Prologue

"How does it feel to have a complete family? I mean, real family." I asked as I looked at him.

Inayos niya ang pagkakaupo ko sa kandungan niya at pinaharap ako sa kanya. Inabot niya ang buhok na nakatabon sa mukha ko at inipit ito sa likod ng tenga ko saka niya ako masuyong hinalikan sa labi.

Hindi ko alam pero para akong naiiyak sa tuwing ganito siya sa akin. Hanggang ngayon hindi pa rin nagsi-sink in sa akin na sa dinami-dami ng babaeng nagkagusto sa kanya, ako pa ang napili niya.

Ano lang naman ako kumpara sa iba? I mean, yung mga babaeng nagkakagusto sa kanya galing sa mga kilalang angkan, mga anak mayaman at may impluwensya sa lipunan.

Samantalang ako, ni hindi ko alam kung sino ang mga tunay kong magulang. Hindi ko alam kung saan ako nanggaling.

"Do you want us to find them. I will help you." He asked gently but I shook my head.

It's just a random thought. Wala lang. Gusto ko lang tanungin kung ano ang pakiramdam. Lumaki kasi akong hindi ko nakilala ang tunay kong mga magulang. Si Nanay at Tatay na tumayong mga magulang sa akin, ang siyang kumuha at umampon sa akin mula sa bahay ampunan.

Akala ko nga noon, doon na ako lalaki sa bahay ampunan. Ako nalang kasi ang naiwan sa mga batang kaedaran ko. Halos lahat sila ay may mga pamilya nang kumuha at umampon sa kanila. Mabait naman ako pero hindi ko alam kung bakit walang gustong umampon sa akin.

Hanggang sa isang araw may mag-asawang nagpakita doon at sinabing ako ang gusto nilang ampunin, si Nanay at Tatay. Sila ang bumago ng buhay ko. Sila ang bumuo ng aking pagkatao.

"Kanino kaya ako nagmana noh? Sa palagay mo, sino kaya ang kamukha ko?" nag-iisip kong tanong.

"Me, baby." nakangiti nitong sagot sa akin. Ngiting sa akin niya lang pinapakita. Ngumuso ako sa kanya pero mabilis niyang kinintalan ng halik ang mga labi ko.

"I love you, my Ysabelle. Don't hesitate to tell me if you need my help, okay?" Aniya at tumango ako.

Kahit na sobrang mahal ako ni Nanay at Tatay, hindi ko maiwasang itanong minsan sa sarili ko kung ano kaya ang pakiramdam ng lumaki sa tunay kong mga magulang. Ewan ko ba parang merong parte sa akin na gustong alamin yun. Pero hindi ko naman alam kung paano at saan ako magsisimula.

Ang sabi kasi sa ampunan, iniwan lang daw ako sa labas ng gate nila. Walang iniwang pagkakilanlan maliban sa isang lumang kwintas na may pendant na krus.

"Di bale na, kahit kanino man ako nagmana hindi na mahalaga yun. Ang mahalaga ngayon ay kung ano ang meron ako. Si Nanay, si Tatay at ikaw." Sabi ko saka tumitig sa mga mata niya.

"I don't want to lose you, Tart. "I whispered, lifting my hand to touch his face. "I don't know what I'll do if I lose you. Ikaw at ang mga magulang ko nalang ang meron ako."

His beautiful pair of midnight black eyes stared at me like I am the only woman he see and the most beautiful in his eyes. And every time he do that, I feel like I am drowning in so much happiness and love.

He's all that I want in this lifetime and in my life after death.I really can't figure myself loving someone else not him. Siya lang ang gusto ko. Siya lang ang mahal ko.

"You won't lose me, Ysabelle. I'm yours, all yours." He uttered lovingly pulling me gently closer to him.

Suddenly I became so emotional. Bigla pakiramdam ko gusto kong umiyak kahit walang dahilan.

Oh God.

I so love this man. He's the only person I want to spend the rest of my life with.

"I won't mind spending the rest of my life with you, Baby." He breathes. His thumb is gently caressing my cheek. "I'm yours and you are mine. We belong to each other."

"P-promise?" I blink back my tears but my eyes started to become misty. He planted a soft kiss on the tip of my nose and as if on cue parang gripong binuksan ang mga mata ko at tuluyan ng nag-uunahan ang mga luha sa aking pisngi.

"I don't promise, Baby." He breathes, gently wiping my tears away and pulled me for a hug. "I commit."

Indeed! He didn't promise but he had forgotten what he committed to me.

"Ysa, come here!"

