THERE are no words that could explain how happy I am when I passed the bar exam. Ito 'yong pangarap ko hindi lang para sa sarili kundi para sa mga magulang ko. I am one step closer reaching my dreams.
It's much happier if they are alive. If they witness my biggest achievement at kasama ko sila sa tagumpay ko na 'to. I am crying not only because I am overwhelmed with the news but disappointed because the persons I wanted to witness all these are all gone.
"Ang galing-galing mo talaga!"
Tuwang-tuwa si Tita Mayet nang malamang pasado ako sa bar exam.
Hindi naging madali sa akin ang lahat pero kinaya ko. Kaya hindi ako nag-aksaya ng panahon. Nagtrabaho ako at tumanggap agad ng ilang kaso.
Since naging top 2 ako sa ranking ay nagkaroon ako ng maraming opportunity. Marami ang gustong kumuha sa akin pero sa huli ay pinili ko na maging abogado sa isang sikat na law firm kung saan ay pamilya ng classmate ko sa law school ang may-ari niyon.
"Kuya invited you to come with us. Kaya sumama ka na!" sabi ni Louise.
Isang taon pa lang ako sa law firm at nagkaroon naman ako ng mga successful cases. Louise is also an attorney. Nagtatrabaho rin sa law firm ng pamilya nila at siya iyong classmate ko sa law school.
It did not cross my mind that I'll work with their law firm someday at magiging malapit ko siyang kaibigan. Louise Gonzaga belong to the IT girl group. Ibang-iba sa akin kaya hindi ko alam bakit kami nagkasundo.
"Ayoko nga. It's a family dinner, noh. I'm not going to invade your privacy, guys." I rolled my eyes and moved the fan to the other side of my living room.
Because of my job, money is not my main problem anymore. Cases gives me stress and challenges pero mas gusto ko ng challenge kaysa sa wala.
Hindi na ko hirap na bumili ng pagkain. Though I can eat expensive food sometimes, hindi ko ginagawa.
I would save money and invest to properties at ngayon nga balak kong kumuha na ng sasakyan. I will prioritize the things that gives me comfort compare to food na ever since ay hindi naman kasi ako mahilig kumain.
Sinundan niya ako habang bitbit ang handbag nito. Naka-formal attire pa ito ng bumisita sa condo dahil kagagaling lang din sa hearing. Tumayo ako ng tuwid at binalingan siya.
Her almond-shaped eyes looked hopeful. Napatingin ako sa buhok nitong medyo nagulo.
"You should've brushed your hair first before coming to my condo," pag-iiba ko ng topic at inayos ang ilang hibla ng buhok niya.
She pouted.
Umalis ako sa harap niya pagkatapos ay bumalik ako sa harap ng drawer. I started to arranged the displays when she followed me again.
"You are our family, Ava. Hindi ka naman naiiba sa amin. My mom, even si Kuya gusto ka ring pumunta. We have to celebrate also the successful case you handled last week. So, please..." She pouted.
Para pa siyang nagdadasal sa harap ko. Gonzaga family has been so good to me. Ilang beses na kong tumanggi sa paunlak nila sa akin dahil nahihiya ako talaga.
I am not used to social gatherings pero napipilitan ako kapag kailangan at ako 'yong tipo ng tao na hindi nakikipag-usap sa iba unless it's a discussion about something... like a case we handled.
Even before, hindi ako mahilig sumama sa kahit na sino at wala akong kaibigan na sobrang close ko. Ngayon lang. Louise reached out to me and exert effort so we can be friends.
Nakakahiya nga kasi siya iyong anak ng may-ari pero ako 'tong nilalapitan niya para maging kaibigan.
I sighed and put on my picture frame before I glanced at her.
"Louise, nakakahiya—"
"Basta pumunta ka! I'll tell this to Kuya. Kapag umuwi ako na hindi ka nakumbinsi, siya na ang pupunta rito." Ngumisi siya at tinignan ako na may mapanuksong mga mata.
Kaya napilitan na akong sumama. I bit my lower lip when Sandler Gonzaga is leaning on his car while waiting for me.
He's the eldest brother of Louise, who works as a lawyer too. Matanda rin siya sa akin. He lifted a smile when he saw me. Naiilang pa ako at pasimpleng binababa ang tabas ng suot kong silver halter dress.
