Kabanata 0004

Inayos ko ang aking mga gamit si nanay ay nakamasid lang sa aking ginagawa. Kinakabahan ako sa klase ng tingin ng kanyang tingin sa akin. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kanyang isipan habang pinapanood ako. Gusto kong magtanong ngunit natatakot ako.

"Sigurado ka ba riyan, Maia? Sobrang bilis naman yata ng trabaho mo?"she asked. "Matinong trabaho ba 'yang papasukin mo, Maia? Baka kung anong sindikato iyang pinapasok mo."

Pansamantala akong tumigil sa pag-iimpake at tumingin sa kanya. "Nay, matino po itong trabahong papasukin ko. Mabuti nga lang at m-mabait 'yung magiging amo ko dahil pumayag siyang makapag-cash advance ako."

"Cash advance ng singkwenta mil? Saan ka hahanap ng among ganyan kabait? Singkwenta mil? Cash advance?"

Humugot ako ng malalim na hininga at muling nagpatuloy sa pag-aayos ng aking mga gamit para sa aking flight mamayang gabi. Nabayaran ko na ang mga utang na pinoproblema ko nitong nakaraan. Nakausap ko na rin si Mayi na sa kanya ko iiwan ang pera para sa kanilang araw-araw na pangangailangan sa school katulad ng baon o ano.

"Nay, hindi ba't mas mabuti po 'yun? Malaki ang tiwala niya sa akin na hindi ko itatakbo ang perang kanyang pina-cash advance sa akin." Tinupi ko ang isang damit na aking gusto suotin ngunit natatakot ako dahil baka madumihan ko ito. Pinasok ko ito sa loob ng aking travel bag na puro may tahi sa kahit saang gilid bago bumaling kay nanay. "H'wag niyo na pong isipin 'yon. Ang importante ay mapapagamot ka na at hindi na po lalala ang karamdaman niyo. Maalagaan niyo pa si Mayi ay Maria."

Napailing lang si nanay sa 'kin. Sinarado ko na ang travel bag aking dadalhin sa Maynila. Wala akong nabiling damit para sa akin kahapon. Na-busy ako kakahatid ng aking mga bayad sa aking mga inutangan kahapon kaya nang sumapit ang hapon ay tulog ako. Kaya siguro ngayong araw ay maghahanap ako ng mga damit na pwede kong isuot patungong Maynila. May ukay-ukay naman diyan sa tabi-tabi. Pwede na 'yon.

"Maia, hindi mo naman kailangan gawin ito," ani nanay. "Ayokong maging pagbigat sa iyo, sa inyo ng mga kapatid mo. Ngayong may trabaho ka na, pwede mo na silang dalhin palayo at umalis sa poder ko. Humanap kayo ng matinong bahay. Hindi tulad dito na barong-barong lang."

Nameywang ako at hinarap siya. "Nay, hindi ka po pabigat sa amin. Alam mo po 'yan. Mahal ka namin nila Mayi at Maria kaya handa kaming agapayan ka ano man ang mangyari. Kasi ganito rin ang ginawa mo noon sa amin, 'di ba? Nung mawala si Mama? Ikaw ang kumopkop sa amin. Ikaw ang nag-aruga sa amin. Kaya, nay, h'wag niyo pong sabihing pabigat kayo. Kahit kailan, hindi namin naisip 'yan. Sa katunayan, kasama ka na po sa mga plano namin sa kinabukasan."

Umiwas ito ng tingin ngunit kita ko ang panunubig ng kanyang mga mata. Ganoon din ako. Naiiyak ako kapag nag-uusap kaming dalawa tapos gusto niyang umalis kami at iwanan siya.

Naglakad ako palapit sa kanyang kama at umupo roon. I reached for her hand and held it. Kulubot na ang balat ni nanay. Hindi naman masyadong kulubot, enough lang para malamang kumakayod ito ng mabuti. Kumakayod para buhayin kaming tatlo ng aking mga kapatid.

"Ikaw 'yung sumalo sa amin nung mga panahong kailangan namin ng malalapitan." I squeezed her hand. "Kaya't h'wag ka pong mag-alala. Hindi pwedeng lumipas ang buhay ko na hindi ko naaangat sa hirap. Tiwala lang, nay. Makakaahon din tayo. Pangako ko 'yan."

