Simula

M A L I A ' S P O V

"Malia, are you done?"

Dad's voice pulled me up from my deep thoughts. I looked at my whole reflection in the mirror and feigned a smile before composing myself. Huminga muna ako ng malalim bago sumagot.

"Uhmm. Patapos na po!"

Kaya mo 'to, Malia! Ikaw pa!

I lost my mom at a young age and I managed to grow up because I have my dad. I couldn't imagine myself being alone in this harsh world. I just couldn't live alone.

Hindi ko alam kung kakayanin ko lahat ng ibabato ng mundo sa 'kin kung wala ang ama ko. He is my shield when everything is chaotic. He covered me and kept me safe... until now.

Ngayon, panahon naman para siya ang aking poprotektahan at pangangalagaan.

"Wow! You looked prettier everyday. Magkamukhang-magkamukha talaga kayo ng Mommy mo," he complimented, smiling. Hinawi nito ang mga natitirang buhok na humarang sa mukha ko at tinitigan ako na parang ako ang pinakamagandang babae sa buong mundo.

"Siyempre! Anak niyo ko ni Mommy e! Kanino pa ba ako magmamana?" Pabirong sagot ko.

He blurted a laugh heartily, "Oo nga naman."

"Hmm are you ready?" He added.

I want to say 'I'm not,' 'I don't want to do this, Dad,' 'I'm scared Dad,' but all I can do is to nod and smile even if it's against my will. What scared me the most is seeing him in pain because of me. Ayokong makita ang ganoong eksena sa buhay ko.

He caressed my hair and uttered nothing. He always do this to me when he is worried about something. It's his own way of saying that everything will be alright.

Ramdam ko rin ang takot at pangamba ni Daddy kahit hindi niya sabihin. Pinili niya lang na manahimik but his actions never fails to send his emotions towards me.

"Dad, I'm fine!" I said lively, forcing myself to smile widely.

I also knew that he felt that I wasn't sincere about the words I always said ngunit pinili ko ring itago ang mga nararamdaman ko kagaya niya dahil ayoko siyang pag-aalahanin. Mas okay na ang patagong nasasaktan kasi ako lang ang nasasaktan. Sa dami ng pinagdaanan ni Daddy, ayoko ng dagdagan pa ang mga 'yon. Ayoko siyang madamay pa sa sarili kong emosyon.

He nodded.

"Let's go," aniya.

I let out a deep and silent sigh before nodding my head.

This will be a long day ahead. Meeting with my soon-to-be husband whom I never meet before. What a ridiculous meet-up. Akala ko noon lang nangyayari ang mga ganitong sitwasyon pati rin pala ngayon. Like, hello we are already in a modern world. Ipapakasal ako sa lalaking hindi ko pa nakita at nakilala sa tanang buhay ko for the sake of our company. Ano pa nga bang magagawa ko? Ito na ang mapait na tadhanang nakalaan sa 'kin. Kahit hindi kapani-paniwala.

My attention shifted on Dad when he held my hands tightly.

"Dad..."

"I know this is tough, Malia. Alam kong mahirap ang desisyong ito. Marriage isn't that simple. I know you'll be having difficulty when in terms of adjusting but you can always count me in. You know how much I love you, Malia. I love you the most in this world. Mahirap din sa 'kin—,"

"Daddy. You don't have to worry about me. I am not a child anymore. I can now take care of myself and also you. Aalagaan kita kagaya ng pag-alaga mo sa 'min ni Mommy noon," putol ko sa gusto niyang sabihin.

"And Dad! Hindi naman bukas na bukas ay ikakasal kaagad ako no!" I exclaimed actively, disrupting the melancholic ambiance inside the car. Trying to hide every bitterness in my voice.

Mabigat at malalim ang bawat buntong-hiningang pinakawalan nito bago itinuon ang mga mata sa daan. Malayo ang tingin at malalim ang iniisip. Nababasa ko na ang pagkabahala sa mukha ni Daddy kaya hinawakan ko ang kamay nito at nagbabakasali na sa pamamagitan no'n ay mapakalma ko siya.