"You look so gorgeous..." he mouthed.
Nag-init ang pisngi ko. Hindi ko alam saan ipipirmi ang mga mata. Kaya pagbukas pa lang niya ng pinto ng sasakyan. Sumakay na agad ako doon.
At wala nang mas nakakailang pa nang bumiyahe na kami at panay ang sulyap niya sa akin.
I looked at him when he chuckled.
"I'm sorry. I made you uncomfortable. I can't... keep my eyes on you. Nagagandahan talaga ako," He chuckled.
I blushed. Ito 'yong bagay na hindi ko maitago kahit kanino. Kapag nahihiya ako ay halatado sa reaksyon ko.
"O-okay lang..." I whispered.
Hindi ako sanay na pinupuri ang pisikal kong anyo. Lalo na kung galing sa lalaki.
"Don't worry, I will try my best to act usual, so you won't get uncomfortable. Baka awayin ako ni Louise kapag bigla kang umuwi," biro nito dahilan para ngumiti ako ng kaunti.
Namayani ang katahimikan sa loob ng sasakyan niya. Wala akong maisip na sasabihin. Hindi ako close kay Sandler pero he's good to me naman. He looks intimidating like every lawyer should be.
Ako lang itong parang accommodating ang dating kaya akala nila madali akong durugin.
Two minutes later, nagtanong na siya sa akin.
"How was the case? Tatanggapin mo ba?" He asked.
Sandler refers to the case of the two brothers who killed a farmer because of land property issues.
Umiling ako.
"I will not defend the person who commits immoral sins, especially those who took the life of others. I don't want to lie. Nangako ako ng serbisyo na tapat at totoo."
"I knew it," He smiled. Mukha siyang hindi na nabigla sa isasagot ko.
xx
"Wow, you look enchanting! Sometimes, I wanna bring you with me every time na may lakad ang barkada ko. You must show your face and body to the world, friend!" Louise exclaimed.
"Don't influence her badly, Louise," Sandler snorted.
Sinimangutan lang siya ng kapatid at ikinawit na ang braso sa akin. Hinila ako papalayo sa kuya niya.
IT was an awkward dinner at first pero nasanay ako sa presensiya nila habang nasa hapag kainan. "You are always welcome here, hija. Huwag kang mahiya. Kahit na araw-araw kang bumisita. It's always our pleasure," Tita Jodie smiled. She's a housewife. Her husband was a lawyer at ang pamilya nila ang nagtayo ng law firm na ngayon nga ay mina-manage ng magkapatid at ibang kamag-anak nila sa father side. Louise's father died two years ago because of cancer. "Ihahatid na kita," Sandler jog towards our direction. Hilaw na ngumisi si Louise. "Ihahatid ka na raw ni Kuya," ulit niya kahit na narinig ko naman na. Hindi ko matignan si Louise na para bang makikiusap sana ako na siya na lang sana pero sa sobrang excited niya, hinalikan agad ako sa pisngi at hindi man lang ako tinitignan sa mga mata. Hindi ko rin masabihan dahil nasa tabi na namin agad ang Kuya niya. "See you tomorrow! Bye! Kuya, ingatan mo, ha!" Natatawang sabi nito bago kumaway sa amin palayo. Sandler chuckled while my che
HE doesn't know me, but I knew him well. Even though it's been years since the last time I saw him. I am still very much familiar with his physical appearance. Siguro ganoon talaga kapag parte siya ng masalimuot kong nakaraan.Hindi man direktang siya ang may kasalanan pero parte siya ng pamilyang 'yon. I knew their faces, and I know that even when I die. Kabisado ko pa rin ang pagmumuka nila.I gritted my teeth.The moment he stepped out of his car, he got everyone's attention. He can steal any woman's glance with just a simple black polo shirt and khaki shorts. Iyon bang kahit anong ipasuot mo rin naman sa kanya ay alam mong angat siya sa lahat.He was wearing dark sunnies. Siya lang mag-isa at ewan ko ba kung bakit in-e-expect ko na kasama sana niya ay si Chanel Lagdameo. Usap-usapan noon na silang dalawa. Baka hindi na ngayon?Sinabayan ko pa rin sa paglalakad iyong katrabaho ko kahit na alam kong magkakasalubong kami ni Blaze. My heart is pounding and my hand is sweating.Direts
