Kabanata 02

M A L I A ' S P O V

Literal na hindi maiguhit ang mukha ni Ashton habang nagmamaneho ng sasakyan. His eyes were too focus on the road. He held the steering wheel tightly, making his prominent veins visible. Nagtatagis ang bagang nito kaya hindi ko nalang pinansin at itinuon nalang ang atensyon sa phone at kalsada.

Tahimik lang akong pasulyap-sulyap sa aking phone at sa daan. I hummed while readying my camera. The most exciting part of the trip is the taking of photos behind each sceneries. I like to capture every moments. I love to have memories while the breathtaking view is behind on me.

I don't know my life span. Mas mabuti nang may maihahabilin akong mga bagay na makikita ng mga mahal ko sa buhay.

Katulad na lamang ng kay Mommy. The only memory of her remained was the polaroid photo of the two of us. Siya ang nagturo sa 'kin sa photography at design.

I can't help myself not to smile while checking my camera. I'm super excited because this trip will gonna be amazing! I love island hopping kaya!

“Ay!” Tili ko ng bigla-bigla nalang niyang ihinto ang sasakyan. Muntik pa akong mauntog sa dashboard! Taas-baba ang aking dibdib habang mahigpit na kumakapit sa seatbelt. Mabuti nalang at hindi ko nakalimutang mag-seatbelt kanina!

What the!

Gulat ko siyang binalingan habang ang aking mga kamay ay nakahawak na ngayon sa aking dibdib. Pinakiramdaman ko ang aking sarili.

"Ano bang problema mo?!" Sa sobrang pagkabigla ay hindi ko na napigilan ang pagtaas ng aking boses. I couldn't control my voice because of the sudden shock.

Ikaw kaya ang mabigla?!

Sinong hindi magugulat?!

He glared at me. His eyes were dark and were covered with undistinguishable emotions. It was undescribable. Isa lang ang nararamdaman ko sa oras na nagtama ang mga paningin namin.

I swallowed the big chunks on my throat.

Takot...

I'm scared of him.

Napaigtad ako ng bigla niyang hinampas ang steering wheel. Unti-unting namilog ang aking mga mata. I fisted my both hands while my eyes were still hooked on his hands. Nang dahil sa naglilitawang mga ugat niya sa braso't kamay ay dahil ito sa sobrang higpit na pagkahawak niya sa manibela.

Ngayon ay hindi ko na talaga kayang hindi manginig. Nagsimulang balutin ang buong katawan ko ng kakaibang takot. I lip my lower bit, forcing it to stop from shaking.

I glanced at him and caught him staring like anytime he'll hurt me in any way he knows. Mas lalo akong natakot sa paraan ng pagtitig niya. Hindi ko kayang labanan ang kanyang mga mata. Sobrang lawak at lalim nito na para bang hihigupin ka pailalim.

Kahit nanginginig ang aking mga kamay ay dali-dali kong hinalughug ang aking bag at kinuha ang aking headphone. I wore it and turned on the lofi beat music.

I took a deep breath several times and let it out. I do it until I feel like I'm calming down. Panandalian kong ipinikit ang aking mga mata habang taimtim na nakikinig sa musika.

This is the reason why I hate to be with a stranger.

Ilang minuto rin ang nakalipas bago ako nakahinga ng maluwag. Nasa kawalan lang naka-pokus ang aking mga mata habang pina-usad niya ang kotse. Hindi ako gumalaw o kahit sumulyap sa kaniya. Malay ko bang trip niya lang akong takutin tapos natakot naman ako.

My attention was shifted on him when he handed me a bottle of mineral water. Ramdam ko rin ang panunuyo ng lalamunan ko kaya tinanggap ko ito at agad na ininom ngunit walang salita ang lumalabas sa aking bibig.

I pinched myself.

Kinain ko rin ang mga sinasabi ko kanina na kaya kong protektahan ang aking sarili. Kahit kailan hindi ko magagawang pangalagaan ang sarili ko laban sa ibang tao. Sa kaniya nga lang ay nanginginig na ako. What if I'll bump myself who's scarier than him?

“C-can you please stop the car for a while?” I tried my best not to sound afraid of him but deep inside my soul is shaking. Hinubad ko ang aking headphone habang lihim ko siyang pinakiramdaman.

