KABANATA 2: Seraphina the Ghost

GABBY POINT OF VIEW

Hindi pa rin ako sanay.

Dalawang araw na akong gising sa katawan ni Seraphina Velasco—pero hanggang ngayon, parang hindi pa rin nag-si-sink in ang lahat. Araw-araw, pagmulat ng mata ko, ang una kong iniisip ay, tangina, nasan ako? At araw-araw din, ang sagot ay nasa impyernong may aircon at chandelier ka, Gabby.

Dito sa mansyon na mukhang pinaglihi sa Versailles, kahit saan ako tumingin, may marble. Parang bawat hakbang ko sa sahig, may kasamang warning na bawal madumihan, bawal sumablay, bawal ang katulad mo dito.

Ako, na sanay sa kalye, sa motor, sa aspalto, ngayon ay pinapasuot ng lace robe at pinapatimpla ng green tea kada umaga. Leche.

Pero mas malala pa ‘yung natutunan ko tungkol sa babaeng dati kong katawan ngayon—si Seraphina.

Una kong nalamang pangalan niya ay sa maid. Pero ang mas malalim na istorya, natuklasan ko nang pasimple akong naghalungkat ng drawers habang wala silang bantay. Andaming gamot. Hindi vitamin C o collagen ha. Kundi anti-anxiety, sleeping pills, mood stabilizers. Parang mini pharmacy ang dresser. May medical notes pa na puro ganito ang laman: “Emotional instability,” “Episodes of hallucinations,” “Recommended psychiatric supervision.”

Tangina.

At ‘di lang ‘yun. Habang ini-scroll ko ‘yung lumang iPad na nakuha ko mula sa drawer niya, nakita ko rin ang pinakamasakit: mga headline. Dozens of articles from showbiz and business news sites. Lahat, puro paninira.

“The Silent Queen: Damian Velasco’s Cold, Useless Wife.”

“What’s Wrong with Seraphina? Billionaire’s Spouse Spotted Crying in Public Again.”

“Velasco Empire Crumbling? Insiders Blame the Weak Link—Mrs. V.”

Sino ba ‘tong mga gago at bakit parang hobby nilang yurakan ‘tong babae?

Pero ang pinakamatindi, ‘yung isang archived post na tila tinanggal na pero na-recover pa sa cached files. May leaked email. Galing sa isang insider daw. At ang subject line?

“She’s unstable. This marriage is a ticking time bomb.”

Napahawak ako sa dibdib ko. Iba ang sakit. Hindi ko alam kung dahil ako na ‘to ngayon, o dahil kahit sa pagkatao ni Seraphina, may kabiguan akong naramdaman na parang akin din.

Tahimik siyang asawa ng isang dambuhalang negosyante. At mukhang tahimik din siyang sinira ng mundo sa paligid niya.

Ayon sa mga maid, hindi lumalabas si Seraphina sa kwarto for weeks. Hindi raw siya nagsasalita masyado. Kung kausapin, pabulong. Madalas nagkukulong sa banyo, umiiyak. At minsan daw, may mga araw na hindi na siya bumabangon.

At ang asawa niya?

Wala.

Wala ni anino.

Ni hindi ko pa rin siya nakikita hanggang ngayon. Si Damian Velasco. Ang mister ng katawan kong ito. Ang tanging alam ko lang, gabi raw siya umuuwi, at kung dumating man siya, derecho lang sa opisina o guest room. Hindi raw siya natutulog dito sa master bedroom. Hindi raw sila nag-uusap. Hindi raw sila... mag-asawa.

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mainis. Pero ang sigurado ako, hindi normal ‘to. Hindi ito kasal. Hindi ito buhay.

Tapos ngayon, may narinig pa ako mula sa isang bulung-bulungan ng mga maid habang naglilinis sila sa sala.

“Sabi ni Ma’am Lucille, baka maghiwalay na raw sina Sir at Ma’am Seraphina.”

“Ewan ko lang, pero narinig ko, sinubukan na raw ni Ma’am... ano, ‘yung... tumalon sa veranda nung isang buwan?”

“Grabe. Sayang ang ganda. Pero halatang baliw na si Ma’am, hindi na lumalaban.”

Tumigil ako sa hagdanan habang pinapakinggan sila mula sa taas. Hindi nila alam na naririnig ko. Hindi nila alam na iba na ang laman ng katawan ni Seraphina.

Baliw. Depressed. Suicidal.

Hindi ko alam kung anong tumama sa akin, pero bumalik ako sa kwarto, sinara ko ang pinto, at naupo sa sahig. Hindi ako iyakin, pero napapikit na lang ako ng mariin, pilit nilulunok ang isang uri ng lungkot na hindi ako sanay.

Kasi alam kong totoo.

Alam kong itong katawan na ‘to, bago ako dumating, may sugat na matagal nang hindi ginagamot. At walang kahit sinong nag-abot ng tulong. Ni asawa niya, ni pamilya niya, ni katulong. Lahat sila, pinapanood lang siyang unti-unting masira.

At ngayon, ako na ‘to.