I know how dangerous the case is at hindi ko ito pinag-isipan lang ng ilang araw lang. Matagal bago ko napagdesisyunan na buksan ang kaso pero naghahanap ako nang mas matibay na ebidensya para hindi masasayang ang plano ko.Sandler advised me to think about this thoroughly. He knows that family because Li owns one of the largest logistic businesses in the country. Hindi pa ako ganoon ka-aware noon. Ang ideya ko lang ay mayaman sila at nagtatrabaho si Papa sa mga chinese pero hindi ko inaasahan na isa sila sa pinakamayamang negosyante sa bansa.Kaya nga nang umugong ang balita tungkol sa kinasasangkutan nila sa droga, may mga media. Ilang buwan nang usap-usapan iyon kaya hiyang-hiya din ako dahil lagi ako pagtitinginan ng mga kakilala ko. Ramdam ko na agad kung anong pinag-uusapan nila.I tried so hard to pretend that I am not affected na hindi ko nararamdaman na iba ang tingin nila sa akin. At night, I would cry because I feel alone. My anxiety kicks in. Na-depress pa nga yata ako.Pe
I did not get any quick response from him. Nahihirapan tuloy akong basahin kung ano ang laman ng isip niya dahil unang-una, nakasalamin siya na tinted talaga. Pangalawa, bulag din naman siya. Pero hindi nakatakas sa paningin ko 'yong panginginig ng kamay nito habang hawak ang tungkod nito. Malakas ang kutob ko na apektado siya sa sinabi ko. "Alam kong ilang taon na ang lumipas at nanahimik ka na ngayon. Pero gusto kong mabigyan ng katarungan ang pagkakamatay ng Papa ko—" Hindi ko natapos ang sinasabi dahil nagsalita ito. "Wala akong alam diyan. Oo nagtrabaho ako dati sa police station sa Batangas pero wala akong alam kung bakit nakulong at namatay ang Papa mo." I frowned. Hindi rin nakaligtas sa pandinig ko iyong huling sinabi niya. "Wala akong sinabi na nakulong ang papa ko pero alam mo." Natigil ang paggalaw nito sa baston na hawak. Ilang segundo pa bago siya nakabawi. "Nagtrabaho ako sa police station noon kaya sino pa ba ang mga tao roon kung hindi nakakakulong." Humaha
LOUISE did not stop to bother me unless sumama talaga ako sa kanila. This is the first time na sumama ako sa lunch na kasabay si Sandler.Noon kasi kami lang ni Louise at bihira lang din niya ako mayakag kumain sa labas kaya kuya niya ang lagi niyang kasama kapag nasa office sila."Okay ka lang diyan?" tanong ni Louise at nilingon pa ako.I smiled shyly."Okay lang," I answered and looked outside the window.Si Sandler ang nagmamaneho at nasa passenger seat si Louise habang nasa likod ako ng driver. Panay ang kwento ni Louise sa amin at siya lang talaga ang maingay sa sasakyan."Kaya I missed Switzerland, Kuya. Let's go back this ber month! Join us, Ava!"Napangiwi ako. Bakasyon nga sa Pilipinas hindi ko pa nagawa tapos Switzerland agad? Mahal ang gastos no'n.Hindi ko makita ang reaksyon ni Sandler dahil busy sa pagmamaneho pero napatingin sa kanya si Louise bago sa akin."Pag-iipunan ko 'yan. Not this year, maybe after three years?" I joked.She grinned."Sagot na ni Kuya. Okay lang
SOBRANG init ng pakiramdam ko dahil sa takbo ng conversation namin ni Sandler. Walang kaalam-alam si Louise at hindi ko alam kung sasagutin ko iyong tanong ng kapatid niya gayong nag-angat na siya ng tingin sa amin. Her full attention is now on us."Sorry, may binasa lang ako. So... nasaan na nga ba tayo?" She asked without looking at us. Kumukuha siya ng carrot cake ulit.I wonder where did she put all the food she eats. Hindi kasi siya mataba pero ang lakas niyang kumain.Then, I remembered her mom. It could be the genes. Payat rin kasi ang Mommy niya.Sandler cleared his throat at mula sa gilid ng aking mga mata ay napatingin sa akin. I tried so hard not to look at him. Is he trying to spill it? Seryoso? Na kapag tinignan ko siya at wala akong ibang reaksyon eh okay sa akin na ikwento niya 'yon?"We're just talking about the food. Hindi pala mahilig sa maanghang at maasim si Ava," He chuckled.Louise laughed."Oo, Kuya. But she sometimes likes chocolates," she said, giving his brot