Sobrang lakas sa tainga ko ang malalim niyang buntong-hininga bago inihinto ang sasakyan.

Walang imik akong bumaba ng kotse at tumakbo kasing lakas ng kabayo. Walang ibang laman ang isipan ko kundi mga imahe niyang sinasaktan ako. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong lumayo sa kaniya. Hindi mapapantayan ang takot ko sa mga oras ng aking pagtakbo para lang makalayo sa kaniya. Walang lingon-lingon akong tumakbo papalayo sa kaniya.

What if he's like them? What if sasaktan niya ako kagaya ng ginawa nila sa 'kin? What if pagtangkaan din niya ang buhay ko? My mind was full of what ifs and I can't do a thing but to cry helplessly while running away from him.

Humina ang aking pagtakbo ng ramdam ko ang pananakit at panghihina ng aking mga paa. Umiikot ang paligid ko at unti-unti kong naririnig ang mga halo-halong tawa ng hindi ko makikilalang boses. Tumigil ako na hingal na hingal at doon ko na hindi mapigilan ang pagbuhos ng mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan.

Namilog ang aking mga mata nang narinig ko ang busina at biglang pagtigil ng sasakyan sa mismong tapat ko.

"N-no..."

Mabilis pa sa alas kuwarto akong tumakbo kahit sobrang pagod ko na. Nanlalabo na rin ang aking paningin dahil sa mga luha. Namamawis ang buong katawan ko at pabilis nang pabilis ang tambol ng aking dibdib.

D-daddy...

B-bakit niyo po ako pinagkatiwala sa taong 'to?

“Malia!”

I heard him screaming my name from behind. Damang-dama ko rin ang pinaghalong gigil at inis sa boses nito na mas lalong nagpanindig ng mga balahibo ko sa katawan. Hindi ko siya pinansin, takbo lang ako nang takbo. Wala na akong lakas para tumakbo pa ngunit gusto ko siyang layuan kasi natatakot ako sa kaniya.

“Ahh! Let me go!” I yelled when he grabbed me and hugged me without any second thoughts.

I cried out.

May puwersa ang pagkayapos niya sa 'kin na para bang ayaw na niya akong pakawalan. Gusto kong kumalas mula sa pagkayakap niya ngunit sobrang higpit nito kaya wala akong ibang magawa kundi tahimik na pinakawalan ang mga luha't hikbi sa pagitan ng mga bisig niya. Sa sobrang lapit namin ay amoy na amoy ko ang halimuyak ng pabango nito at dinig na dinig ko rin ang tibok ng dibdib nito.

"L-let me go... Please... P-apakasalan... naman k-kita e... J-just... j-just-t... d-dont hurt m-me... P-please-e..." I don't know my voice anymore while still locked in his arms. Basta ang alam ko lang ay nagmamakaawa ako na huwag niya akong saktan.

Paos na paos na ako at pagod na pagod. Wala na akong lakas para makipagtalo sa kaniya. Unti-unti na ring bumigat ang talukip ng aking mga mata. Nangangalay na ang aking mga binti at sobrang tuyo na ng aking lalamunan.

“Shh... I won't,” he said, hushing me to calm down.

“Calm down, Malia... I-I wont hurt you...”

His voice was too soft enough to relieve my anxiousness. Maihahalintulad ko na ang batang hikbi nang hikbi sa dibdib niya habang idinuduyan. Hinigop lahat ng lakas ko sa mga nangyayari sa loob ng maikling panahon. Gusto kong magpahinga kahit saglit lang tiyaka naman harapin siya.

Ilang minuto ang lumipas ay hindi ko alam kung bakit bigla akong kumalma at hindi ko na alam ang sumunod na pangyayari. Basta pagkamulat ko ay nasa loob na ako ng kotse. May travel pillow na sa leeg ko at may maikling kumot na rin.

Paano ako nakabalik dito?

What happened earlier suddenly popped up in my head. The image of us hugging in the middle of the road made my cheeks heated up. Siguro kung nakikita ko lang ang sarili ko ay daig ko pa ang nakakain ng sili. That's why I pretended asleep.

Ngunit hindi nakalampas iyon sa kaniya nang bigla siyang nagsalita.

