Sandaling natigilan si Jace sa inasal ni Michaela. Never in the years he had known her na umakto ito nang ganoon. At kahit na noon pa man ay alam na ng binata na may iba itong damdamin sa kanya, he’d always act professionally. He had clearly set the boundaries between them. Subalit tila yata hindi pa rin iyon maintindihan ng dalaga.Humikbi si Michaela, humigpit ang kayap kay Jace. Mula nang malaman niya kanina sa mga depositors sa kanilang bangko ang tungkol sa nangyari kaay Jace, wala nang laman ang isip ng dalaga kundi si Jace. Ilang taon na niya itong tinatangi. At sa puntong iyon na labis na nilulukob ng pag-aalala nag dibdib para sa lalaking minamahal, hindi na niya kayang pigilin pa ang kanyang damdamin. Kailangan niya si Jace sa kanyang buhay. At kahit na alam niyang na nasa yumao pa rin nitong asawa ang puso nito, hinding-hindi siya susuko makamit lang ang pagmamahal nito.Umiting ang panga ni Jace, hinawakan sa magkabilang balikat ang dalaga at pilit itong inilayo sa kany
Hindi mapakali si Lara habang hinihintay ang resulta ng labtest ng kaibigan na si Erin. Pinilit niya itong magpa-check up na upang malaman ang totoong kalagyaan nito. Noong una, panay ang tanggi nito. Erin was insisting that she would just sleep on it, that she was just probably overworked and the nausea was her body's way of telling her to slow dow. Subalit nang muli itong magsuka kahit wala ulit maisuka, si Lara na ang nagdesisyon na dalhin ito sa ospital. Lara is extremely worried for her friend. Wala na kasi itong kasama sa Pilipinas sa ng close relatives nito. Ang kakaisa-isa nitong kapatid ay naninirahan na sa Australia, naroon na rin ang ama ng kaibigan. Erin has been living alone for years. At hindi na magtataka ang dalaga na marahil, ilang beses nang nangyari iyon sa nakalipas na mga taon tuwing nagkakasakit ang kaibigan. And somehow, Lara felt bad just thinking about it. Four years ago, noong hindi pa niya alam ang tunay niyang pagkatao, Eri did everything she could in he
“Cami! Cami!” patuloy na sigaw ni Lara na para bang kapag ginawa niya iyon ay lalabas nang kusa ang anak sa kinaroroonan nito sa malawak na kakahuyan na iyon na kasalukuyang nasusunog.“M-Ma’am, doon po muna tayo sa gilid, nakakaabala tayo sa mga umaapula sa apoy,” pakiusap ni Gil sa amo, hawak-hawak pa rin ng matanda ang bisig nito.Subalit tila walang naririnig si Lara sa mga oras na iyon, ang isip niya ay nasa anak lamang na hindi niya sigurado kung ligtas ba o nasa kapahamakan.“H-hindi ako aalis dito hanggang wala ang a-anak ko, Manong. Kailangan kong hanapin ang anak ko. Kailangan k-kong makita ang anak ko!” muling sigaw ni Lara, tuluyan nang humagulgol.Maya-maya pa, sunod-sunod na nagsidatingan ang mga trak ng bumbero at ambulansiya. Sandaling hinawi ng mga ito ang mga tao na naroon bago sinimulang apulahin ang mga apoy.Noon namataan ni Lara ang pamilyar na pigura, ag kahuli-hulihang taong nais niyang makita subalit… sa mga oras na iyon, ay ang tangi niyang pag-asa.Mabilis n
