Chapter 2

"Hmm..." namimilipit na daing ni Jamaica. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata at bumungad sa kanya ang hindi pamilyar na silid.

Nasaan siya? Hindi pa siya patay?

Bumangon siya mula sa pagkakahiga, pero agad ding napabalik nang pakiramdam niya ay may bumukas na tahi sa may bandang tagiliran niya. Bumaba ang tingin siya sa sariling katawan. Nakasuot siya ng pang hospital na dami, pero wala naman siya sa hospital. Sa tabi ng kama ay naroon ang mga aparato na naka-connect sa kanya. The room has full of the white and black interior, and the bed and pillow were separated in the gray shade which gives Jamaica the vibes of the male's bedroom causing her to feel something strange.

Inalala niya ang nangyari bago siya nawalan ng malay. Nasa gitna siya ng ulan at naglalakad nang bigla na lamang may sasakyan na humahururot papunta sa kanya, para banggain siya.

Pamilyar ang sasakyan sa kanya pati na rin ang plate number nito. Nasa dulo ng dila niya, hindi niya lang masabi kung kanino niya nakita ang sasakyan na ganon.

Suddenly, someone opened the door and from it, a tall, handsome, and gorgeous man entered carrying a tray of food. Kasunod nito ang matandang babae, tulak-tulak naman ang cart na may lamang na mga tela.

Napahinto ang lalaki nang makita si Jamaica at natigilan pa sandali. "You're awake..." anito at ngumiti sa kanya.

"Sino ka? Nasaan ako? Anong nangyari?" sunod-sunod na tanong ni Jamaica.

Nilingon ng lalaki ang matandang babae at sumenyas dito na iwan silang dalawa. Nang malakas naman ang matandang babae ay humila ng upuan ang lalaki, at naupo ito sa harapan ni Jamaica.

"My men reported me that something bad happened to you," bulalas ng lalaki.

Kumunot naman ang noo ni Jamaica. Hindi niya naiintindihan ang sinasabi nito. "Your men? What do you mean by that?"

"Pinababantayan kita sa mga tao ko."

Umawang ang bibig ni Jamaica sa narinig mula sa lalaki. Tinitigan niya ito, pero wala siyang makita na ibang reaksyon nito kundi ang pag-aalala. Hindi naman ito mukhang masamang tao. Pero sino ba ito?

"Bakit mo ginagawa iyon? Do we know each other? Nagkakilala na ba tayo noon?" There's something on this man na hindi maipaliwanag ni Jamaica. Magaan ang loob niya rito. Hindi siya nakakaramdam ng kahit anong kaba na nasa puder siya nito ngayon.

Bata pa lang siya ay nasa bahay ampunan na siya. Ang sabi sa kanya ng mga madre, nakita raw siya sa labas ng bahay ampunan at mukhang kapapanganak pa lang sa kanya noon. Kaya bilang lang din ang kilala niya. Hindi niya matandaan na nagkita na sila ng lalaking ito.

"I'm Kyle, Jamaica... I'm your brother," pag-amin ng lalaki. Parang nabingi pa sandali si Jamaica. Hindi siya nakapagsalita agad. Kaya nagpatuloy ang lalaki. "When I found out I still have a sister, ipinahanap kita agad. Araw-araw kita pinababantayan para lang matiyak na ayos ka. Noong una ay masaya ako na nakikita na masaya ka sa asawa mo. Gusto kita lapitan dati pa at magpakilala sayo na ako ang kuya mo, pero naisip ko na baka hindi mo naman ako kailangan..."

Napahawak si Jamaica sa ulo niya. Sumasakit iyon, kumikirot at parang pinupukpok ng martilyo. Tumama ata ang ulo niya sa matigas na bagay nang mahulog siya sa bangin, isama mo pa ang nalaman niya ngayon na may kuya pa pala siya. Hindi pa siya ulilang lubos.

"What happened? Masakit ang ulo mo?" tarantang tumayo si Kyle para daluhan siya.

"Ahh! Ang sakit!" daing niya at namilipit sa sakit. Hindi na niya alam ang mga sumunod na nangyari dahil naramdaman niya na lang na may itinurok sa kanya si Kyle.

Bago siya nawalan ng malay ay narinig niya si Kyle na kausap ang doktor. Nang magising siya ay iba na naman ang suot niya. Hindi niya alam kung ilang oras nakatulog, pero madilim na sa labas ng binta kaya sa tingin niya ay gabi na.

Bumukas ang pintuan ng silid. She was expecting to see Kyle, pero ang matandang babae ang pumasok.

"Pumunta ako dahil nakita kong gising ka na," sabi ng matanda.

