"Talaga ngang malaki ang epekto ng buwang iyon sa kapalaran ninyong mag-asawa. Isang magulo at malaking pagsubok ito para sa inyong dalawa," wika ng host nang tapat."Matutukoy mo ba kung ano ito nang eksakto?"Umiling ang host: "Hindi! Walang sinuman ang makakaintindi ng mga lihim ng langit. Ngunit nag-divine ako para sa iyo, at talagang ikaw ay isang taong may mahabang buhay, walang alalahanin sa pagkain at pananamit. Hindi mo kailangang mag-alala tungkol sa kaligtasan." Habang nagsasalita, ginawa ng host ang isang palm-clasping na seremonya: "Donor, isang kapalaran, dalawang swerte, tatlong feng shui, apat na akumulasyon ng mabubuting gawa, limang pagbabasa...Ang kagandahan ng buhay ay nasa hindi alam at maaaring baguhin sa pamamagitan ng sariling pagsisikap.Donor, huwag matakot. Maraming pagbabago sa mundo, at tanging sa pamamagitan ng hindi paglimos sa orihinal na layunin at pagiging mabait at matuwid ay makakaya itong dalhin.Tungkol sa pinakamalaking alalahanin ng donor na tu
Hindi namalayang hinila ni Gilbert si Shaira papunta sa kanyang tabi at mabilis na kumuha ng tisyu para punasan ang kanyang mukha: "Kamusta? Nasuong ka ba? Kailangan mo bang pumunta sa ospital?"Kumaway si Shairabng hindi: "Wala, malamig na tsaa lang."Pati ang kanyang palda ay natapunan ng tsaa, at ang kanyang hairstyle ay nasira, kaya medyo nakakahiya.Sa oras na iyon, ang ina ni Leonard ay nakasuot ng isang simpleng floral na pang-itaas, may nakatiklop na mga kamay sa harapan, at may kakaibang tono: "Isang maliit na babala lang ito. Upang maging asawa ng aming anak na si Leonard, hindi ka pwedeng magtrabaho sa labas nang publiko, at hindi ka dapat makipag-usap sa mga lalaki sa publiko.""Tita, trabaho po ang pinag-uusapan namin," pagtatamanninShaira."Trabaho?" Binagtas siya ng matalim na tingin ni ina ni Leonard, "Hindi ba kayang tustusan NG pamilya namin? Kailangan mo pa ba talagang magtrabaho! Pinapahiya mo ang anak ko! Naging biro siya sa lupon ng mga lalaki."Si Gilbert ay isa
Sandali lang, umiiyak si Jennifer at nag-panic ang boses."Ano bang ginagawa mo~" Kilala ni Jennifer ang boses ni Bryan, kinuha ang kanyang backpack at pinukpok siya ng dalawang beses sa dibdib, "Hinagip mo ako ng kamatayan~"Ang boses niya ay umiiyak, may halong pang-aakit, at konting pangangabahan, na nagpasakit sa puso ni Bryan.Idinampi niya ang noo niya sa noo ni Jennifer, hinawakan ang kanyang mukha na may hugis peras gamit ang parehong kamay, at dahan-dahang pinunasan ang mga luha sa gilid ng kanyang mata gamit ang magaspang niyang hinlalaki."Ang boyfriend mo, hindi ba't biro lang sa'yo? Kailangan bang maging ganito kalupit?"Humihikbi si Jennifer at umiwas: "Hindi pa nga kita boyfriend. Inutusan kita na maghintay... Hindi pa nga kita nababayaran..." Mas lalo pang humina ang boses ni Jennifer.Sa perang iyon, gamit ang part-time na trabaho sa isang coffee shop, hindi tiyak kung kailan niya ito maibabalik."Pero hindi ko na kayang maghintay pa." Tumawa si Bryan nang parang naii
