"Oo." Tinanggap ni Beatrice nang buong puso.Ang mga sikat at mga mayayamang asawa sa paligid niya ay lahat humanga sa kanyang maayos na hitsura.Maraming tao ang nagbulungan."Sa katawan niyang iyan, hindi siya labis na payat o taba. Mukhang sobrang suwerte niya.""Gusto ko sanang tanungin kung saan ginawa ang dress nya.""Shh. Huwag tanungin nang diretso. Tanungin mo kapag hindi kita ni Monica.""Hahaha. Sige!"...Ang mga usapan ng mga tao ay medyo narinig ni Monica.Tiningnan niya ito ng medyo hindi masaya.Ayon nga sa lahat, ito sana ang pinakamagandang sandali para sa kanya, pero hindi niya inaasahan na maaabala siya ni Lin Qingyu, ang babaeng iyon."Kung gusto mong mag-congratulate sa akin, maghanap ka ng pwesto para umupo. Susunod ay magsisimula tayo sa oath process."Ngumiti si Beatrice at tumingin kay Nikki sa likuran niya.Agad na ibinigay ni Nikki ang isang bouquet ng mga bulaklak kay Beatrice.Hawak ni Beatrice ang mga bulaklak sa kanyang mga kamay, isang mahinhin na ngit
Buong araw na memorizing ang kanyang talumpati si Monica at hindi niya binigyan ng pansin ang mga nangyayari sa labas.Kaninang hapon, marami ang nagpadala ng mensahe upang batiin siya sa tagumpay sa eleksyon.Napakaraming mensahe na nagdesisyon siyang patayin na lang ang kanyang cellphone upang hindi maistorbo.Sa mga sandaling iyon, hindi niya alam ang nangyari sa internet. Naiisip lang niya, ang walang hiya talagang si Beatrice, sinabi pa ng diretso sa ganitong okasyon.Hindi ba siya natatakot na mailabas ang larawan ni AmandaTumatagilid ang mukha ni Monica at nagkunwari ng pagkabigla: "Anong sinabi mo? Hindi ko... hindi ko alam ang tungkol dito. Pasensya na, kung totoo ngang ginawa ito ng kapatid ko, humihingi ako ng paumanhin sa iyo sa pangalan niya.""May magandang relasyon kami ng kapatid ko. Bata pa siya at marami sa mga iniisip niya ay hindi pa ganap na matured. Talaga namang hindi ko inaasahan na gagawin niya ito.""Kung gusto mo, maghintay muna tayo ng kaunti bago ka magsa
"Eh... Maghintay tayo na mag-imbestiga ang mga pulis. At... At... Hindi ka naman biktima, hindi ka pwedeng magtiwala..."Bago pa siya makatapos magsalita, pumasok si Amanda dela Cruz na nakasuot ng uniporme ng paaralan."Kaya ako na ang biktima, pwede akong magtiwala!"Matapos ang kanyang pahayag, tumayo si Justin, na nakaupo sa tabi ng kanyang ina sa unang hanay, at inilapit ang mga kamay sa kanyang bibig at sumigaw: "Go Amanda! Ang galing ni Amanda!"Di nagtagal, pumasok ang isang grupo ng mga estudyante sa kolehiyo, parehong lalaki at babae, na may hawak na mga karton na gawa sa kanilang mga kamay.Nakasulat sa karton: "Go Amanda! Ang galing ni Amanda!"Nagulat sina Justin at Amanda.Matapos nilang makita ang video ni Vincent sa Internet, lalo pang nadama ng grupong ito ng mga estudyante ang simpatya kay Amanda, at kusa nilang nais na protektahan siya.Nang makita nilang pumasok si Amanda sa venue, agad nilang pinasok at sinusuportahan siya."Go Amanda!""Amanda, kung magpupursige
"Asawa ko~"Si Beatrice ay nais sanang tumanggi, ngunit sobrang bait ni Marcus.Ang katawan niyang parang hanger na suot ang makupad na puting kamiseta, ang mga kalamnan ay parang sumabog, at may bahagyang anyo na makikita sa kanyang kamiseta.Ang kwelyo ay bahagyang luwag mula sa dalawang butones, at ang kaakit-akit na Adam’s apple niya ay gumagalaw paminsan-minsan, na parang nag-aanyaya sa iyo na mapatingkayad at kagatin ito.Ngunit sa hitsurang ito, at may suot na salamin na may gintong rim sa matulis niyang ilong, mukhang malumanay at malayo sa mga tukso, na nagdudulot ng kagustuhan na magtangkang salakayin siya at makita kung paano siya babagsak mula sa kanyang pedestal.Parang nakita ni Marcus ang iniisip ni Beatrice, at isang tawa ang tumakas mula sa kanyang seksi at mabangong boses.Ang malalapad niyang palad ay gumagalaw sa kanyang bewang.Paminsan-minsan, ginagamit niya ang mahahabang puti niyang mga daliri para ayusin ang salamin sa kanyang ilong, at tinatanaw siya ng may n