“Tss. Stop pretending asleep, Malia. You're sleeping for almost two hours.”

Iminulat ko ang mga mata ngunit nananatiling nakatitig sa malayo. I didn't give him my response. Para saan pa?

I stilled when he touched my forehead.

“May lagnat ka ba?” He simply asked.

“Bakit ang pulang-pula ng mukha mo?”

“H-huh?”

Tumuwid ako ng upo at hinawakan ang sariling noo. Hindi naman ako mainit. I opened the camera of my phone. Napasinghap ako sa nakita. God! Ang pulang-pula ng mukha ko!

“A-ah hindi naman. Okay lang ako. S-siguro dahil sa sobrang p-pagkabigla—”

I couldn't finished what I supposed to say when my hiccups interrupted me.

My attention was shifted on him when he handed me a bottle of mineral water again. Lukot noo ko siyang binigyan ng ligaw na tingin. I wondered how many bottle of mineral water he brought here. Hindi nauubos e.

Pansin kong hindi siya mapakali kaya pasulyap-sulyap ako sa gawi niya. He scratched his nostrils while glancing at me.

He cleared his throat, “I-im s-sorry,” he said.

Napatigil ako sa paglagok ng tubig at napatingin sa gawi niya. He can't looked straightly at my eyes. Hindi ko siya inimikan.

Walang lumabas sa bibig ko hanggang sa marating namin ang destinasyon. Ako ang unang bumaba at kinuha ang mga kagamitan ko sa compartment. I don't want to waste my time checking on him so I ignored him completely.

Sino ba naman siya para pansinin? He awakened my hidden trauma. The trauma sleeping inside of me was now awaken because of him. Sabihin na nating mapagtanim ako ng galit at sama ng loob. Karapatan kong magalit dahil nasasaktan ako.

Hirap na hirap ako sa paghila ng mga bagahe ko at ayoko rin siyang abalahin kaya bahala siya sa buhay niya. In the first place, this is my plan and my trip. Nakiki-apid lang siya kaya bahala siya.

“Ma'am, Sir welcome po sa Camp B Natural Beach Resort!” Hyper kaagad na bati ng usherette sa main door.

“Ma'am, you need help?” She asked while staring at my baggages.

I smiled and shook my head.

Parang nagdadalawang-isip pa ito kung kaya ko ba talaga. She looked at my back and automatically her cheeks becomes red. Hindi ko na kailangan tanungin kung sino ang rason. Sa charisma at tindig ng kasama ko alam kong kahit ako ay mapapakasingpula ng kamatis na hinog kung hahayaan ko ang sarili.

“No thanks. I can manage.” I said before I unbelievably gaped on her and the reason why she is blushing.

I rolled my eye balls.

Yikes! Masyadong halata! Eww!

Alam kong may kagwapuhan itong mapapangasawa ko kuno ngunit mas malakas talaga ang kagaguhan.

Gwapo siya. Given na 'yon.

Gwapo nga. Gago naman.

Tss.

Dumiretso ako sa front desk para i-check ang booking ko in advance. I booked online because of my hectic sched. I also took a tour digitally and I simply like the location so I did give it a try. Hindi ko lang alam na sasama pala itong unggoy na 'to.

Binigyan lang nila ako ng all access card sa isla. Mabuti nalang at libre rin ang transportation papuntang isla. Connected kasi ang beach resort sa isla. Kumbaga isang sakayan ng bangka.

The island is underrated. I saw their website once and it took my attention. Unang tingin palang alam kong magugustuhan ko ang islang pupuntahan ko. Malawak at hindi masyadong crowded. A perfect place for ambivert who wants to enjoy.

“You can't access your phone in the island ma'am. Wala pong signal doon. But if it's urgent you can use your card naman po,” informed by the front desk lady.

“Okay thanks.”

Siguro isa sa mga aspeto kung bakit hindi masyadong click sa mga turismo ay ang kawalan ng signal or may signal man ngunit hindi naman gaanong malakas. Iyon na kasi ang basihan ng bawat tao ngayon. Even the smallest thing about them was shared on different social media platforms. You can still happy naman even without letting the whole world know.