Ikinwento ni Jennifer kay Gemrey ang kanyang plano, at pagkatapos ay bumulong: "Kuya Gemrey, matutulungan mo ba ako? Sabihin mo na magba-barbecue tayo. Sigurado akong papayag ang tatay ko."Nang marinig ni Gemrey na makikisalamuha si Jennifer kay Bryan at sa mga kasama nito, kumislap ang mga mata niya, at nagsabi ng pabirong tono: "Hindi, magsisinungaling ako para sa'yo, pero may isa akong kondisyon ako. Maliban na lang kung isasama mo ako."Pagkatapos ng ilang sandali, nagtanong si Gemrey: "Nakuha mo na ba ang number ni Miss Erica Villamor na hinihingi ko sayo last time? Baka pwede mong imbitahan siya na sumama sa inyo sa weekend.""Jennifer, sasabihin ko na sa'yo, na-in love ako sa kanya ng unang kita ko pa lang. Tulungan mo ako, bigyan mo ako ng pagkakataon. Basta makakita lang ako ng girlfriend, hindi na palaging iisipin ng tatay mo na iparehany tayo."Medyo hindi komportable si Jennifer nang marinig ito mula kay Gemrey.Pero pagkatapos ng maraming taon bilang magkapitbahay, paki
"Huwag na." Maingat na itinaas ni Arthur Lontoc ang kanyang kamay at hinaplos ang jade Pixiu sa kanyang kamay ng dalawang beses. "Hindi ba't maganda ang panlasa niya?"Sumang-ayon ang isang grupo ng mga tao sa likod niya."Opo, opo, opo.""Tama ang sinabi ni Boss Arthur."Ibinawi ni Arthur ang kanyang tingin na may malalim na kahulugan at ipinagpatuloy ang paglalakad. Bahagyang umangat ang mga sulok ng kanyang malamig at manipis na labi: "Masyado siyang matapang."Gusto mo pa bang itali ang mga kamay niya gamit ang tie?Pagdating ng panahon, hindi pa tiyak kung sino ang magtatali sa kanino.Pagkatapos ng isang maikling insidente, ipinadala si Erica pabalik ng kanyang bestie.Hindi nagtagal, tumawag si Gemrey.Nang marinig ang layunin, sumagot si Erica ng parang tulala: "I-transfer mo na lang sa account na ito. Magkikita tayo para sa kape, wala nang iba pang kailangan."Pagkatapos nun, ibinaba niya ang telepono at nagmura pa kay Bryan ng ilang beses.Sa oras na ito, sa lumang bahay ng
"Hindi ako makaalis. May lason sa katawan ko." Tapat na sinabi ni Diego, "Hindi ko kayang makipag-ugnayan sa mga pangunahing tao ng Black Hawk Hall. Si Alana ang aming lider, at regular siyang pumupunta sa Black Hawk Hall para kumuha ng mga lunas para sa amin. Kung hindi kami makainom ng lunas sa loob ng tatlong buwan, mamamatay kami.Ang Black Hawk Hall ay magaling gumawa ng mga lason at hypnosis, at madalas nilang ginagamit ang mga lason at hypnosis para kontrolin ang kanilang mga nasasakupan. Sa mga taon na nakaraan, ang mga tao mula sa Black Hawk Hall na nakatagpo ko ay hindi talaga nagtatrabaho para sa tinatawag na Datong New World Plan.Mas madalas, dahil sila ay kinokontrol ng lason sa katawan nila, wala silang ibang magagawa kundi magpanata ng pag-allegiance sa Black Hawk Hall hanggang sa kamatayan.""Ganun din ba kay Alana?" Tanong ni Marcus."Si Alana ay may lason din, at hindi lang isa. Ngunit si Alana ay panganay na anak ng pamilya Monteverde. Ang pagbawi ng pamilya at pag
Nang mapanood ni Alana ang video, labis siyang na-excite.Hindi niya inakala na na-video-han pala siya noong panahong iyon.Hindi ba’t parang ito na rin ang paraan para matulungan si Lele na linisin ang kanyang pangalan sa lungsod?Pero may hindi magandang kutob si Diego.Samantala, naghahanda sina Marcus at Beatrice na magbakasyon sa isang beach homestay.Abala ang dalawa sa paglalagay ng mga gamit sa likuran ng sasakyan.Napanood na rin nina Marcus at Beatrice ang video.Hindi nila ito masyadong inintindi. Alam nila ang katotohanan, kaya hindi nila hinayaang makaapekto ito sa magandang mood nila para sa bakasyon.Inutusan ni Marcus si Carlos na maglabas ng pahayag mula sa kumpanya, na nagsasabing hindi si Lele ang kanyang anak sa labas at dumaan na ito sa DNA test. Kapag may patuloy pang nagpakalat ng tsismis na maaaring makaapekto sa stock price ng kumpanya ni Villamor, gagamitin niya ang legal na paraan para panagutin ang mga ito.Tumango si Carlos at agad na inayos ang lahat.Ti
