HANGOS-HANGOS si Patrick nang makababa ng kanyang silid papuntang kusina nila.
Nadatnan niyang nag-tatawanan ang mga magulang niya at si Rosa na naka-upo na, sa hapag kainan.
Agad siyang tinawag ng mama Ging niya nang makita siya nito. Napa-ngiwi siya, nang parang malamig ang boses nito nang yayain siya. Mukha yatang galit ito sa kaniya, sino ba namang may magulang na gustong may babaeng natulog sa silid niya ng buong mag-damag? Di ba,wala?
Ngunit ang ipinag-tataka niya'y, bakit hindi galit ang mga magulang niya kay Rosa.
"Naku, ikaw na bata ka. Bakit ka ba nag-lalasing? Kita mo't naka-abala ka pa sa magandang binibining ito. Alam mo bang si Rosa, ang sumundo sa'yo, doon sa Sare Per bar. Tapos, siya pa ang nag-alaga sa'yo ka-gabi. Kita mo't, na late pa siya ngayon." Mahabang sermon sa kaniya ng mama niya.
Hindi niya iyon pinansin, ang pinansin niya lang ay, sinundo pala si
NAG-MAMADALI SIYANG lumabas ng kanilang silid. Dalawang araw narin ang nakaka-lipas noong naka-tulog siya sa bahay ni Patrick.Nag-mamadali siya, hindi dahil may nag-hahabol sa kaniya. Nag-mamadali siya dahil may hahabulin siya. Hinahabol niya ang oras.Nag-yaya kasi kanina ang ate Rose niya, na sasamahan niya ito na bumili ng materiales sa project nito. Tamang-tama naman, may bibilhin rin siyang mga materiales na gagamitin rin niya sa kanilang book report sa biology.Lalabas na sana siya ng gate, nang higitin siya bigla ni Maurina. Hingal na hingal ito nang lingunin niya."Sama ako, sa inyo, friend. May bibilhin rin ako sa city mall, na materiales sa book report natin sa biology, eh. Pwede ba?" Tanong nito sa kaniya.Agad naman siyang tumango dito. "Oo naman, halika na. Para, maabutan natin si ate kambal, sa labas. Baka kanina pa iyon nag-hihintay sa atin."
NAPA-HINGA NG malalim si Rosa habang nakatitig ng mataman sa matiim na titig ni Patrick sa kaniya. Kanina pa sila gumagawa ng kanilang book report at naiilang na siya dahil sa klase ng titig nito sa kaniya.Hindi niya alam kung iiwas ba siya sa tingin nito, o sasalubungin na lamang niya?Kapag iiwas siya, makakahinga na siya ng maluwag, pero kung sasalubungin niya ang titig nito sa kaniya. Hindi siya makaka-hinga ng maayos. Parang hinihigit nito ang buo niyang lakas. Ngunit, nakaka-ramdam naman siya ng kakaibang kiliti at saya sa kaniyang puso."Ano ang magandang desenyo na pwede nating i-apply para sa book report natin?" Tanong na lamang niya rito upang maiwasan na niya ang titig nito sa kaniya.Parang bigla naman itong nahimasmasan. "Ah, may plano na ako diyan, my love. Huwag kang mag-alala." Sagot nito sa kaniya, sabay kindat.Napatanga siya sa dito. Ba
