Chapter 1

SIMULA

Helious

Nasa board meeting ako kanina at dahil busy ako, hindi ko nakita ang mga text message sa akin ni Yaya Lupe, ang nag-aalaga sa anak ko na si Hunter.

For years hindi ko nakasama ang anak ko and when I did, nakikipaglaban na siya sa sakit na leukemia.

Galit na galit ako sa nanay ni Hunter! Hindi na nga niya sinabi na nabuntis ko siya after our one-night stand, iniwan niya pa ang anak ko sa isang bahay ampunan sa Pampanga.

Mabuti na lang, naitabi ng mga madre doon ang gamit ni Hunter noong baby pa siya at doon nila nakita ang larawan ko with my name on it. 

Kaya naman pinilit nila akong mahanap dahil may sakit na nga si Hunter which started when he was five.

Noong una, nandoon ang pagdududa ko kaya hindi ko muna sinagot si Sister Aida sa kagustuhan niyang puntahan ko ang bata sa Pampanga.

He sent the child’s picture in my email address and I swear my heart skipped a beat nung makita ko ang bata.

It’s as if he was my reflection when I was young!

Nagpunta ako agad sa Pampanga para makita ang bata na sinasabi nilang anak ko. 

And when I saw him, doon na ako naniwala sa lukso ng dugo. I felt it the very first time our eyes met.

But still my lawyer advised na magsagawa ng DNA test result for proper documentation lalo at kukunin ko sa ampunan ang bata.

And the result was positive! He is my son! And I had him noong twenty-one years old ako at ang tanging naka one-night stand ko lang naman around that age is Simonne.

And when I saw the picture of Simonne na palaging daw dala ni Hunter, doon na natapos ang pag-iisip ko.

And I swear, malaman ko lang kung nasaan si Simonne, I won’t be easy on her!

Hindi ko maintindihan kung bakit sa ampunan pa niya iniwan ang anak ko? Bakit hindi na lang niya binigay sa akin?

Paano kung hindi nakita ng mga madre ang pangalan at picture ko? Siguro hanggang ngayon, naghihirap pa rin si Hunter!

Ipinapahanap ko na siya and Tito Jeric is more that willing to help. Naghihintay na lang ako ng resulta.

Mabilis kong inasikaso ang operation niya and thank God pwede akong maging donor for his bone marrow transplant.

And now, after a year, Hunter is doing great. Actually, next year, papasok na siya sa regular school since maganda ang naging response ng katawan niya sa transplant. 

But of course kailangan pa rin ng ibayong pag–aalaga and I am willing to give him that. 

And of course, nandyan ang pamilya ko, pati na ang extended family namin na handang sumuporta sa amin.

Kahit kailan, hinding- hindi magkukulang sa pagmamahal ang anak ko!

Binasa ko ang text message ni Yaya Lupe at muntik ko ng mabitawan ang telepono ko sa nabasa ko.

I dialled her number at agad naman itong sinagot ni Yaya.

“Hello ser! Bakit ang tagal mo namang magsagot?” sabi ni Yaya with her usual Visayan accent

“Nasa meeting ako yaya! Ano bang nangyayari?!” tanong ko agad dito

“Eh kasi ser, sinama kami ni Madam Sophia sa mall ba. Tapos hinayaan niyang maglaro sa playplace si Hunter dahil may bibilhin lang daw siya. Ay ayun sir, may nakita mang babae dito, iyak ng iyak at tinatawag na Mommy ang babae!” 

“What?! Sigurado ka ba Yaya?!” tanong ko ulit habang kinukuha ko ang coat ko sa sabitan

“Ay oo naman Ser! Siya nga yung nakita ko doon sa picture frame na laging yakap ni Hunter!”

“Nandyan pa ba yung babae!” tanong ko pa nang makarating ako sa kotse

Agad akong sumakay doon saka ko sinabihan ang driver na magpunta sa mall kung saan nandoon ang anak ko at si Mommy.

Totoo ba ito?

Nang makarating kami sa mall ay agad kong hinanap ang playplace na sinabi ni Yaya Lupe. 

Doon ko nakita si Hunter na nakayakap sa isang babae habang nakaupo. Nakasuot siya ng uniform so I guess dito siya sa mall nagtatrabaho.

“Hunter!” tawag ko sa anak ko kaya napatingin siya sa akin

Nakita ko na paiyak na siya kaya agad ko itong nilapitan.

“Daddy! Nakita ko na si Mommy!” sabi ni Hunter kaya naman napadako ang tingin ko sa babaeng katabi ni Hunter

“Simonne…” hindi ako maaaring magkamali 

Siya ang babaeng nakasama ko noon! 

“Excuse me po, Sir! Napagkamalan po yata ako nung bata, hindi po Simonne ang pangalan ko!” sagot niya sa akin kaya lalong nag-igting ang panga ko

“Hunter, bitawan mo muna ang Mommy mo okay, kakausapin ko lang siya!” sabi ko sa anak ko at kahit nag-aalangan siya, bumitaw naman siya mula kay Simonne

Agad kong hinawakan ang kamay ni Simonne at hinila ito palayo sa anak ko. 

The nerve!

Ano ang intensyon niya at nagpakita pa siya sa anak ko? Porke ba magaling na ito, eentra siya sa buhay namin?

Hindi ako papayag!

“Sir, teka lang po! May trabaho pa po ako! Ano bang nangyayari?!” tanong niya pa kaya lalong nag-init ang ulo ko

Nang makarating kami sa gilid ng mall ay mahina ko siyang itinulak sa sulok. Napa igik pa siya dahil tumama ang likod niya sa pader.

