Kinabukasan, nag-leave sick ako. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko, lalo na sa pagod.
Sa head department ako nagpaalam na mag-si-sick leave ako ng dalawang araw. Habang nakahiga sa kama, napabuntong-hininga ako. Papikit na sana ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Napatingin ako doon at parang lumala lalo ang pakiramdam ko. Hindi ko sinagot ang tawag. Pero maya-maya, nag-ring ulit ang cellphone ko. Napahinga ako nang malalim bago ito sinagot. "Sorry, sir. Ayoko sana ng may nang-iistorbo sa akin habang naka-sick leave." Pagkasabi ko niyon, kaagad kong binaba ang tawag. Halos lumaki ang ngiti ko. Sa wakas! Okay lang, two days naman akong naka-sick leave! Bahala siyang maghanap ng gagawin niyang secretary. Buong magdamag akong nasa kwarto lang, natutulog. Hindi ako lumabas para kumain ng umagahan at tanghalian—alam kong wala namang pakialam sa akin sila Mama. Ni-lock ko ang pinto para kahit papaano, walang makaistorbo sa akin. Alas-sais na ng gabi ako lumabas ng kwarto. Sakto, nakapagluto na si Mama. Una akong kumuha ng pagkain at papasok na sana sa kwarto nang biglang magsalita siya. "Yung boss mo pala, galing dito kanina. Pinatayan mo raw siya ng tawag! Nakakahiya ka! Boss mo ‘yun tapos ang kapal ng mukha mong patayan siya?! Paano kung tanggalin ka niya sa trabaho?!" Hindi ko na lang siya pinansin. "Doon na lang ho ako sa kwarto kakain." Pagkasabi ko niyon, hindi ko na siya hinintay magsalita. Kaagad akong pumasok at nilock ang pinto. Napahinga ako nang malalim, nilapag ang pagkain sa mesa, at nagsimulang kumain habang tumutulo ang luha ko. Bakit ako pa? Hindi ko deserve ‘to. — Pagpasok ko sa opisina ni boss ay wala akong nadatnan kaya lumabas na lang ako. Kinausap ko ang head manager. Ang sabi niya, may mineet lang daw itong client. Habang inaayos ko ang aking mga pending na gawain, napatingin ako sa cellphone ko. This is the first time na may mineet siyang client na siya lang ang nag-handle. Kasi, sabi nila, ayaw nitong makipag-usap sa client kapag hindi niya ito lubusang kilala. Pero baka kakilala niya ang client. Habang inaayos ko ang schedule niya, napatingin ako sa gilid ko. Halos mapatalon ako sa gulat nang makita ko siya sa gilid ko. "Ay, anak ka ng kalabaw!—Ay, boss, kayo pala. Hehe." Bigla akong napatayo, napahawak sa bibig ko, at palihim na hinampas iyon. Matalim lang siyang nakatitig sa akin. "Tapos na po ba kayong makipag-usap sa client?" tanong ko, para mawala ang kaba sa dibdib ko. "Kinansel ko. Hindi ko gusto 'yung ugali niya. She's leaving without my consent." Napanganga na lang ako sa sinabi niya. Ako ba ang pinapatamaan nito? Hindi ko lang sinabi sa kanya na mag-si-sick leave ako, eh! Bumabawi na sa pagpaparinig! "H-huh?" "Never mind. Cancel all my schedules. May kailangan akong kitain mamaya. Don't worry, hindi ka kasama." "Talaga?!" parang excited na sambit ko. Parang pinag-mukha kong obvious na ayaw kong sumama sa lakad niya. "Mukhang sobrang saya mo ah?" Parang may kung anong galit sa boses niya. "H-huh? Hindi, boss, no. Malungkot nga ako kasi mamimiss kita— I