PARANG itunulos sa kinatatayuan niya si Patrick, habang pinagmamasdan si Rosa na papa-alis sa kaniyang harapan. Hindi niya alam kung anong mali ang nagawa niya at umiiyak ito sa harapan niya kanina.Siguro nabigla ito sa pag-higit niya rito kanina. Kung saan na sana naging close na sila ni Rosa doon pa nasira ang lahat.Hinayaan na lamang niya itong maka-layo sa kaniya.Napa-sandal siya sa hood ng kaniyang kotse saka napapikit ng mariin. Ano nga ba ang dapat niyang gawin para maging okay na talaga sila ni Rosa? Hindi niya maintindihan kung bakit ito, ganoon sa kaniya.Bakit ito mailap sa isang tulad niya? Iyon ang dapat niyang alamin sa mga oras na ito.Papasok na sana siya ng kaniyang kotse nang biglang may tumawag sa pangalan niya. Paglingon niya'y, ang kaniyang pinsan na si Keely."Insan, pauwi ka na ba? Pasabay na lang, pwede?" Salubong agad nito sa ka
NAGISING si Patrick na naka-gapos sa isang malaking puno. Nasa gitna siya ng ka-gubatan. Nakita niya ang dalawang lalaki na nag-huhukay ng lupa.Napa-ngiwi siya, nang maramdaman niya na sumasakit ang kaniyang likuran. Siguro sa impact ng pagkaka-hampas ng matigas na bagay sa kaniya kanina.Umuulan pa naman at kumikidlat, halos basa na ang kaniyang damit.Hindi siya napansin ng dalawang lalaki na gising na siya. Busy ito sa pag-hukay ng lupa. Mukhang alam na niya ang binabalak ng mga ito. Napa-ngiwi siya. Mukhang kailangan na niyang gumawa ng kilos, kung ayaw niyang mai-libing na buhay sa hukay."Bilisan natin dito, pare. Baka malagot, tayo kay Demetri, kapag hindi pa natin nagagawa ang kaniyang iniuutos." Biglang narinig niya ang wika ng isang lalaki.Tumigil ang mga ito sa pag-huhukay. Nang akma nang titingin ang dalawa sa kaniyang pwesto ay agad siyang nag-kunwari na wal
"IYON PALA ANG dahilan kung bakit galit na galit ka sa akin?" Ngiting-ngiting tanong sa kaniya ni Patrick.Tumango-tango naman siya bilang sagot dito. Sinabi niya rito ang lahat ng kaniyang nakaraan, at pasalamat siya hindi siya nito hinusgahan. Pasalamat siya sa Diyos at andito parin si Patrick sa kaniyang tabi.Minamahal parin siya sa kabila nang nangyari sa kaniya noon.Andito sila ngayon sa kanilang class room. "Oo, kaya, sorry sa mga ka-malditahan kong ipinapakita sa iyo, noon. Sadyang, takot lang kasi ako sa mga tulad mong nanliligaw sa akin. Sorry, rin sa mga masasakit na salitang sinabi ko sa'yo. Alam kong nasaktan kita dahil doon, pero sana mapatawad mo ako. Sorry, my love." Sensero niyang hingi ng pa-umanhin dito.Nginitian siya ni Patrick at hinawakan siya nito sa kaniyang pisngi. "Wala kang dapat na ihingi ng tawad sa akin, my love. Naiintindihan ko iyo
"Micaella Hydio, you need to accept it, asap. Ayaw ko ang nag-hihintay. Alam mo iyan. Kaya't bukas na bukas sana masagot mo na ang offer ko para sa iyo." Tumango ako sa sinabi na iyon ni Edelyn na isa sa amo ko sa business administration. Nagta trabaho kasi ako sa kaniya bilang isang employee. Sa Peter Lacson Company na pag-aari niya. "Bigyan niyo po sana ako ng dalawang araw para magka-pag-isip. I need to think hard about it. Bago, ako sumulong sa isang geyra." Agad siyang napa tango sa aking sinabi. "Okay, basta tawagan mo agad ako kapag naka-pag isip ka na." "Yes, ma'am. By the way, tita Edelyn." Sabi ko saka ko siya nginitian at kinindatan. Yes, she's my auntie. Ang mommy ko at siya ay mag-kapatid. Kaya't hindi kami nalalayo sa isa't isa. Dito ako nag-tatrabaho sa kompanya niya, upang ako'y mahubog sa pagpapatakbo ng isang kompanya bago sa akin ipasa ang aming kompa