"W-we had t-twins, J-Jace," umpisa ni Lara sa garalgal na tinig. Kasalukuyan silang nakaupo na dalawa sa sofa ng hospital suite ni Cami. The gap between them spoke of many things, especially the years that they had spent together a part. Maraming nagbago sa kanilang dalawa. They both have led different lives for the past four years and yet, they’re fate are still tangled together through the only one reason that still connects them, their daughter Cameron Kristine."Nang sabihin ko sa 'yo na naiwala ko ang anak natin, I-I was talking about Cami's twin, Jace." Marahang nagpunas ng luha ang dalaga, humikbi. "I-I miscarried just a few days after we arrived in Washington. I was so lonely. I was in a lot of pain. My wind was filled with so many questions. I just regained my memory. I was still reeling from the thought na… n-na si Via na ulit ang pumalit sa pwesto ko sa buhay mo. My heart was full of hurt. And then... one day, I bled and... I-I lost our b-baby." Humagulgol na si Lara tulu
Naalimpungatan si Lara kinabukasan nang marinig ng dalaga ang mahinang pagtawag ng anak. Agad na napabalikwas ng bangon ang dalaga sa sofa kung saan siya natulog at nagkukumahog na dinaluhan ang anak na nasa hospital bed. “M-Mommy,” tawag ni Cami sa ina, panay ang hikbi. Masuyo namang hinaplos ni Lara ang pisngi ng anak at maingat na pinalis ang luha nito. ‘Y-yes, sweetheart, Mommy’s here." Lumabi si Cami, muling humikbi. “O-ouchie! My feet is ouchie, M-Mommy,” sumbong ng anak, tuluyan nang umiyak. Agad namang kinarga ni Lara si Cami, bahagyang hinele. “I know sweetheart. And I’m so sorry your feet is ouchie. The doctor will come soon and we will tell him your feet is ouchie,” alo ng dalaga sa anak, marahang hinagod ang likod nito. Hindi sumagot si Cami, lalo lang lumakas ang pag-iyak. Hindi naglaon bumukas ang pinto ng silid at iniluwa ang bulto ni Jace. Sandali nitong pinaglipat ang tingin sa kanyang mag-ina, bakas ang pagkataranta sa mukha. Hindi umalis ng ospital ang
Jace has always been an eloquent speaker. He had learned how to command his employees at a very young age. Lumaki rin siyang sanay na humarap sa mga tao. During his career as CEO, he just knew the right words to say at the right time. People loved him for that. He was convincing and confident. Luck was on his side because of that.At kahit na matagal na siyang wala sa kumpanya, he still practices his eloquene sa mga kliyente nila sa farm-- both local and foreign nationals.Sa madaling sabi, hindi nawawalan ng maaring sabihin si Jace. He was trained to speak even during difficult moments.Subalit sa oras na iyon, habang nakatingin sa kanya si Cami at hinihintay ang kanyang sagot sa tanong nito, natagpuan ni Jace na wala siyang maapuhap na salita na dapat niyang isagot sa anak. Words deserted him.Suddenly, Cami’s question rendered him speechless as if it was the hardest question he had ever presented with in his whole life. It took a couple of sharp breaths before he was finally able
“Pasensya ka na talaga, Ate. H-hindi ko sinasadya ang nangyari kay Cami. Sinubukan ko siyang habulin kaya lang—“ nagyuko ng ulo si Coco, marahang umiling.Napabuntong-hininga naman si Lara at marahang tinapik ang balikat ng pinsan. “Coco, h’wag mo nang isipin ‘yon. Aksidente ang lahat. Ang mahalaga, ligtas si Cami. Ligtas kayong tatlo nina Beth, “ anang dalaga bago bumaling kay Beth na nasa kabilang hospital bed naman. Iisang kwarto lang ang kinuha niya para sa dalawa. At habang si Jace ang nagbabantay kay Cami sa kabilang silid, binista naman ni Lara ang pinsan at ang yaya ng anak.“Beth, h’wag ka na ri ng malungkot. Wala kang kasalanan. Naipaliwanag ko na rin kay Manang Angie ang lahat ng nangyari. Nangako siyang hindi ka niya papagalitan,” umpisna ni Lara, bahagyang ngumiti, bumaba ang mga mata sa mga galos na tinamo ng tauhan dahil prinotektahan nito ang anak. “Ang sabi ni Cami, niyakap mo raw siya kaya kayo sabay na nahulog sa hukay. Because of that you reduced her other possible