mean, mamimiss ko 'yung presensya niyo, lalo na 'yung pagsusungit niyo." Mahina akong tumawa para mawala ang ilang sa pagitan namin. "Sige, sumama ka na." Napanganga ako sa sinabi niya. "Haha. Hindi na, boss. Baka maging istorbo ako don." Hindi na siya nagsalita pa at kaagad na umalis sa harap ko. Pagkaalis niya, nakahinga ako nang maluwag. "Yes!" Mamaya, ano kayang gagawin ko? Punta kaya ako sa amusement park? Sa mall kaya? Restaurant? Ahm, beach? Hayst, wala pala akong kaibigan. Edi hindi rin magiging masaya. Umupo na lang ako at pinagpatuloy ang ginagawa ko. Kinansel ko lahat ng lakad niya ngayong araw. Habang nagta-type ako, napalingon ako sa gilid ko. Nakita ko ang maraming papeles na dala-dala ng isa sa mga katrabaho ko. Naiilang siyang ngumiti sa akin, kaya naman napangiwi na lang ako. "Sabi ni boss, kailangan mo daw tapusin lahat 'to." Napanganga na lang ako sa sinabi niya. "As in lahat 'yan!? Parang pang-isang linggo nga 'yan, eh!" Biglang nag-init ang ulo ko. Lahat 'yan!? Ano 'to, joke!? Sana nga joke lang! Putcha, nananadya ata 'tong lalaki na 'to ah? Ano, para hindi ako makapag-celebrate!? Ang sama talaga! Kung ganito lang din, sasama na lang ako! Kaso, ayoko. Nakakatamad. Baka maging display na naman ako!Inumpisahan ko ang mga tambak na papeles sa table ko. Hindi ko na nagawang mag-lunch pa dahil kailangan kong matapos ito. Mukhang kailangan ko pang mag-overtime! Habang palipas nang palipas ang oras, lalo pang sumasakit ang balikat ko at ang aking mata dahil sa pagtutok sa screen ng laptop. Nag-take ako ng break at pumunta sa cafeteria. "Grabe si boss sa secretary niya. Nakita ko, tambak ng gagawin." Rinig kong bulong ng isa sa mga nakaupo sa table. Hindi ko na lang pinansin iyon. "Balita ko pa nga, sinisigawan siya." "Ay, oo. Noong nakaraan, napadaan ako sa office ni boss. Narinig ko, pinapagalitan siya dahil sa kape lang!" "Pero swerte siya, huh. Nakakaharap niya ang poging mukha ni boss!" "Oo nga, eh! Nakakainggit! Sana ako na lang secretary niya!" Napadikhim ako, kaya natahimik sila at tumingin sa akin. "Sige, palit na lang tayo. Ayoko na kasing makaharap ang demonyong boss na tulad niya, eh. Hehe." Kahit naiilang at naiinis, nagkunwari akong tumatawa. Na
Halos hindi na ako mag kanda ugaga sa pinapagawa sa akin ni Mr. Xanthy. Puro siya utos. Gusto ko nalang mag resign. kaya lang kailangan ko itong trabaho. Ako lang ang inaasahan sa pamilya namin. Kahit hindi ko gawain bilang isang sekretarya ay ipapagawa niya pa rin sa akin. Dahil wala siyang paki. Doon ko siya mas lalong nakilala. Lalo kong nakilala ang ugali niyang may pag kademonyo talaga! Lord! Gabayan mo ako para hindi makasakit ng tao! Habang inaayos ko ang mga kahon na ipinabuhat sa akin ni Mr. Xanthy papunta sa storage room ay napaubo na lang ako dahil sa mga alikabok. Kahit sa pag bubuhat, sa akin na rin iniutos. Baka naman lahat na ng trabaho sa opisina sa akin na iasa? Habang palabas ng storage room ay binabagalan ko lang. Gusto ko nang umuwi at mag pahinga. Pero—biglang nag ring ang cellphone ko kaya naman napahinga ako ng malalim lalo na ng makita ko ang naka nickname doon. 'My devil boss' Napapikit ako at itinapat kaagad iyon sa aking tenga. "Where the he