I wrapped my arms around her and hugged her tigthly. Narinig ko ang mahina nitong pangsinghot tanda ng kanyang pagluha. Napangiti ako. Rumagasa sa aking isipan ang mga alaala nang pumanaw ang aking ina. Kung paano kami ipagtulakan palayo ng iba nitong mga kapatid na parang meron kaming dalang nakakamatay na sakit.

At si nanay lang ang sumalo sa amin at pinatuloy kami sa kanyang tahanan. Kaya ngayon, hindi ako magsasawang ibigay lahat ng aking makakaya para guminhawa siya.

Ako ang naunang kumalas sa yakap at pinahiran ang luha sa kanyang pisngi. "Hahanap ako ng bahay na paglilipatan niyo bago ako umalis, nay. Hindi pwedeng dito kayo palagi."

"Ano ka ba, Aya. Masyadong mahal ang rumenta ng bahay ngayong panahon. May gagastusin ka pa para sa kolehiyo ni Maria at Mayi. Itabi mo na lang ang perang 'yan." Umiling pa ito bilang hindi pagsang-ayon.

I bit my lower lip. May narinig ako tinig sa labas at kasunod noon ang katok sa pinto ng silid na tinutulugan ni nanay.

"Aya, nandito na ako!"

Kita kong nangunot ang noo ni nanay nang marinig ang tinig. "Anong ginagawa ni Estong dito?"

Ngumiti ako. "Siya po muna magbabantay sa inyo. May lalakarin ako sa araw na ito dahil mamaya ang lipad ko. Kailangan kong matapos ang mga dapat kong tapusin dito."

Wala ang aking dalawang kapatid dahil huwebes ngayon at may pasok silang dalawa kaya pinatawag ko si Estong para magbantay kay nanay. Malapit naman sila, e, dahil minsan nang kinuha ni nanay si Estong sa presinto dahil sa ugali nitong pakikipagbasag-ulo. Kumbaga, naging nanay na rin ang tingin ni Estong sa kanya.

Tumayo ako at nilakad ang distansiya ng pinto. Pinagbuksan ko si Estong na nakasimangot sa akin. Chubby ito at laging amoy pawis. Normal lang naman 'yon kaya hindi na ako nakakaramdam ng pandidiri.

"Bantayan mo muna si nanay, ah? May lalakarin ako ngayon," I said.

"Matatagalan ka ba? H'wag ka papaabot ng gabi sa labas. Marami pa namang gunggong na nagkakagusto sa 'yo. Mahirap na."

I smile and nodded. He's way younger than me but older than Mayi. Parang kapatid na ang turingan namin kaya hindi na bago sa akin ito. Muli kong nilingon si nanay at ngumiti at nagpaalam saka lumabas ng bahay. Kailangan kong puntahan si Kate. Magtatanong ako kung may alam ba siyang bahay na pwedeng bilhin. Hulog-hulogan lang para bago matapos ang taon ay may sarili na kaming bahay.

Suot ang aking lumang damit at pedal shorts, naglakad ako patungo sa bahay nila Kate. May iilang bumati sa akin ngunit hindi ko sila pinansin. Hindi naman kasi lahat ng taga rito ay kilala ko 'yung iba lang, oo.

"Kate!" I exclaimed the moment I saw him.

Napatingin ito sa akin at kumaway. "Aya, bakit?"

I smiled sheepishly. Lumapit ako sa kanya na nakaupo mag-isa sa waiting shed habang nagseselpon. "Nasaan si Laurel?"

"Na sa bahay nila. Tulog siya, mamsh. Kalerkey kasi, inubos niya talaga perang binigay ni Mr. Carter kagabi."

Nangunot ang noo ko. "Binigyan kayo ng pera ni Mr. Carter?"

He nodded. "Salamat nga pala at pumayag ka sa weird na trabaho ni Mr. Carter. He gave us twenty thousand last night dahil sa pag-refer namin sa 'yon. So, I guess you really passed his standards."

"Huh?" Napangiwi ako. Anong standard na pinagsasabi nito?

"Wala!" He chuckled and turned off his phone before facing me again. "Nga pala, you've met him in person right? Gwapo ba siya? Mala-chupapi, ganon? Baka kasi gurang na, e."