“Sorry, dinala ko si Emie dito,” umpisa ni Tricia nang tabihan ng doktor si Lara sa sofa ng hospital suite. Nakamasid ang dalawang babae sa kanilang mga anak na naglalaro sa ibabaw ng hospital bed ni Cami. “Ikinuwento kasi ni Xander kay Emie na ginamot niya si Cami. Emie was really curious to meet the daughter of her Uncle Jace kaya, nandito kami ngayon. I hope you don’t mind, Lara,” dugtong pa ng doktora.Ngumiti si Lara, marahang umiling. “O-of course, I don’t mind. Bihira lang magkaroon ng kalaro si Cami na kaedaran niya. And I can see that they are getting along very well,” anang dalaga, muling napangiti nang marinig ang sabay na paghalakhak ng mga bata.“I can’t believe you’re alive,” komento ni Tricia maya-maya, pabulong.“What?” Agad na napabaling si Lara sa doktora. “Pasensiya ka na, Lara. I still cannot wrap my head around the truth that you’re still alive. You see, mula nang makilala namin si Jace, ikaw lang ang lagi niyang bukambibig. Kapag naaksidente siya tuwing lasing,
Tahimik si Lara habang kumakain sila ni Jace ng burger at fries sa isang parte ng park sa plaza ng San Ignacio. Doon sila humantong matapos nilang mag-drive thru sa isang fast food at sa park na lang pinasyang kumain.Apparently, maagang nagsara ang restaurant na tinutukoy nito sa araw na ‘yon dahil may cleaning maintenance ang establisimiyento kinabukasan. It was already past nine in the evening, karamihan ng kainan sa lugar ay sarado na. Left with no choice, nag-drive thru na lang ang dalawa.Malapit lang sa ospital ang plaza kaya doon pinili ni Lara kumain. In case they need them, madali lang nilang mapuntahan si Cami.Kumakain si Lara subalit lumilipad ang isip ng dalaga, nasa mga ipinagtapat ni Tricia sa kanya tungkol kay Jace. Pasimpleng tinignan ni Lara ang binata, ipinagala ang mga mata sa mga braso nito.She can clearly see small stitches on his skin, stitches that weren’t there before.“What’s wrong? You don’t like the food?” untag ni Jace kay Lara, nang mapansin ng binata n
“Sorry, dinala ko si Emie dito,” umpisa ni Tricia nang tabihan ng doktor si Lara sa sofa ng hospital suite. Nakamasid ang dalawang babae sa kanilang mga anak na naglalaro sa ibabaw ng hospital bed ni Cami. “Ikinuwento kasi ni Xander kay Emie na ginamot niya si Cami. Emie was really curious to meet the daughter of her Uncle Jace kaya, nandito kami ngayon. I hope you don’t mind, Lara,” dugtong pa ng doktora.Ngumiti si Lara, marahang umiling. “O-of course, I don’t mind. Bihira lang magkaroon ng kalaro si Cami na kaedaran niya. And I can see that they are getting along very well,” anang dalaga, muling napangiti nang marinig ang sabay na paghalakhak ng mga bata.“I can’t believe you’re alive,” komento ni Tricia maya-maya, pabulong.“What?” Agad na napabaling si Lara sa doktora. “Pasensiya ka na, Lara. I still cannot wrap my head around the truth that you’re still alive. You see, mula nang makilala namin si Jace, ikaw lang ang lagi niyang bukambibig. Kapag naaksidente siya tuwing lasing,