KINAKABAHAN ako sa nangyari sa akin pero nawala rin naman ang kaba nang kalaunan ay hindi naman na bumalik iyong tindi ng sakit ng ulo ko. Two weeks had passed, and I feel okay. Sa dalawang linggo na 'yon ay wala akong inatupag kundi ang trabaho at ilang cases na ni-review para sa trial na dadaluhan ko.Maliban doon nasisingit ko pa iyong ni-re-review kong case sa Papa ko. Mababalewala ang effort ko nabuksan ang case ni Papa kung wala akong sapat na ebidensya at witness."Hanggang ngayon nandito ka pa rin. Sabi mo sa akin uuwi ka na. I thought, you just want to avoid me."Nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Sandler sa harap ng lamesa. Sobrang focus kasi ako sa pagbabasa ng case and ilang photos ni Ferdinand Sarmiento. Hindi ko napansin na may ibang tao."Uh... oo," sagot ko at nilikop lahat ng papeles sa ibabaw ng lamesa.Pinapanuod lang niya ako habang ginagawa iyon."You're still working on that, even if it's late at night..." puna niya habang inaantay ako na matapos sa pagliligpit
I am not prepared for his confession. Though at the back of my mind, naroon na ko sa parang may gusto nga talaga siya sa akin. The tease I got from my colleagues added up the thought that he probably likes me.But at the end of the day, I shut down those ideas because it gives me hope and it excites me at the same time. Nauuwi kasi sa assume iyon at ayokong mangyari."I'm sorry, nabigla ka yata." He chuckled and started maneuvering his car again because the traffic lights turned green.I am contemplating whether to admit what I feel towards him or let him say what he wants until I get off his car. Nauunahan ako ng hiya. Parang hindi ko kayang sabihin na... gusto ko rin siya."I don't want to pressure you, Ava. I just want you to know that I like you. Those flowers and notes I leave every morning are my way of saying that I care and like you... a lot," He chuckled, and when I glanced at him, I noticed his hands shaking.Kinabahan ako ng kaunti kasi nagmamaneho pa man din siya pero hala
I swallowed hard. "I'm confessing, Ava. Right here... In front of you. I like you," he said without leaving his eyes to mine. Nakaka-magnet ang mga mata niya at kahit sinasabi ng utak ko na umalis sa harap niya at iwasan ang malamlam na mga mata nito ay hirap kong magawa. Ang tindi ng kabog ng puso ko na para bang gusto ng kumawala sa dibdib ko. In just a snap, tinawid niya ang ilang pulgada na distansya namin. Hindi ko malaman saan ipipirmi ang mga mata dahil sobrang ilang ko sa kanya. "Do you want me to show how much I like you? I can see that you still don't believe me..." he said huskily. Wala akong masabi dahil nagbuhol-buhol na ang mga salita sa utak ko. Ibinagsak ko ang mga mata sa sahig kahit kunot ang noo. Maya-maya pa ay napaurong ako dahil mas humakbang siya palapit sa akin at nanuot na sa ilong ko iyong panlalaki niyang pabango. I got goosebump when he touched my chin. Awtomatiko ko iyong tinampal sa gulat at habol ang hininga na kanina ko pa pala pinipigilan. Nabut