“Ang kapal din naman ng mukha mo, Simonne! Nakuha mo pa talagang magpakita sa amin ng anak ko?” gigil na sumbat ko sa kanya kaya lalong napakunot ang mukha niya

“Eh hindi nga po ako si Simonne! Bakit ba ang kulit mo!?” galit na sagot din niya sabay kuha ng ID sa bulsa

“Yan sir! Carrine po ang pangalan ko! Carrine Esguerra! At mawalang galang na po ano, sobrang late na po ako sa trabaho ko! Baka mamaya masisante pa ako dahil sa iyo!” dagdag pa niya habang pinakatitigan ko ang pinakita niyang ID

Mukha naman itong legit pero agad din niyang hinablot ang ID mula sa akin.

“Naku! Pag ako nasisante talaga!” sabi pa niya sabay tulak sa akin at saka siya naglakad palayo

Pero hindi ako maaaring magkamali! Siya talaga si Simonne! Ang babaeng nakasama ko noon at ang kauna-unahang babae na iniwan ako kinabukasan after ng one-night stand namin.

Although she was not a virgin anymore when I got her, she left me with an impression dahil sa ginawa niya.

Most of the time, ako ang unang umaalis! But her? She ditched me first!

At dahil lasing ako noon, hindi ko na siguro nagawang gumamit ng protection kay may nabuo noong gabing iyon.

Bumalik ako sa kinaroroonan ni Hunter at nakita ko na umiiyak ito habang hinahanap ang Mommy niya.

“Hunter, relax okay!  Don’t cry!” nag-aalalang sabi  ko pero lalong lumakas ang iyak niya

“I want Mommy! Gusto kong makita ulit ang Mommy ko!” saad ni Hunter kaya nakaramdam ako ng awa para sa kanya

Hindi ko naman alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya ang sitwasyon na kamukha lang ng Mommy niya ang babaeng nakita niya kanina.

“Helious, do something!” sabi naman ni Mommy na hindi din malaman kung paano patatahanin ang apo niya

Nilapitan ko ang anak  ko na ngayon ay nakayakap sa lola niya. Tinawag ko siya at lumapit naman siya sa akin.

“Hunter, anak…”

“Daddy, ayaw po ba sa akin ni Mommy? Kaya po niya ako iniwan kay Sister Aida? Good boy naman po ako diba po!? Bakit po ayaw niya sa akin!” sumisigok pa si Hunter dahil sa pag-iyak at parang pinipiga ang puso ko sa naririnig ko

‘Damn you, Simonne!’ bulong ng utak ko 

Kung hindi niya iniwan si Hunter at agad na ibinigay sa akin, hindi mararanasan ng anak ko ito!

“Hunter, listen! Hindi galit sa iyo ang Mommy mo! Kakausapin ko siya, okay!” sabi ko pa dito pero nagulat ako ng biglang mawalan ng malay si Hunter

“Hunter! Hunter!” sigaw ko habang tinatampal ko ang mukha niya

“Iho! Oh my God ang apo ko!” Mom is already in panic kaya naman agad ko ng binuhat ang anak ko at saka ako tumakbo habang kasunod ko si Mommy at Yaya Lupe

Iyak ng iyak si Mommy habang ako, mahigpit ang yakap ko sa aking anak! Halos mamuti na ang kamay as I clenched dahil sa tindi ng pag-aalala at galit na nararamdaman ko.

Pagdating namin sa ospital ay agad namang inasikaso ng doktor si Hunter. We waited outside the emergency room hanggang sa maisipan kong tawagan si Tito Jeric.

“Helious, iho!” he said 

“Sorry to bother you, Tito, may papaimbestigahan lang po sana ako.” saad ko

“My boys are still working on that Simonne Legaspi. Meron na naman?” nagtatakang tanong niya

So I explained everything to him.

“Okay iho! Tatawagan agad kita for more info. Say hello to Hunter for me, I hope he is well!” sabi ni Tito Jeric sa akin

“Thank you Tito! I hope makakuha na agad ng results!” hiling ko

“Of course iho! Alam mo naman na priority ko basta kayo ang involved! Say my regards to your Mom and Dad!” masayang sabi ni Tito Jeric

“I will Tito! Salamat po!” magalang na sagot ko sa kanya

Hindi nagtagal ay lumabas na ang doctor kaya agad naman akong lumapit dito.

“Doc, how is my son? Bakit nagkaganun? Akala ko ba, okay na ang anak ko?” 

I am scared na magkaroon ng relapse si Hunter!  Hindi ko na yata kayang makita pa siyang umiiyak sa twing tinutusok ng mga doktor ang mga kamay niya.

At ang pinakamatindi sa lahat ay nung kuhaan siya ng bone marrow sample sa spine.

He tried not to cry and act strong in front of me. Ang pangalan daw niya ay Hunter, at ang mga hunter, matatapang! 

Pero nakikita ko na nasasaktan talaga siya kaya binulungan ko siya na he can cry.

“It’s okay Hunter! It’s okay to cry! You are still strong kahit umiyak ka!” 

And he did! He cried out of pain sa ginagawang procedure sa kanya. And seeing him at this state, breaks my heart!

“The kid went through stress but he is fine! Pero mas makakabuti kung hindi na mauulit ito! Tandaan ninyo na kahit fully recovered si Hunter, physically, his mental health may be at stake lalo pa at nagkaroon siya ng inferiority dahil sa pag-iwan sa kanya ng Mommy niya.” paliwanag ng doktor kaya napapikit ako

This can’t be! 

Hindi ako papayag na masaktan ang anak ko! Kailangan kong gumawa ng paraan!