Nag-mamadali akong pumunta sa building ng Tyron companies. Kung saan nagta-trabaho ang lalaking, pinaka ayaw ko nang makita sa balat ng lupa. Pero kailangan, dahil parte ito ng trabaho ko, at kailangan ko naring maka hingi ng kapatawaran sa kaniya.Papasok na sana ako sa main door ng Tyron building, nang bigla akong harangan ng isang guard. Napa irap na lamang ako sa hangin."Excuse me, ma'am. May ID po ba kayo?" Tanong nito sa akin na siyang aking ikina-inis."Kailangan po pa ba, iyon manong?" Nag-ti-timpi kong tanong kay manong guard.Napa kamot siya sa kaniyang batok, bago sumagot sa akin. "Opo, ma'am. Mahigpit po iyong i-pinag-bilin sa amin ni boss."Nahihiya nitong sabi sa akin. Napa ngiti na ako't nawala ang inis, nang mapag-tanto ko na mukhang mabait naman, si manong guard."Ah, ganun po ba. Hindi niyo naman po agad sinabi, ito po ang ID ko." Naka ngit
"Hindi, talaga ako maka-paniwala na siya, iyon!" Inis na inis kong wika sa harapan ni Delia. Naka upo siya sa sofa na nasa aking harapan."Alam, mo. Kanina pa ako takang-taka sa sinasabi mo. Paulit-ulit ka ha! Ano bang ibig mong sabihin, diyan?" Naiinis na nitong bulalas habang naka kunot ang kaniyang noo."Basta, hindi talaga ako makapaniwala na siya talaga iyon! Hindi siya, iyon eh! Hindi talaga!" Patuloy ko paring wika, at hindi na pinansin pa ang sinabi ni Delia sa akin."Isa pa, Micaella! Sabihin mo pa ulit iyan! Maka-ka-tikim ka na ng batok sa akin!" Na-i-inis na nitong sambit habang naka kunot na ang noo niya dahil sa inis."Eh, friend... Iba na siya, eh! Ibang-iba na talaga! Hindi na siya, geek!" Bulalas ko. Saka maasim ang mukha kong napa cross arm."Ano? Loser parin? Hindi na geek? Pero loser, parin? Ang gulo mo, ha?" Gulong-gulo na tanong sa akin ni Delia. 
HINDI SA LAHAT ng pagkaka-taon, binibigyan ka ng pangalawang buhay para makapiling mo pa ang pamilya mo at mga taong mahal mo. Kung may kailangan kang gawin at patunayan sa kanila, gawin mo agad. Huwag ka nang-mag-aksaya pa ng panahon.Life is short, and short is life. Ika nga nila.Kaya't huwag mong sayangin ang buhay na ibinigay sa'yo ng Diyos, dahil hindi mo alam kung kailan ka tatagal. Napahinga ako ng malalim habang nakatingin sa maliwanag at maaliwalas na kalangitan.Its been one year, and I going back now in AB band. Mag-p-perform ulit kaming AB band sa publiko. Napahinga ako ng malalim, habang nakamasid sa kawalan. Nandidito ako sa studio ng AB band. Nag-hahanda na kami para mamaya sa concert namin."Ang lalim ng iniisip natin, bro, ah? Care to share?" Biglang bungad sa akin ni Heroe. Tiningnan ko lang siya at saka inirapan."Wala, may iniisip lang ako."