“Pasensya ka na talaga, Ate. H-hindi ko sinasadya ang nangyari kay Cami. Sinubukan ko siyang habulin kaya lang—“ nagyuko ng ulo si Coco, marahang umiling.Napabuntong-hininga naman si Lara at marahang tinapik ang balikat ng pinsan. “Coco, h’wag mo nang isipin ‘yon. Aksidente ang lahat. Ang mahalaga, ligtas si Cami. Ligtas kayong tatlo nina Beth, “ anang dalaga bago bumaling kay Beth na nasa kabilang hospital bed naman. Iisang kwarto lang ang kinuha niya para sa dalawa. At habang si Jace ang nagbabantay kay Cami sa kabilang silid, binista naman ni Lara ang pinsan at ang yaya ng anak.“Beth, h’wag ka na ri ng malungkot. Wala kang kasalanan. Naipaliwanag ko na rin kay Manang Angie ang lahat ng nangyari. Nangako siyang hindi ka niya papagalitan,” umpisna ni Lara, bahagyang ngumiti, bumaba ang mga mata sa mga galos na tinamo ng tauhan dahil prinotektahan nito ang anak. “Ang sabi ni Cami, niyakap mo raw siya kaya kayo sabay na nahulog sa hukay. Because of that you reduced her other possible
Jace has always been an eloquent speaker. He had learned how to command his employees at a very young age. Lumaki rin siyang sanay na humarap sa mga tao. During his career as CEO, he just knew the right words to say at the right time. People loved him for that. He was convincing and confident. Luck was on his side because of that.At kahit na matagal na siyang wala sa kumpanya, he still practices his eloquene sa mga kliyente nila sa farm-- both local and foreign nationals.Sa madaling sabi, hindi nawawalan ng maaring sabihin si Jace. He was trained to speak even during difficult moments.Subalit sa oras na iyon, habang nakatingin sa kanya si Cami at hinihintay ang kanyang sagot sa tanong nito, natagpuan ni Jace na wala siyang maapuhap na salita na dapat niyang isagot sa anak. Words deserted him.Suddenly, Cami’s question rendered him speechless as if it was the hardest question he had ever presented with in his whole life. It took a couple of sharp breaths before he was finally able
Naalimpungatan si Lara kinabukasan nang marinig ng dalaga ang mahinang pagtawag ng anak. Agad na napabalikwas ng bangon ang dalaga sa sofa kung saan siya natulog at nagkukumahog na dinaluhan ang anak na nasa hospital bed. “M-Mommy,” tawag ni Cami sa ina, panay ang hikbi. Masuyo namang hinaplos ni Lara ang pisngi ng anak at maingat na pinalis ang luha nito. ‘Y-yes, sweetheart, Mommy’s here." Lumabi si Cami, muling humikbi. “O-ouchie! My feet is ouchie, M-Mommy,” sumbong ng anak, tuluyan nang umiyak. Agad namang kinarga ni Lara si Cami, bahagyang hinele. “I know sweetheart. And I’m so sorry your feet is ouchie. The doctor will come soon and we will tell him your feet is ouchie,” alo ng dalaga sa anak, marahang hinagod ang likod nito. Hindi sumagot si Cami, lalo lang lumakas ang pag-iyak. Hindi naglaon bumukas ang pinto ng silid at iniluwa ang bulto ni Jace. Sandali nitong pinaglipat ang tingin sa kanyang mag-ina, bakas ang pagkataranta sa mukha. Hindi umalis ng ospital ang
"W-we had t-twins, J-Jace," umpisa ni Lara sa garalgal na tinig. Kasalukuyan silang nakaupo na dalawa sa sofa ng hospital suite ni Cami. The gap between them spoke of many things, especially the years that they had spent together a part. Maraming nagbago sa kanilang dalawa. They both have led different lives for the past four years and yet, they’re fate are still tangled together through the only one reason that still connects them, their daughter Cameron Kristine."Nang sabihin ko sa 'yo na naiwala ko ang anak natin, I-I was talking about Cami's twin, Jace." Marahang nagpunas ng luha ang dalaga, humikbi. "I-I miscarried just a few days after we arrived in Washington. I was so lonely. I was in a lot of pain. My wind was filled with so many questions. I just regained my memory. I was still reeling from the thought na… n-na si Via na ulit ang pumalit sa pwesto ko sa buhay mo. My heart was full of hurt. And then... one day, I bled and... I-I lost our b-baby." Humagulgol na si Lara tulu
