Chapter 1

Pera, pera at maraaaming maraming pera.

Sa murang edad nakatatak na sa isipan ko na dito sa mundo kailangan ng pera para mabuhay. Bawat galaw may katumbas na salapi.

Kailangan ng pera pambili ng pagkain, damit, mga gamit at higit sa lahat kailangan ng pera para sa mga pang-araw-araw na pangangailangan. Tawagin na akong mukhang pera, pero sa mundong ito hindi ka mabubuhay kung wala ka nun.

They say, money can’t buy happiness. Oh, well! Ewan ko lang sa iba but it’s a big no for me. Why? Hah! Sige nga, sabihin mo sa akin kung magiging masaya ka pa rin ba kung kumakalam na ang sikmura mo dahil wala kang pambiling bigas?

Magiging masaya ka ba kung ultimo pambili ng napkin wala ka? Masaya ka ba kung kahit pambili ng shampoo at sabon, zero balance ka? O kahit pambili na lang ng tira-tira(kendi) sa tindahan nga-ngá?

Judge me all you want but I’m just telling the truth. Everything in this world revolves around money. If you have the money, you can do what you want. You can have what you want. Not all but at least.

In this world where we lived, you are nothing without money. Walang gustong makipaglapit at makipagkaibigan sa ‘yo. Kung meron man, nabibilang lang din. Yun lang yung mga taong nakaka-relate sa ‘yo at sa sitwasyon mo.

Kahit nga yung mga kamag-anak mo, mga sarili mong kadugo, hindi ka kilalanin ng mga yun kung wala kang pera.Yan pa mismo ang magde-deny sayo, kasi wala ka namang benepisyo sa kanila. Iisipin pa nilang magiging pabigat ka lang.

Hindi sa bitter ako pero real talk lang. I have a first-hand experience sa mga kamag-anak ng mga magulang ko. Wala ni isang tumulong sa amin nung nagkasakit at naospital ang Tatay ko. Okay lang naman, kasi hindi mo rin naman mapipilit ang tao na tulungan ko pero yung wala na ngang naitulong pinagsalitaan ka pa ng hindi maganda, masaklap pinagtabuyan pa kami.

What a relative diba?

Mabuti nalang at mabait ang amo ni Nanay, ang mga Guerrero. Pati na rin ang mga magulang ng best friend ko, si Senyora Miranda at Don Mariano Sarmiento dahil kung hindi baka matagal ng nawala ang tatay ko.

Kung sino pa yong mga hindi namin kaano-ano, sila pa ang may kusang tumulong sa amin. Masakit, pero ito yung katotohanang nangyayari sa buhay isang tao.

I am Carla Ysabelle Sabanal, my friends call me Cara and this is my story.

Naks! Pangalan palang tunog mayaman na, diba? Well, salamat sa Nanay at Tatay ko. Kung hindi dahil sa kanila, hindi niyo ako makikilala.

Char!

So, simulan ko na ang kwento ng buhay ko. Ay, mali! Hindi lang pala ako ang bida sa kwentong ito dahil dalawa kami.Well, ang part ko nalang muna.

Ako si Cara, kasalukuyang labing-walong taong gulang. Hindi maputi at hindi rin maitim, I’m in between. Kumbaga sakto lang, kayumangging pangmalakasan. Morena ang Inday, proud and loud.

Medyo matangkad ako kumpara sa mga kaedaran ko. Hah! 5’8 lang naman ang ate niyong Cara mga siszt. Thanks, sa genes ng mga totoo kong magulang at higit sa lahat sa  pa-vitamins ng nanay at tatay ko sa akin.

Pangarap kasi ng Nanay Mildred at Tatay Ador na magkaroon ng beauty queen na anak. Naks! Kaya siguro ako ang napili nila sa bahay ampunan kasi nagagandahan sila sa akin. Pero syempre, biro lang! Love kaya ako ng nanay at tatay ko bonus nalang na maganda ako. GGSS ako mga siszt, masanay na kayo.

Kakaiba ang kulay ng aking mga mata, bluish gray. Na kapag tinitigan para daw nanghihipotismo. Weh? Lakas makacharot diba? Pero sa true, parang kulay ng mata ng pusa ang mga mata ko. Minsan napapagkamalan pa akong alien kasi ako lang yung iba ang kulay ng mga mata sa lahat ng mga kaibigan ko.