Our destination with the family dinner was expected to be far but it feels like I was inside the car for just five minutes and we've finally reached the place. Hindi ko alam kung ilang beses na akong buntong-hininga sa araw na 'to.

Dad offered his hand and I took it instantly. Pakiramdam ko kasi kung walang umalalay sa 'kin ay kahit anong oras matutumba ako. I can already sensed my loud heartbeats due to the nervousness and the shaking of my hands!

What's with me? Masyado naman yata akong kinabahan. Hayst! This is what I hated the most! What if I stuttered in front of them? What if I'll put myself in shame in front of everyone?

W-wait...

What's gotten into me?

Bakit ako nag-iisip ng gano'n?! Bakit ko naman ikakahiya kung mamutla, ma-utal at maipahiya ko ang sarili sa harapan nila?! Bakit?!

It's not like I needed them! They needed me for the sake of their company!

I don't care what's their impressions towards me. Kung hindi nila magustuhan ang inaasta ko problema na nila 'yon.

I. Don't. Care.

"This way Ma'am and Sir," the waitress accommodated us.

Inayos ko muna ang postura ko bago naglakad ng walang bahid na kaba. Kahit ang totoo, sa kaloob-looban ko'y winawasak na ako ng kaba.

Malayo pa lang ay kitang-kita ko na ang tatlong taong dali-daling tumayo ng mamataan nilang paparating na kami.

Tss.

Their pretentious smiles plastered on their faces. How come Daddy can't recognize that they are fake! Papaanong hindi napansin ni Daddy ang kapekean nila e halatang-halata ito sa mga kilos nila?! Alam ko naman na ang kompanya lang namin ang habol nila sa pagpapakasal sa 'kin! From the very first meeting, I already discovered what they're after for. Manhid lang naman ang hindi makakahalata.

Nang makita sila ay gusto ko na agad ikansela ang kasal kahit hindi pa napagplanuhan. Mula sa malayo ay kitang-kita ang tingkad ng mga pananamit nito at kung papaano ang mga ito kumilos. Hindi halatang pabagsak na ang kompanya nila. Gayunpaman ay sinakyan ko nalang ang palabas nila. I wear my sweetest smile before greeting them a hello.

"Hello po Tita, Tito," bati ko sa kanila.

"Ija! You look great!" A woman in her mid-forties shouted in glee. She looks ravishing with her off-the-shoulder emerald dress. Sumabay ang mga mata nito sa pagngiti niya dahil sa mga singkit nitong mata. There's no traces of wrinkles and fine lines. You can't tell in one look that they were bankrupt because of their appearances and outfits. They still standouts in the middle of the crowd.

Lihim akong napangiwi nang puriin ako nito kahit sobrang halata ang kapekean. Kahit pa man ganun ay hindi ako nag-aatubaling suklian ang mga ngiti nito.

"You too, Tita," through mealy-mouthed, I complimented her. Hindi ko pinahalatang pineke ko rin ang pag-ngiti ko baka kasi mapagalitan ako ni Daddy ng wala sa oras. I only equaled her behaviors.

Tito Nathan is a gambling addict. I guess he is the reason why they are in a bankrupt situation right now. Kung gaano ka perpekto si Tita ay kabaliktaran naman itong si Tito Nathan. Halatang hindi masyadong maasikaso sa sarili at puro sugal lang ang inaatupag.

"Hi."

My attention diverted on the man in front of me offering his hand for a shake. Malinis ang mukha nito. Walang kahit na anong bakas ng balbas. His long hair purely suited his prominent jaw line and absolutely complimented his broad shoulder. He has a masculine body built just like a Hollywood action star. His face is stoic, blank to be specific. Nanatiling kunot ang noo nito, blanko ang mukha, at walang interes akong binigyan ng tingin.

"Hello," maikling tugon ko bago tinanggap ang kamay niya at pagkatapos ay hindi ko na siya pinansin.

Parehong walang imik si Tito and Daddy. I gazed on Dad and it seems that he is bothered by something. I can tell it through his facial expressions and body movements. He is uncomfortable. Hindi ito makatingin ng diretso kay Tito Nathan na para bang may tinatago si Daddy.