Dahan-dahan akong umiling at mahinang natawa. It was an awkward laugh, okay?

"No, he's not. Hindi ko alam kung ilang taon na siya pero, gwapo naman." Muli akong ngumiti. He's handsome as hell!

"Wait, what's his name? I'll search it on g****e. Hindi ko kasi alam name niya, e. Puro lang 'Mr. Carter', 'Mr. Carter' si Laurel, e. Nakakairita."

Pinilig ko ang aking ulo. "Nicholas Carter."

"Okay, wait."

"Pero, Kate. Iba ang sadya ko..." ani ko.

"Saglit lang 'to." He swiped on his phone screen and typed. After a few second, I saw how his lips parted. "Oh my gosh... Are you sure it's Nicholas Carter? Also known as Alas?"

I nodded. "Oo, bakit?"

Nagulat ako nang bigla niya akong hinampas sa braso at tumili. Napangiwi ako at nahakot ng kanyang nakakabinging tinig ang iilang mga taong napapadaan malapit sa amin. Kaagad ko naman siyang sinamaan ng tingin.

"Bakit ka biglang nanghahampas?" sikmat ko rito at hinimas ang parte ng aking braso na kanyang hinampas. S***a ang sakit. Ang bigat ng kamay niya!

He shrieked once again before showing me what's on his screen. "Hindi mo naman sinabing sobrang hotty pala nitong si Mr. Carter! Sana pala ako na lang nag-volunteer!"

Napasimangot ako dahil dito. "Kate, saglit lang. May sadya kasi ako."

"Ano ba 'yon?" aniya nang makahupa sa kakatili matapos ng nalaman.

"May alam ka bang magandang bahay? 'Yung kahit hindi gawa sa semento pero sapat na para matirahan nila nanay?"

Napaisip ito. "May alam akong condo. Pwede mo siyang hulog-hulogan monthly since malaki naman ang sahod mo sa chupaping pinagtatrabahuan mo. Ano? Gusto mong makita? Doon din nakatira 'yung tita ko. Maganda roon, promise."

Condo?

"Hindi ba masyadong mahal 'yon, Kate?" Medyo nag-aalanganin ako, e. Ang mahal kaya ng condo.

"Hindi naman." He shook his head. "'Yung downpayment is twenty thousand? Hindi ako sigurado. Tapos 'yung monthly is around ten thousand yata? Seven? Tara puntahan natin!"

Kahit nagdadalawang-isip ay sumama ako para tignan ang condo na sinasabi niya. We took a tricycle on our way to the said condo. At totoong malapit lamang ito sa sentro ng syudad. Malapit lang din sa school ni Mayi kaya for sure hindi na mag-alala ang si Mayi tuwing umaga sa takot na ma-late.

"Holy hell, ang ganda!" ani ni Kate.

Ngumiti ang sales agent na aming kasama rito sa silid. "This whole place will be yours after twenty five months. May tatlong bedrooms, dalawang banyo: sa master's bedroom at malapit sa kitchen. This wide lounge area and a kitchen fit for a new family."

Maganda ang interior ng silid. Sobrang maaliwalas. Hindi ako makapaniwalang dito na kami titira kung sakaling bibilhin ko ito.

"M-magkano nga po ito?" I asked.

"Thirty thousand for downpayment. Ready to occupy na. Twenty thousand monthly."

Napanganga akoa sa presyo. So it would cost me half a million to buy this condo? Pero kung iisipin, this is a good place.

Kaya kahit nagdadalawan-isip ay pumayag ako. Nagbayad agad ako ng downpayment at tinugon si Kate na pasamahan sila nanay sa paglipat bukas. Kinakailangan ko pang manuhol sa kanya para lang sundin 'yon.

"No worries, girl. I got you. You'll take care tonight." Nagpaalam na si Kate dahil may lakad pa ito kaya ako na lang ang naiwan.

I took a deep breath. Hapon na kasi nan matapos kami doon sa condo kaya nang lumabas kami ay madilim na ang kalangitan. Humikab ako at pumara ng tricycle para makapunta akong ukay-ukay. Balak kong bumili ng mga masusuot.

