013

Maria Lyn POV

Lumayo ako sa kanya. Pero hindi pa man ako nakakaupo ng maayos ay binangga ang aming sasakyan. Kaya tumilapon ako sa isang bahagi ng sasakyan. Huling naalala ko at nakita ko at pilit na inilalabas ng sasakyan ang nanghihina na si Ezekiel.

"Ezekiel!" tawag ko sa kanya.

"Hindi ka na sana nakialam. Ngayon, mauuna kang mama–"

Isang putok ng baril ang narinig ko bago ako nawalan ng malay.

Nagising ako na masakit ang ulo ko. Buong katawan ko. Nagmulat ako ng mga mata at tumambad sa akin ang mga mukhang ng mga taong malapit sa akin. Alam kong nag-alala sila sa akin.

"I am okay." assurance ko sa kanila.

"Okay? Look at you. Nandito ka sa hospital, nakaratay. Ilang araw na walang malay. Tapos sasabihin mong okay ka lang!" galit na sambit ni Kuya kier.

Ngumiti na lang ako. Dahil alam ko na sobrang nag-alala ito sa kalagayan ko.

"Mom, please, don't do it again."

"Okay."

Iginala ko ang paningin ko sa paligid. Kompleto lahat ng pamilya ko. Pero isang tao ang gusto kong makita.

"Si Eze