Napahiga na lang ako sa kama ko. alas dose na pala ng gabi.... sobrang nakakapagod ang araw ko. lalo na, puro utos si Mr. Xanthy. Mukhang pinanindigan talaga na gagawin niyang impyerno bawat araw ko. Gusto ko na lang mag resign!!! Pero......paano na lang ang future ng pamilya ko? ako na lang din ang inaasahan nila. Ito na nga lang ang papel ko sa kanila, tapos hindi ko pa magampanan ng maayos. Parang nabubuhay na lang ako para sa kanila—hindi para sa akin. Hindi ko namalayan na, umaga na pala. Bigla akong napatingin sa alarm clock ko at napabangon kaagad. "Shit! Im late!" Nag mamadali akong ang asikaso ng sarili ko. Kahit ata yung pag ligo ko naka limang buhos lang ako sa tabo! — "Ms. Sanchez! your late!" nagitla ako ng bigla siyang sumulpot sa likod ko. Akala ko wala pa siya sa office niya! Hinarap ko siya. "ahm, uh—" "huwag ka nang mag paliwanag." Putol niya sa sasabihin ko. "edi wag." bulong ko. "minumura mo ba ako?" Tanong niya sa akin kaya big
Humarap ako sa boss ko at ngumiti. Pero hindi iyon tunay na ngiti, dahil alam kong nasa harap ko lang ang impyerno ko. "Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na lakihan mo naman ang letra kapag nagpi-print ka!" bulyaw niya sa akin. Napapikit na lamang ako sa mga sinabi niya. Siya na ata ang pinakamasungit na tao sa buong mundo na nakilala ko. "Next time, gawin mo nang maayos," sambit niya at napabuntong-hininga habang nakaupo sa kanyang puwesto. "I will," tugon ko at tumalikod, hawak-hawak ang mga papeles na kaninang inihagis ng boss ko. Magtutungo na sana ako palabas nang bigla niya akong tawagin. "Hindi pa kita pinapalabas," sabi niya kaya napapikit na naman ako sa inis na nararamdaman. Humarap ako sa kanya kahit naiinis ako at pinilit kong ngumiti. "Yes, boss?" nakangiting tanong ko. "Cancel all my schedules," utos niya habang tumatayo sa kanyang upuan. Inayos niya ang kanyang buhok. "Okay, boss," tugon ko naman. "Hindi mo ba tatanungin kung bakit?" tanong niya at dahan-da
Malalim akong napabuntong-hininga nang makalabas ako sa opisina ng boss ko. Buti na lang at nakarating ako sa tamang oras, dahil kung hindi, siguradong mawawalan ako ng trabaho! Balak kong pumunta sa cafeteria dahil nagugutom na ako. Bakit ba ang sungit ng boss ko?! Nag-order ako ng kare-kare at umupo sa pwesto ko. Marami ring tao sa cafeteria ngayon dahil break time. Ngunit bago pa ako makasubo, biglang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko iyon, at parang biglang umakyat ang dugo ko nang makita kong sino ang tumatawag. My devil boss. Napapikit ako sa inis bago sinagot ang tawag. "Hello?" sambit ko, pinipigilan ang sarili ko. "Come to my office." Kinuyom ko ang kamay ko dahil sa inis. Sa totoo lang, gustung-gusto ko na siyang sapakin! Kahit gustong-gusto kong kumain, napilitan akong magmadaling pumunta sa opisina niya. Break time na break time, may ipapagawa na naman ang lintik na ‘to! Pagpasok ko, nakita ko siyang nakatalikod habang nakaharap sa glass wall ng opisina niya.
