Chapter 6: A Slip of Tongue

Belle’s P.O.V.

Nang huminto ang elevator sa basement one ay tumigil din sa pagkukuwento si Eve. Siya ang may gustong tawagin ko na lang siya sa pangalan niya at saloob lang ng ilang minuto naming pagsasama doon sa loob ng elevator ay marami na akong nalaman sa ugali niya at maging ng mga Big Bosses sa kompanyang iyon.

Hindi naman lingid sa lahat kung paanong nakamit ng Seyer Enterprise ang timanatamasang tagumpay niyon ngunit hindi alam ng lahat ang namuong malalim na koneksyon ng bawat isa. They’re all loyal and faithful to Sir Dylan, may kanya-kanya silang ugali at kahit na ganoon ay hindi naging hdalang iyon para mabuo ang relasyong mayroon silang lahat. And for that I admired them.

“Hanggang dito na lang ako,” nakangiting sabi ni Eve. “Hindi na kita ihahatid hanggang sa sasakyan niya at baka pati ako ay langgamin.”

Nahihiya akong ngumiti sa kanya. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung ano ang ikikilos ko sa harap niya. Alam kong tunay ang pakikitungo niya sa akin at walang halong kaplastikan iyon pero hindi ko pa rin maiwasang mailang lalo pa at nasa building pa rin kami ng Seyer Enterprise kung saan pinagbabawal ang makipagrelasyon sa kahit na sinong empleyadong nagtatrabaho doon.

“Don’t worry, this is an exclusive basement for VIP’s walang sinumang mangangahas na magpunta dito,” sabi pa ni Eve at kinindatan ako bago mahinang itinulak palabas ng elevator.

“T-Thank you,” nakangiwing turan ko.

Tawa lang ang itinugon niya saka kinawayan ako. Nang magsara ang pinto ng elevator ay saka lang ako umalis doon para lang magulat dahil nasa harap ko na si Dylan at nakapamulsang nakatingin sa akin.

“Bakit ang tagal niyo?” tanong niyang halata sa mukha ang pagka-aburido.

Ipinilig ko ang ulo ko at magsasalita pa sana ngunit hinawakan niya ang kamay ko at hinila palapit sa sasakyan niyang nakaparada lang sa gilid ng elevator. Binuksan niya ang pinto ng passenger seat at inalalayan akong makasakay doon. He even put his hand on the hood of his car para masigurong di ako tumama doon.

Nang tuluyan akong makasakay ay maingat niyang isinara ang pintuan saka mabilis na umikot at sumakay.

“Saan mo gustong kumain?” nakangiting tanong niya sa akin. Nagsuot siya ng seatbelt at saka ako nilingon.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko, hindi kasi ako komportableng kumain sa labas dahil baka may makakita sa amin na magkasama. Alam kong imposible iyon pero nag-iingat lang ako.

“Hey, are you okay? Kanina ka pa walang imik, ah. May sinabi ba sa’yo si Eve?” tanong niya habang salubong ang kanyang kilay.

Sunod-sunod ang pag-iling na ginawa ko. “No. I’m just . . .” marahas akong napabuntonghininga saka tumingin ng deretso sa mga mata niya. “Magsabi ka nga sa akin ng totoo, Sir. Do you really like me? Ginagawa mo ba talaga ang lahat ng ito dahil sa gusto mo ako?” buong tapang kong tanong sa kanya.

Ayokong magpaligoy-ligoy pa, kung anuman ang posibleng mamagitan sa amin ay kailangan kong makasiguro dahil napakalaking risk ng ginagawa ko. Yes, I do like him and it was obvious the way my body reacted everytime we get close, pero natatakot ako.

Paano kong nate-take for granted ako? Paano kung pinaglalaruan niya lang ako dahil sa mabilis kong pagpayag sa mga gusto niya? Ang daming ‘what ifs’ sa isip ko at lahat ng iyon ay hindi maganda ang epekto sa akin.

“I like you,” walang gatol na sabi niya na nakatitig ng deretso sa mga mata ko. “Alam kong napakabilis ng mga nangyayari pero kagaya nga ng sabi ko sa’yo ay hindi ko na mapipigilan pa ang nararamdaman ko.”