Walang tao sa dalampasigan, at ang lugar ay malinaw.Eksaktong alas singko ng hapon. Tamang-tama ang init ng araw, hindi masyadong mainit, at ang hangin mula sa dagat ay malamig at nakalulugod.Masaya rin ang heneral na tumatakbo.Ngayon, ang heneral ay inayos ang sobrang haba ng buhok sa kanyang noo, tinali ito sa isang maliit na ponytail, at naglagay ng maliit na bulaklak bilang palamuti.Wala nang ibang maliliit na bulaklak sa kanyang katawan.Ito ang opinyon ni Beatrice na ang pinakamatamis na itsura ng heneral sa ngayon.Di-nagtagal, dumating din ang kotse ni Gilbert.Baka napansin ng heneral ang kotse, kaya tumakbo siya patungo dito mula sa malayo.Mukha siyang matindi.Parang gusto niyang magbigay ng "kamusta" sa isang "matagal nang kaibigan."Wala namang ideya si Gilbert na "may mga panganib na nagtatago sa bawat sulok" at bumaba ng kotse ng walang kaalam-alam.Agad na sumunod ang isang bagong adult na puting Samoyed mula sa kotse. Maganda ang kanyang balahibo at may pink na b
Tapos na.Sigurado siyang mapipilitan siyang mag-knit ng scarf pag-uwi niya.Nakita ni Gilbert na medyo awkward na ang atmospera, kaya’t mabilis niyang sinubukang ayusin ang sitwasyon at tumawa ng konti."Huwag ganyan, lahat naman tayo'y magkakaibigan. Ang kasintahan ni Bryan na ito ay bata pa, at iba ang uso sa school nila kumpara sa atin. Gusto nila ang style ng pagiging mahirap at palaboy. Ito ang tinatawag na fashion. Ang asawa naman ni Marcus ay buntis ng kambal, at pagod na ang katawan. Marami ring kailangang ihanda, kaya’t tiyak na hindi niya kayang mag-knit ng scarf."Nang akala ni Jennifer at Beatrice na maganda ang sinabi ni Gilbert, biglang nagsalita si Marcus."Tama nga. Kung hindi pa sinabi ni Gilbert, makakalimutan ko na bata pa pala ang girlfriend mo."Gilbert:?"Bryan, matanda ka na at kumakain ng batang damo, maganda ang mga ngipin mo." May ngiti si Marcus sa labi.Ang mukha ni Gilbert ay para siyang tinamaan ng kidlat: "Oh Diyos ko, tinatangkang ayusin ko lang ang m
Hinaplos ni Brayn ang mga labi ng kanyang kasintahan: "Kung gano'n, paiyakin ko na lang siya."Agad syang itinulak ni Jennifer : "Wag na. Pina-kupkop mo ako ng ganyan, at pumasok na ang kamay mo."Masaya si Bryan at tumawa.Inangat ni Jennifer ang maliit na lunch box at itinaas ito parang isang yaman: "Kumain ka na ba?""Nagpadala ka sa akin ng mensahe, sa tingin mo ba'y maglalakas-loob akong kumain?"Nang marinig ni Jennifer na sinabi ito ng kanyang boss, agad siyang napatawad at kinuha ang orange chicken wings para pakainin siya.Kumain si Bryan ng ilang kagat at tumango nang masarap."Masarap ba?" tanong ni Jennifer. Nang malapit na siyang kumain, hinalikan siya ni Bryan sa mga labi at pumasok ang kanyang malikot na dila.Matapos ang ilang saglit ng halikan, ngumiti siya at nagtanong: "Masarap ba? Amoy asim ng kaunting kahel, lahat para sa iyo."Namula ang mukha ni Jennifer hanggang sa mga tainga, kinuha niya ang chicken wings at kinain.Minsan, yumuyuko si Bryan upang kumagat ng c