HINDI ko agad maproseso ang lahat ng sinabi ni Sandler sa akin. Nakadalawang ulit pa siya sa akin na nahuli ang bunsong kapatid ni Blaze.Kabado ako lalo na ang buong atensyon ni Blaze ay nasa amin na. He's really listening to our conversation!I swallowed hard."A-are you sure? Blaze is the youngest--"He cut me off. Umiling ito."Look. This is their illegitimate child, Ava. They hide him because he's a black sheep in the family. Here, read this," sabi nito at inabot sa akin ang cellphone na karugtong ng balita na binabasa ko kanina.Pigil hininga ako habang binabasa iyon pero nagulat ako ng biglang nawala ng cellphone na hawak ko."Stop damaging our reputation in her mind. I don't have a half-brother at lalo na lulong sa droga. Get up, Ava. Don't listen to this guy, and let's go home," nagtangis ang bagang niya at madilim ang anyo ng hilain ako patayo.Unang beses iyon na pinuwersa niya ako na para bang nawala ito sa huwisyo. Naalarma ako lalo na si Sandler na tumayo at hindi na map
I don't have the chance to answer his call. Nag-iwan na lang ako ng text kay Sandler to tell him I'm on my way. Nang huminto ang sasakyan sa parking ay binalingan ko siya.Nag-aalangan ako na sabihin sa kanya na huwag nang sumama sa loob or kung kakain siya ay sa iba naman siguro siya uupo?Abala ito sa pag-alis ng seatbelt at napansin yata na nakatingin ako."Spill it.""You're going to eat alone, right? I mean--""Yes. Don't worry, I will not disturb you on and your date, if that's what you want," suplado nitong sabi at binuksan ang pinto. Hindi man lang ako binigyan ng chance na sumagot. Sumunod ako sa kanya at medyo nairita dahil sa pagsusuplado sa akin.Ganunpaman, inantay niya ako para sabay kaming maglakad. Now that I'm with him, ramdam ko na naman ang mga matang nakatingin.He can steal any woman's glance, and captured their hearts. He's like a walking Greek god. Iyong tipong kayang-kaya niyang paluhurin ang lahat.I cleared my throat.Nakaramdam ako ng awkwardness habang tuma
I have no appetite for dinner yet I still tried to eat even just a little. Hindi na rin naman niya ako pinilit na kumain ng marami. Marahil ay sapat na sa kanya na pumayag ako sa gusto niyaThe following day, I woke up because of Sandler's call. Alas-siete pa lang ng umaga ay tumawag na siya just to check if he can still call me through my number."I'm really sorry! I don't mean to wake you up this early. I just want to make sure that your phone will still ring. Maybe, I'm just paranoid.""It's fine. Babangon na rin naman ako. Hindi na ko naka-reply din kagabi. I fell asleep. But yeah... let's meet at Marriot Hotel for lunch."I can sense Sandler's happiness over the phone."Yeah! Yeah... Let's see each other later. I won't take much of your time. Have breakfast, and whenever you want to talk to me, you can call or text me anytime, Ava.""Yup, I know. Thank you Sandler..." maos kong sabi bago ito nagpaalam at ibinaba na ang telepono.Naghanda ako para sa lakad ko mamaya. Hindi ako sum
WALA akong ganang kumain matapos ang lahat. I locked myself in my room while listing the things that I need to request to get a new copy. Ang hassle sa totoo lang. My birth certificate, diploma, everything... nawala na.He's home.Hindi na ko nag-abala na lingunin ang pinto nang kumatok siya. Pasado alas-nuebe na. Kauuwi lang kaya niya?"Sorry to disturb you, but I heard you haven't eaten dinner yet?"Hininaan ko ang volume ng pinapanuod kong movie bago ko siya binalingan na pumasok na pala sa loob at may bitbit nang tray. Nanuot tuloy sa ilong ko iyong aroma nang pagkaing dala niya."I brought you dinner. Bakit hindi ka kumakain?" Blaze asked softly, which I feel so weird.Para akong may kausap na ibang tao. Blanko ang ekspresyon ko nang tignan siya."I'm full," paos kong sabi.Pinanuod ko siya na nilapag ang tray sa ibabaw ng lamesa. Kanina pa siya umuwi. Basa ang buhok niya at halatang katatapos lang maligo. He's wearing a muscle-tee and cotton shorts. Napako ang mga mata ko sa mus