Tumingala naman si Jamaica at nakitang may CCTV nga ang silid kung nasaan siya ngayon.

"S-Si... Kyle po?" Kailangan niya ito makausap. Marami siyang katanungan dito kung ano ba ang nangyari. Kung bakit siya napunta sa bahay ampunan. At kung nasaan ang mga magulang nila.

Tumungo sa bintana ang matanda at isinarado iyon. Hinawi rin nito ang kurtina. "Nagkaroon ng emergency sa kompanya kaya kinailangan niya umalis. Pero ang sabi niya ay pipilitin niyang umuwi ngayon." Naglakad ito papunta sa kanya at inayos ang kumot niya. "Magpalakas ka, kailangan mo lumakas. Marami kayong dapat pag-usapan ng kuya mo. Marami siya sayong ikukwento."

At katulad ng sinabi ng matanda kay Jamaica, bumalik nga ng gabing iyon si Kyle. Pero hindi muna nito sinabi kung ano ba talaga ang nangyari, kung bakit magkahiwalay silang lumaki. Nangako ito sa kanya na kapag bumalik na ang lakas niya at naging maayos na siya ay sasabihin nito ang lahat.

Wthin four months, Jamaica's condition has improved. She can move her body, except for her knees. She still can't walk, but she has therapy three times a week.

"Manang, masasaktan lang siya lalo kung malalaman niya," boses ni Kyle ang narinig ni Jamaica pagkababa niya ng hagdan at tinungo ang kusina.

"Iho, mas mabuti ng alam niya ang tungkol sa ginawa ng asawa niya," giit naman ni Manang.

Mahigpit na kumapit si Jamaica sa tungkod niya nang marinig na siya at si Dimitri ang pinag-uusapan nila Kyle.

Ano ang tungkol kay Dimitri? Bukod sa niloko siya nito at ipinagpalit, may iba pa ba siya dapat malaman?

"Anong ginawa ni Dimitri?" nagtatangis ang bagang niyang tanong. Agad namang humiwalay si Manang kay Kyle at ipinaubaya na ang pagpapaliwanag.

"Bakit hindi ka pa natutulog?" pag-iiba ng usapan ni Kyle.

"Anong ginawa ng asawa ko," pag-uulit ni Jamaica, mariin kaysa sa una.

Kyle remained silent, taking a few deep breaths before finally speaking. “It was his car that hit you. Mukhang siya rin ang driver ng araw na iyon at sinadya talaga na banggain ka."

Akala ni Jamaica ay pinakamasakit na ang niloko siya ni Dimitri. Hindi niya alam na may mas sasakit pa pala roon. Hindi pa ito nakontento na palitan siya. Gusto pa talaga nito na mawala siya.

"Huwag mo sayangin ang mga luha mo sa kanya," ngitngit ni Kyle, mataas ang boses nito. "Parati ka na lang ba iiyak kapag naaalala mo siya?"

Kahit pa magalit sa kanya ang kapatid ay hindi niya pa rin maiwasan na hindi umiyak. Kusa na lamang bumabagsak ang mga luha niya. Hindi niya alam na mas masahol pa pala sa isang hayop ang asawa niya.

"Ginamit ka lang niya, Jamaica," dagdag pa ni Kyle. "At ngayong nasa itaas na siya at maabot ang mga pangarap niya, wala ka ng silbi sa kanya. Ang alam niya ay patay ka na kaya kaya sa makalawa ay papakasalan niya ang bilyonaryang si Callista. Para ano? Para saan? Para sa pera—Iyon lang ang importante sa kanya."

Mas lalo pa siyang humagulhol sa pag-iyak. Umiling-iling siya para patigilin ang kapatid sa mga sinasabi nito. Masyadong nang masakit. Sobra-sobra na ang pagdurusa niya.

Nabitawan niya ang tungkod at natumba, mabuti na lamang at naagapan siya ni Kyle at nasalo. "Please, stop crying. I don't wanna see you like this," pakiusap ng kapatid.

Ikinuyom ni Jamaica ang kamao at isinubsob ang mukha sa dibdib ni Kyle. Halos kagatin na niya ang dila para lang patahanin ang sarili sa pag-iyak. Tama ang kuya niya. Hindi siya dapat umiiyak sa lalaking katulad ni Dimitri. Pero hindi rin pwedeng siya lang ang magdudusa. Hindi siya papayag na basta na lang palagpasin ang mga ginawa sa kanya ng asawa niya.

"Revenge," she pleaded, sobbing. "I want to get revenge on them. Please, help me... I want to make them bleed and kneel in front of me."