Ako na ang laman ng katawang binasag nila. Ako na ang babaeng pinabayaan.

Pero puta, hindi nila ako kilala.

Hindi ako iyakin. Hindi ako mahina. At hindi ako mapapayag na tratuhin akong parang multo sa sariling buhay ko.

Bumangon ako. Nilapitan ko ang salamin. Tiningnan ko ang mukha ko—este, ni Seraphina. Napakaganda. Pero napakalungkot ng mata.

“Alam mo,” sabi ko sa repleksyon ko, “kung buhay ka pa sa loob ng katawang ‘to, pasensya ka na. Pero kung may natira man sa’yo, makinig ka.”

Hinawakan ko ang gilid ng salamin.

“Hindi kita papayagang mawala ng ganito. Hindi ako papayag na takasan mo ‘tong mundo habang ako ang nasa pwesto mo. Kung ako na si Seraphina, edi tangina, lalaban ako bilang ikaw.”

Ngayon ko lang napansin—bukas na ang pinto ng walk-in closet.

Lumapit ako. Holy shit.

Puro Chanel, Dior, Hermes, at mga sapatos na mukhang hindi pa nababawasan ng alikabok. Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis. Kasi para itong wardrobe ng isang queen. Pero walang kaluluwang nagsuot.

Hanggang ngayon, multo pa rin si Seraphina.

Pero simula ngayon, ako na ang papalit. At hindi ako multo.

Ako ang bangungot nila.

_______

Pagkatapos kong halughugin ang walk-in closet na parang department store ng sosyal na babae, tinabihan ko ang sarili ko sa vanity table. Kinapkapan ko ang mga lipstick, foundation, mga mamahaling kagamitang hindi ko alam gamitin. Pero habang tinititigan ko ang sarili ko sa salamin, isang tanong ang paulit-ulit na tumutunog sa utak ko: Ganito ba talaga siya? O ito ang pinilit nilang maging siya?

Ang totoo, hindi naman ako si Seraphina. Pero kung ako ang mabubuhay sa katawan niya, ako ang magdedesisyon kung sino siya simula ngayon.

Kinuha ko ang gunting mula sa drawer at inangat ang buhok ko. Mahaba, buhol-buhol, walang buhay. Para akong multo sa horror movie. Inisip ko sandali kung dapat ko ba talaga itong gawin. Pero tangina, anong silbi ng pag-iisip kung araw-araw kang tinatrato na parang hindi ka tao?

“Sorry ha, girl,” bulong ko sa repleksyon ko. “Pero kailangan natin ng bagong simula.”

At chik!—unang putol. Isa, dalawa, hanggang sa bumagsak ang mga hibla ng buhok sa sahig na parang lumang kasinungalingan na tinapon. Hindi ako propesyonal, pero sanay akong mag-DIY. Wala akong pake kung hindi perfect. Ang mahalaga, hindi na ito ang buhok ng babaeng hinayaan nilang malugmok.

Nang matapos ako, huminga ako nang malalim. Mas magaan. Mas presko. Mas... ako.

Pagkababa ko mula sa kwarto, tulala ang tatlong maid na nakasalubong ko. Mukhang ngayon lang nila ako nakita na lumabas ng kwarto ng may direksyon. Hindi naka-yuko. Hindi mukhang papunta sa banyo para umiyak.

“Ma’am Seraphina... gising na po kayo?” tanong ng isa, halos pabulong.

“Obvious ba?” sagot ko agad. “At hindi ko na gusto ‘yung mukha ko sa salamin, kaya ayan—bagong gupit.”

Kagat-labi silang lahat. Halos hindi makatingin sa akin.

“Saan ang kusina?” tanong ko.

“N-nasa kaliwa po, ma’am. Pero... gusto n’yo po bang ipahanda namin—”

“Hindi ako tanong, iha. Saan. Ang. Kusina.”

Doon ko lang napansin kung gaano sila kabisig—takot pero sanay. Parang araw-araw silang pinapaalalahanang mag-ingat sa kilos, sa tono, sa salita. Dahil baka sumabog si Seraphina. O baka... baka maglaho na naman.

Pero hindi na ako ang tipo ng babaeng nagpapalamon sa takot.

Pagpasok ko sa kusina, luminga-linga ako. Malinis, modernong moderno. May mga kagamitang hindi ko alam gamitin, pero may tinapay, itlog, mantika.

Ayos. Keri.

Pinagsama-sama ko ang pwedeng almusalin at nagsimula akong magprito ng itlog. Kalmado. Tahimik. Pero ramdam ko ‘yung mga mata nilang nakatitig sa akin mula sa gilid.

“Ma’am Seraphina... kayo po ba talaga ‘yan?” tanong ng isa, halos pabulong ulit.

“Hindi ko rin alam, ate,” sabi ko habang hinahalo ang itlog sa kawali. “Pero sigurado ako, hindi na ako ‘yung Seraphina na hinayaan n’yong mamatay.”

Ngayon pa lang nagsisimula ang gulo. At tangina, excited akong magulo rin sila.