Nagising na lang ako nang may maramdaman akong tapik sa balikat ko. Napamulagat ako at napatingin sa guard na nakatayo sa tabi ko. "Ay, Ms. Yannie, anong oras na po. Kailangan niyo na hong umuwi," sabi niya. Kaagad kong kinuha ang shoulder bag ko at tumayo. Kahit antok na antok pa ako, nagawa kong makalabas ng building. Plano ko nang maghintay ng taxi, pero nagulat ako nang biglang may pumaradang sasakyan sa harapan ko. Pamilyar ‘to. Bumaba ang bintana, at bumungad ang mukha ng boss ko. "Ihahatid na kita," suhestiyon niya. Ito na naman siya, sa kunwaring mabait! "Okay lang, boss. Maghahanap na lang ako ng taxi," tanggi ko. "Paano kung may mangyari sa’yo at mapatay ka diyan sa daan?" Napanganga ako. WOW! Patay agad?! "Baka masisi pa ang kumpanya ko at malugi." Napairap ako. Okay na sana, akala ko pa naman worried siya. Pero siyempre, ang iniisip lang pala niya ay ang kumpanya niya at ang pangalan niyang akala ng iba ay anghel! Napabuntong-hininga na lang ako. Wala akong
Matapos ang mahabang araw, mabilis akong nakatulog. May kailangan pa pala kaming asikasuhin bukas. Gumising ako nang maaga para maghanda at ayusin ang sarili ko. Simpleng white long sleeve lang ang sinuot ko at ipinareha sa isang black pants. Isinuot ko ang mini bag ko at tumingin sa sarili ko bago lumabas ng kwarto. Pagkalabas ko, naabutan ko ang kapatid kong si Nathan na kumakain. "Ate, kailangan ko na palang mabayaran ang tuition ko next week." Tumango lang ako. May kapatid akong lalaki, si Nathan. Isa siyang college student, at ako ang nagpapaaral sa kanya dahil ako na lang ang inaasahan sa bahay na ito. Kaagad akong lumabas ng bahay at naghanap ng masasakyan. Pagdating ko sa opisina, naabutan ko si Mr. Xanthy na may kausap sa cellphone. Napalingon siya sa akin. "Oh, you're here." Tumango lang ako. "Saan po pala tayo pupunta, boss?" tanong ko sa kanya. Sabi niya kahapon na may pupuntahan kami ngayong araw, pero hindi niya sinabi kung saan. Wala man lang akong ide
Napahiga na lang ako sa kama ko. alas dose na pala ng gabi.... sobrang nakakapagod ang araw ko. lalo na, puro utos si Mr. Xanthy. Mukhang pinanindigan talaga na gagawin niyang impyerno bawat araw ko. Gusto ko na lang mag resign!!! Pero......paano na lang ang future ng pamilya ko? ako na lang din ang inaasahan nila. Ito na nga lang ang papel ko sa kanila, tapos hindi ko pa magampanan ng maayos. Parang nabubuhay na lang ako para sa kanila—hindi para sa akin. Hindi ko namalayan na, umaga na pala. Bigla akong napatingin sa alarm clock ko at napabangon kaagad. "Shit! Im late!" Nag mamadali akong ang asikaso ng sarili ko. Kahit ata yung pag ligo ko naka limang buhos lang ako sa tabo! — "Ms. Sanchez! your late!" nagitla ako ng bigla siyang sumulpot sa likod ko. Akala ko wala pa siya sa office niya! Hinarap ko siya. "ahm, uh—" "huwag ka nang mag paliwanag." Putol niya sa sasabihin ko. "edi wag." bulong ko. "minumura mo ba ako?" Tanong niya sa akin kaya big