I was back from my reverie when I heard my employer's voice. Andito ako sa silid nilang mag-asawa, naglilinis.

"I need your help, Ysa." He added.

Nagkunwari akong walang narinig. Pinagpatuloy ko ang pagba-vacuum at hindi ako lumingon sa kanya.

Mr. Belanger is on his early fifties. Hindi pa ganun katanda kung tutuusin pero hindi ito nakakalakad. Two years back he got into a serious car accident. He's undergoing a therapy pero hanggang ngayon nahihirapan pa rin itong bumalik sa normal.

May jewellery business silang mag-asawa na kasalukuyang mina-manage ng asawa niya. Mrs. Belanger is in her mid-thirties pero dahil maarte ito sa katawan mas bata itong tingnan kesa sa edad niya.

May isa silang anak, I mean anak ni Mr. Belanger sa namayapa niyang asawa. Lalaki at anim na taong gulang, si Jace. Siya ang isa sa mga dahilan kung bakit nagtagal ako dito sa pamamahay nila kahit pinagmamalupitan nila ako.

Hindi ko maiwan-iwan ng basta nalang ang bata dahil walang mag-aalaga. Kahit hindi ko siya anak, naawa ako sa bata. Walang pakialam ang mga magulang niya sa kanya lalo na si Mrs. Belanger. Mas malapit pa si Jace sa akin kesa sa mommy niya.

"Ysa!" Tawag niya ulit sa akin. Medyo napalakas na ang boses niya kaya napilitan akong lumingon sa kanya.

Blanko ang emosyon ng mga mata ko. Ayokong lumapit sa kanya lalo't kita ko ang kakaibang ngiti na nakapaskil sa kanyang mga labi. Pero nang mapansin niyang seryoso ako agad itong nagseryoso.

"Yes, Sir?"

"Could you help me sit properly, my back hurts." Nagpapaawa niyang sagot sa akin. Hindi ako nagsalita, nakatingin lang ako sa kanya. As much as possible ayokong lumapit sa kanya o kahit mahawakan man lang siya.

Selosa ang amo kong babae. Minsan niya na akong binalaan na wag lalapit sa asawa niya. Muntik niya pa akong saktan nung nadatnan niya akong tinutulungan ang asawa niyang umupo ng maayos.

"I'm sorry Mr. Belanger but your wife told me—"

"She's not here." He said cutting me off. Wala nga si Mrs. Belanger pero nasa baba lang ito kumakain kasama si Jace. "Ouch, Ysa. It really hurts. I feel numb."

Umayos ako ng tayo at nanatiling nakatingin sa kanya. Hindi ko alam kung totoo bang namamanhid ang likod nito.

Wala siyang therapy session ngayon. Kaya siguro nabuburyo ito at ako ang napapagtripan.

"Please, Ysabelle? It's really hurting. I can't move."

It's not part of my job. Kasambahay nila ako at hindi personal nurse niya. Pero kahit ayaw ko man wala akong magagawa. Siya ang amo ko at siya ang nagpapasahod sa akin.

"Come on Ysa. I need your help."

Napilitan akong tumango. Tinabi ko muna ang vacuum bago ako naglakad palapit sa kanya. Nakasunod ang mga mata niya sa akin hanggang sa makalapit ako sa pwesto niya.

Binaba ko ang katawan para alalayan siya sa kanyang pagkaupo ng maramdaman ko ang pasimpleng pag-amoy niya sa akin.

"You smell so good, Ysa." Aniya na may kasamang mahinang ungol.

Nanayo ang mga balahibo ko at agad ko siyang binitawan. Lalayo na sana ako sa kanya pero bago ko pa magawa yun mabilis niyang naiyakap ang kamay niya sa akin.

"Let go, Mr. Belanger." Saad ko sa mababang boses sabay kalas sa kamay niyang nakayakap sa akin. Pero nahawakan niya ang isang kamay ko.

"Why Ysa, don't you like it?" Tanong niya na diritso ang tingin sa akin. Pinanatili kong walang emosyon ang mga mata ko. Sinubukan kong kalasin ang kamay niya sa palapulsuhan ko pero humigpit ang pagkakahawak niya dito.

"Look at you, you're so pretty. You don't suit to this kind of job." I remained quiet.

"You know I can give you money. I can help your family in the Philippines. You can stop working. I can hire a maid who will do your job." A playful smirk formed in the corner of his lips. He looks disgusting. If only I have a choice.

"Only if you will—"

"I'm sorry Mr. Belanger but I'm not the kind of woman you are thinking of." Mahina kong pagkasabi pero sapat na para maipaabot ko ang mensahe sa kanya."