Nang makarating kami roon ay na-busy na ako kakabili ng mga damit na maganda sa aking paningin at sakto sa aking katawan. Mura lang dito kaya marami akong nabibili. Hindi tulad sa mga mall na ang sampung piraso ng damit dito ay katumbas na ang presyo ng isang damit sa mall.

"Ganda! Ito oh, bagay 'to sa 'yo." Binigay sa akin ang isang whole dress na puro bulaklak ang design. "Subukan mo."

Napangiti ako. At tulad ng sabi niya, sinubukan ko ito at tama na siya. Bumagay sa akin ang dress na iyon.

"Magkano po ito?" I asked

"Two hundred fifty po 'yan, Ganda." Kumindat pa ang Ale.

Nalukot ang mukha ko sa presyo. "Wala po bang tawad 'to?"

Ngumisi siya. "Sige, two hundred na lang 'yan."

I nodded my head and smiled. Binayaran ko siya sa damit at bumili rin ako para kay Mayi at Maria, at syempre, kay nanay. Nang matapos ay umuwi kaagad ako ng bahay bitbit ang aking mga pinamili.

Saktong pumatak ang alas otso ng gabi. Excited na naghalungkat ang aking mga kapatid sa aking mga pinamili nang may kumatok sa aming pinto.

"Miss Revamonte, handa na po ang sasakyan."

Shit, ang aga pa! Alas dyes kaya ang flight ko!

"Ate, tutuloy ka po sa Maynila?" tanong ni Ria sa akin.

"Oo nga, Ate. Iiwan mo na po talaga kami?"

I sighed. Bumaling ako sa lalaking dumating at sinabing maghintay muna ito saglit para sa aming pag-alis. Sa pagkakaalam ko kasi ay makakasabay ko patungon Maynila si Alas. Kaya siguro ay pinasundo niya ako.

Umupo kami sa aming upuang gawa sa kahoy at niyakap sila.

"Aalis ako para sa inyo." I kissed their forehead.

"Pero, Ate..."

Ayaw nila akong umalis, I know. But I have to. I need to strive hard for them live a good life. Lalo na si nanay. Kahit ako ay ayokong umalis at iwan sila. Pero kailangan.

"Bukas na bukas, pupunta si Kate rito. Lilipat na kayo ng matitirahan kaya siguraduhin niyong safe si Nanay, ah. Tatawag ako bukas ng maaga. Mag-absent na lang muna kayo bukas para sa paglipat," I said.

It took me a while to convince them. And when they finally let me go, I headed to my nanay's room. Doon ko siya naabutang humihikbi. Hindi ko maiwasang mapangiti at lapitan ito.

"Nanay..." I softly asked.

She immediately wiped the tears on her cheeks and sobbed. "Oh?"

"H'wag ka pong umiyak. Hindi naman po ako bubukod sa inyo. Magta-trabaho po ako. Magkikita pa po tayo."

She didn't say a word. Niyakap ko lang siya at tulad ng aking sinabi kila Mayi at Ria, lilipat sila bukas.

"Hindi na kailangan 'yon, Aya."

"Kailangan 'yon, nanay." I smiled widely. "Simula bukas, hindi na kayo rito titira. May bahay akong hinuhulugan buwan-buwan at doon na kayo maninirahan."

I smiled and held her hand. I squeezed it and caressed her caressed her cheeks. "Giginhawa na tayo, nay."

Naputol ang aming usapan nang tumunog ang phone kong keypad. Kaagad kong tinignan kung sino ang tumatawag at rumihestro naman ang pangalan ni Alas. Napangiwi ako at bumaling kay nanay.

She then said, "Magbihis ka na. Alam kong amo mo na 'yan. Hayaan mo na ako rito. Mag-iingat ka roon, Maia."

Muling gumuhit ang ngiti sa aking labi at tumango. Sinagot ko muna ang tawag ni Alas tumayo.

"Hello?"

"Where are you?"

"P-papunta na." Shit. Kinakabahan ako sa tinig niya.

"Make it fast. I'll be waiting here."

He didn't let me speak. Basta lang ako nitong pinatayan ng linya kaya't napanguso ako.

That rude guy. Sana naman kung magkaanak kami ay hindi magmana sa kanya, ano? Dahil kung oo, it would be a total disaster.