"BAKIT?" tanong nito dahil nakatitig ako sa kanya at kitang-kita ko ang pagka-ilang sa kanya."Pinakialaman mo ba 'yong phone ko?" I asked while looking at him.Tinawanan lang ako nito pagkatapos ay binalik ang mga mata sa daan."No. Why would I? I kept that thing in my drawer," simpleng sagot lang nito.Saglit ko pa rin siyang pinagmasdan habang nanliliit ang mga mata at mukhang naramdaman niya 'yon kaya sinulyapan niya pa ako ulit."Why? What's the problem?"Tamad akong bumaling sa labas ng bintana at bumuntong-hininga. Hindi pa nga yata ako magaling. Hindi ko kasi matandaan na nilagay ko sa block list ang numero ng pamilya ni Sandler."I remember some memories now, but is it possible that there's an occurrence that I still can't remember?""There's a possibility since hindi pa naman talaga matagal no'ng huli kang naoperahan. Katulad ng sabi ko sa'yo noon, it may time time. Maybe months... or years."Huminga ako ng malalim at hindi na nagsalita. Kung ganito ang sitwasyon ko na hindi
KAHIT alam ko na kung anong nangyari sa unit ko ay hindi pa rin ako makapaniwala ngayong nakita ko ang mga pictures. It's really true! Nasunog ang condo ko.Para akong sinikmurahan at tinamaan agad ng matinding lungkot. I work hard, so I could pay for it and have a comfortable life pero sa isang iglap... nawala lahat.Nag-unahan na sa pagpatak ang aking mga luha. NAnghihinayang ako sa mga napundar ko at hiundi lang iyon. Kundi ang mga gamit ko... mga ala-ala ko kay papa maging no'ng bata pa ako. Lahat 'yon naglaho na?I was crying my heart out when the door opened. Mabilis akong tumalikod para maitago ang mga luha kaso ay halatado dahil sa bawat paghikbi."Are you okay? What happened?" tanong ni Blaze at ang boses ay may bahid ng pag-aalala.As much as I wanted to hide it from him, it was pretty obvious, especially that he was beside me."Why are you crying?" tanong pa niya habang nakadungaw sa akin pero ako ay panay ang talikod para maitago sa kanya ang luha. Nahihiya ako na makita n
HINDI ako pinatulog ng antisipasyon dahil unang beses akong lalabas ulit simula ng nanatili ako sa penthouse niya. I am not used to be with him outside. Kaya hindi ko ma-imagine ang sarili kung anong itsura ko mamaya na kami lang dalawa ang magsisimba.I am wearing a white below the knee dress and it matched with my white doll shoes too. Natigilan ako dahil hindi ko alam kung anong isusuot ko para matakpan ang aking ulo na may bandage pa. I'll catch the attention of other people if I'll go out like this."Huwag na lang kaya ako umalis?" I sighed in disappointment.I really want to visit the church today, but I don't feel my look.Napalingon ako sa katok sa pinto and niluwa roon si Blaze na may bitbit na malaking box."I'm sorry to disturb you. I just want to give you this," anito at minuwestra ang box na bitbit.Tumayo ako para salubungin siya at inabot nito sa akin iyong box."What's this?" I asked and tried to shake the box to guess what was inside—medyo mabigat siya.I somehow felt
UMIWAS ako sa kanya at ilang araw ko na rin itong ginagawa. Posible pala 'yon kahit dito ako nakatira. Hiyang-hiya ako at hindi ko alam kung anong gagawin ko nang magdeklara siya.I shut my eyes. I can't even believe it. For me, it feels like Blaze found a new toy in me. Hindi pa ba siya nakuntento sa ginawa ng pamilya niya sa papa ko? Tapos heto ako at walang magawa kundi sumunod sa gusto niya kaya nandito ako ngayon sa poder niya?Trip pa niya ako ngayon?I sighed and slowly opened the door. Sumilip muna ako kung may ibang tao and when I am sure that there's none. Nagmamadali akong bumaba sa hagdan at dire-diretso sa dining area. I know that he's done eating his lunch. Pasado ala-una na kaya malamang kumain na siya.Simula nang huling pag-uusap namin ay hindi na iyon nasundan dahil sinikap kong nasa kuwarto palagi. Thankful nga lang na hindi niya ako kinukulit.Nakahinga ako ng maluwag nang makitang wala ngang tao at may pagkain na.Bawat galaw ko ay may pagmamadali dahil ayoko na m