Halos hindi na ako mag kanda ugaga sa pinapagawa sa akin ni Mr. Xanthy. Puro siya utos. Gusto ko nalang mag resign. kaya lang kailangan ko itong trabaho. Ako lang ang inaasahan sa pamilya namin. Kahit hindi ko gawain bilang isang sekretarya ay ipapagawa niya pa rin sa akin. Dahil wala siyang paki. Doon ko siya mas lalong nakilala. Lalo kong nakilala ang ugali niyang may pag kademonyo talaga! Lord! Gabayan mo ako para hindi makasakit ng tao! Habang inaayos ko ang mga kahon na ipinabuhat sa akin ni Mr. Xanthy papunta sa storage room ay napaubo na lang ako dahil sa mga alikabok. Kahit sa pag bubuhat, sa akin na rin iniutos. Baka naman lahat na ng trabaho sa opisina sa akin na iasa? Habang palabas ng storage room ay binabagalan ko lang. Gusto ko nang umuwi at mag pahinga. Pero—biglang nag ring ang cellphone ko kaya naman napahinga ako ng malalim lalo na ng makita ko ang naka nickname doon. 'My devil boss' Napapikit ako at itinapat kaagad iyon sa aking tenga. "Where the he
Inumpisahan ko ang mga tambak na papeles sa table ko. Hindi ko na nagawang mag-lunch pa dahil kailangan kong matapos ito. Mukhang kailangan ko pang mag-overtime! Habang palipas nang palipas ang oras, lalo pang sumasakit ang balikat ko at ang aking mata dahil sa pagtutok sa screen ng laptop. Nag-take ako ng break at pumunta sa cafeteria. "Grabe si boss sa secretary niya. Nakita ko, tambak ng gagawin." Rinig kong bulong ng isa sa mga nakaupo sa table. Hindi ko na lang pinansin iyon. "Balita ko pa nga, sinisigawan siya." "Ay, oo. Noong nakaraan, napadaan ako sa office ni boss. Narinig ko, pinapagalitan siya dahil sa kape lang!" "Pero swerte siya, huh. Nakakaharap niya ang poging mukha ni boss!" "Oo nga, eh! Nakakainggit! Sana ako na lang secretary niya!" Napadikhim ako, kaya natahimik sila at tumingin sa akin. "Sige, palit na lang tayo. Ayoko na kasing makaharap ang demonyong boss na tulad niya, eh. Hehe." Kahit naiilang at naiinis, nagkunwari akong tumatawa. Na
Kinabukasan, nag-leave sick ako. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko, lalo na sa pagod. Sa head department ako nagpaalam na mag-si-sick leave ako ng dalawang araw. Habang nakahiga sa kama, napabuntong-hininga ako. Papikit na sana ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. Napatingin ako doon at parang lumala lalo ang pakiramdam ko. Hindi ko sinagot ang tawag. Pero maya-maya, nag-ring ulit ang cellphone ko. Napahinga ako nang malalim bago ito sinagot. "Sorry, sir. Ayoko sana ng may nang-iistorbo sa akin habang naka-sick leave." Pagkasabi ko niyon, kaagad kong binaba ang tawag. Halos lumaki ang ngiti ko. Sa wakas! Okay lang, two days naman akong naka-sick leave! Bahala siyang maghanap ng gagawin niyang secretary. Buong magdamag akong nasa kwarto lang, natutulog. Hindi ako lumabas para kumain ng umagahan at tanghalian—alam kong wala namang pakialam sa akin sila Mama. Ni-lock ko ang pinto para kahit papaano, walang makaistorbo sa akin. Alas-sais na ng gabi ako luma
Matapos ang mahabang araw, mabilis akong nakatulog. May kailangan pa pala kaming asikasuhin bukas. Gumising ako nang maaga para maghanda at ayusin ang sarili ko. Simpleng white long sleeve lang ang sinuot ko at ipinareha sa isang black pants. Isinuot ko ang mini bag ko at tumingin sa sarili ko bago lumabas ng kwarto. Pagkalabas ko, naabutan ko ang kapatid kong si Nathan na kumakain. "Ate, kailangan ko na palang mabayaran ang tuition ko next week." Tumango lang ako. May kapatid akong lalaki, si Nathan. Isa siyang college student, at ako ang nagpapaaral sa kanya dahil ako na lang ang inaasahan sa bahay na ito. Kaagad akong lumabas ng bahay at naghanap ng masasakyan. Pagdating ko sa opisina, naabutan ko si Mr. Xanthy na may kausap sa cellphone. Napalingon siya sa akin. "Oh, you're here." Tumango lang ako. "Saan po pala tayo pupunta, boss?" tanong ko sa kanya. Sabi niya kahapon na may pupuntahan kami ngayong araw, pero hindi niya sinabi kung saan. Wala man lang akong ide