"You're no different from the other maids. You are here because of money, so why refuse?"

"I care about my dignity, Mr. Belanger." I said formally trying to keep my best to show him the respect as my employer.

"Dignity? What your dignity can do for you?" he raised his brows at me, looking at me in a provocative manner.

"I work here for your family Mr. Belanger but it doesn't mean you have the right to insult me."

"Playing hard to get huh? You can't eat your dignity, woman." He scoffed and laugh a little with sarcasm. "You can't feed your family with your ego. Tell me how much do you want and I will pay you."

"I'm not for sale, Mr. Belanger. We may be poor but I value myself. I'm not a whore." Matapang kong sagot sa kanya. Kita ko ang pagbago ng reaksyon niya at ang lalong pagbaon ng kamay niya sa palapulsuhan ko. Sobrang higpit ng pagkakahawak niya doon na hindi ko kayang kalasin.

"How dare you!?" medyo napalakas na ang boses niya. "You don't have the right to say no to me."

"I have all my rights, Mr. Belanger. I can say no to yo—" pero hindi ko natapos ang aking gustong sabihin ng biglang dumapo ang palad niya sa pisngi ko. Isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa kanya at nawalan ako ng balanse sa sobrang lakas ng pagkasampal niya.

"That's what you get for fighting back, bitch!" duro niya sa akin.

Nanginginig ang katawan ko at halos hindi ko na siya makita sa dami ng luha sa aking mga mata.

"You poor monkey! You don't have the right to talk back to me. I paid you! You are alive because of me! Because of my money!"

Kahit nanginginig ang katawan ko dali-dali akong tumayo para sana ipagtanggol ang sarili ko pero bago ko pa nagawa yun marahas na bumukas nag pintuan ng silid niya.

"What's happening here?" malakas na sigaw ni Mrs. Belanger. Mabilis itong humakbang palapit sa amin.

"This bitch is seducing me, Babe." Sumbong ni Mr. Belanger sa asawa niya. "She's asking for money. She said she won't tell you but I said no. " Kunot noo akong tumingin sa kanya.

"That's not true." Umiiyak kong depensa sa sarili. Kinuyom ko ang dalawang kamay ko dahil nanginginig ako. "You are the one harassing me!"

Nag-iinit at namamanhid ang pisngi kong humarap kay Mrs. Belanger. Magsusumbong sana ako sa kanya kung ano ang ginawa ng asawa niya sa akin pero bago ko pa mabuksan ang bibig ko isang malakas na sampal ang muling dumapo sa aking pisngi.

"Ma'am?" sapo ko ang aking pisngi.

"Didn't I warned you not to go near my husband?" She scoffed angrily.

"I didn't, Ma'am." Sunod-sunod akong umiling sa kanya habang nag-uunahan ang mga luha sa aking pisngi. "I am just cleaning here, Ma'am."

"Shut your mouth! You have no right to defend yourself. You poor monkey, you do what I say! When I tell you stay away from my husband, you stay away! You dumb!" Sasampalin niya pa sana ako ulit pero agad kong naiharang ang dalawang kamay ko sa aking pinsgi para takpan ito.

My whole life I was never treated like this. Akala ko nung umalis ako sa Pilipinas makakatakas na ako sa sakit. Pero doble pa palang paghihirap ang mararanasan ko dito sa ibang bansa.

Mahirap lang kami, oo, pero mahal na mahal ako ng mga magulang ko. Kahit pa hindi nila ako tunay na anak ni minsan hindi nila ako pinagbuhatan ng kamay. Lumaki ako na puno ng pagmamahal mula sa kanila.

"Get out and don't show your face to me!" malakas niyang sigaw sabay tulak sa akin. Nagmamadali akong lumabas sa silid nilang mag-asawa bitbit ang vacuum na ginamit ko kanina. Hilam ng luha ang mga mata ko at halos hindi ko na makita ang dinadaanan ko.

Dumiritso ako sa silid at doon ko binuhos lahat ng mga luha ko. Hindi ito ang inaasahan kong buhay dito sa ibang bansa. Gusto ko lang naman magtrabaho para sa mga magulang ko, gusto ko lang naman makatulong sa kanila. Para kahit papano mabigyan ko sila ng magandang buhay gaya ng pinangako ko pero bakit ganito?

