Pagbabalik sa simula

Si Lorena Morales ay isang Pilipina na nabigyan ng oportunidad na mag trabaho sa Italy. Tubong Batangas at isa siyang nurse. Ipinadala siya ng isang overseas agency sa Italy para maging private nurse ng nuon ay masakiting may edad na babae. Nang dumating siya sa Florence ay sinundo siya ng isang mabait na ginoo. Nagpakilala itong anak ng pasyente. May stage 3 cancer ang kanyang ina at hiling nito ay ang may mag alaga sa kanya hanggang sa siya ay mamayapa. Taong 1989 nuon. Si madam Emilia Rossi ay may cancer sa suso at nag metastasize ito. Sinabi ng doctor na wala na itong pag asa at milagro na lamang makakapag pagaling nito. Hiniling nito na sa bahay niya gustong mamayapa kasama ang anak na si Pietro.

“I want to be with my unico figlio (only son) until I die. My husband, Florentino, he passed away when Pietro was very young. I have to take care of him and our small textile business. Now, my Pietro is taking care of it and he has this..this.. wine business. I don’t like it.” May galit sa mukha ng pasyente habang pinapaliwanag nito ang saloobin tungkol sa bagong negosyo ng anak.

“Please madam Emilia. You should not be stressed over this matter. Get some rest.” Nababahala si Lorena sa nararamdaman ng pasyente. Alam niyang bawal ito sa kanya.

“Lorena, you like my son, Pietro, right?” Hinawakan nito ang kamay ni Lorena.

“Ye..yes, madam. He’s a wonderful person.” Medyo nagugulumihan nuon si Lorena.

“This is my last wish. Please, marry my son. I want him to settle down before I die. He’s a good man and hard-working. He will make you happy.” Napaluha itong nagsusumamo sa kanya.

Isang buwan ang lumipas at naging Mrs. Lorena Morales Rossi siya. Ikinasal sila sa isang open garden ng vineyard na bagong bili ni Pietro. Makalipas ang dalawang buwan ay tuluyan ng pumanaw si madam Emilia. Makalipas ang dalawang taon ay ipinanganak niya si Anthony.

Isang hapon matapos kumain nila ni Bianca ng pananghalian ay napa upo si Lorena sa veranda. Habang pinapanood niya ang paglubog ng araw ay hindi niya maikubli ang galak sa kanyang puso. “Si Anthony ang tanging yaman at galak ng aking pinakamamahal na asawang si Pietro. Makalipas ang dalawa pang taon ay dumating sa amin si Sophia. Lumago ang negosyong winery ng asawa ko at ang textile. Laging busy si Pietro sa negosyo at ako ay huminto na sa pag ni nurse para alagaan ang mga bata.

Taong 2000, nasa siyam na taon na nuon si Anthony nang magpasya kaming lumuwas ng Pilipinas para maipakilala ko sila ng pormal sa aking pamilya at kaanak. Malugod kaming tinanggap sa amin sa Batangas ngunit lingid sa aming kaalaman ay lihim na galit pala sa amin ang isa naming pinsan na lalake. Sariwa pa sa alaala ko ang tagpong iyun. Nagka ayaan na mag inuman ang aking dalawang nakababatang kapatid na lalake at niyaya nila ang aking asawa. Ayaw na sanang sumama pa ni Pietro ngunit ayaw niyang masaktan ang damdamin ng kanyang mga bayaw. Mag aalas onse na nuon nang tumawag sa cellphone ko ang aking kapatid para sabihing pumunta ako sa ospital. Iniwan ko ang mga anak ko sa nanay ko ay nagpasama ako sa bunso kong kapatid na babae sa ospital. Wala ng buhay si Pietro pagdating ko.

Halos mawalan ako ng ulirat sa nangyari sa asawa ko nuon. Mas lalo kong ikinalungkot nang makita ko ang pagtangis ng mga anak ko, lalo na si Anthony. Sa murang edad nila ay nawalan sila ng ama, at dito pa man din sa mismong lugar namin. Ang pinakamasaklap, sa mismong mga kamay ng kaanak din namin.

Umuwi agad kami ng Italy bitbit ang kabaong ng yumao kong asawa at dito na namin inilibing ang kanyang mga labi. Simula nuon ay hindi na kami umuwi pa ng Pilipinas. Si Anthony, hanggang sa nagbinata ito at nag asawa ay ni minsan ay hindi sumagi sa isip nito ang tumuntong ng Pilipinas. Hindi ko na din binuksan pa ang usapin patungkol sa pag uwi ng Pilipinas. Kahit pa hindi nagkulang si nanay at mga kapatid ko sa pangungumusta sa amin at kahit mga anak ko ay close pa rin sa kanila ay hindi na namin napag usapan pa dito na bumalik pa ng Pilipinas. Naitaguyod ko sila ni Sophia gamit ang kaunting alam ko sa negosyong iniwan ng aking asawa. Hindi man ito lumago ngunit hindi rin ito nalulugi.

Nang bumalik sa bahay namin si Anthony bitbit si Bianca ay napag desisyunan namin na siya ang mamahala sa Textile at si Sophia ang sa wine. Unti unti ay nagkakaroon ng pangalan si Anthony sa larangan ng fashion at si Sophia naman ay napalago ang wine business namin. Masasabi kong suwerte ako sa pagpunta ko dito sa Italy at ang pagkakaroon ko ng pamilya dito. Ngunit, hindi ko pa rin maiiwasan na hindi mangulila sa aking lupang sinilangan.”

Lahat ng ito ay nabago ng makita niya ang kapatid ng assistant niyang si Nica. Si Barabara ang naging inspirasyon ni Anthony para umuwi sila ng Pilipinas. Agaran siyang nagpa book ng condo unit sa kanyang assistant sa Taguig at sa susunod na buwan ay lilipat na silang tatlo duon. Ang maiiwan dito sa Italy ay si Sophia. Walang pagsidlan ang tuwa ni Lorena. Sa wakas, makikita na naman niya ang pinakamamahal na ina bago man lamang ito pumanaw.