Nagising na lang ako nang may maramdaman akong tapik sa balikat ko. Napamulagat ako at napatingin sa guard na nakatayo sa tabi ko. "Ay, Ms. Yannie, anong oras na po. Kailangan niyo na hong umuwi," sabi niya. Kaagad kong kinuha ang shoulder bag ko at tumayo. Kahit antok na antok pa ako, nagawa kong makalabas ng building. Plano ko nang maghintay ng taxi, pero nagulat ako nang biglang may pumaradang sasakyan sa harapan ko. Pamilyar ‘to. Bumaba ang bintana, at bumungad ang mukha ng boss ko. "Ihahatid na kita," suhestiyon niya. Ito na naman siya, sa kunwaring mabait! "Okay lang, boss. Maghahanap na lang ako ng taxi," tanggi ko. "Paano kung may mangyari sa’yo at mapatay ka diyan sa daan?" Napanganga ako. WOW! Patay agad?! "Baka masisi pa ang kumpanya ko at malugi." Napairap ako. Okay na sana, akala ko pa naman worried siya. Pero siyempre, ang iniisip lang pala niya ay ang kumpanya niya at ang pangalan niyang akala ng iba ay anghel! Napabuntong-hininga na lang ako. Wala akong
Malalim akong napabuntong-hininga nang makalabas ako sa opisina ng boss ko. Buti na lang at nakarating ako sa tamang oras, dahil kung hindi, siguradong mawawalan ako ng trabaho! Balak kong pumunta sa cafeteria dahil nagugutom na ako. Bakit ba ang sungit ng boss ko?! Nag-order ako ng kare-kare at umupo sa pwesto ko. Marami ring tao sa cafeteria ngayon dahil break time. Ngunit bago pa ako makasubo, biglang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko iyon, at parang biglang umakyat ang dugo ko nang makita kong sino ang tumatawag. My devil boss. Napapikit ako sa inis bago sinagot ang tawag. "Hello?" sambit ko, pinipigilan ang sarili ko. "Come to my office." Kinuyom ko ang kamay ko dahil sa inis. Sa totoo lang, gustung-gusto ko na siyang sapakin! Kahit gustong-gusto kong kumain, napilitan akong magmadaling pumunta sa opisina niya. Break time na break time, may ipapagawa na naman ang lintik na ‘to! Pagpasok ko, nakita ko siyang nakatalikod habang nakaharap sa glass wall ng opisina niya.
Humarap ako sa boss ko at ngumiti. Pero hindi iyon tunay na ngiti, dahil alam kong nasa harap ko lang ang impyerno ko. "Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na lakihan mo naman ang letra kapag nagpi-print ka!" bulyaw niya sa akin. Napapikit na lamang ako sa mga sinabi niya. Siya na ata ang pinakamasungit na tao sa buong mundo na nakilala ko. "Next time, gawin mo nang maayos," sambit niya at napabuntong-hininga habang nakaupo sa kanyang puwesto. "I will," tugon ko at tumalikod, hawak-hawak ang mga papeles na kaninang inihagis ng boss ko. Magtutungo na sana ako palabas nang bigla niya akong tawagin. "Hindi pa kita pinapalabas," sabi niya kaya napapikit na naman ako sa inis na nararamdaman. Humarap ako sa kanya kahit naiinis ako at pinilit kong ngumiti. "Yes, boss?" nakangiting tanong ko. "Cancel all my schedules," utos niya habang tumatayo sa kanyang upuan. Inayos niya ang kanyang buhok. "Okay, boss," tugon ko naman. "Hindi mo ba tatanungin kung bakit?" tanong niya at dahan-da