino ang unang naapektohan.Si tita Michelle ay agad na nagmukhang malungkot para kay Cheska, pero nang makita niyang hindi pa nagsasalita si Daddy, naghintay na lang siya ng pagkakataon.Si Daddy ay hindi nakapagpigil, nagkunot ang noo at parang may mga linyang dumaluyong sa noo niya. Tumakbo ang mga salita mula sa bibig niya, malakas at punong-puno ng galit: "Shine, ano bang nangyari sa'yo? Ang kapatid mo ay nagsasalita, tapos ganito ang trato mo? Wala ka bang awa sa kanya?""Ang ibang mga kapatid, binibili pa ang mga bagay para sa isa't isa pagkatapos magtrabaho, pero ikaw,
Dahil naging mas malapit ako sa aking mga kasamahan, napansin kong mas mabilis akong umuunlad. Noon ko lang napagtanto kung gaano kababaw at hilaw ang mga ideya ko noong unang beses akong pumasok sa kumpanya.Sa kabutihang-palad, isa akong hilaw na diyamante—matapos ang tamang paghubog, magiging mas maayos at epektibo ako sa trabahong ito.Bukod sa malalaking proyekto tulad ng para sa isang furniture brand, tumatanggap din ang team namin ng mga customized na disenyo. Sa ganitong pagkakataon, bawat isa sa amin ay nagsusumite ng draft, at ang kliyente ang pipili ng designer na gusto nilang makatrabaho nang mas malapitan.Isa ako sa mga napili. Ang kliyente ko ay isang bagong kasal na mag-asawa na nais kong idisenyo ang kabuuang istilo ng kanilang villa.Hindi sila nagtitipid—ang tanging kondisyon lang nila ay ang "kasiyahan" nila sa resulta. Isang napakalawak na konsepto.Bagama’t mababait silang kausap, mataas ang kanilang mga pamantayan. Alam nilang baguhan pa ako, pero nagustuhan n
Thir Person’s Point of ViewAng lahat ng ito ay nasaksihan ni Charles Chua. At sa loob-loob niya, nakahinga siya nang maluwag.Isang gabi, matapos ang trabaho, nag-iisa siyang umupo sa opisina at may tinawagan. Ang tono niya, may halong saya at mayabang na pagmamataas."Hoy, ayon sa utos mo, napasok ko na ang tao sa studio. Ngayon, mukhang nakapag-adjust na siya nang maayos. Sabihin ko sa ‘yo, napakagaling ng babaeng ‘to."Sa kabilang linya, isang malalim at matigas na tinig ang sumagot, "Mabuti naman kung gano’n! ang galing."Ngumisi si Charles Chua at pabirong sumagot, "Uy, salamat sa papuri! Ang tagal na kitang kilala, pero bihira kang magsabi ng matinong bagay."Ngunit hindi inaasahan ni Charles Chua ang sumunod na sinabi ng kausap."Ang tinutukoy ko, si Sunshine Caparal."Napakurap si Charles Chua at hindi napigilang mapabulalas, "Hala, kuya Ben, akala ko ako ang pinupuri mo!"Dahil sa payak niyang sagot, hindi sinasadyang lumitaw ang tunay na pagkatao ng misteryosong tao—si Bene
Isa na namang linggo ang lumipas.Paulit-ulit naming binago ang plano, at pakiramdam ko, parang torture na ang bawat araw sa opisina. Lalo na sa mga kasamahan ko—kitang-kita ko kung paano bumababa ang morale nila. Kahit si ma’am Amanda, isa sa mga beteranong designer sa studio, ay mukhang nasa bingit na ng pagkabaliw. Sa sobrang stress niya, parang nauubos na ang buhok niya sa kakakamot ng ulo.Hindi ko naman inaasahan, pero isang araw, nakita niyang muli ang design plan na ginawa ko dati. Marahil dala ng kawalan ng pag-asa, sinubukan niyang i-revise ito at ayusin batay sa kanyang panlasa. Ang hindi niya inaasahan—at lalo na ako—ay ang magiging reaksyon ng kliyente.Nang ipresenta niya ang bagong bersyon ng plano, biglang nagbago ang ihip ng hangin. Imbes na puro reklamo at pagkontra, biglang napuno ng kasiyahan ang mukha ng representative ng kumpanya. Halos hindi siya makapaniwala. Paulit-ulit siyang nagpahayag ng papuri. Ang akala kong matagal pang pagtatalunan ay agad na naaprubaha
Isang bagong araw ang nagsimula nang ang banayad na sikat ng araw ay dumaan sa manipis na ulap at marahang bumagsak sa mga lansangan ng siyudad. Sa puso ko, may halong pananabik at kaba habang tinatahak ko ang daan patungo sa studio na nagbigay sa akin ng bagong pag-asa.Pinili kong isuot ang isang simpleng ngunit elegante na propesyonal na kasuotan, at ilang beses kong inayos ang aking makeup sa harap ng salamin. Alam kong unang araw ko ito, kaya gusto kong mag-iwan ng magandang impresyon sa aking mga magiging katrabaho.Ngunit tila isang baldeng malamig na tubig ang sumalubong sa akin pagdating ko sa opisina.Mula sa unang hakbang ko pa lang sa loob ng studio, ramdam ko na agad ang mga kakaibang tingin ng mga katrabaho ko. May halong pagtataka at pagsusuri sa kanilang mga mata, ngunit higit sa lahat, malamig at malayo ang kanilang pakikitungo.Sa pagpapakilala, halatang pinag-usapan na nila ito bago ako dumating. Walang sinuman ang nagpakita ng tunay na interes. Isang maliit na tang
Dahil sa pagkakabit sa akin sa pamilya Sanmiego, marami ang nagdududa sa akin. Ngunit ako mismo ay isa ring biktima.Pagkatapos ng panglabing-anim kong pagkatalo sa paghahanap ng trabaho, mabigat ang bawat hakbang ko sa kalsada. Nagsimula akong magduda sa sarili ko. Baka nga wala akong silbi. Wala na ba akong pag-asang makalaya sa gapos ng tadhana? Habang papalapit ako sa puntong susuko na lang at hayaan ang kapalarang kontrolin ang buhay ko, bigla kong narinig ang tunog ng cellphone ko."Hello, kami po ang VP Design Studio. Si Ms. Sunshine Caparal po ba ito?"Napahinto ako sa paglalakad. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. VP Design Studio? Hindi ba't isa ito sa nangungunang studio sa industriya ng interior design? Bakit nila ako tinawagan?"Opo!" sagot ko agad. "Ano po ang dahilan ng tawag ninyo?""Nabalitaan po namin na naghahanap kayo ng trabaho. Maaari po ba kayong pumunta sa aming studio upang pag-usapan ito?"Nagningning ang mata ko sa pag-asa. Parang liwanag sa madilim na ga