"Do you think we need to take her to a doctor na?"
Nagmulat ako ng mga mata dahil sa mga boses na naririnig. Ceiling ng kwarto ko ang kaagad na sumalubong sa akin. Gosh, what happened? Ang huling naaalala ko lang ay bumagsak ako dahil sa sobrang hilo.
"Oh, she's awake!" rinig kong boses ni Elli. Isa-isa silang lumapit sa akin at hinawakan ang noo ko. Iritado kong tinanggal 'yon at pinaghahampas ang mga kamay nila.
"What the hell are y'all doing?" Umirap ako bago umupo. Inayos ko ang buhok ko bago tanggalin ang kumot na nakabalot sa akin.
"Girl, how are you feeling? You passed out kanina. Gusto mo bang dalhin ka namin sa doctor?" si Mia. Umiling ako bago tumayo. So nung nahimatay ako kanina, ibig bang sabihin non, hindi pa ako naliligo?
Yuck. Amoy swimming pool pa ata ako.
&
I was crying the whole night. Hindi ako pinansin ni mommy buong araw dahil sa sinabi ko. Nasa kwarto ko buong araw si Andro at hindi ako iniwan. Hindi siya nag sasalita, nakikinig lang siya sa iyak ko. "Am I gonna be a bad person if I get rid of this baby, Andro?" humihikbi kong tanong. Humigpit ang yakap niya sa akin at inayos ang buhok ko. "Of course not. You wanna get rid of the baby because of the situation, right? You don't want your child to experience your life whenever you're at your father's house before. You are not a bad person, Azari. You just don't want to make your child's life miserable," mahinahon niyang sabi. Mas lalo akong humikbi. If the situation isn't like this, I would let my child live. I will give her everything I have just to make her happy. Pero hindi pwede, mas lalong gugulo 'yung sitwasyon. Damian and Ria just got engaged, alam ng lahat ng tao
Sa bawat araw na lumilipas ay hindi mawala ang kaba ko. Pakiramdam ko, ano mang oras ay darating si Damian sa hotel unit na tinutuluyan namin. "Here's your r****h, you preggy woman," si Elli. Inilapag niya ang mangkok na may lamang cooked Daikon R****h sa tabi ko. It's been almost two weeks since Ria saw us at the coffee shop. Hindi ko alam kung sinabi niya kay Damian na buntis ako o hindi dahil sa mga nagdaang araw, wala naman akong balita sa kanila. Lalo na kay Damian. Naisip ko tuloy na kahit sabihin ni Ria na buntis ako ay wala siyang pakialam. It's not like I want him to know that I'm pregnant but what if? Paano kung hindi ko ito ipapalaglag pero wala pa rin siyang pakialam sa amin? Okay, that hurts. But it's okay though. He never promised me a thing, he never told me he loves me. Wala siyang pinangako kung hindi 'yung kasal nil
Kinabukasan ay hindi pa pumuputok ang araw ay nasa Caticlan airport na kami. Today is the day that I'm leaving this country. I promise that I won't comeback here anymore unless it's necessary. "Woah, sa inyo 'to, Azari?" manghang tanong ni Mia habang nakatingin sa eroplano na nasa harap namin. Nag kibit ako ng balikat bago pagmasdan din 'yon. "I don't know. I've never seen this one before. Baka kay tita Elena," sagot ko. It is a white and pink private jet. Sigurado akong hindi 'yon kay mommy dahil hindi naman mahilig sa ganyang kulay si mommy. Lalo na ako, I love pink but it's a no for me when it comes to a private jet. I prefer black and gold or white and grey. "Let's go inside," yaya ni mommy. Inalalayan ako ni Andro habang papaakyat sa hagdan para maiwasan ang aksidente. Nang makapasok kami sa loob ay agad akong pinaupo ni Andro s
Years of hardwork. 'Yon ang nangyari sa buhay ko sa mga lumipas na taon. Raising Ali alone is a very hard responsibility. I'm enjoying it though. May mga panahon lang talaga na gusto ko nang sumuko at mawala na lang dahil sa hirap. When Ali reached the age of one, I started building my own jewelry business. I worked hard and invested a lot. All of those hardworks were worth it. My business grew until it become a billion dollar empire. My designs were recognized by a lot of people. Kahit na medyo may kamahalan 'yon ay parati pa ring naso-sold out. Kadalsan pa nga ay umaabot ng nine digits ang mga presyo non tuwing isinasali ko sa bidding. When Ali reached the age of two, we moved out from my mom's house. I know that leaving mom in our house is kinda sad. Wala siyang kasama pero parati naman siyang nag pupunta sa bahay namin. We moved in Seattle and live there alone. Hindi katulad sa Maryland, Ali