Kung maaari, tulungan mo akong magbayad ng utang kay Sir Marcus Villamor.Sayang at hindi na madirinig ni Diego ang pangungusap na iyon.Isang ambon ang dumapo mula sa langit.Bumagsak ito sa ama at anak.Ang maputlang batang babae ay may ngiti ng kasiyahan sa kanyang mukha, ganun din si Diego.Isang malaking kamay ang humawak sa isang maliit na kamay.Nang makita ni Jera ang eksenang ito, bumagsak siya at umiiyak sa katawan ni Diego.Ang magagandang alaala ay naglaro sa kanyang isipan.Pinuri sila ng tsuper dahil iniisip silang "pamilya ng tatlo" nang sumakay sila sa taxi.Sumakay sila sa Ferris wheel bilang "pamilya ng tatlo."Nakasakay si Lele sa leeg ni Diego.Inisip ni Jera na kung magkakaroon ng himala, dadalhin niya sina Diego at Lele sa isang maliit na bayan na walang nakakakilala sa kanila at mamumuhay ng malayo sa lahat ng tama at mali.Sa pagkakataong ito, tiyak silang makakaligtas.Sayang nga lang, walang kwento ng fairy tale sa bayan ng mga fairy tale.Nang maisip ito, mu
Tumingin si Diego sa itak sa harap niya, at pagkatapos ay tumingin sa mga lalaking nakasuot ng itim na masikip, saka niya ibinaba ang kanyang ulo para kunin ang itak.Sa isang kaluskos, tinusok niya ito sa kanyang tiyan nang maayos."Huwag--" sigaw ni Jera ng may pagka-alala, tinawag ang lider ng mga lalaki, "Ang pamilya Monteverde namin ay nagbigay ng marami para sa Black Eagle Hall na ito sa mga nakaraang taon. Ang aking kapatid na babae ay may dala-dalang pinaka-primitive na virus, at ginagamot niyo ang pamilya Ye namin ng ganito."Hindi pinansin ng lider ng mga lalaki si Jera at nagpatuloy, "Hindi pa sapat, kahit na may lason ang kutsilyo, hindi ito malalim, isang hiwa pa."Pulang-pula ang mga mata ni Diego, hinugot ang kutsilyo, at tinusok muli ang sarili sa tiyan.Mas malalim ang hiwa na ito kaysa sa nakaraang isa: "Paalisin si Jera."Pagkatapos niyang sabihin iyon, nawalan ng balanse si Diego at napaluhod sa lupa.Nagbigay ng hudyat ang lider ng mga lalaking nakasuot ng itim at
“Lele!”Nagmamadaling nilapitan nina Diego at Jera si Lele, at agad na niyakap ni Diego si Lele sa kanyang mga braso.Halatang lumala ang itsura ng bata, at naging mabilis ang kanyang paghinga.“Lele! Lele, anong nangyari sa’yo? Dadalhin kita agad sa ospital.” Nag-panic si Diego, natatakot na baka ang bata ay nagkaroon lamang ng huling hininga sa taksi kanina.Nakahiga si Lele sa mga braso ng kanyang ama, inabot ang kanyang puti at malambot na maliit na kamay, at hinaplos ang mukha ni Diego: “Daddy, okay lang ako, medyo pagod lang, sobrang pagod.Daddy, pwede ba tayong maghintay ng kaunti pa? Huwag niyo po akong dalhin sa ospital. Gusto ko pa sanang magtagal ng konti kasama si daddy.Konting panahon pa lang…”Hinaplos ni Lele ang mukha ni Diego at ngumiti: “May daddy na si Lele, sa wakas may daddy na si Lele. Pagbalik ko sa kindergarten, maipagmamalaki ko sa mga bata na may daddy si Lele, at laging nandiyan si daddy ko.”Napaluha na sina Diego at Jera at patuloy na tumango.“Daddy, an
Hindi direktang sumagot si Diego: "Dahil nandito ka na rin, pumasok ka at dalawin mo si Lele. Dadalhin ko siya sa amusement park sa loob ng sampung minuto."Nang mabanggit si Lele, namutla ang mukha ni Alana at bahagyang umatras: "Hindi... Hindi ko kayang makita... ang kabiguang iyon.""Kabiguan?" Galit na galit si Diego at mariing hinawakan ang pulso ni Alana, "Nasabi mo pang kabiguan si Lele!""Hindi ba’t totoo naman?Hindi si Marcus Villamor ang ama niya, kundi isang hamak na tulad mo. May sakit pa siya. Hindi ba’t isa siyang malaking kabiguan?"Umiling si Alana habang unti-unting namumula ang pulso niya sa pagkakadiin ni Diego: "Hindi ko kayang marinig na tinatawag niya akong ‘mommy.’ Hindi ko kayang marinig kahit isang salita! Para bang pinagtatawanan ako ng realidad sa katangahan ko.""Wala ka nang pag-asa!" Tinulak ni Diego si Alana palayo. "Tandaan mo, ikaw ang sumira kay Lele. Virus plan mo ‘yan. Kung hindi mo balak makita si Lele, umalis ka na lang."Pagkasabi nito, akm
