KABANATA 3: Roses and Rotten Contracts

GABBY POINT OF VIEW

Hindi ko alam kung sino ang sadistang nagsabi na ang pagiging mayaman ay puro kaartehan, kaseksihan, at walang problema sa buhay. Kung sino man 'yon, gusto ko siyang ikulong sa silk na dress na hindi makahinga, tadtarin ng high heels na parang torture device, at ibato sa gitna ng ballroom kung saan lahat ng tao ay sanay manghusga kahit walang alam.

Ganyan ang naramdaman ko ngayong gabi.

Gala. Charity event. Social climbing circus. Tawagin mo kung anong gusto mong itawag—para sa’kin, isa lang ‘tong patibong para sa mga tulad ni Seraphina.

Sinusuot ko ngayon ang isang emerald green gown na pinilit kong isuot kahit gusto kong mag-leather jacket at boots. “Required daw ang elegance,” sabi ng stylist na halos maiyak nang ikabit ang hikaw sa'kin habang naka-straggle ako sa sofa, walang pakialam.

Hindi ako marunong maglakad sa takong. Pero alam mo kung anong meron ako? Grit. At galit. Magandang combo 'yan para hindi matumba sa social event ng mga elitista.

Pagdating sa event, parang eksena sa pelikula. May red carpet, may chandelier na kasing laki ng apartment ng buong barangay, at may mga babaeng parang kinain ng foundation machine.

"Mrs. Velasco!" bulalas ng isang babaeng PR assistant habang sinasalubong ako. "So glad you could join us. The media has missed you!"

Missed ako? Hindi ko alam kung ano ang mas malala—'yung pagkukunwari nila o 'yung pag-arte nilang totoo 'yon.

Ngumiti ako. Peke, siyempre.

Habang dahan-dahan akong lumalakad sa ballroom, ramdam kong parang may spotlight na nakatutok sa akin. Tila lahat ng bulungan, lahat ng mata, nakatutok sa akin.

“Siya ba ‘yun? Akala ko nasa Switzerland pa siya?” bulong ng isang babae sa likod ng wine glass.

“Seryoso ba ‘yan? Bakit parang... ibang Seraphina?” chika ng isa pa.

Hindi ako offended. Actually, medyo proud ako. Kasi oo, ibang Seraphina nga ako.

Maya-maya pa, habang binabasa ko ang menu na punong-puno ng pagkaing hindi ko ma-pronounce, may lumapit. At kung may award sa mukha ng plastic at kolorete, siya na ang panalo.

“Seraphina,” sabi ni Bianca, pagkaka alam ko ang babaing ito ang unang minahal ni Damian asawa ng babing kinalalagyan ko ngayon. This gurl is tipikal na kontrabida sa mga teleserye—may hair flip, may fake concern, at may dress na halatang gusto niyang pag-usapan ng buong crowd.

“You look... healthy. I thought you were still recovering from your... incident.”

Tinikman ko muna ang wine bago sumagot. Isang mahabang lagok. Kasi, girl, kung kakalabanin mo ako, siguraduhin mong nakainom na ako. Mas masarap pumatol.

“Salamat, Bianca,” sabay ngiti. “Na-miss din kita. Akala ko nasa rehab ka pa?”

Napahinto siya. Halatang hindi niya in-expect 'yon. Umikot ang mga mata sa paligid. May mga tawa akong narinig. Mahina pero sapat para i-trigger ang ego niya.

“Oh you’re still funny,” sabay tawa niya na parang tinik ang laman ng lalamunan. “But seriously, are you sure you should be here? People might get the wrong impression. Especially with the rumors.”

“Rumors?” tanong ko, kunwari clueless. “Which ones? Na iniwan ako ng asawa ko, o na muntik na akong tumalon sa veranda?”

Tumawa ulit ako. This time, genuine. Kasi ang sarap sa pakiramdam na hindi na ako 'yung inaalipusta. Ako na 'yung sumasapak pabalik.

“Sweetie,” bulong niya habang lumalapit, “don’t forget your place.”

Ngumiti ako, kinuha ko ang wine glass sa mesa, at sabay lagok ulit. “Hindi ko nga alam kung anong place ko, eh. Pero kung meron man, sigurado akong hindi ‘yon sa ilalim ng stilettos mo.”

Umikot siya, pilit ang ngiti habang papalayo. Pero nakita ko ang tiklop ng ilong niya. Nasaktan siya. Mission accomplished.

Habang tinatapos ko ang wine ko, may naramdaman akong tingin sa gilid. Hindi ako umikot agad, pero ramdam kong may nanonood. Matindi. Mas intense pa sa mga sniper sa dating buhay ko.

Nang inikot ko ang ulo ko, ayun siya.

Damian Rafael Velasco. Mister kong hindi ko pa nakikilala ng harapan. Nakasuot ng itim na tuxedo, parang model sa billboard ng relo. Mukha siyang hari sa gitna ng chessboard, pero 'yung tipong walang pake kahit magkaubusan ng piyesa.

Nagtagpo ang mata namin.

Tahimik.

Walang ngiti. Wala ring galit.

Pero may tanong.

Ikaw ba talaga ‘yan, Seraphina?

Ngumiti ako. Hindi sweet. Hindi mabait. ‘Yung ngiting sinasabi mong “Alam kong gulat ka—at dapat lang.”

Bumalik siya sa pakikipag-usap sa board of trustees o kung sino mang mga mukhang laging nasa business class. Pero ramdam ko—hindi siya nakikinig. Ako ang nasa isip niya.

At alam mo kung anong masarap? ‘Yung unang pagkakataon na pinansin ka ng lalaking pinakasalan mo—at hindi dahil nag-collapse ka o nag-drama. Kundi dahil hindi mo na siya kailangan para maging bida.

Maya-maya, lumapit ang isang assistant at iniabot sa akin ang envelope.

"Mrs. Velasco, this just came for you. From Mr. Velasco’s office."

Tinanggap ko ito. Mabigat. Makapal ang papel. Bukas na pala ito. Sa loob, isang kontrata.

Separation Agreement.

Kapal ng mukha. Sa halip na makipag-hello, ito ang unang padala niya? Parang gustong sabihin, “Thanks for showing up. Here’s the door.”

Pero hindi ako si Seraphina na magsusunog ng kontrata habang umiiyak. Hindi ako si Seraphina na magtatago sa kwarto habang inuulan ng balita.

Ako si Gabby.

Binasa ko ang unang pahina. “Mutual separation under agreed terms… irrevocable clause...”

Irr-revo... tangina naman, parang gusto ko tuloy sunugin ‘to sa harap ng lahat.

Pero hindi ngayon.

Ngumiti ako. Tinupi ko ang papel, at inipit sa gitna ng wine menu. Mamaya ko na 'yan babasahin.

Sa ngayon, may crowd pa akong kailangang pangitiin. At isang reputasyon na kailangang buuin.

Kinuha ko ulit ang wine. Tumayo. Diretsong lakad. Matalim ang mata. Matalim din ang dila.

Nag-ikot ako sa ballroom, parang reyna ng impyerno. Hindi na multo. Hindi na kawawa. Ako na ang bida sa pelikula ng sarili kong buhay.

At sa dulo ng gabi, habang ang mga bulaklak sa gitna ng mesa ay unti-unting nalalanta, isang bagay lang ang sigurado ko—

Wala nang babalik sa dati.

Kahit pilitin nila.

I'll make sure that Seraphina will get her best revenge, and I'll make sure she'll rest in peace.