KUMUNOT ang noo niya ng mapansin na may ilang kalalakihan ang nasa labas ng kinakain niyang Pastry shop. Dahil salamin ang dingding ay kitang kita niya ang mga tao sa labas. Pinilig niya ang ulo.Sigurado na mali lang siya. Dalawang araw na ang lumipas pero tahimik pa naman ang dalawang araw na 'yon sa kanya. Walang Leo, Draken o Piero na nanggugulo sa kanya. Muli niyang ibinalik sa harap ang atensyon niya at kumain.Nang maubos niya ang mga cake na inorder ay tumayo na siya para maglibot na naman. Sa dalawang araw niya na narito sa maynila ay wala siyang ginawa kundi ang kumain.Inalis niya ang suot na itim na sumbrero saka sinuklay ang maikling buhok gamit ang kamay. Lahat ng nakakita ay natigilan ng makita siya. Mga inggit ang nasa mata ng mga babae, samantalang paghanga naman ang sa mga lalaki.Muli niyang sinuot ang sumbrero ng maayos ang maikli niyang buhok. Bumuga siya ng hangin. Nakakasawa ang ganito. Paulit-ulit lang ang ginagawa niya. Wala siyang bahay na maaaring uwian.Tu
SUMULYAP siya kay Draken, pero agad din siyang nag iwas ng tingin ng makita na malagkit ang tingin nito sa kanya, katulad ng inaasahan niya.Yumuko siya. "G-gusto ko sanang magpahinga ngayon." Pinilit niyang patatagin ang boses pero bigo siya dahil nabasag iyon. Isipin niya palang na hahawakan siya nito ay nandidiri na siya.Rinig niya ang pagbuntong-hininga nito. "Alright." Inalis nito ang kamay na nakapatong sa hita niya at nagpatuloy sa pagkain.Nakahinga siya ng maluwag. Nang maubos niya ang pagkain na nasa plato ay kumain rin siya ng maraming cake.Pagkatapos niyang kumain ay agad na ininom niya ang juice na sinalin kanina ni Draken sa baso para sa kanya kanina.Tapos na silang kumain pero nakaupo parin sila sa kinauupuan nila. Hindi niya ito nililingon dahil ramdam niya ang paninitig nito sa kanya.Ni ang paglunok ay hindi niya magawa. Gusto niya sana magpahinga tulad ng sinabi niya kanina pero natatakot siya na baka kung ano ang gawin nito sa oras na makarating sila sa kwarto.
KAHIT na katatapos palang labasan ni Draken ay nakasaludo parin ang pagkalalakì nito. Tumayo siya sa pagkakaluhod at lumapit rito. Kumandong siya paharap kay Draken, sinakto niya ang pagkakatapat ng pagkalalakì nito sa basa niyang pagkababae. Pareho silang napaungol sa sarap na dulot ng pagpasok ng pagkalalakì nito sa pagkababaè niya na basang basa na.Marahan niyang tinaas at binababa ang katawan. Napapakagat labi siya dahil sa sarap. Pakiramdam niya ay punong puno ang pagkababae niya sa laki ng k*****a nito.Marahas na pinunit ni Draken ang suot niya na kulay pulang nighties saka isinubo ang dalawang korona ng dibdib niya."Ahh!" Malakas na ungol niya ng hawakan ni Draken ang balakang niya at binilisan ang pagtaas at baba ng katawan niya kasabay ng pagsipsip nito sa dibdib niya.Halatang gigil na gigil ang binata sa paraan ng pagsusò nito sa kanya. Punong-puno ng pagnanasa ang mga mata nito katulad ng sa kanya.Hinihingal siya pakiramdam niya ay may malapit na siyang maabot. Mas lal
NATIGIL ito sa pagpupumiglas ng makita siya. Nakita niya kung pa'no ito tumingin ng para bang nagtataka kung bakit siya naroon sa mansion ni Draken."Bitiwan niyo nga ako! Ano ba!" Galit na bumaling ito sa mga lalaki na hindi parin ito binibitiwan."Bitiwan niyo siya." Utos niya kahit hindi siya sigurado kung susundin ng mga ito ang utos niya.Nakahinga siya ng maluwag ng bitiwan ng mga ito si Amara.Galit na lumapit ito sa kanya. Pumikit siya dahil ang buong akala niya ay sasampalin siya nito dahil sa naging mistress siya ni Leo. Pero hindi siya nito sinampal, kundi niyakap siya nito ng mahigpit.Dumilat siya at ng may pagtataka sa mukha.Hindi niya maintindihan. Dapat ay galit ito sa kanya.Bumitaw ito ng yakap sa kanya. Kita ang pag aalala sa mukha nito."I-I'm sorry, Amara." Mahinang usal niya. Nagsimulang tumulo ang luha niya. Walang kapatawaran ang ginawa niya rito kung sakali na nagsisinungaling si Leo tungkol sa peke na kasal ng mga ito. "I'm really sorry." Sunod-sunod ang pagp