“Ako na magdadala nito,” I automatically raised my eyebrows when he suddenly offered to help. Hindi ako gumalaw. Tingnan natin kung sino ang mas matigas sa ating dalawa. Kahit nangibabaw ang takot sa kaibuturan ko ay isinawalang bahala ko iyon.

Still, my hands were on the handle of each baggages. My body wants him to help but my pride won't! Ang sakit-sakit nang kamay ko sa kakahila ngunit mas lalo itong sasakit kung hindi ko man lang napanindigan na ignorahin siya.

I gave him a fake smile.

“I don't need your help. If you don't want to be here then go home! Walang pipigil sayo!” I said right in front of his face, still smiling like I was saying good words to him while trying to stop my real voice to come out.

Wala akong pakialam kung talsik laway ako. Masyadong mahal ang laway ko. Hindi niya afford.

He didn't move. His gazed becomes darker and darker. Hindi sinadyang napunta ang tingin ko sa leeg niya at sinubaybayan ng tingin ang paggalaw ng lalagukan niya habang sumabay ito sa kaniyang paglunok. Napalunok din tuloy ako.

Damn it! What's wrong with me?!

I stilled when he moves closer. Rinig ko ang pigil hiningang tili ng mga babae kaya mas lalong napataas ang kilay ko. I won't let him win. My pride rin ako and I wasn't born to be a loser.

“Are you challenging me, Ms. Malia Ferreira...,” he paused and make it thrilled. Parang alam ko na kung ano ang susunod nito.

“Campbell...” He said softly.

Sobrang lapit na namin sa isa't isa kaya pati ako ay hindi rin makahinga ng maayos. Sinalakay ng hindi makilalang tibok ang dibdib ko kaya halos nawalan ako ng lakas sa pagtayo.

“W-what do you—,”

Naiwan akong nakanganga. He didn't let me finish! Inis kong tinapunan ng nakakamatay'ng tingin ang likod niya habang hila-hila niya ang aking mga bagahe.

Buwiset!

Arghh!

I hurriedly follow him without minding my actions. And because of that, I tripped. Kung mamalasin ka nga naman.

“Arghh!” I hissed. I feel stucked! Hindi agad ako makagalaw!

“Ma'am are you okay!?” Nag-uunahan kaagad sa pagtakbo ang mga usherettes at nag-aalalang sinuri kaagad ang aking paang natapilok.

“D-don't worry-y! I'm fine!” Kumbinsi ko sa kanila sabay ngiti ng hilaw.

I tried to stand up but I can't! I tried it three times without their help but I failed! Pinagmasdan lang nila ako at hindi iyon alintana sa 'kin. I affirmed myself that I can do it but I failed again.

Masyado yatang na sprained and paa ko. Maikling maong short ang suot ko at itim na cardigan top kaya makikita talaga ang pamumula ng tuhod ko dahil sa aking pagkatumba. Paano na 'to?! Baka mapostpone ang island hopping ko nito?!

Buwiset ka kasing Ashton ka!

“Hey, what happened?”

Unti-unting umangat ang tingin ko sa nagtanong. Para siyang kabute na kung saan-saan lang sumusulpot.

Galit ko siyang binigyan ng tingin.

His voice were soft and I hinted worries on it. Hindi mo akalaing si Ashton ang kaharap mo ngayon dahil sa expression niya habang sinusuri ang aking paa. Nagtagis ang bagang niya ngunit hindi ako nagsalita. Hindi ko siya pinansin.

“Just leave me here,” blanko kung saad ngunit para akong nakipag-usap sa sariling anino ko.

He touched my feet and twisted it a little making me groaned in pain.

“W-what the hell are you doing?!” Galit kong pigil-sigaw sa kaniya.

“You want me to leave you with this feet?” Bumalik na naman sa pagiging arogante ang boses nito habang blanko akong pinagmasdan.

“Why the hell are you wearing heels?” Dagdag niya pa. Inis niyang inusisa ang aking paa at pinagsabihan ako ng para bang anak niya.

Sinamaan ko siya ng tingin.

“Hindi mo naman kailangang magpaka-gentleman sa harap ng mga babaeng 'yan! Just leave me here—ayy!”