"Dad, are you okay?" I asked him, whispering.

Wala sa sariling tumango lamang ito at ngumiti sa 'kin.

Ilang minuto pa ang nakalipas ay nagsimula na kaming kumain kahit hindi pa pinakilala ni Tita ang anak niya ngunit hindi naman 'yon alintana sa 'kin. Ngunit ilang minuto pa ang nakalipas bago kami nakapagsimulang kumain ay ramdam na ramdam ko ang hindi ko makilalang presensya nito sa aking harapan. I lifted my head when I sensed some unfamiliar stares. I wrinkled my forehead when I meet his emotionless gaze.

Blanko ang mukha nitong nakatitig sa 'kin. Ako naman ay hindi siya pinansin kasi hindi ko naman siya kilala. Pinagpatuloy ko nalang ang pagkain.

He is silence and impassive. Halatang hindi niya gusto ang mga nangyayari lalong-lalo na siguro ang dinner na 'to. Pinagkatitigan ko lang siya sandali at ang dami ko ng napagtanto habang ginagawa iyon. From his facial expressivity to the way he moves. He is mature yet a threat to every ladies. Mapanganib ang bawat tinging ipinupukol nito sa 'kin ngunit hindi ko siya pinansin. Parehas kaming walang imik habang sandaling nagkatitigan at agad din namang binawi ang tingin ng bawat isa.

"By the way ija," naagaw ni Tita ang atensyon ko. Binalingan ko siya at hinintay ang sunod pang sasabihin. She put aside the utensils and wiped her mouth before gazing to the man in front of me. Sunod-sunuran lang ang mga tingin ko sa kaniya.

"He is Ashton. Our only son. Kakauwi niya lang galing sa States. He graduated Business Management last year at sinusulit lang niya ang pagiging single. He is your soon-to-be husband," aniya.

Everytime I watched scene like this on television, ladies on my part were happy and excited but why do I felt like marrying him will be my dead end? Imbis na dapat masiyahan ako sa sinasabi niya ay nabilaukan ako ng wala sa oras. Paano ba naman kasi, diri-diretso ang sabi ni Tita. Wala man lang patalastas.

Dad handed me a glass of water. Dali-dali ko naman itong tinanggap at ininom. Nilagok ko ang tubig kasabay ng pagtanggap ng mapait na katotohanan na kaunting panahon na lamang ang natitira bago ako bawian ng aking kalayaan.

"Are you okay?" Dad asked.

Inubos ko muna ang isang basong tubig ngunit kahit pa man ganun ay hindi pa rin ako makapagsalita. Mga ilang minuto pa bago ko nahanap ang tamang lakas ng loob para magsinungaling ulit.

"I'm okay, Dad," isang malaking kasinungalingang tugon ko.

ASHTON'S POV

When reality strikes, it strikes really hard to the point of giving up what you shouldn't. Katulad na lamang ng sitwasyon namin ngayon. I have my own plans about my life. I already have a plan to marry the only woman of my life but then reality break in. The reality destroys my plans and I hate to admit that my dearest intruder, reality, is the toughest opponent I have.

"What?!" I exclaimed the moment when I heard all Mom's plan about my marriage to stranger.

"Ashton, this is the only option we have or else we'll lost our company!" Mom's voice thundered on the other line. She's been explaining this for a very long time enough why should I have to do this. Kulang nalang i-recite lahat ng mga pinagsasabi nito sa ilang beses ng inulit-ulit.

I combed my hair through my hands out of frustration. I exhaled deeply before responding to Mom. Nandidilim na ang paningin ko sa sobrang inis at galit.

"So what?! Magpapakasal ako sa babaeng 'yon?! Mom! You know I'm waiting for Margaux!" Kahit pa kinalma ko na ang sarili at hindi ko mapigilang hindi mapasigaw. I fisted my hands out of raging anger.

"It's okay Ashton. Once na makuha na natin ang kailangan natin. You can file a divorce. Simple as that." Saad nito na para bang hindi big deal ang plano nila.

"It is always easy to say but harder to do! Hindi gano'n kadali 'yon Mom!"

Hindi gano'n kadali ang pasukin ang ganyang sitwasyon. Magpapakasal tapos hihiwalayan nalang kapag nakuha na ang lahat? Tss. Hindi ko pa nga nasimulan ay pakiramdam ko makakarma na kaagad ako.

"There's nothing difficult to do when money is involved, Ashton. Tandaan mo 'yan. Huwag mo munang pairalin ang pride mo?! Okay. You told me that you're waiting for Margaux. E papaano kung bumalik siya sayo? Ano ang ipagmamalaki mo sa kaniya? Iyong bankrupt na kompanya natin? Sa tingin mo ba papatulan ka pa ni Margaux sa lagay natin ngayon? Isipin mo Ashton. Successful ang kompanya nila Margaux kung ihahalintulad sa 'tin. But if we have a hold on ZEE's, everything's gonna fall on it's right places! Maraming mag-i-invest sa 'tin! Think carefully, Ashton. Think!" Mahabang lintaya nito. Hindi ako makasagot. My Mom is partly correct but there's a part of me that this will end on war. Fuck this! I never experienced in my life wherein I don't know what I supposed to do! But right now, I am in the middle of confusion!

"Bakit kailangan ako? Bakit kailangang ako ang sasalo sa mga kasalanan ni Dad? He is the reason why we are in this kind of situation! Bakit hindi siya ang pahanapin mo ng paraan para malutas 'tong problemang 'to?"

"Ashton..."

"Ganyan naman kayo e. You treated me as an investment. Ang turing niyo sa 'kin ay isang bagay na gagamitin niyo sa panahon ng kagipitan!" I exclaimed, then I turned off the call.

This is fucking insane!

"Fuck!"

Sa lakas ng boses ko ay pinagtitinginan ako ng mga nagdya-jogging dito. Ang aga-aga masamang balita kaagad ang bubungad sa 'kin! Mabuti nalang at nagdya-jogging ako ngayon. May paraan ako para mailabas lahat ng sama ng loob.

I spent my hours almost running. Sobrang hingal na hingal na ako dahil imbes na magjogging lang ay takbo na ang ginawa ko.

My phone beeped in my pocket. Hindi ko iyon pinansin. Instead, I run as fast as I can. I want to let this out! Kahit wala na akong sapat na lakas na tumakbo ay kinaya ko paring tumakbo.

Kung gaano kalakas kumilos ang mga paa ko ay ganoon din kabilis tumakbo ang mga saloobin sa isipan ko.

I don't want to do this but I have no other choice nor options. I am still balancing the right choice. Ngunit sa sitwasyon namin ngayon. Right choice doesn't matter at all. We have to be practical in order to save ourselves. Lalong-lalo na kung pati kapakanan namin ni Margaux ang pag-uusapan.

I stayed under the shower for almost an hour. Staring at my whole reflection in my bathroom mirror. Tanging lagaslas lang ng tubig ang naririnig ko dito sa loob at mga naglalakasang tunog mula sa aking isipan. As cold water runs down on my body, my haywired thoughts also went down with the water. I finally made up my mind. This isn't about my family. This is also about my future with Margaux.

"Book a flight to Philippines as soon as possible."

Katatapos ko lang maligo. Unang bumungad sa 'kin ang text ni Mommy. Binasa ko ito habang nagbibihis at kaagad na idinial ang number ni Rouger, my right hand man.

"Boss napatawag ka?" Rouger answered right away. Hindi talaga ito pumapalya kapag ako na ang tumatawag.

"Book me a flight tomorrow morning to Philippines," I ordered him.

Natahimik siya sa kabilang linya ngunit kaagad ding nakabawi. I'm curious where is he right now. Siguro kung saan-saan lang ito ngayon nagliliwaliw.

"Okay boss! Ako bahala!"

"By the way, where are you right now," I asked seriously when I heard some unnecessary noises from the phone.

"Uhmm... Saan pa? 'Edi sa langit-uhmm..."

"Tss. Sinulit mo talaga ang Amerika."

"Siyempre—" Hindi ko na siya pinatapos at pinatayan nalang ng tawag. Laking disturbo pa ako sa kaniya. It's either he's in a house club or in a hotel.