Sa kabilang banda, nitong mga araw na ito, ikinulong ni Alana ang sarili sa kanyang kwarto, tumangging kumain o uminom, at paulit-ulit na pinahihirapan ang sarili.Hindi siya makapaniwala na nahawakan siya ng isang lalaking katulad ni Diego, at isinugal pa niya ang sariling buhay upang ipanganak ang anak nila.Nangako rin siya kay Jerome na sa pamamagitan ng batang ito, tiyak na maaayos nilang muli ang relasyon nila ni Marcus.Sumigaw rin siya sa harap ng pamilya Villamor na bihira lang magkaroon ng babae sa kanilang angkan, at siya ang nagbigay nito sa kanila. Gusto pa niyang ilista ang bata sa talaan ng pamilya Villamor.Isa-isang eksena ang bumalik sa isipan niya, at lahat ng iyon ay tila nanlilibak sa kanya nang walang-awa.Nang sinabi niya ang mga salitang iyon, ano kaya ang naramdaman ni Diego sa kanyang puso...Sa pag-iisip niya nito, ipinukpok ni Alana ang kanyang ulo sa pader.Gusto na niyang mamatay.Hindi niya kayang pumunta sa ospital para harapin si Lele.Mahal na mahal n
Sa sandaling iyon, kinuha ng pangalawang tiyuhin ni Bryan ang mangkok ng lugaw at tumayo habang nakayuko ang kanyang payat na katawan: "Matanda na ako at hindi ko na kayang makakita ng ganitong eksena, kaya aalis na muna ako. Wala rin naman akong silbi at wala akong masasabi. Ayusin n'yo na lang ang mga sarili n'yong problema."Nagagalit na sumabat ang ikatlong tiyuhin ni Bryan: "‘Ma, tingnan n’yo nga, kasama pa ba natin talaga ‘yan? Pinanganak n’yo pa siya, nasayang lang ang sakit ng tiyan n’yo noon."Tahimik na lumabas ang pangalawang tiyuhin ni Bryan habang hawak ang mangkok ng lugaw, tila ba wala siyang pakialam sa nangyayari sa paligid.Pagkatapos ng maikling eksena, tiningnan ng mga bodyguard na nakaitim ang ikatlong tiyuhin ni Bryan na tila naghihintay ng utos.Nagbigay ng senyas ang ikatlong tiyuhin at sinabi: "Sige! Turuan n’yo ng leksyon ang batang ‘yan na walang modo!"Pagkabigkas pa lang niya, humarang si Uncle Philip sa harapan niya at sinabi: "Ano ‘to... parang di na
Sumampa si Jennifer mula sa lamesa at tumayo upang tumingin kay Bryan sa mukha.Tahimik na tinanong ni Bryan: Ayos ka lang ba?Medyo masakit ang mga mata ni Jennifer. Sa totoo lang, ayaw niyang umalis, at ayaw niyang iwan siya. Malungkot din siya nang maghiwalay sila.Alam niyang malungkot siya, at gusto rin niyang makasama siya at yakapin siya.Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay nakita ni Bryan na tumango si Jennifer, at agad na ngumiti siya.Matapos magmamasid ng ilang sandali, umalis siya at bumalik sa hotel para matulog ng maayos.Kinabukasan, pagkatapos maghilamos, nagsuot siya ng purong itim na damit.Itim na kamiseta, itim na kurbata, itim na pantalon, itim na amerikana.Itim mula sa loob hanggang sa labas.Sa harap ng salamin, naglalabas siya ng malamig, mabagsik, at walang awa na liwanag.Walang Jennifer, si Bryan ay isang lobo na walang pagkatao at may kalungkutan.Paglabas niya mula sa kwarto ng hotel, sinalubong siya ni Uncle Philip ."Pumunta ka sa lumang bahay ng