Naramdaman ni Rommel ang sakit sa puso nang makita ang kanyang mahal na anak sa ganitong kalagayan. Lahat ng ito ay kasalanan ng kasumpa-sumpang si Marcus, na nagbayad pa ng taong humadlang sa kanya, kaya hindi siya makapunta para iligtas ang kanyang anak na lalaki."Vincent, anak~ Nandito na si Papa~" Umiiyak si Rommel, pinahid ang kanyang luha, at sumigaw sa mga bodyguard, "Bilisan niyo at ibaba ang batang amo!"Habang nagsasalita, tinignan ni Rommel Cristobal ang mga tao sa paligid ng masama."Kayo, mga mabababang tao, mga taong nakatira sa ilalim ng lipunan, may mga abogado ba kayo? May pera ba kayong pang-hire ng abogado? Magtangka kayong saktan ang anak ko. Sabihin ko sa inyo! Kakasuhan ko kayo, at isasakdal ko kayo hanggang mawalan kayo ng lahat!"Ang mga tao sa paligid ay nagkibit-balikat: "Wala kaming ginawa!""Tama, ang taong tumama sa batang amo mo ay matagal nang tumakas. May surveillance ba dito?""Tama! Kami nga'y mga mabababang tao, pero kayo mga mataas na tao na may ma
Ngunit sa harap ng bagyong ito, wala ni isa mang tao ang naglakas-loob na protektahan si Vincent Cristobal.Dumarami ang mga biktima na handang magpatotoo sa korte.Napakahirap ng sitwasyong ito para kay Vincent!Si Rommel, ang kanyang asawa at si Monica ay nakahanap ng abogado na bihirang magkasunod magbigay ng konsultasyon."Attorney Patrick, wala talagang paraan?" tanong ni Rommel Cristobal.Uminom ng tubig si Attorney Patrick at umiling: "Ang kaso ng inyong anak ay kumakalat na at binibigyan ng pansin ng buong lipunan. Sa ganitong panahon, walang makakatulong sa kanya na mapababa ang sentensya.""At saka, napakaseryoso ng insidenteng ito. Ayon sa batas ng ating bansa, ang ganitong klaseng krimen laban sa kagustuhan ng babae ay maaaring mahatulan ng 3-10 taon na pagkakabilanggo."Si Rommel ay huminga ng maluwag: "Kung ganoon, Attorney Patrick, sana matulungan niyo kaming makuha ang sentensiya na tatlong taon."Habang nagsasalita, si Rommel Cristobal ay naglakad-lakad sa opisina ni
"Kuya Marcus, halika rito." Ipinakita ni Justin ang cute niyang maliit na pangil ng tigre at kumaway kay Marcus nang excited.May isang batang lalaki na mga walo o siyam na taon ang tanda na katabi niya.Pagkatapos niyang magsalita, dumating ang ama ng batang lalaki na bumisita dati at niyayakap ang bata upang magbigay galang.Ipinakilala ni Justin ang lahat: "Sya si Mr. Alberto Ortega. Ang namumuno sa KT Technology. Ang batang inaalagaan natin dati ay ang pangalawang anak niya."Tinapik tapik ni Justin ang balikat ng batang lalaki at nagsabi: "Ito ang kuya, anak din ni Mr. Alberto, na tinatawag na Junjun."Medyo nabigla si Beatrice.Mukhang mas bata si Mr. Alberto kaysa kay Marcus.May dalawa na siyang anak, at ang panganay na anak ay ganito na kalaki?!Naintindihan ni Mr. Alberto ang ekspresyon ni Beatrice at hinaplos ang kanyang ulo nang medyo nahihiya: "Haha, pasensya na, maaga kasi akong nagkaanak."Tumingin si Marcus kay Mr. Alberto ng may kaunting awa sa mata: "Ang mag-asawa
Bigla niyang naisip na parang matagal na syang hindi nakikipag ugnayan sa pamilya Aragon.At nakalimutan niya ito nang abala siya.Pakiramdam pa nga niya, parang siya at ang pamilya Salazar ay isang pamilya na."Hindi pa." Bahagyang pinisil ni Beatrice ang kanyang labi at ikinuwento ang nangyari kung paano siya Itinulak ng pamilya Aragon kay Mr. Saragoza at kung paano ibinigay ni Lucy ang kanyang physical examination report kay Minda."Sa totoo lang, noong panahong iyon, tinalikuran ko na sila.""Ayos lang 'yan!" sabi ni Mrs. Salazar ng galit, "Paano ba naman may ganoong ina sa mundo! Hindi lang naman ikaw ang anak nilang babae, may Abby pa."Si Mr. Salazar na kanina pa nakikinig, ay nagsubo ng isang piraso ng karne at tumango.Parang medyo walang magawa si Beatrice: 'Hindi ko alam kung talagang may kinalaman ito sa mga 'hula.' Sabi ng manghuhula, konti lang ang mga kamag-anak ko, at hindi talaga kami malapit sa pamilya ko.""Nung nasa kolehiyo ako at pumunta sa kabilang nayon, nami
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng