Chapter 5: Those Moments

Nang makaramdam si Gabriel na may humihila ng kanyang pain, agad naman nakita ng kanyang ama na mayroon na siyang mahuhuli.

Ngumiti ito para sa kanya, at kaagad na hinila ni Gabriel ang kanyang pamingwit.

Isang isda na may kalakihan upang ngumiti si Gabriel at masaya siyang tinulungan ng kanyang ama.

Kumikislot ang isda at madulas ito sa kamay kaya dali-daling dinala ng isa sa tauhan na kasama nila ang pagsisidlan.

“Naunahan mo pa akong makahuli, Gabriel.” Ani ng kanyang ama. “Natutuwa ako para sayo.”

Sa oras na yun, parang kung anong tagumpay ang nakamit ni Gabriel dahil lang sa sinabi ng kanyang ama. Iyon ang una niyang pagkakataon na marinig na tila ba ipinagmalaki siya ng kanyang ama.  Ang araw na iyon ay hindi niya nakakalimutan.

Muling hinagis ni Gabriel ang pain sa ilog. At ang kanyang ama nagpatuloy sa ikinukwento nito sa kanya. Tahimik lang siyang nakikinig ngunit kung may ano sa kanya na nais niyang makahuli ulit ng isda bago pa man makahuli ang kanyang ama.

“Katulad ng panghuhuli ng isda, ang mundo ng negosyo Gabriel ay isang napakalaking kompentensyon. Gustuhin mo man o hindi, alam mo sigurong ikaw ang magpapatuloy at sasalo ng responsibilidad sa maiiwan ko sayo.”

At ng marinig ito ni Gabriel bahagyang nagising siya sa katotohanan na ang lahat ng bagay ay mayroong hanganan, kahit na nga ang buhay ng isang tao.

Ang isda na nasa sisidlan… Dahil walang tubig ay naghihikaos itong huminga.

“Unang-una tungkol sa kompanya ng ating pamilya. Ito ay kailanman di pa nakakatikim ng pagbagsak. At aasahan ko na hindi mo ito hahayaan na bumagsak. Nakaalalay sayo ang mga ninuno natin. Nakamasid. Alam kong mas hihigitan mo pa ang kaya kong gawin sa panahon na ito.”

Sa mga oras na yun ang isipan ni Gabriel sinasabi nito na madali lang ang sinasabi ng kanyang ama para magampanan niya iyon. Madali lang ang pagpapatakbo ng kompanya lalo na marami namang tauhan ang gagawa noon para sa kanya.

“Pangalawa ang habilin ng matandang Aquinas tungkol sa pinagmulan natin. Sa ngayon ikaw na lamang ang batang nag-iisang Aquinas. Ikaw ang nag-iisang tagapagmana ng lahat ng ari-arian ng pamilya natin. Hindi ko sayo itatago, malungkot ang buhay natin. Ngunit subukan mo paring maging masaya. Hindi kita pinagbabawalan. Dahil kailangan mo ipangako sa akin na kahit anong mangyari, mag-aasawa ka at gagawa ng isang mapagmahal na pamilya. Muli mong papayabungin ang pamilyang ito. Naniniwala ako na makakaya mo, Gabriel. Mayabong na taliwas sa pagiging gahaman at mag-isip ng masama sa sarili niyang kadugo.”

Seryosong sinabi ng kanyang ama.

At maya-maya napabuntong-hininga ito.

“Sa kasawiang palad kasi, iniwan kaagad ako ng maaga ng iyong ina. Mahal na mahal ko siya kaya hindi ko nagawang mag-asawa muli. Kilala ang pamilya natin na hindi nagtataksil sa kanyang minamahal. Walang Aquinas ang kumaliwa at naging salawahan. At hindi mo yun puputulin, hindi ba Gabriel?”

Umangat ang paningin ni Gabriel sa kanyang ama ng bigla itong tumawa. Ang tawa ng kanyang ama na minsan lang nga niya marinig.

Na siyang ikinangiti ni Gabriel.

“Nais ko sana bago ako umalis sa mundong ito, makita na maayos ka ngang nakapangasawa. Kapag lumaki ka na at naging binata na, hindi ako makikialam sa kung sino man ang babaing mamahalin mo, basta ang importante sa akin mahal mo siya. Dahil kapag mahal mo ang iyong asawa magiging masaya ito. Happy wife, happy life. Yan ang tandaan mo. Matutuwa ako para sayo. Tignan mo,  parang may mahuhuli ka na naman.”

At naramdaman nga ni Gabriel na may kung anong humila ulit sa pain niya kaya dali-dali niyang itinaas ang kanyang pamingwit.

Yun nga nakahuli siya.

“Sa lagay bang ito Gabriel hindi mo ako dinadaya?” Pagbibiro ng kanyang ama.

“Hindi po.” Kaagad na pagtangi ni Gabriel habang abala ito sa pag-alis ng isda sa kanyang pamingwit.

Masaya naman na nakatitig sa kanya si William. Ngunit may kung anong pait siyang nararamdaman sa tuwing nakikita nga niya ang mukha ng kanyang anak…

Ang kanyang asawa na si Binca. Labis siyang nangungulila sa kanyang minamahal.

“Gabriel, muli mong papayabungin ang pamilyang Aquinas hindi lang dahil isa itong responsibilidad, kundi para mas maging masaya ka. Ito ang responsibilidad na hindi ko nagawa ng maayos. Sa galing mong ito hindi impossible na hindi mo ito magawa. Hmmm… Okey lang sa ating pamilya kung bibigyan mo ako ng dalawang dosenang apo.”

At muli na naman tumawa si William.

“That’s impossible Dad, especially if you want to take care the health of your wife.”

Lalong lumakas ang tawa ni William dahil parang nakuha nga ni Gabriel ang ibig niyang sabihin.

“Basta iho mapamahal na pamilya, sapat na iyon sa dalawang dosenang apo na hinihingi ko sayo.”   

Palubog na ang araw nang umuwi sila. Masayang-masaya si Gabriel dahil sa kanyang nahuli, ngunit ng papalayain na niya ito sa malapit na ilog sa  Aquinas Manor, ang ilang isda ay patay na.

Tinapik siya sa balikat ng kanyang ama.

“Hindi naman natin yan maaring kainin.”

“Dapat pala hindi ko na sila hinuli.” Malungkot niyang tugon sa kanyang ama.

Sinalubong sila ni Agatha. Ito ang namamahala sa mga utusan sa Manor, ang headmistress. Pinunasan nito ang pawis ni Gabriel.

“May inihanda akong meryenda para sa inyong dalawa Master William.”

“Kailangan ko umalis ngayon.” Na siyang napatitig si William sa kanyang relo, kasabay ng paglapit ng isang tauhan nito at inabot ang phone.

Napatitig na lamang si Gabriel sa kanyang ama na tumalikod na nga para kausapin ang nasa kabilang linya. Mag-isa nga niyang kinain ang hinandang meryenda ni Miss Agatha . At bago siya umakyat sa kanyang silid, naabutan niya ang kanyang ama na nakapagbihis na.

Aalis nga ito.

Ngunit ngumiti ito sa kanya at naupo para magka-label ang paningin nilang dalawa.

“Gabriel, wag mong sisihin ang iyong sarili sa nangyari sa iyong ina. Hindi mo yun kasalanan. At walang dapat na sino man ang dapat sisihin sa nangyari. Pareho tayong nawalan at mas nakakahigit ka pa na nangailangan sa kanya kesa sa akin. Walang may gusto na mangyari yon. Wag mo sanang isipin na kasalanan mo yun.”

At dahil sa sinabi ni William, gumaan ang pakiramdam ni Gabriel na parang pinalaya siya nito sa kanyang sariling kalungkutan. Alam niya kung bakit wala siyang ina sa kasalukuyan ay dahil namatay ito sa panganganak sa kanya.

Ngumiti na lamang si Gabriel bilang tugon sa kanyang ama, na siyang ginulo ni William ang buhok nito. “Magpakabait ka habang wala ako rito.”

Dahil sa ideyang aalis na naman ito, hindi maiwasan ni Gabriel na malungkot. Ngunit umaasa siyang babalik ulit ito.

Muli sa terrace, sa pamagitan ng kanyang paningin hinatid niya ang sasakyan ng kanyang ama.

“Natutuwa ako iho na nagkaroon sayo ng oras ang iyong ama. Dumating siya kanina at ikaw ang hanap niya. Kaagad ko sanang i-uutos sa mga tauhan na pa-uwiin ka, ngunit sinabi niya na pupuntahan ka na lang niya. Sana magkaroon pa nga ng maraming oras ang iyong ama para sayo.”

Iyon ang sinabi ni Miss Agatha sa kanya.

@DeathWish

[HER RETURN 2024]