Maalaga ako sa katawan. Syepmre noh, dito lang ako bumabawi. Saka sino pa bang mag-aalaga sa katawan ko kung hindi ako? For me, my body for me is a wonderland. The more I take care of it the more it radiates beauty. Para lang din yang halaman, na kapag sagana sa dilig at alaga tiyak tutubo itong maganda.

I really save money to buy my own organic papaya soap ang lotion, fresh from the farm with a mixture of fresh makahiya and moringa leaves extract added with pure and organic cow’s milk. Imported from the first, the finest and the leading dairy farm in the highlands of Quezon Province, Sarmiento’s dairy farm.

Charot lang!

Ang totoo, GlenRos Brilliant Kagayaku soap and milk lotion lang sapat na sa akin. Pero kapag walang budget at nauubusan ng stock, Safeguard lang sa tindahan ni Aling Mameng sapat na.

Endorser yern? Beke nemen!

I have a long and shiny black hair courtesy of my ever-supportive and loving bff. A very big thank you sa bestfriend ko para sa unlimited supply ng niyog mula sa farm nila at sa masipag na pagbubunot at pagkakayod…oh wag dirty minded mga siszt, magkayod ng niyog ang gusto kong sabihin para sa organic hair hot oil ko.

Hindi sa pagmamayabang pero dito sa lugar namin ako ang pinaka maganda. Oh, bakit hindi? Sa lahat ng mga kaedaran ko ako lang ang nag-iisang nakakalapit sa pinaka masungit na anak ng may-ari isa sa pinaka malaking hacienda dito sa amin, si Knoxx Wolfert Sarmiento.

Ako lang ang nag-iisang nakakapag-utos dun maliban sa parents at kakambal niya. Syemre, espesyal ako at ako lang yung nakakatiis sa pagsusungit niya. Isa pa, kung hindi niya ako susundin, hindi niya rin matitikman ang paborito niyang tahong ni Carla.

Oh yeah!

And speaking of him, by now, nai-imagine kong nakasimangot at nakasampok na ang mga kilay nito ngayon kakahintay sa akin. Alam niyo kung bakit? Late na naman ako sa usapan naming dalawa.

Ayaw pa naman nun na pinaghihintay siya. Sa akin lang yun nagtatyaga. Wala kasi siyang choice at ako ang naging bff niya.

Na-late ako kasi, dineliver ko pa sa ibang department yung mga inorder na sabon at mga pampaganda. Nga pala, reseller din ako ng mga beauty products at kung ano-ano pa. Pero ang pinaka negosyo ko talaga ay ang best selling tahong ni Carla. Ginataang taong with dahon ng sili. Baka naman gusto niyong umorder, pm is the key.

Bata palang madiskarte na talaga ako. Sa edad na pito may sarili na akong maliit na negosyo. Oo, negosyo dahil ako mismo ang namimili ng mga paninda ko. Mik-mik, sunshine, dingdong, happy, tira-tira, maxx, bubble gum yung maliliit na bilog na kulay pula pwedeng gawing lipstick at marami pang iba.

May maliit akong tindahan sa labas ng bahay namin. Not an actual tindahan, mesa lang na displayhan ng mga binebenta ko. Para sa mga batang kalaro ko, pwede utang, pero one week to pay. Pag hindi nagbabayad hindi na makakasali sa bahay-bahayan namin.

Friendship over na agad sa mga magaling mangutang pero mahirap singilin. Dapat bata palang alam na, na iba ang utang sa bigay. Ang bigay ay libre lang pero ang utang ay utang at dapat binabayaran.

Wala akong pinaparinggan ha? Pasensya sa matamaan mga siszt.

Sa paaralan naman nagbebenta ako ng yema, pulburon, mani. Nung medyo lumaki na ako, nag-level up na rin ang mga products ko. School supplies at personal na mga gamit na. Lip and cheek tint, face powder, cologne name it para madiskartehan ko. Palagi akong may dalang catalogue ng Avon at Natasha sa mga gustong umorder ng panty at bra at kung ano pa, one month to pay.

May binbenta din akong pad ng papel at mga ballpen. Binebenta ko sa mga kaklase kong pahayahay sa buhay na tamad magdala ng ballpen at papel at asa lang sa paghihingi. Yung iba kasi namimihasa na. Akala mo naman hinihingi ko lang yung papel sa tindahan.

Cash to cash basis sa medyo nakaluwang-luwang sa buhay. Pautang sa medyo gipit, walang libre-libre para sa akin. Pero sa mga gipit at walang pera, nagpapautang ako, ganun pa rin one week to pay. Hindi pwedeng matagal magbayad dahil wala akong pang-rolling. Small time business woman lang ako.