Gumuho ang dibdib ko sa biglang ginawa niya. Hindi ko mapigilang hindi mapatili sa biglang pagbuhat niya sa 'kin. My mind went blank, literally. Wala akong maaninag. Tumigas bigla ang katawan ko't nanginig.

“Stay still and relax, will you?” He ordered.

Pinaupo niya ako sa couch at hinubad ang heels ko. Ako nama'y wala sa sariling pinanood lang ang mga ginagawa niya. Blankong-blanko ang sarili ko. I can't say the exact word for what just happened. Hindi ko alam kung paano nangyari iyon. Kay bilis ng pangyayari. Parang isang pitik lang ng orasan. Pinagmasdan ko lang siyang tumayo at lumapit sa mga babae. Napipi ako bigla.

Walang'yang Ashton ka!

“Excuse me Miss. Do you have a cold compress here?” Tanong niya doon sa babaeng pulang-pula na ang mukha sa kakatitig sa kaniya. Kulang nalang hinubaran niya sa isipan si Ashton.

Tss.

Tumango-tango lang ito ngunit hindi pa rin kumilos.

“Ahm Miss pwede pakidalian naman. Na sprain kasi asawa ko,” aniya bago siya lumingon sa 'kin mismo.

Nabitawan ko kaagad ang tumbler sa narinig. Mabuti nalang at hindi ko pa ito nabuksan.

Where did he get that idea?! Seriously?! He called me his wife kahit hindi pa kami kasal?!

Too pretentious!

Inabot ko ang aking tumbler ngunit sobrang layo nito. Inis kong kinamot ang leeg ko ng hindi ko kayang abutin ang tumbler. Masyadong malayo ang nahulugan nito at nauuhaw na ako! Bakit ba lagi akong nauuhaw ngayon?!

Feeling ko kahit isang drum ng tubig ang inumin ko ngayong araw ay hindi mapapawi ang uhaw ko sa mga nangyayari.

Bumalik ang mga mata ko kay Ashton ngunit agad na kumunot ang noo ko ng hindi ko ito tanaw sa kinatatayuan nito kanina lang. Saan 'yon nagpunta? Kainis naman oh!

Kung kailan ko kakailanganin, tiyaka pa mawawala.

Tss.

I want to ask help but everybody is busy. Bagsak balikat kong tinitigan ang tumbler ko.

I'm so thirsty...

“Why are you so clumsy?” Mahinang tanong nito ngunit klarong-klaro pa rin ang pagiging arogante.

Kailan kaya ito magsasalita ng hindi galit at inis ang boses?

He picked it up. May dala siyang tsinelas at cold compress. Inilapag niya muna iyon sa couch. Binuksan niya muna ang tumbler bago binigay sa 'kin.

“T-thanks...”

“Tss.”

Sinimulan niyang hilutin ang paa ko kaya ramdam na ramdam ko ang kaunting gaspang nito sa kamay. Uminit bigla ang mukha ko. Nakakapang-ilan na 'to sa 'kin ngayong araw. Kanina lang sinigawan niya ako at niyakap. Ngayon naman ay hinilot ang aking paa.

“Just tell me if it hurts,” aniya.

I just nodded and watched him what he's doing.

“Dahan-dahan lang...” Sabi ko ng biglang kumirot ang paa ko. Masyadong malakas ang pagkatapilok ko yata. Halos wala ng lamig ang cold compress at pakiramdam ko hindi bumuti ang paa ko.

“This won't do,” saad niya.

Umangat ang tingin ko ng bigla siyang tumayo.

“Can you walk?”

I slowly shook my head.

He took a deep breath before putting my heels and my tumbler inside the eco bag. Nagtataka kong sinundan lahat ng kilos niya.

“Stay still,” utos niya bago ako binuhat. Ilang beses kaya akong nagulat ngayong araw. Hindi nalang ako umangal at nananatiling tahimik habang lihim na pinagmasdan ang unti-unting pamumuo ng pawis sa noo nito.

I couldn't imagine myself being tie to someone especially when it's Ashton Campbell. I am already anticipating the agony he could give. Mapait akong ngumiti habang nakatitig sa malamyos na lawiswis ng alon pagkalapag ni Ashton sa 'kin sa bangka.

If it is meant to happen and I couldn't do anything about it. Then let it be.