"Uuwi ako bukas."

I send my Mom a text and just like what I expected. She called right away. Noon pa siya atat na umuwi ako and by just hearing the news, alam kong abot tainga ang ngiti at lampas langit ang saya nito.

"Why?" Bungad ko dito.

"Are you serious, Ashton?!" She asked and her voice was filled with excitement. I rolled my eyes. Just like what I expected.

"Why? Do you think I'm joking?"

"Sabi ko na nga ba hinding-hindi mo ako bibiguin, Ashton!"

"I really love you so much, my son!" She added. Napangiwi ako sa biglang pagiging cringe nito.

"Stop it, Mom. I already grant your request pwedeng ako naman ang pagbigyan mo?" Seryosong usal ko.

"Of course! What is it?" Huminga muna ako ng malalim bago nagpatuloy.

"I don't want to stay home. Please prepare my condo. Doon muna ako pansamantala habang hindi pa kami kinakasal ni... What's her name again?"

I heard her name once and because I'm not interested. I already forgotten it. Lahat ng interes at atensyon ko ay para lamang kay Margaux. Walang ibang babae ang makakaagaw no'n.

"It's Malia!" Paalala niya na para bang dapat ko talagang itatak sa isipan ko ang pangalan niya.

Tumango-tango lang ako.

"Hayst! Bakit kailangang sa condo e ang laki-laki ng bahay natin?" Saad nito.

I sighed.

"I don't want to see Dad..." I whispered but I knew for sure that she heard it clearly. Tapos pinatay ko na ang tawag. Ayoko ng masermonan pa ng wala sa oras. Basta ayoko lang makita ang ama kong walang ibang ginawa kundi ang magsugal.

"ASHTONN!" I sighed when I heard Mom's booming greetings. Kakalabas ko lang airport and there she is. I know it's been a while since we meet like this personally and I couldn't hide the fact that I miss her. She is my mother after all. But this is embarrassing. Kulang nalang ay takpan ko ang mukha dahil sa malakas nitong boses. Pinagtitinginan na rin kami ng iba. Hindi lang naman ako ang umuwi at sinalubong. Marami rin naman pero si Mommy ang may pinakamalakas na boses.

She aged but her skin aren't getting rumpled. There's no traces even a bit of skin blemishes. She still carries the behavior of a maiden. Hindi mo akalaing nabankrupt kami sa postura ni Mommy. Parang wala lang itong dinala na problema.

She immediately hugged me like a baby and I just couldn't shove her away. Bukod sa maraming tao ang nanonood. Namimiss ko rin ang aking ina.

"Mom stop it! Ang daming nakatingin!" I hissed. Pinandilatan ko ng mata si Rouger ng humagikhik ito sa likuran ni Daddy.

"Hayaan mo na sila! I miss my baby boy!" Anito habang nakayakap pa rin sa 'kin.

"Mom stop putting me in embarrassment! I'm not a baby anymore! Ikakasal na nga ako 'di ba?" Usal ko.

Doon palang siya kumalas. Nauna na akong maglakad. Hindi ko na pinansin si Daddy. I can't even waste a second to gaze on him. Maaalala ko lang lahat ng ginawa niyang walang kwenta sa pamilya namin.

"Ashton..."

"Rouger ihatid mo nalang si Mom and Dad. Ako na ang magda-drive patungong condo." Pinababa ko ang personal driver nila Mommy. Kinuha ko ang susi mula dito.

"Mom just text me the location of the dinner," I said before maneuvering the car.

My condo still looks like before. My Mom wanted to renovate my place because of too old designs but I declined. I don't want to change anything. Hinding-hindi ko babaguhin ang lugar kung saan nabuo ang mga alaala namin ni Margaux. Walang pinagbago kasi ayokong may magbago. I could still smell Margaux's scent every corner. I throw myself in the couch and close my eyes while mesmerizing our memories back then.

Her laughters. I could still hear it like our parting happened yesterday. Ang linaw-linaw parin ng mga alaala niya sa 'kin.

I miss her.