"Honey? Come here for a second," tawag ko kay Alistair. I'm packing her clothes because I'll send her to my mom's house later. Bukas kasi ng umaga ang alis ko papuntang Pilipinas kaya ngayon ko siya ihahatid. "Why po?" tanong niya sa akin bago lumapit. Kinuha ko ang stuff toy na regalo sa kanya ni Andro at pinakita 'yon sa kanya. "Do you want to bring this one?" "Yes, po. Mom, can I go to lola Elena's house when we get there? I wanna play with tito Elias po." "Sure, anak. You can always tell lola Alejandra to send you to their house," sagot ko. Nag patuloy ako sa pag-iimpake ng mga gamit niya bago isunod ang mga gamit ko. Nang matapos ay sakto namang tumawag ang secretary ko at sinabing ready na ang eroplano. Ang mga guards ang nag buhat ng mga gamit namin habang ako naman ay buhat ang natu
"You live in Seattle?" tanong ni daddy sa akin. Tumango ako at muling tinitigan ang mukha niya. Daddy aged a lot. Parang buong taon na puro trabaho lang ang ginawa niya at hindi naaalagaan ang sarili niya. "You live alone?" Muli akong tumango. Hindi ko naman pwedeng sabihin na hindi ako nag iisa sa bahay dahil baka mag tanong na naman siya kung sinong kasama ko. I wonder how dad would react if he met my daughter. I'm sure he'll love Ali. "Did you graduated college already?" tanong niya uli. Daddy is very curious, huh? Sabagay, wala naman kasi akong pinaalam sa kanila tungkol sa buhay ko dahil busy ako sa negosyo at sa anak ko. Ni wala nga akong social media account, tanging ang business ko lang ang meron. Nagulat na lang ang mga tao non na business woman na ako. "No, I dropped out after finishing my first year," sagot ko. Halata ang gulat sa mga mata niya pero agad ding
Nang makabalik ako ay inaakyat na nila si daddy sa kwarto. Ako ang nag pakain sa kanya at nag bantay dahil ayaw niya akong umalis sa tabi niya. Lumipas ang oras hanggang sumapit ang hapon. Tulog si daddy kaya si Nerida na lang muna ang pinagbantay ko. Bumaba ako ng bahay at sa sala tumambay. Katulad noon, sobrang tahimik pa rin dito. I wonder if Ria's friends still come here every summer. Paniguradong may kanya-kanya ng buhay ang mga 'yon dahil naka-graduate na sa college. I opened my laptop and started reading the files my secretary sent me. Hindi ganon karami 'yon dahil binasa ko na naman ang iba kahapon. Kahit na naririto ako ay paminsan-minsan ko ring tinitingnan ang daloy ng negosyo ko. Alam kong si daddy ang dapat na iprioritized ko dahil 'yon ang pinunta ko rito pero, kailangan ko rin asikasuhin ang negosyo ko, 'no. Nasa kalagitnaan ako ng pagt-trabaho nang
"Cereful," paalala ko kay daddy. Paalis na kasi kami ngayon papuntang Manila. Sa susunod na araw na ang operasyon ni daddy. Isinakay ng mga hardinero si daddy sa van. Daddy's riding on a wheelchair kasi pinagbawalan siya ng doctor na mag lakad-lakad. Iisang van lang ang sinasakyan namin dahil ayaw akong paalisin ni daddy sa tabi niya. Good thing the van is huge so we can all fit inside. Nang maisakay si daddy ay sumunod naman ako. Tinabihan ko siya at inayos ang upo. Ria is on his other side, pinag-gigitnaan namin siya. Damian is the Driver while Melania is sitting on his side. Simula noong nag-usap kami ni Ria tungkol sa business ni daddy ay hindi na ako inimikan ni Melania. Tuwing darating ako ay aalis siya. Tuwing mag sasalita ako ay mananahimik siya. About sa negosyo naman, the negotiation was very smooth, sobrang laking tulong ng koneksyon ni mommy at ni tita Elena.