Nagyuko ako ng mukha at napakagat ng labi, pakiramdam ko ay sasabog sa kaba ang dibdib ko ng mga oras na iyon. Tila nagkakagulo din ang mga paru-parong nasa loob ng tiyan ko na kumikiliti at nagbibigay ng kakaibang kilabot sa akin. Iyong tipong kilabot na hindi nakakatakot kundi iyong kakaibang pakiramdam na sagad hanggang buto ang kilig ko.

It was the first time I felt that way, and God, I swear I don’t want it to end.

Naramdaman ko ang kamay niyang inangat ang mukha ko at iglap lang ay mga labi naman niya ang sumalubong sa akin. It was gentle, as if I’m a very fragile thing that he treasures the most. I give way when his tongue wants to get inside me and kissed him back.

Isinandal niya ako sa headrest ng sasakyan at mas pinalalim pa niya ang pinagsasaluhan naming halik ngunit kusa din siyang tumigil nang maramdaman niyang parehas na kaming kinakapos ng hangin.

“Fck, I really want to make you mine, Belle,” anas niya sa pagitan ng paghingal.

Awang ang mga labi ko at sumasagap din ng hangin. Nakatingin lang ako sa kanya at gusto kong isigaw na pareho kami ng iniisip pero pinigilan ko ang sarili ko. Babae ako at kahit na ganitong mabilis akong nahulog sa mga mapangahas niyang halik ay kailangan ko pa ring magtira ng respeto para sa sarili ko. Hindi ako pinalaki ng mga Mama at Kuya ko na maging pakarat at ibaba ang sarili ko.

“How about we go straight to my house and I’ll cook for you?” tanong niya sa akin.

“What?” gulat kong turan. Agad-agad?!

“I promise I won’t do anything that you don’t like,” aniya at itinaas pa ang kanang kamay. “Cross my heart.”

Natawa ako nang tila bata siyang nag-cross sa tapat ng dibdib niya. Sino ba naman ako para hindian siya? Tiwala naman akong may isa siyang salita at kung anuman ang mangyari sa amin ay tiyak namang hindi ko pagsisisihan iyon.

“Okay, I’ll take your word for that,” nakangiting sabi ko.

Nakita ko ang pagliwanag ng mukha niya at sa sobrang tuwa ay muli niya akong hinalikan ngunit saglit lang iyon. Hinila niya ang seatbelt sa gilid ko at ikinabit iyon, saka siya umayos ng upo.

Parehas kaming natigilan nang makarinig ng katok mula sa labas ng kanyang kotse. Nanlaki ang mga mata ko at ang lakas ng tahip ng  dibdib ko nang makita ko si Ma’am Emily. Tinted ang sasakyan ni Dylan at hindi makikita ng kahit na sinuman mula sa labas kung may tao sa loob.

Para akong malalagutan ng hininga ng mga sandaling iyon at talagang pinagpawisan ako dahil pakiramdam ko ay napakalaking kasalanan ang ginawa ko.

Naramdaman ko naman ang kamay ni Dylan na masuyong pinisil ang kamay ko saka iyon dinala sa mga labi niya upang hagkan.

“Relax,” sabi niya. “Don’t be so nervous, she won’t see us.”

“Sshh, baka marinig ka,” pabulong kong sabi sa kanya.

Natawa naman siya at hindi ko napigilang hampasin siya sa balikat at samaan siya ng tingin.

“This is a bullet and soundproof, Darling. No one can hear us here even if we make out,” nakangising pang-aasar pa niya sa akin.

“Kaya ang lakas ng loob mong tumawa ng malakas?!” singhal ko sa kanya, pilit pinagtatakpan ang pamumula ng mga pisngi ko dahil sa sinabi niya.

Napapitlag ako nang marinig ulit ang pagkatok ni Ma’am Emily sa labas ng sasakyan, mukhang wala siyang balak umalis doon.

“A-Anong gagawin mo? Mukhang walang balak umalis ni Ma’am Emily,” sabi ko.