A ringing phone pulled me from my phantasm. Nagdadalawang-isip pa ako kung sasagutin ko ito o hindi. Ang hirap kasing kunin sa bulsa tapos nakadapa pa ako sa couch. Pinalipas ko muna ang dalawang ring bago ito sagutin. Alam ko na kung sino ang tumawag kapag isang ring ay hindi ko sasagutin tapos tumawag ulit. It was Mom.

"Mom—"

"Why aren't you answering my call? Okay don't mind it just don't you ever forget our family dinner with Maximus and Malia tonight." Aniya.

Napa-upo ako bigla sa sinabi niya, "Tonight?!"

"Yes. Tonight. Why? Is there any problem?"

"Is there any problem? How could you asked me that Mom! I'm still having a jetlag! Papahingain niyo naman ako!" I complained as I caressed my head. Sumasakit ang ulo ko sa mga nangyayari ngayon. Wala pa akong sapat na tulog tapos pagod pa ako sa biyahe namin.

"This won't take long. I assured you pagkatapos nito, you can do everything you want here in the Philippines."

"Tss. Whatever Mom."

"Get ready okay!" She reminded me again.

Wala akong nagawa. I ended up setting my alarm. Then, I took a nap.

"Wake up, Babe! You're getting late!"

I smiled when I heard Margaux's sweet voice. I miss that voice of hers. Ilang taon ko ng hindi naririnig ang boses niya. I opened my eyes when it only last for a minute. I sighed in disappointment when I realized that it was my alarm. I set her voice as my alarm tone. I automatically wake up when I heard her voice because I thought she is real!

Malakas akong napabuntong-hininga. I stood up and get myself ready. Pumunta ako sa tinext na location ni Mom. Sobrang pagod ako habang papunta doon sa sinabi niyang lugar.

Isang malaking ngiti ang binungad sa 'kin ni Mommy. Kami pa lang tatlo ang nandito. I'm still having a jetlag. I closed my eyes to sleep for a minute but Mom slapped my arms.

"Are you sure they'll come? It's been an hour since we waited here!" Pagmamaktol ko. Sino ba naman kasi ang hindi maiinis kung pinaghintay ka ng matagal?! Tapos sobrang pagod ko pa. Ilang gabi akong hindi makatulog ng maayos dahil sa mga nangyayari.

"Pwede ba maghintay-hintay ka muna? Sa ngayon tayo dapat ang maghintay kahit gaano pa sila katagal dumating kasi tayo ang may kailangan sa kanila." Kalmadong anito na parang wala lang sa kaniya ang pinaghihintay ng sobrang tagal.

"Tss."

"They're already here!" She said, almost shouting. A man in his mid-fifties and a lady with short hair and creamy skin complexion that perfectly matched her dress made their way to our table. She's trying to support the old man until he sat down comfortably. Hindi niya nilubayan ang matanda hanggang sa hindi ito komportableng naka-upo.

Ngumiti siya ng pagkatamis-tamis habang blankong mukha lang ang ipinukol ko sa kaniya.

Is she Malia?

Is she my soon-to-be wife?

Hmmm. Not bad.

They greeted each other. Still, maintaining my stoic poise. I stared at her and observed her movements. The way she motion her hands on the food, the way she behaves, the way she smiled and laughed. She is really a heiress. She is fully aware of proper etiquette.

Sandali ako nitong binalingan at kinunutan ng noo ngunit kaagad ding binawi nang magsalita si Mom.

Mom introduced me to her and all she did all the time was to nod. Like marrying me wasn't a big deal to her. Ngunit ang mga paligaw-ligaw tingin nito ay hindi nakatakas sa 'kin na para bang sinusuri nito ang pagkatao ko.

"Malia, what can you say?" Mom asked her.

Napahinto ako sa pagsubo ng aking pagkain at pinakiramdaman siya. She couldn't uttered a word. Awkward na ngumiti si Mommy at binago ang tanong.

"What's your first impression on Ashton?"

She glanced at me before looking at my Mom. Huminto ito sa pagkain at pinunasan ang mga labi. She plastered a sweet smile on her face.

"I like him, Tita." She uttered in oblivion making me hitched my breath and dropped my jaw.