Micaella's Point of ViewTUMULO ANG LUHA ko habang nakatitig ako sa kaniyang mga mata na puno ng luha. Hanggang ngayon, tulala parin ako sa kaniya habang nakanganga. Siya nga ba talaga ang nasa harapan kong ito? O sadyang isang panaginip lamang?"Hindi ka osang panaginip?" Tulala paring tanong ko sa kaniya.Napatawa siya saka lumapit sa akin ng dahan-dahan. Nalulusaw ako sa titig niyang matiim sa akin. Parang kinakapusan ako ng hininga dahil sa kaniyang presensya. "No, mahal ko. I'm not a dream. Totoo ako, nandidito ako ngayon sa harapan mo."Mahal ko? How I wish that he called me that again! Nag-balik na ba ang Edward na mahal ko na minahal ako noon? Napahagulhol ako, saka napatingin na luhaan sa kaniya."God! Mahal ko? E-edward? Mahal mo na ako?" Ewan ko pero ang saya-saya ko lang sa mga oras na ito. Knowing that he back, again in my life. It's heaven!&
NAKASALUBONG ko si Delia, nang papasok na ako ng hospital. Nag-mamadali siya, ngunit hinabol ko parin siya. She's crying out loud, when she see me. Tinakbo niya ako at pinag-hahampas ng kamao niya."You! You a whore! What are you doing here? Di ba, ito ang gusto mo?! Ang mawala si Micaella?!"Pinag-susuntok niya ako sa aking dibdib pero lahat ng iyon ay tinanggap ko. Yes, may kasalanan ako. Sinaktan ko ang kaibigan niya, kaya't naiintindihan ko kung bakit galit na galit siya sa akin."I'm sorry..." Bigla siyang natigilan dahik sa aking sinabi, naoatitig siya sa akin saka habang kunot ang mga noo niya."Are you saying, sorry?" Agad baman aong tumango sa tanong niyang iyon."Well, huwag kang mag-sorry sa akin, sa kaibigan kong si Mica! Doon! Doon ka mag-sorry sa kaniya." Sabi nito sabay na niya lakad patalikod sa akin.Napa hinga ako ng malalim saka muli akong
PARANG HINIHILA akong pumasok sa silid na kung saan doon natutulog si Micaella. Parang ayaw kong makita ang mukha niyang, maraming aparatose na naka-kabit sa kaniyang katawan. Urong-sulong ang paa ko, sa pintuan kung nasaan doon ang pinto papasok sa silid ni Micaella.Hindi ko alam kung bakit kinakabahan parin ako at hindi kaya na makita siya. Kinakabahan parin ako. Ayaw kong makita siyang nahihirapan, doon sa loob. Ayaw kong makita na kung ano na ang kalagayan niya ngayon. Napa urong ako nang may lumabas doon na isang babae. Si tita Adelita.Nagulat siya nang makita niya ako. Dali-dali siyang lumapit sa akin at saka niya ako hinila. Nanginginig ang kamay niya habang naka-hawak iyon sa braso ko."Iho? Anong ginagawa mo dito?" Tumingin ako sa kaniya, at pagkatapos sa pinto kung saan siya lumabas."Bibisitahin ko lang po sana si Micaella. Gusto ko po siyang makita. Kung okay lang, po ba siya?" Sensiro
DUMATING ANG mga ka band mate ko sa aking condo. Habang ako'y, naglalasing na. I need it para mawala muna ng pandalian sa aking isipan na nasa malala nang sitwasyon si Micaella. Ang babaeng mahal ko."Bakit ba kasi nangyayari sa akin ang lahat ng ito? Bakit palagi na lamang akong nasasaktan sa tuwing mag-mamahal ako? Wala na ba akong karapatang lumigaya?" Saka ko inihagis sa dingding ang hawak kong baso.Napaigtad sa gulat sila Rand at Bonifacio. Maging sila June at Blue. Mabuti apat lang sila ang pumunta."Bro, ano na naman bang problema at nag-wawala ka na naman?" Biglang inis na tanong sa akin ni June.Lumapit naman sa akin sina Rand at Bonifacio para ako ay pigilan."Mga bro, wala na ba akong karapatang sumaya rin? Sumaya rin kasama ang babaeng mahal ko? Bakit?" Hagulhol ko. Wala akong pakiaalm kung tawagin man nila akong bakla basta mailabas ko lang itong nararamdaman