“Let her stay,” kibit-balikat niyang sabi. “Hindi ka pa naman nagugutom, di ba? What would you like to it?” tanong niya. Tila balewala sa kanya ang ginagawang pagkatok ni Ma’am Emily sa labas at talaga nga sigurong sound proof ang sasakyan niya dahil kung hindi ay hindi siya aakto at magsasalita ng ganoon.

“Marunong ka talagang magluto?” paninigurado ko sa kanya. “How about I’ll cook for you?”

“Hinahamon mo ba ako?” nakataas ang kilay na tanong niya sa akin. “Baka kapag natikman mo ang luto ko ay bigla mo akong ayaing magpakasal,” nakangising sabi  pa niya.

Natigilan ako sa biro niyang iyon at saka siya sinaman ng tingin. “Puro ka naman kalokohan, n-nagtatanong lang naman ako.”

“I invited you today, kaya ako na muna ang bahala sa kusina. Hindi ba may kasabihan na a way to a woman’s heart is through her stomach?”

“B-Bahala ka,” sabi ko at muling tumingin sa labas ng sasakyan. Tumigil si Ma’am Emily sa pagkatok at tila may idinayal na numero sa phone niya, mayamaya pa ay narinig ko ang pagtunog ng phone ni Dylan. Hindi ko naiwasang mapataas ng kilay habang nakatingin sa phone niya.

“May gusto ba sa’yo si Ma’am Emily?” tanong ko kahit alam ko namang obvious.

“Yeah,” sagot niya at tila walang balak na sagutin ang tawag ng babae.

“Bakit ayaw mong sagutin?” tanong ko.

“Gusto mo bang sagutin ko?” balik-tanong niyang tanong sa akin at bago pa man ako makasagot ay biglang nanlaki ang mga mata ko nang damputin niya ang phone niya at sagutin ang tawag. Sinadya pa niyang i-loud speaker iyon para marinig ko. Natutop ko naman ang bibig ko at pinigilang huminga sa pag-aalalang marinig ako ni Ma’am Emily.

“Hi, Dylan. Where are you?” malambing na bungad ni Ma’am Emliy.

“Why?” malamig ang tonong tanong ni Dylan.

Natigilan ako at bahagyang kinilabutan dahil biglang nagbago ang boses niya, nawala ang masuyo at malambing niyang boses. Napalitan iyon ng malamig at tila nakakatakot na boses na talagang pangingilagan ng kahit na sinong makaririnig niyon.

“Dumaan kasi ako sa office mo, ang sabi kasi ni Eve ay kailangan kong humingi ng appointment sa’yo bago kita makausap—”

“I’m busy, talk to her, instead. Bye.” Iyon lang at ibinaba na ni Dylan ang tawag saka niya ibinalik sa compartment ang phone niya’t tumingin sa akin. “What are you doing?” tila nagtataka pa siyang tumingin sa akin.

“Gago ka ba? Paano kung narinig niyang kasama mo ako? Huwag mo ng uulitin iyon, papatayin mo ‘ko sa kaba!” singhal ko sa kanya.

Nagkibit lang siya ng balikat at pagak na tumawa. “You don’t need to do that. Who cares if she knew about us?”

“Baliw, wala pang tayo kaya huwag kang—” Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang makita ko ang kakaibang ngiti sa mga labi niya. “W-Why are you smiling like that?”

“You’ve said it, wala pang tayo. Ibig bang sabihin niyon may pag-asa ako sa’yo?” nakangising tanong niya.

Napamaang ako at hindi makapaniwalang napatingin sa kanya. Sa totoo lang ay gusto ko siyang hambalusin.

“At sa tingin mo papayag akong makipaghalikan sa’yo kung hindi kita gusto? Naturingan kang isa sa pinakamatinik na negosyante pero simpleng common sense hindi mo makuha? Gosh!”

Natigilan ako at saka ko lang na-realize na nasabi ko na naman ang dapat sana ay sa isip ko lang. Huli na rin para bawiin iyon dahil nakita ko ang lapad ng ngisi niya at ang kumikislap na mga mata niya.

Damn this big mouth of mine! Pahamak ampocha!