Ewan ko ba pero bata palang ako mataas na talaga ang pangarap ko sa buhay. Gusto ko meron talaga akong pera kahit konti lang, ahm, pero mas bongga sana kong madami talaga.

Ambisyosa nga daw ako sabi ng mga kaklase ko. Hindi naman daw bagay dahil mahirap lang kami.

Yes, it’s true, ambisyosa talaga ako. Bakit ‘pag mahirap ba, hindi na pwedeng mangarap? Tsaka wala naman akong inagrabyadong tao.  Kailangan ko lang talaga matutong dumiskarte dahil may sakit ang Tatay Ador ko. Kailangan kong tulungan si Nanay Mildred para may pambili kami ng gamot ni tatay.

Oh, tama na ang chika dahil ihahanda ko pa ang sarili ko sa sermon ng bestfriend ko.

Malayo palang nakikita ko na ang nakasampok na kilay ni Wolfert. Nasa labas ito ng gate ng university naghihinta sa akin. Nakasandal sa hood ng jeep niya at halatang naiinip na.

Nagsusungit na ang poging haciendero pero bakit lalo itong pumupogi sa paningin ko? Pero sabagay hindi rin naman siya lugi na ako ang bff niya, ang ganda ko rin kaya. Ganun talaga mga bhie, confidence level is the key.

Puti ang t-shirt na suot ni Wolfert, pinaresan ng kupas na pantalon at naka-tsinelas lang. Parang tambay lang sa kanto pero ang lakas ng dating. Alam mo yun?

Pansin kong madaming college students ang nagpapansin sa kanya pero deadma ang Wolfert. Hindi man lang namamansin, apaka suplado talaga.

Pinasadahan ko ng tingin ang kabuuhan niya. Hapit sa katawan ang t-shirt na suot at dahil maiksi yung sleeve lumalabas yung tatoo sa magkabilang braso niya. Pansin din ang namumutok na muscles at ang mga ugat na parang may sariling mga buhay dahil naka-krus ang dalawang braso sa dibdib niya.

Siguro naramdaman nito ang presenya ko at nabaling ang tingin niya sa akin. Bigla akong kinabahan dahil wala man lang kangiti-ngiti. Lalo pang sumimangot ng makitang pawisan ako. Awtomatiko akong ngumiti sa kanya. Ngiting naglalambing, halatang maay kasalanan. Lalapit na sana ako kay Knoxx nang biglang may tumawag sa akin.

“Cara!” 

Paglingon ko nakita ko si Marlon. Kaibigan at suki ko sa aking mga beauty projects, engineering student na barbie. Marlon sa umaga, Marla sa gabi. May order siya sa aking liptint at face powder pero syempre secret lang namin yun. Lalaki itong pumorma, nabisto ko lang na barbie nang minsang nakasalubong kong kasama ang jowa niya.

“Kanina pa kita sinusundan Cara ang bilis mong maglakad.” Sabi niya ng makalapit sa akin. “Ang order ko saan na?”

Agad kong kinuha ang order niya sa bag ko at binigay sa kanya. “Oh, ito,” pero ang bakla sa iba pala nakatingin. Sinundan ko ang mga mata niya, nakatingin ang bruha sa bestfriend ko. May palunok-lunok pa ito.

“Ay shit! Ang gwapo niya talaga.” Lumabas sa bibig ni Marlon, nakalimutan niya atang maaga pa. Di man lang nahiya ang bruha. “Anakan mo ako, Knoxx.”

Santisima!

“Huy! Bakla!” Hindi ko na napigilan ang sariling sawayin siya. Pasimple kung kinurot ang tagiliran nito saka pa ito lumingon sa akin. “Landi mo ah, kunin mo na ‘to oh.” Pairap kong sabi.

“M*****a mo talaga, Cara. Tinitingnan lang eh. Hindi naman yan matutunaw ang jowa mo. Damot mo naman.” Mahina nitong sab isa akin pero inirapan ko lang.

“Tsee! Sige na umalis ka na at baka mandilim ang paningin ko at ibuking pa kita. Baklang ‘to!” Tatawa-tawa pa ang bruhang tumingin sa mga products na inorder niya bago ako tumalikod sa kanya.

“Next week nalang Cara ha? Bye!” Pahabol nitong sabi sa akin gamit ang panlalaking boses niya. Pero may pahabol din itong sulyap para kay Knoxx. Malanding bakla, sarap kurutin sa singit!

“Oo next week. Bye!” sagot ko sa kanya saka ito iniwan.