AGAD AKONG UMUWI sa condo ko nang mabasa ang naka-sulat niyon sa likod ng CD. Kung may malaman man akong totoo, mula dito. Hinding-hindi ko sasayangin.Mamahalin ko parin si Micaella, kahit ano man ang mangyari at kung ano man ang totoo. I love her, so much. Kaya't hindi ko kayang mawala pa siya ulit sa piling ko. Agad kong tinawagan sila Heroe."Hello, bro. Don't need to find, my Micaella. Salamat sa tulong ninyo. Malalaman ko na rin kung saan siya, talaga. Salamat sa lahat ng pagtulong niyo sa akin." Nakangiti kong sabi habang papasok ng aking condo."Whoa.. Ba't ang bilis yata, bro. At bakit parang malalaman mo talaga kung saan si Mica?" Taka nitong usal sa akin mula sa kabilang linya."It's a long story, bro. Iku-kwento ko nalang sa inyo, kapag mag-kita tayong lahat." Sabi ko sabay baba na ng aking cellphone.Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at isinalang ko na sa DVD ang
After two months...DALAWANG BUWAN na ang nakakaraan, pero wala paring Micaella akong nakikita. Araw-araw na palaging ma-init ang ulo ko. Sa kadahilanang, walang Micaella sa buhay ko. Pinag-sisisihan ko na ang pag-tataboy ko sa kaniya noon.Sana may oras pa, para mabawi k siya at mahalin pa. Napatingin ako sa orasan na nasa side table ng aking opisina. It's already, ten o'clock in the morning. I need to do a moves now, on how to find Micaella. Tumayo na ako sa aking kinauupuan saka isinuot ko ang aking jacket.Akma ko na sanang bubuksan ang pinto ng aking opisina nang biglang may pumasok mula dito. Napailing ako nang sumalubong sa akin si Omver kasama si Heroe. Ano na naman ang ginagawa ng dalawang ito dito? Kanina kagagaling lang nila Rand at Bonifacio dito, tapos ngayon sila namang dalawa?"What do you two need from, me?" Nakapa-mewang ako habang nakatayo at tinanong iyon sa kaniya. Hindi
WALANG ARAW akong hindi umiinom, nag-tataka narin ang mga ka-band mates ko. Bakit 'raw ako nag-lalasing na wala naman 'daw akong dapat kalasingan.I haven't parents, simula bata pa ako, namatay na sila. Sadyang, si Tita Evelyn na lamang ang nagpa-laki sa akin at Tito Emereldo. Ngumisi ako ng pilit, habang itinataas ko ang beer in can na hawak ko. Napailing si Heroe at Red na siyang ka-inuman ko.Hinihintay pa namin sila Rand, Omver, Bonifacio, June at Blue. Para sa pag-imbita ko sa kanila ng inuman. I just do this, to hide what I am feeling this time. Na miss ko na si Micaella."Are you, dringking because of Micaella, right, bro?" Seryosong tanong sa akin ni Heroe.Tiningnan ko silang mataman ni Red. "No, is wasn't her." Bigla kong tanggi.Ngunit umiling lang sila sa aking sinabi, at napahalakhak si Red. Tiningnan ko siya ng masama."You know what, bro. Hindi
Edward's Point of ViewKANINA PA akong nakatitig sa kaniya, mula sa malayo. Napaka-ganda niya ngayong gabi. Sayang nga lang, wala akong pagkakataon na lapitan siya. Tinatalo ako ng hiya at kaba. Hindi ko alam kong ano ang dapat kong gawin para makalapit ako sa kaniya.Nakatitig ako sa kaniya, habang kumakanta. Para sa kaniya ang awiting iyon, para sa aming dalawa. Gusto ko na siyang lapitan kanina, habang ako'y kumakanta ngunit hindi ko magawa. Baka, hindi niya ako pansinin.Nang makababa na kami ng stage, napatingin ako sa kaniyang direksyon. Biglang kumabog ang dibdib ko nang makit siyang humahakbang papaalis na sa kaniyang pwesto. Saan na naman niya balak pumunta?Dali-dali kong ibinigay kay Omver ang hawak kong microphone at mabilis na tumakbo, papalabas din ng hotel. Nagkatingin ang lahat ng tao sa akin, ngunit hindi ko na sila pinansin pa. Tinawag pa ako, nila Bonifacio at Hero