“Cami! Cami!” patuloy na sigaw ni Lara na para bang kapag ginawa niya iyon ay lalabas nang kusa ang anak sa kinaroroonan nito sa malawak na kakahuyan na iyon na kasalukuyang nasusunog.“M-Ma’am, doon po muna tayo sa gilid, nakakaabala tayo sa mga umaapula sa apoy,” pakiusap ni Gil sa amo, hawak-hawak pa rin ng matanda ang bisig nito.Subalit tila walang naririnig si Lara sa mga oras na iyon, ang isip niya ay nasa anak lamang na hindi niya sigurado kung ligtas ba o nasa kapahamakan.“H-hindi ako aalis dito hanggang wala ang a-anak ko, Manong. Kailangan kong hanapin ang anak ko. Kailangan k-kong makita ang anak ko!” muling sigaw ni Lara, tuluyan nang humagulgol.Maya-maya pa, sunod-sunod na nagsidatingan ang mga trak ng bumbero at ambulansiya. Sandaling hinawi ng mga ito ang mga tao na naroon bago sinimulang apulahin ang mga apoy.Noon namataan ni Lara ang pamilyar na pigura, ag kahuli-hulihang taong nais niyang makita subalit… sa mga oras na iyon, ay ang tangi niyang pag-asa.Mabilis n
Hindi mapakali si Lara habang hinihintay ang resulta ng labtest ng kaibigan na si Erin. Pinilit niya itong magpa-check up na upang malaman ang totoong kalagyaan nito. Noong una, panay ang tanggi nito. Erin was insisting that she would just sleep on it, that she was just probably overworked and the nausea was her body's way of telling her to slow dow. Subalit nang muli itong magsuka kahit wala ulit maisuka, si Lara na ang nagdesisyon na dalhin ito sa ospital. Lara is extremely worried for her friend. Wala na kasi itong kasama sa Pilipinas sa ng close relatives nito. Ang kakaisa-isa nitong kapatid ay naninirahan na sa Australia, naroon na rin ang ama ng kaibigan. Erin has been living alone for years. At hindi na magtataka ang dalaga na marahil, ilang beses nang nangyari iyon sa nakalipas na mga taon tuwing nagkakasakit ang kaibigan. And somehow, Lara felt bad just thinking about it. Four years ago, noong hindi pa niya alam ang tunay niyang pagkatao, Eri did everything she could in he
Sandaling natigilan si Jace sa inasal ni Michaela. Never in the years he had known her na umakto ito nang ganoon. At kahit na noon pa man ay alam na ng binata na may iba itong damdamin sa kanya, he’d always act professionally. He had clearly set the boundaries between them. Subalit tila yata hindi pa rin iyon maintindihan ng dalaga.Humikbi si Michaela, humigpit ang kayap kay Jace. Mula nang malaman niya kanina sa mga depositors sa kanilang bangko ang tungkol sa nangyari kaay Jace, wala nang laman ang isip ng dalaga kundi si Jace. Ilang taon na niya itong tinatangi. At sa puntong iyon na labis na nilulukob ng pag-aalala nag dibdib para sa lalaking minamahal, hindi na niya kayang pigilin pa ang kanyang damdamin. Kailangan niya si Jace sa kanyang buhay. At kahit na alam niyang na nasa yumao pa rin nitong asawa ang puso nito, hinding-hindi siya susuko makamit lang ang pagmamahal nito.Umiting ang panga ni Jace, hinawakan sa magkabilang balikat ang dalaga at pilit itong inilayo sa kany