Gusto ko silang tawagan. Gusto kong magsumbong sa kanila sa mga pagpapahirap sa akin pero hindi ko magawa. Matanda na si Nanay at Tatay at ayokong dagdagan pa ang alalahanin nilang dalawa sa akin.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ko matatagalan ang pagmamaltrato nila sa akin.Kahit gustuhin ko mang tumakas dito sa pamamahay ng mga Belanger hindi ko magawa dahil hawak nila ang passport ko. Hindi ako makakaalis, hindi ko sila matatakasan.

"Ysa!" napaigtad ako na marinig ang boses ni Mrs. Belanger. "Didn't I tell you to iron my clothes, why didn't you do it?"

I did, pero hindi ko natapos ang pamamalantsa ng mga damit niya dahil hindi na kinaya ng katawan ko. Bigla akong nagkasakit sa dami ng trabaho at wala din akong maayos na pagkain.

Wala silang tinirang pagkain sa akin. Pinulot ko lang sa basurahan ang isang pirasong tinapay na may amag na ang kinain ko kahapon. Tubig lang din ang laman ng tiyan ko ngayong araw.

Wala din akong mapagkuhanan dahil naka-kandado ang ref nila. Pinaparusahan nila ako dahil sa ginawa kong pagsagot-sagot sa kanilang mag-asawa.

"You idiot! Why are you not talking huh?" Malakas niyang dinuro ang ulo ko. Nasasaktan man hinayaan ko nalang siya. Pinili ko ang tumahimik dahil nanghihina pa ang katawan ko.

"Are you deaf? Are you mute? What's wrong with you, moron? You poor slave!"

Gustohin ko mang sumagot sa kanya, wala akong lakas. Hindi pa ako nakainom ng gamot. Pakiramdam ko konti nalang mawawalan na ako ng malay. Nanginginig at nanghihina na ang katawan ko.

"What the hell is wrong with you? I'm talking to you!" inis niyang sabi sabay tabig sa akin kaya napaharap ako sa kanya. Doon ko na hindi napigilan ang mga luhang nag-uunahan sa aking pisngi.

"What are you crying for? You're too much drama!"

"I wanna go home, Mrs. Belanger."

"What?" she exclaimed loudly. Halos mabingi ako sa sobrang lakas na pagkakasigaw niya sa akin. "How dare you say that! Do you know how much I paid for you?! Give my money back!"

"My parents need me.Please Ma'am I'm begging you." Mahinahon kong pakiusap sa kanya pero marahas itong umiling. Naging matalim ang mga mata niyang tumingin sa akin.

"Please give me my passport, Ma'am. My parents are old. They need me back home."

I just want to go home. I don't want to die here.

"No! You will stay here and remain my slave forever!"

Isang sampal ang pinadapo niya sa mukha ko. Hindi pa ito nakuntento, malakas niyang hinila ang buhok ko dahilan para mabitawan ko ang plantsang hawak ko. Sa sobrang higpit ng pagkakahila niya sa buhok, pakiramdam ko matatanggal na ito sa anit ko.

Gusto ko mang lumaban pero wala akong lakas. Hinang-hina na ang katawan ko.

"You poor monkey! I own you! You are not leaving this house. You will rot here forever!"

Malakas niya akong tinulak sa sahig. Napasubsob ako. Umiiyak akong tumingin sa kanya, nagmamakaawa pero lalo lang tumalim ang tingin niya sa akin.

Akala ko tapos na siya sa pagmamalupit niya pero nagulat na lang ako ng bigla niyang kinuha ang mainit na plantsa at walang awa niya itong nilapat sa akin.

I was crying in pain. Sobrang sakit, sobrang init ng likod ko. Nagmamakaawa ako sa kanyang tanggalin niya pero parang wala itong narinig.

Narinig ko ang boses ni Jace, umiiyak na tinatawag ang pangalan ko.

"Ate Ysabelle!" he said crying. "Mommy, stop! Please Mommy, please..." Sinubukan niya pa akong abutin.

"Get out, Jace Elliot!" Mrs. Belanger shouted. Jace cried harder begging. His eyes met mine.

"G-go baby..." I whispered but he shook his head trying to reach me again, pero bago niya pa ako mahawakan naramdaman kong umiikot na ang paningin ko. Namimigat na ang mga talukap ko.

"Mommy, stop!" umiiyak na sigaw ng bata. Naramdaman kong nawala ang init sa likod ko pero hindi ko na kaya ang sakit. Nanginginginig na ang buong katawan ko.

"Ate Ysabelle, wake up!" Naramdaman ko pa ang nanginginig na kamay ng batang humawak sa akin.

"Ate Ysa please wake up! Please don't leave me..." That's the last thing I heard before everything turns dark.