PANSAMANTALA na dinala siya ni Draken sa ibang kwarto habang pinapalinis nito ang kwarto nito. Nanginginig parin siya sa takot dahil sa nangyari. Nagpapasalamat siya sa Diyos dahil buhay pa siya. Mabuti at hindi siya nito pinatay. Tuyo na ang mga luha sa mukha niya. Nanatili siyang nakaupo sa kama. Gusto man niyang pumasok ng bathroom para maligo ay hindi niya magawa dahil nanginginig ang katawan niya sa takot. Binuhat lang naman siya ni Draken kaya siya nakarating sa kwarto na kinaroroonan ngayon.Pagnaaalala niya kung paano siya nito tutukan ng baril at lalo siyang nanginginig sa takot. Niyakap niya ang sarili at pinatong ang ulo sa tuhod.Napapitlag siya ng bumukas ang pinto at pumasok si Draken.Walang emosyon ang mukha nito habang naglalakad palapit sa kanya. Huminto ito lumuhod sa harap niya. Hindi niya magawang magreklamo ng hilahin nito ang dalawang binti niya pababa ng kama. Baka magalit na naman ito. Hindi niya gusto na maulit ang nangyari kanina lang.Lumunok siya ng humim
HILOT niya ang sintido. Palagi kasing masakit ang ulo niya. Kumikirot at parang binibiyak.Pilit siyang tumayo kaya nalaglag ang kumot na tanging tumatakip sa hubad niyang katawan. Nanginginig ang mga tuhod niya dahil sa panghihina pero pinilit niyang maglakad papunta ng banyo.Dalawang araw na ang nakalipas magmula ng matakot siya sa ginawa ni Draken. Dalawang araw na rin siyang hindi tinitigilan ni Draken kaya masakit ang bawat parte ng katawan niya, maging ang pagkababaè niya ay mahapdi na. Palagi siyang nag iinit sa hindi niya malaman na dahilan kaya nababahala na siya. Baka may kung ano na siyang sakit na hindi niya nalalaman. Naiisip niya rin na baka nga ito ang sinasabi ni Draken na hahanap-hanapin niya.Pagkatapos maligo at magbihis ay lumabas siya ng banyo at naupo sa gilid ng kama. Talagang pinagbawalan siya ni Draken lumabas ng kwarto, lumalabas lang siya kasama si Draken pagkakain na sila. Para siyang preso.Sinuklay niya ang maikling buhok gamit ang kamay. Kaya marahil s
UMALIS na si Draken. Naiwan siyang nakahiga at umiiyak parin. Kumukulo ang tiyan niya sa gutom pero mas pinili nalang niya na humiga at umiyak.Napakasama talaga nito. Hindi man lang naawa sa kalagayan niya. Ibang iba talaga ito sa Draken na nakilala niya no'n.Pumikit siya ng makaramdam ng antok. Umaasa na sakaling paggising niya ay wala na ang sakit.NANG magdilat siya ng mata ay napansin niya na madilim na sa labas ng tumingin siya sa bintana. Napahaba pala ang tulog niya. Naligo siya para gumaan kahit pa'no ang pakiramdam niya.Pagkatapos maligo ay bumaba siya. Hindi siya kabado dahil si Draken na mismo ang nagsabi na pwede siyang bumaba pagnagutom siya.Natigilan siya ng mapansin na wala na naman ang mga tauhan ni Draken sa paligid. Kagat ang labi na lumabas siya ng main door. Wala ring katao-tao.Nagmamadali siyang bumalik sa loob dahil baka magalit na naman sa kanya si Draken pagnalaman na lumabas siya.Pagkarating niya sa kusina ay nakita niya na may nakahain ro'n na mga pagkai
PUNO siya ng pagtataka ng magising siya dahil nasa inuupahang bahay na siya na pagmamay-ari ni aling Myla. Napangiwi siya ng gumalaw siya. Napakasakit ng katawan niya.Natigilan siya ng maalala ang lahat ng nangyari sa kanya. Umiiyak na niyakap niya ang sarili.Nakatakas nga siya sa impyernong mansion ni Draken tapos makikita rin pala siya ni Leo. Hindi na niya maalala ang mga nangyari matapos siyang gahasaìn ni Leo dahil nawalan na siya ng malay.Pinahid niya ang luha. Kung gano'n ay alam pala ni Leo kung saan siya nakatira. Mas lalo siyang naiyak sa naisip. Pa'no kung bumalik ito at gawin na naman sa kanya ang ginawa kagabi?"Diyos ko wag naman sana." Umiiyak na usal niya. Kahit na masakit ang katawan niya ay pinilit niyang tumayo para kumain at maligo. Hindi pwede na pabayaan niya ang sarili, kailangan niya maging malakas para may lakas siyang tumakas.Paulit-ulit na tumakas sa baliw na mga binata.Pinahid niya ang luha ng tumulo 'yon habang nakatingin siya sa repleksyon sa harap ng